Teokratyczne zarządzanie w erze chrześcijańskiej

„Odpowiada to jego upodobaniu (...) aby znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (EFEZJAN 1:9, 10).

 1, 2. (a) Jak od 33 roku n.e. przebiegało zgromadzanie „tego, co w niebiosach”? (b) Jak od roku 1914 namaszczeni chrześcijanie zaczęli przypominać Mojżesza i Eliasza?

ZBIERANIE „tego, co w niebiosach” rozpoczęło się w 33 roku n.e., gdy narodził się „Izrael Boży” (Galatów 6:16; Izajasza 43:10; 1 Piotra 2:9, 10). Kiedy I wiek n.e. dobiegł końca, osłabło tempo owego zgromadzania, ponieważ prawdziwych chrześcijan (nazwanych przez Jezusa „pszenicą”) zagłuszyły „chwasty” odstępstwa zasiane przez Szatana. Gdy jednak zbliżał się „czas końca”, na widowni dziejów znowu pojawił się prawdziwy Izrael Boży, a w roku 1919 został ustanowiony nad całym mieniem Jezusa (Mateusza 13:24-30, 36-43; 24:45-47; Daniela 12:4, NW).a

² Podczas I wojny światowej namaszczeni chrześcijanie dokonywali potężnych dzieł, przypominając tym Mojżesza i Eliasza (Objawienie 11:5, 6).b Od roku 1919 odważnie jak Eliasz obwieszczają dobrą nowinę pośród wrogiego świata (Mateusza 24:9-14). A począwszy od roku 1922 rozgłaszają wyroki Jehowy na ludzkość, tak jak Mojżesz sprowadził plagi Boże na starożytny Egipt (Objawienie 15:1; 16:2-17). Ostatek tych namaszczonych chrześcijan stanowi obecnie trzon społeczeństwa nowego świata, które tworzą Świadkowie Jehowy.

Ciało kierownicze w działaniu

 3. Jakie wydarzenia dowodzą, że pierwszy zbór chrześcijański był dobrze zorganizowany?

³ Od samego początku namaszczeni naśladowcy Jezusa byli zorganizowani. W miarę zwiększania się liczby uczniów zakładano w różnych miejscowościach zbory i ustanawiano starszych (Tytusa 1:5). Po 33 roku n.e. 12 apostołów tworzyło cieszące się autorytetem centralne ciało kierownicze. Jego członkowie nieustraszenie przewodzili w dziele świadczenia (Dzieje 4:33, 35, 37; 5:18, 29). Zorganizowali rozdzielanie żywności dla będących w potrzebie, a słysząc, że mieszkańcy Samarii okazują zainteresowanie, wysłali tam Piotra i Jana (Dzieje 6:1-6; 8:6-8, 14-17). Barnabas przyprowadził przed to grono Pawła, by potwierdzono, że ów były prześladowca kroczy śladami Jezusa (Dzieje 9:27; Galatów 1:18, 19). A kiedy Piotr przedstawił dobrą nowinę Korneliuszowi i jego domownikom, wrócił do Jeruzalem i wyjaśnił apostołom oraz innym braciom z Judei, jak w tym wypadku duch święty wskazał, co jest wolą Bożą (Dzieje 11:1-18).

 4. Jak usiłowano zabić Piotra, ale dzięki czemu uszedł z życiem?

⁴ Później ciało kierownicze stało się celem brutalnego ataku. Piotr znalazł się w więzieniu, skąd uszedł z życiem tylko dzięki interwencji anioła (Dzieje 12:3-11). Wtedy to po raz pierwszy na odpowiedzialnym stanowisku w Jeruzalem pojawił się ktoś spoza grona 12 apostołów. Po uwolnieniu z więzienia Piotr polecił grupie zebranej w domu matki Jana Marka: „Donieście o tym Jakubowi [przyrodniemu bratu Jezusa] i braciom” (Dzieje 12:17).

 5. Jak zmienił się skład ciała kierowniczego po męczeńskiej śmierci Jakuba?

⁵ Gdy nieco wcześniej Judasz Iskariot — apostoł, który dopuścił się zdrady — popełnił samobójstwo, zrozumiano, iż trzeba przekazać „urząd nadzorcy”, sprawowany przez niego jako apostoła, komuś, kto towarzyszył Jezusowi w jego służbie oraz był świadkiem jego śmierci i zmartwychwstania. Kiedy jednak poniósł śmierć Jakub, brat Jana, należący do grona 12 apostołów, nikogo nie wybrano na jego miejsce (Dzieje 1:20-26; 12:1, 2). Niemniej następna biblijna wzmianka o ciele kierowniczym wskazuje, że zostało ono powiększone. Gdy wywiązał się spór o to, czy poganie kroczący śladami Jezusa powinni przestrzegać Prawa Mojżeszowego, sprawę tę przedłożono do rozpatrzenia „apostołom i starszym w Jeruzalem” (Dzieje 15:2, 6, 20, 22, 23; 16:4). Dlaczego w ciele kierowniczym najwyraźniej pojawili się „starsi”? Biblia o tym nie mówi, ale wynikały z tego oczywiste korzyści. Śmierć Jakuba i uwięzienie Piotra dowiodły, że pewnego dnia apostołowie mogą stracić wolność lub życie. Gdyby do tego doszło, inni wykwalifikowani starsi, zaznajomieni z pracą ciała kierowniczego, dalej sprawowaliby zorganizowany nadzór.

 6. Jak ciało kierownicze mogło dalej działać w Jeruzalem nawet wtedy, gdy już tam nie było jego pierwszych członków?

⁶ Kiedy około 56 roku n.e. Paweł przybył do Jeruzalem, zdał relację Jakubowi oraz, jak mówi Biblia, „wszystkim starszym” (Dzieje 21:18). Dlaczego w związku z tym spotkaniem w ogóle nie wspomniano o apostołach? Również tego Biblia nie wyjaśnia. Niemniej w późniejszym okresie historyk Euzebiusz napisał, że jakiś czas przed rokiem 66 „inni (...) apostołowie, narażeni na tysiączne zasadzki na swe życie, opuścili ziemię żydowską i wyruszyli na opowiadanie i nauczanie do wszystkich narodów, pełni mocy Chrystusa” (Euzebiusz, Historia Kościelna, księga III, rozdział 5, werset 2). Wprawdzie słowa Euzebiusza nie wchodzą w skład natchnionego sprawozdania, ale harmonizują z jego treścią. Na przykład około roku 62 Piotr przebywał w Babilonie, daleko od Jeruzalem (1 Piotra 5:13). Tymczasem w 56 roku i prawdopodobnie aż do roku 66 ciało kierownicze najwyraźniej działało w Jeruzalem.

Zarządzanie w czasach nowożytnych

 7. Na czym polega znamienna różnica między składem dzisiejszego Ciała Kierowniczego a jego odpowiednika z I wieku n.e.?

⁷ W okresie od 33 roku n.e. do ucisku, który spadł na Jeruzalem, ciało kierownicze najwyraźniej składało się z chrześcijan pochodzenia żydowskiego. Podczas pobytu w tym mieście w 56 roku Paweł dowiedział się, iż wielu tamtejszych chrześcijan będących Żydami ‛trzymało się wiary naszego Pana, Jezusa Chrystusa’, a zarazem dalej przejawiało ‛gorliwość względem Prawa [Mojżeszowego]’ (Jakuba 2:1; Dzieje 21:20-25).c Być może trudno im było sobie wyobrazić, że do ciała kierowniczego mógłby należeć jakiś poganin. Jednakże w czasach nowożytnych w składzie tego grona nastąpiła kolejna zmiana. Obecnie wszyscy jego członkowie wywodzą się spośród namaszczonych chrześcijan pochodzenia pogańskiego, a Jehowa szczodrze błogosławi sprawowanemu przez nich nadzorowi (Efezjan 2:11-15).

 8, 9. Jakie zmiany nastąpiły w nowożytnym Ciele Kierowniczym?

⁸ Od roku 1884, kiedy to zarejestrowano Pensylwańskie Towarzystwo Biblijne i Traktatowe — Strażnica, do 1972 roku ogromną rolę w organizacji Jehowy odgrywał prezes tej korporacji, a Ciało Kierownicze było ściśle związane z jej zarządem. Błogosławieństwa zaznawane w tamtych latach dowodzą, że takie rozwiązanie cieszyło się uznaniem Jehowy. W latach 1972-1975 liczbę członków Ciała Kierowniczego zwiększono do 18. Gdy to poszerzone grono, którego część należy też do zarządu Pensylwańskiego Towarzystwa Biblijnego i Traktatowego — Strażnica, otrzymało większe uprawnienia, jeszcze bardziej zbliżono się do wzorca z I wieku.

⁹ Od roku 1975 wielu z tej osiemnastki zakończyło swój ziemski bieg. Zwyciężyli oni świat i ‛zasiedli z Jezusem na jego niebiańskim tronie’ (Objawienie 3:21). Między innymi z tej przyczyny Ciało Kierownicze liczy obecnie dziesięciu członków (jeden doszedł w 1994 roku). Większość jest w dość podeszłym wieku. Niemniej ci namaszczeni bracia korzystają z pięknego wsparcia, ułatwiającego im wywiązywanie się z ciążących na nich odpowiedzialnych zadań. Skąd pochodzi ta pomoc? W uzyskaniu odpowiedzi na to pytanie pomoże nam przeanalizowanie nowożytnych zmian w szeregach ludu Bożego.

Wsparcie dla Izraela Bożego

10. Kto w tych dniach ostatnich przyłącza się do pomazańców w służbie dla Jehowy i jak to zostało przepowiedziane?

¹⁰ W roku 1884 niemal wszystkie osoby utrzymujące łączność z Izraelem Bożym należały do grona namaszczonych chrześcijan. Stopniowo jednak zaczęła się wyłaniać inna grupa, w której w 1935 roku rozpoznano „wielką rzeszę” z 7 rozdziału Księgi Objawienia. Jej członkowie mają nadzieję ziemską i wyobrażają „to, co na ziemi”, a co Jehowa zamierza zebrać razem w Chrystusie (Efezjan 1:10). Zaliczają się do „drugich owiec” z Jezusowej przypowieści o owczarniach (Jana 10:16). Od roku 1935 drugie owce napływają do organizacji Jehowy. ‛Zlatują się jak obłoki i jak gołębie do swoich gołębników’ (Izajasza 60:8). Ponieważ wielka rzesza się rozrasta, a liczba pomazańców maleje, gdyż wielu z nich kończy ziemski bieg, coraz większą rolę w działalności chrześcijańskiej odgrywają wykwalifikowani przedstawiciele drugich owiec. Jakie przywileje są im powierzane?

11. Jakie przywileje, dostępne początkowo tylko dla namaszczonych chrześcijan, zaczęto powierzać drugim owcom?

¹¹ Obowiązek rozgłaszania wspaniałych przymiotów Jehowy zawsze spoczywał przede wszystkim na ‛świętym narodzie’ Bożym. Paweł przyrównał tę działalność do ofiary świątynnej, a tym, którzy mieli się stać „królewskim kapłaństwem”, Jezus nakazał głosić i nauczać (2 Mojżeszowa 19:5, 6; 1 Piotra 2:4, 9; Mateusza 24:14; 28:19, 20; Hebrajczyków 13:15, 16). Niemniej w angielskiej Strażnicy z 1 sierpnia 1932 roku wyraźnie zachęcono do udziału w tej służbie osoby wyobrażone przez Jonadaba. Sporo drugich owiec już wcześniej w niej uczestniczyło. Obecnie wykonują one niemal całą pracę związaną z głoszeniem, stanowiącym istotną część ‛świętej służby, którą dniem i nocą pełnią dla Boga w jego świątyni’ (Objawienie 7:15). Podobnie starszymi zboru, „gwiazdami” w prawej ręce Jezusa Chrystusa, w początkowym okresie nowożytnych dziejów ludu Jehowy byli namaszczeni chrześcijanie (Objawienie 1:16, 20). Jednakże w Strażnicy z 1 maja 1937 roku (wydanie angielskie) zamieszczono ogłoszenie, iż sługami zastępów (nadzorcami przewodniczącymi) mogą być wykwalifikowani członkowie drugich owiec. Gdyby któryś z pomazańców nie był w stanie podołać temu zadaniu, można je było powierzyć komuś z drugich owiec. Obecnie niemal wszyscy starsi zboru wywodzą się z tego grona.

12. Jakie przykłady biblijne uzasadniają powierzanie ważnych zadań organizacyjnych wykwalifikowanym członkom drugich owiec?

¹² Czy jest coś niewłaściwego w powierzaniu takich poważnych obowiązków drugim owcom? Nie, gdyż uzasadniają to przykłady z historii. W starożytnym Izraelu niektórzy cudzoziemscy prozelici (obcy przybysze) otrzymali zaszczytne stanowiska (2 Samuela 23:37, 39; Jeremiasza 38:7-9). Po niewoli babilońskiej wykwalifikowanym Netynejczykom (sługom świątynnym nie będącym Izraelitami) udostępniono przywileje związane ze służbą w świątyni, przysługujące wcześniej tylko Lewitom (Ezdrasza 8:15-20, Biblia gdańska; Nehemiasza 7:60, Bg). Ponadto Mojżesz, którego ujrzano z Jezusem w wizji przemienienia, skorzystał z praktycznej rady udzielonej przez Midianitę Jetrę. Później poprosił jego syna, Chobaba, by poprowadził Izraelitów przez pustynię (2 Mojżeszowa 18:5, 17-24; 4 Mojżeszowa 10:29).

13. Na czyim pięknym przykładzie wzorują się pomazańcy, pokornie dzieląc się obowiązkami z przedstawicielami drugich owiec?

¹³ Kiedy pod koniec 40-letniej wędrówki po pustyni Mojżesz już wiedział, że nie wejdzie do Ziemi Obiecanej, prosił Jehowę w modlitwie o wskazanie następcy (4 Mojżeszowa 27:15-17). Gdy Jehowa polecił mu, by na oczach całego ludu powierzył te obowiązki Jozuemu, Mojżesz tak uczynił, choć jeszcze był silny fizycznie i nie od razu przestał usługiwać Izraelowi (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 3:28, NW; 34:5-7, 9). Podobną pokorę okazują pomazańcy i udostępniają dodatkowe przywileje wykwalifikowanym mężczyznom spośród drugich owiec.

14. Jakie proroctwa wskazują na coraz większą rolę drugich owiec w organizacji?

¹⁴ O tym, że drugie owce miały odgrywać w organizacji coraz większą rolę, wspomniano też w proroctwie. Zachariasz zapowiedział, iż Filistyni, nie będący Izraelitami, staną się „podobni do szejka w Judzie” (Zachariasza 9:6, 7, NW). Szejkami byli naczelnicy plemion, toteż w myśl słów Zachariasza dawniejsi wrogowie Izraela mieli podjąć czyste wielbienie i stać się jak zwierzchnicy plemion w Ziemi Obiecanej. Ponadto w odniesieniu do Izraela Bożego Jehowa oświadczył: „Staną obcy i będą paść wasze trzody, a cudzoziemcy będą waszymi rolnikami i hodowcami winorośli. Wy zaś będziecie zwani kapłanami Jehowy; będzie się o was mówić, że jesteście sługami naszego Boga” (Izajasza 61:5, 6, NW). „Obcy” i „cudzoziemcy” to drugie owce. Powierza się im coraz więcej odpowiedzialnych zadań, w miarę jak sędziwi członkowie ostatka pomazańców kończą swój ziemski bieg, by stać się w niebie w całym tego słowa znaczeniu „kapłanami Jehowy”, „sługami naszego Boga”, pełniącymi służbę wokół Jego majestatycznego tronu (1 Koryntian 15:50-57; Objawienie 4:4, 9-11; 5:9, 10).

‛Następne pokolenie’

15. Która grupa chrześcijan w tym czasie końca doczekała „starości”, a którą grupę wyobraża ‛następne pokolenie’?

¹⁵ Namaszczony ostatek chętnie przysposabia drugie owce do przyjęcia dalszych obowiązków. W Psalmie 71:18 powiedziano: „Do starości, gdy już siwy będę, nie opuszczaj mnie, Boże, aż opowiem o ramieniu twoim temu pokoleniu, a wszystkim następnym o potędze twojej!” W komentarzu do tego wersetu zamieszczonym w angielskiej Strażnicy z 15 grudnia 1948 roku wskazano, że zbór namaszczonych chrześcijan faktycznie doczekał starości. Dalej nadmieniono, iż pomazańcy z radością „widzą przed sobą w świetle proroctw biblijnych nowe pokolenie”. Zwłaszcza o kogo tu chodzi? W Strażnicy wyjaśniono: „Jezus nazwał ich swymi ‚drugimi owcami’”. Wyrażenie ‛następne pokolenie’ odnosi się do ludzi mających żyć na ziemi pod nowym zarządem, sprawowanym przez Królestwo niebios.

16. Jakich błogosławieństw tęsknie wyczekują członkowie ‛następnego pokolenia’?

¹⁶ Pismo Święte nie określa dokładnie, kiedy wszyscy namaszczeni chrześcijanie opuszczą swych braci z tego ‛następnego pokolenia’ i razem z Jezusem Chrystusem zostaną otoczeni chwałą. Pomazańcy są jednak przekonani, że chwila ta się zbliża. Od roku 1914 rozgrywają się wydarzenia, które Jezus zapowiedział w doniosłym proroctwie o „czasie końca”, co wskazuje, iż zagłada tego świata jest bliska (Daniela 12:4, NW; Mateusza 24:3-14; Marka 13:4-20; Łukasza 21:7-24). Wkrótce Jehowa ustanowi nowy świat, w którym należący do ‛następnego pokolenia’ ‛odziedziczą królestwo [jego ziemską dziedzinę] przygotowane dla nich od założenia świata’ (Mateusza 25:34). Z radością oczekują przywrócenia raju i wskrzeszenia z Hadesu milionów umarłych (Objawienie 20:13). Czy tych wskrzeszonych z martwych będą witać pomazańcy? W Strażnicy z 1 maja 1925 roku (wydanie angielskie) powiedziano: „Nie powinniśmy arbitralnie twierdzić, co Bóg zrobi, a czego nie zrobi. (...) [Niemniej] dochodzimy do wniosku, że członkowie Kościoła [namaszczeni chrześcijanie] zostaną otoczeni chwałą, zanim nastąpi zmartwychwstanie świętych Starego Testamentu [wiernych przedchrześcijańskich świadków]”. Podobną opinię wyrażono w Strażnicy z 1 września 1989 roku, w której na pytanie, czy jacyś pomazańcy będą witać zmartwychwstałych, odpowiedziano: „Nie byłoby to konieczne”.d

17. Jakich wspaniałych przywilejów dostąpią z wyniesionym na tron Królem, Jezusem Chrystusem, pomazańcy jako zbiorowość?

¹⁷ Wprawdzie nie wiemy, co się stanie z każdym namaszczonym chrześcijaninem, ale skoro w wizji przemienienia obok Jezusa pojawili się Mojżesz i Eliasz, więc zmartwychwstali chrześcijanie namaszczeni duchem najwyraźniej będą z Jezusem, gdy przyjdzie w chwale, by ‛odpłacić każdemu według jego postępowania’ — wydać i wykonać swe wyroki. Ponadto jak pamiętamy, w myśl obietnicy Jezusa namaszczeni chrześcijanie, którzy ‛zwyciężą’, mają razem z nim podczas Armagedonu ‛paść ludzi rózgą żelazną’. Kiedy Jezus przybędzie w chwale, zasiądą z nim, aby ‛sądzić dwanaście plemion Izraela’. Wespół z Jezusem ‛zmiażdżą Szatana pod swymi stopami’ (Mateusza 16:27 do 17:9; 19:28; Objawienie 2:26, 27; 16:14, 16; Rzymian 16:20; 1 Mojżeszowa 3:15; Psalm 2:9; 2 Tesaloniczan 1:9, 10).

18. (a) Jak przebiega ‛zbieranie w Chrystusie tego, co w niebiosach’? (b) Co można powiedzieć o ‛zbieraniu w Chrystusie tego, co na ziemi’?

¹⁸ Trzymając się swego sposobu zarządzania, Jehowa dąży do tego, by „znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie”. Jego zamysł dotyczący „tego, co w niebiosach” już niedługo w pełni się urzeczywistni. Wkrótce całe grono 144 000 zjednoczy się z Jezusem w niebie, aby mogły się odbyć „zaślubiny Baranka”. Dlatego w miarę jak wzrasta liczba długoletnich, dojrzałych członków drugich owiec, reprezentujących „to, co na ziemi”, powierza się im poważniejsze obowiązki, by mogli służyć wsparciem swym namaszczonym braciom. W jakże pasjonujących czasach żyjemy! Urzeczywistnianie się zamierzenia Jehowy naprawdę nas zachwyca (Efezjan 1:9, 10; 3:10-12; Objawienie 14:1; 19:7, 9). A drugie owce ogromnie się radują, że mogą wspierać swych namaszczonych braci, dzięki czemu obie grupy służą razem jako „jedna trzoda”, podporządkowana „jednemu pasterzowi”, Królowi Jezusowi Chrystusowi, ku chwale Najwyższego Władcy Wszechświata, Jehowy Boga (Jana 10:16; Filipian 2:9-11).

[Przypisy]

Czy potrafisz wyjaśnić?

◻ Jak w I wieku n.e. organizacja Boża podążała naprzód?

◻ Jakie zmiany zachodziły w nowożytnym Ciele Kierowniczym Świadków Jehowy?

◻ Jakie wersety biblijne uzasadniają przekazywanie odpowiedzialnych zadań w organizacji Jehowy drugim owcom?

◻ Jak przebiega zbieranie w Chrystusie „tego, co w niebiosach” i „tego, co na ziemi”?

[Ilustracja na stronie 16]

Ciało kierownicze działało w Jeruzalem nawet wtedy, gdy już tam nie było jego pierwszych członków

[Ilustracje na stronie 18]

Dojrzali namaszczeni chrześcijanie są błogosławieństwem dla ludu Jehowy

C. T. Russell 1884-1916

J. F. Rutherford 1916-1942

N. H. Knorr 1942-1977

F. W. Franz 1977-1992

M. G. Henschel 1992-