Radujcie się w Jehowie!

„Zawsze radujcie się w Panu. Raz jeszcze chcę powiedzieć: Radujcie się!” (FILIPIAN 4:4).

 1. Dlaczego słowa Pawła, iż chrześcijanie zawsze powinni się radować, mogą skłaniać do zastanowienia?

W DOBIE obecnej może się wydawać, iż niewiele jest powodów do radości. Ludzie utworzeni z prochu, w tym także prawdziwi chrześcijanie, stają w obliczu przygnębiających sytuacji, takich jak brak pracy, zły stan zdrowia, śmierć kogoś bliskiego, problemy osobiste czy sprzeciw niewierzących członków rodziny lub byłych przyjaciół. Jak zatem należy rozumieć zachętę Pawła, by ‛zawsze się radować’? Jak można to czynić w trudnych, niepomyślnych warunkach, które wszystkim nam dokuczają? W znalezieniu odpowiedzi pomocne będzie przeanalizowanie kontekstu powyższych słów.

Dlaczego i jak się radować?

 2, 3. Jak na przykładzie Jezusa i starożytnych Izraelitów uwidoczniło się wielkie znaczenie radości?

² „Zawsze radujcie się w Panu. Raz jeszcze chcę powiedzieć: Radujcie się!” Wypowiedź ta może nam przypominać słowa skierowane do Izraelitów jakieś 24 stulecia temu: „Radość z Jehowy jest waszą twierdzą” (NW) lub jak podaje przekład Moffata: „Radowanie się w Wiekuistym jest waszą siłą” (Nehemiasza 8:10). Radość dodaje sił i przypomina twierdzę, w której można doznać pokrzepienia i znaleźć ochronę. Miała ona istotne znaczenie nawet dla doskonałego człowieka Jezusa, gdyż pomogła mu wytrwać. „Dla zgotowanej mu radości zniósł on pal męki, gardząc hańbą, i zasiadł po prawicy tronu Boga” (Hebrajczyków 12:2). Najwyraźniej umiejętność radowania się w trudnych sytuacjach jest konieczna do wybawienia.

³ Przed wkroczeniem do Ziemi Obiecanej Izraelici otrzymali nakaz: „Będziesz się weselił z wszelkiego dobra, które Pan, Bóg twój, dał tobie i twemu domowi, ty, Lewita i obcy przybysz, który jest pośród ciebie”. Gdyby się zaniedbali pod tym względem, mieli ponieść bardzo przykre konsekwencje: „Spadną na ciebie te wszystkie przekleństwa i będą cię ścigały, i dosięgną cię, aż zginiesz (...) za to, że nie służyłeś Panu, Bogu twemu, w radości i w dobroci serca, mając wszystkiego w bród” (5 Mojżeszowa 26:11; 28:45-47).

 4. Jakie mogą być przyczyny braku radości?

⁴ A zatem członkowie dzisiejszego namaszczonego ostatka oraz towarzyszące im „drugie owce” koniecznie powinni przejawiać radość! (Jana 10:16). „Raz jeszcze chcę powiedzieć”, oznajmił Paweł, po czym powtórzył swą radę, aby podkreślić, jak ważne jest radowanie się wszelkim dobrem pochodzącym od Jehowy. Czy tak postępujemy? A może do tego stopnia jesteśmy pochłonięci codziennymi sprawami, że niekiedy zapominamy o licznych powodach do radości? Czy nasze problemy nie urosły do tak niebotycznych rozmiarów, iż straciliśmy z pola widzenia Królestwo i jego błogosławieństwa? Czy nie pozwalamy, by nasza radość zanikła z jakichś innych przyczyn — na przykład wskutek łamania praw Bożych, lekceważenia Jego zasad lub zaniedbywania chrześcijańskich obowiązków?

 5. Dlaczego osobie nierozsądnej trudno jest się radować?

⁵ „Niech wasz rozsądek stanie się znany wszystkim ludziom. Pan jest blisko” (Filipian 4:5). Człowiek nierozsądny nie zachowuje równowagi. Może niedostatecznie dbać o swe zdrowie, bez potrzeby narażając się na zbyt duże stresy lub zmartwienia. Niewykluczone, iż nie umie się pogodzić ze swymi ograniczeniami i uwzględniać ich w swoim życiu. Może wytyka sobie zbyt ambitne cele i zmierza do nich bez względu na koszty. Albo traktuje swe ograniczenia jako wymówkę, by zwolnić tempo bądź nie przykładać się do swych zadań. Wskutek braku równowagi oraz nierozsądnego postępowania trudno mu jest się radować.

 6. (a) Co powinni w nas dostrzegać współchrześcijanie i od czego zależy, czy rzeczywiście tak będzie? (b) Jak słowa Pawła zapisane w Liście 2 do Koryntian 1:24 oraz do Rzymian 14:4 pomagają nam przejawiać rozsądek?

⁶ Nawet jeśli przeciwnicy uważają nas za fanatyków, współchrześcijanie zawsze powinni dostrzegać nasz rozsądek. A będą go widzieć, jeśli zachowujemy równowagę i nie oczekujemy doskonałości ani od siebie, ani od drugich. Przede wszystkim musimy się wystrzegać stawiania innym wymagań wykraczających poza to, co jest zawarte w Słowie Bożym. Apostoł Paweł oznajmił: „Nie jakobyśmy byli panami waszej wiary, lecz jesteśmy współpracownikami ku waszej radości” (2 Koryntian 1:24). Jako były faryzeusz, Paweł dobrze wiedział, że pomocne wskazówki udzielane przez współpracowników pomnażają radość, natomiast tłumią ją sztywne przepisy ustanawiane i narzucane przez ludzi sprawujących władzę. Okoliczność, iż „Pan jest blisko”, powinna przypominać osobie rozsądnej, że nie do nas należy ‛osądzanie cudzego sługi domowego. Dla swojego pana stoi on albo upada’ (Rzymian 14:4).

 7, 8. Dlaczego chrześcijanie muszą się liczyć z problemami, ale jak mimo to dalej mogą się radować?

⁷ „O nic się nie zamartwiajcie, ale we wszystkim niech wasze gorące prośby zostaną przedstawione Bogu w modlitwie i błaganiu wraz z dziękczynieniem” (Filipian 4:6). Żyjemy dziś w „krytycznych czasach trudnych do zniesienia”, o których pisał Paweł (2 Tymoteusza 3:1-5). Dlatego chrześcijanie muszą się liczyć z problemami. Paweł co prawda powiedział: ‛Zawsze się radujcie’, ale nie zmienia to faktu, iż lojalni chrześcijanie mogą od czasu do czasu popaść w stan przygnębienia lub zniechęcenia. Mówiąc o samym sobie, realistycznie przyznał: „Na wszystkie sposoby jesteśmy uciskani, ale nie tak ściśnięci, żebyśmy nie mogli się poruszyć; jesteśmy w rozterce, ale wcale nie bez wyjścia; jesteśmy prześladowani, ale nie pozostawieni własnemu losowi; jesteśmy powaleni, ale nie zgładzeni” (2 Koryntian 4:8, 9). Jednakże niepokój lub smutek, odczuwane niekiedy przez chrześcijanina, są łagodzone przez radość, która w końcu bierze nad nimi górę. Dodaje ona sił potrzebnych do tego, by przeć naprzód i nigdy nie tracić z oczu powodów do radości.

⁸ Kiedy wyłaniają się takie czy inne kłopoty, chrześcijanin okazujący radość pokornie błaga w modlitwie Jehowę o pomoc. Nie pozwala, by ogarnął go nadmierny niepokój. Po wykorzystaniu wszelkich rozsądnych sposobów rozwiązania swego problemu pozostawia ostateczny wynik w rękach Jehowy zgodnie z zaproszeniem: „Zrzuć swą troskę na Jahwe, a On cię podtrzyma”. I nie przestaje dziękować Jehowie za całą Jego dobroć (Psalm 55:23, BT; zobacz także Mateusza 6:25-34).

 9. W jaki sposób znajomość prawdy zapewnia pokój umysłu i jaki pozytywny wpływ wywiera to na chrześcijanina?

⁹ „Pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl, będzie strzegł waszych serc i władz umysłowych poprzez Chrystusa Jezusa” (Filipian 4:7). Znajomość prawdy biblijnej uwalnia umysł chrześcijanina od kłamstw i pomaga mu wypracować w sobie zdrowe wzorce myślowe (2 Tymoteusza 1:13). Dzięki temu łatwiej mu jest unikać niewłaściwego lub niemądrego postępowania, którym mógłby zburzyć pokojowe stosunki z innymi. Zamiast popadać w rozgoryczenie z powodu zła i niesprawiedliwości, ufa, iż Jehowa za pośrednictwem Królestwa rozwiąże problemy rodziny ludzkiej. Taki pokój umysłu chroni serce, strzeże czystości pobudek i kieruje myśli ścieżkami prawości. Z kolei czyste pobudki i właściwe myśli dostarczają niezliczonych powodów do radowania się mimo kłopotów i napięć, których nie brak w tym pełnym zamętu świecie.

10. O czym musimy rozmyślać i rozmawiać, by odczuwać prawdziwą radość?

¹⁰ „W końcu, bracia, cokolwiek jest prawdziwe, cokolwiek zasługuje na poważne zainteresowanie, cokolwiek jest prawe, cokolwiek jest nieskalanie czyste, cokolwiek jest miłe, o czym tylko mówi się dobrze, jakakolwiek jest cnota i jakakolwiek jest rzecz chwalebna — to stale rozważajcie” (Filipian 4:8). Chrześcijanom nie sprawia przyjemności rozmyślanie lub prowadzenie rozmów o rzeczach niegodziwych. Dlatego też większość rozrywek oferowanych przez ten świat jest dla nich zupełnie nie do przyjęcia. Nikt nie zdoła zachować chrześcijańskiej radości, jeśli umysł i serce karmi kłamstwami, głupimi żartami, czymś nieprawym, niemoralnym, bezecnym, nienawistnym i wstrętnym. Powiedzmy otwarcie: nie da się osiągnąć prawdziwej radości, napełniając umysł i serce brudami. Jakże pokrzepia świadomość, iż w zdeprawowanym świecie Szatana chrześcijanie mają tak wiele budujących spraw, wokół których mogą się obracać ich myśli i rozmowy!

Niezliczone powody do radości

11. (a) Czego nigdy nie powinniśmy uważać za rzecz oczywistą i z jakiego powodu? (b) Jak obecność na zgromadzeniu międzynarodowym wpłynęła na pewne małżeństwo delegatów?

¹¹ Wymieniając powody do radości, nie zapominajmy o naszym międzynarodowym braterstwie (1 Piotra 2:17). W czasach, gdy na całym świecie poszczególne grupy etniczne i narody pałają do siebie głęboką nienawiścią, lud Boży jest coraz mocniej zespolony więzami miłości. Jedność tę szczególnie łatwo zauważyć na zgromadzeniach międzynarodowych. Na temat jednego z nich, które odbyło się w roku 1993 w Kijowie, pewien delegat z USA napisał: „Łzy radości, rozpromienione oczy, bezustanne braterskie uściski oraz pozdrowienia przesyłane ponad murawą boiska przez grupy osób machających kolorowymi parasolami i chusteczkami wyraźnie świadczyły o teokratycznej jedności. To, czego Jehowa cudownie dokonał w ogólnoświatowej społeczności braci, napełnia nasze serca dumą. Oboje z żoną byliśmy tym głęboko wzruszeni, a nasza wiara otrzymała nowy wymiar”.

12. Jak na naszych oczach spełniają się słowa z Księgi Izajasza 60:22?

¹² Jakże się umacnia wiara dzisiejszych chrześcijan, gdy obserwują spełnianie się proroctw biblijnych! Przykładem niech będą słowa z Księgi Izajasza 60:22: „Nawet malutki stanie się tysiącem, a niewielki — potężnym narodem. Ja sam, Jehowa, przyśpieszę to w słusznym czasie” (NW). Kiedy w roku 1914 narodziło się Królestwo, wieść o nim rozgłaszało zaledwie 5100 osób — rzeczywiście malutki zastęp. Tymczasem w ciągu ostatnich pięciu lat do ogólnoświatowej społeczności braci przybywało przeciętnie 5628 nowo ochrzczonych Świadków każdego tygodnia! W roku 1993 osiągnięto szczytową liczbę 4 709 889 aktywnych sług Bożych. Cóż za postęp! Oznacza to, że ów „malutki” z roku 1914 wkrótce może dosłownie stać się „tysiącem”!

13. (a) Jakie wydarzenia rozgrywają się od roku 1914? (b) Jak Świadkowie Jehowy stosują się do zasady wyrażonej przez Pawła w Liście 2 do Koryntian 9:7?

¹³ W roku 1914 mesjański Król wyruszył na podbój między swych nieprzyjaciół. Jego panowanie ochoczo poparli ziemscy naśladowcy, poświęcając czas, siły i dobra materialne, by uczestniczyć w ogólnoświatowym dziele głoszenia oraz międzynarodowym programie budowlanym (Psalm 110:2, 3). Świadkowie Jehowy radują się, bo chociaż na ich zebraniach prawie nie wspomina się o pieniądzach, to jednak stale napływają datki, aby owa działalność mogła zostać doprowadzona do końca (porównaj 1 Kronik 29:9).a Prawdziwych chrześcijan nie trzeba ponaglać, by coś ofiarowali, gdyż możliwość wspierania Króla stosownie do swych warunków, uważają za przywilej, toteż „każdy czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z ociąganiem się albo pod przymusem” (2 Koryntian 9:7).

14. W jakim położeniu znajduje się lud Boży od roku 1919 i jaki ma dzięki temu powód do radości?

¹⁴ Dzięki przepowiedzianemu przywróceniu wśród ludu Bożego prawdziwego wielbienia powstał raj duchowy. Od roku 1919 jego granice stopniowo się rozszerzają (Psalm 14:7; Izajasza 52:9, 10). Co z tego wynikło? Prawdziwi chrześcijanie przeżywają „radość i wesele” (Izajasza 51:11). Uzyskane wspaniałe efekty pokazują, czego może dokonać święty duch Boży za pośrednictwem niedoskonałych ludzi. Wszelka chwała i cześć za to należą się Jehowie, ale czy istnieje większy przywilej od stania się współpracownikiem Boga? (1 Koryntian 3:9). Jehowa jest tak potężny, że gdyby to było konieczne, mógłby sprawić, by kamienie głośno obwieszczały orędzie prawdy. Niemniej postanowił nie uciekać się do takich metod, lecz pobudzić do wykonywania Jego woli ochocze stworzenia uczynione z prochu (Łukasza 19:40).

15. (a) Jakie współczesne wydarzenia budzą nasze zainteresowanie? (b) Jakiego wydarzenia wypatrujemy z radością?

¹⁵ Słudzy Jehowy, przepełnieni lękiem, szacunkiem i podziwem, obserwują, jaki związek mają obecne wydarzenia światowe z doniosłymi proroctwami biblijnymi. Narody usilnie starają się osiągnąć trwały pokój, lecz nie przynosi to efektów. Sytuacja zmusza je, by wzywać Organizację Narodów Zjednoczonych do podejmowania działań w zapalnych punktach świata (Objawienie 13:15-17). Tymczasem lud Boży z utęsknieniem wyczekuje jednego z najradośniejszych wydarzeń w dziejach, wiedząc, że z każdym dniem jest ono coraz bliższe. „Radujmy się i tryskajmy radością, i oddawajmy mu chwałę, ponieważ nadeszły zaślubiny Baranka i jego małżonka się przygotowała” (Objawienie 19:7).

Czy głoszenie jest ciężarem, czy źródłem radości?

16. Wyjaśnij na przykładzie, jak chrześcijanin mógłby się ograbić z radości, gdyby nie wprowadzał w czyn tego, czego się uczy.

¹⁶ „Wprowadzajcie w czyn to, czego się nauczyliście, a także co przyjęliście i słyszeliście, i widzieliście w związku ze mną, a Bóg pokoju będzie z wami” (Filipian 4:9). Ponieważ chrześcijanie wprowadzają w czyn to, czego się uczą, mogą liczyć na błogosławieństwo Boże. Według jednej z najważniejszych prawd, które poznali, dobra nowina musi być głoszona innym ludziom. W rzeczy samej, któż mógłby się cieszyć spokojem umysłu i odczuwać radość, gdyby przed szczerymi osobami ukrywał informacje, od których usłyszenia zależy ich życie? (Ezechiela 3:17-21; 1 Koryntian 9:16; 1 Tymoteusza 4:16).

17. Dlaczego nasze dzieło głoszenia zawsze powinno być źródłem radości?

¹⁷ Jakąż radość sprawia odnajdywanie ludzi o usposobieniu owiec, gotowych nabywać wiedzy o Jehowie! Ci, którzy kierują się właściwymi pobudkami, wciąż się przekonują, że służba na rzecz Królestwa stanowi źródło radości. A dzieje się tak, gdyż zostali Świadkami Jehowy przede wszystkim po to, by wysławiać Jego imię i popierać Jego pozycję Zwierzchniego Władcy (1 Kronik 16:31). Kto uznaje ten fakt, raduje się nawet wtedy, gdy ludzie niemądrze odrzucają zanoszoną im dobrą nowinę. Zdaje sobie sprawę, że pewnego dnia dzieło głoszenia niewierzącym dobiegnie kresu, natomiast imię Jehowy będzie wysławiane po wsze czasy.

18. Co pobudza chrześcijanina do spełniania woli Jehowy?

¹⁸ Wyznawcy religii prawdziwej wprowadzają w czyn nakazy Jehowy nie dlatego, że muszą, ale ponieważ pragną tak czynić (Psalm 40:9; Jana 4:34). Wielu osobom trudno to zrozumieć. Pewna kobieta oświadczyła głosicielce, która do niej zapukała: „Naprawdę muszę wyrazić pani swe uznanie. Ja z pewnością nigdy bym się nie zdobyła na to, żeby tak jak pani chodzić od domu do domu i szerzyć swą religię”. Głosicielka odrzekła z uśmiechem: „Potrafię to zrozumieć. Zanim zostałam Świadkiem Jehowy, nie zmusiłaby mnie pani do tego, by pójść do innych ludzi i rozmawiać z nimi o religii. Ale teraz po prostu tego pragnę”. Domowniczka pomyślała przez chwilę i wyciągnęła następujący wniosek: „Najwyraźniej pani religia ma do zaproponowania coś, czego nie ma w mojej. Chyba powinnam to zbadać”.

19. Dlaczego nigdy wcześniej nie było tak dogodnej pory na to, by się radować?

¹⁹ Tekst roczny na rok 1994, wiszący na poczesnym miejscu w naszych Salach Królestwa, stale nam przypomina: „Zaufaj Jehowie całym sercem” (Przysłów [Przypowieści] 3:5, NW). Czyż istnieje większy powód do radości od tego, że możemy pokładać ufność i szukać schronienia w Jehowie, który jest naszą Twierdzą? Psalm 64:11 wyjaśnia: „Sprawiedliwy rozraduje się w Panu i będzie szukał u niego schronienia”. Nie pora chwiać się lub upadać na duchu. Każdy mijający miesiąc przybliża nas do tej rzeczywistości, której słudzy Jehowy tęsknie wyglądali od dni Abla. Pora całym sercem zaufać Jehowie, pamiętając, iż nigdy wcześniej nie mieliśmy tak wielu powodów do radości!

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego w myśl Księgi Nehemiasza 8:10 powinniśmy się radować?

◻ Jak Księga 5 Mojżeszowa 26:11 i 28:45-47 wskazuje na wielkie znaczenie radości?

◻ Jak List do Filipian 4:4-9 pomaga nam zawsze się radować?

◻ Jaki powód do radości znajdujemy w tekście rocznym na rok 1994?

[Ilustracja na stronie 16]

Świadkowie z Rosji i Niemiec radują się, że należą do międzynarodowej społeczności braci

[Ilustracja na stronie 17]

Dzielenie się prawdą z bliźnimi jest źródłem radości