Kiedy już nie będzie grzechu

„CZY rodzimy się w grzechu?” Pytanie to nurtowało pewnego studenta w USA wkrótce po tym, jak zaczął zapoznawać się z naukami biblijnymi. Ponieważ wychowywał się w rodzinie hinduskiej, obce mu było pojęcie odziedziczonego grzechu. Ale jeśli grzech rzeczywiście jest czymś, co się dziedziczy — rozumował — zaprzeczanie jego istnieniu lub lekceważenie go byłoby bezcelowe. Jak można znaleźć odpowiedź na powyższe pytanie?

Jeżeli grzech jest dziedziczny, musiał w jakiś sposób się pojawić. Czy pierwszy człowiek został stworzony niedoskonałym i przekazał swym dzieciom złe cechy? A może skaza ta pojawiła się później? Kiedy dokładnie grzech zaczął dawać o sobie znać? Z drugiej strony, jeśli grzech jest tylko zewnętrzną złą siłą lub zasadą, czy będziemy mogli kiedykolwiek się od niego uwolnić?

Według hinduizmu cierpienie i zło nieodłącznie towarzyszą stworzeniom. „Cierpienie [lub zło]”, zauważa pewien hinduski uczony, „niczym chroniczny reumatyzm przenosi się tylko z miejsca na miejsce, ale nie można się go całkowicie pozbyć”. Zło istnieje na świecie niewątpliwie od zarania spisanych dziejów człowieka. Skoro pojawiło się wcześniej, niż sięga historia utrwalona przez ludzi, wiarogodnych odpowiedzi co do jego pochodzenia siłą rzeczy trzeba szukać u kogoś, kto nad nami góruje. Muszą one pochodzić od Boga (Psalm 36:10).

Człowiek stworzony bez grzechu

Hinduski filozof Nikhilananda przyznaje, że opisy stworzenia człowieka przedstawione w Wedach mają znaczenie symboliczne. Podobnie większość religii Wschodu mówi o stworzeniu tylko językiem mitologii. Istnieją jednak logiczne i naukowe podstawy, by wierzyć sprawozdaniu o stworzeniu pierwszego człowieka zamieszczonemu w Biblii.a Już w pierwszym rozdziale tej Księgi czytamy: „Stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich” (1 Mojżeszowa 1:27).

Co to znaczy być stworzonym „na obraz Boga”? Człowiek po prostu został uczyniony na podobieństwo Boga i obdarzony Boskimi przymiotami — takimi jak sprawiedliwość, mądrość i miłość — odróżniającymi go od zwierząt (porównaj Kolosan 3:9, 10). Dzięki takim przymiotom jako stworzenie obdarzone wolną wolą mógł obrać dobre lub złe postępowanie. Pierwszy człowiek, gdy został stworzony, nie znał grzechu, a jego życie było wolne od zła i cierpień.

Człowiekowi Adamowi Jehowa Bóg dał następujące przykazanie: „Z każdego drzewa tego ogrodu możesz jeść, ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz” (1 Mojżeszowa 2:16, 17). Obierając posłuszeństwo, Adam i jego żona, Ewa, mogliby przysparzać swemu Stwórcy chwały i czci oraz pozostać wolnymi od grzechu. Natomiast nieposłuszeństwo oznaczałoby, że nie trzymają się doskonałych mierników Bożych, i ściągnęłoby na nich niedoskonałość — staliby się grzeszni.

Adam i Ewa nie byli stworzeni jako istoty boskie. Niemniej do pewnego stopnia przejawiali boskie cechy i mogli podejmować decyzje w kwestiach moralnych. Jako stworzenia Boże, byli bez grzechu, czyli doskonali (1 Mojżeszowa 1:31; 5 Mojżeszowa 32:4). Powołanie ich do istnienia nie zakłóciło harmonii, która już od wieków panowała między Bogiem a wszechświatem. Skąd więc wziął się grzech?

Pochodzenie grzechu

Grzech zrodził się najpierw w dziedzinie duchowej. Przed stworzeniem ziemi oraz człowieka Bóg powołał do istnienia inteligentne stworzenia duchowe — aniołów (Joba 1:6; 2:1; 38:4-7; Kolosan 1:15-17). Jeden z nich miał wygórowane mniemanie o swym pięknie i inteligencji (porównaj Ezechiela 28:13-15). Z polecenia Bożego danego Adamowi i Ewie, by się rozmnażali, anioł ten mógł się domyślać, że wkrótce cała ziemia zostanie napełniona prawymi ludźmi oddającymi cześć Bogu (1 Mojżeszowa 1:27, 28). Owo stworzenie duchowe zapragnęło takiej czci dla siebie (Mateusza 4:9, 10). Pielęgnowanie tego pragnienia sprowadziło je na manowce (Jakuba 1:14, 15).

Zbuntowany anioł za pośrednictwem węża powiedział Ewie, iż zabraniając jej spożywania owocu z drzewa poznania dobra i zła, Bóg pozbawia ją wiedzy, którą powinna posiąść (1 Mojżeszowa 3:1-5). To złośliwe kłamstwo było grzechem. Wypowiadając je, ów anioł uczynił się grzesznikiem. W rezultacie stał się znany jako Diabeł, czyli oszczerca, i Szatan, to znaczy przeciwnik Boży (Objawienie 12:9).

Ewa uległa przekonującej argumentacji Szatana, co pociągnęło za sobą opłakane skutki. Ufając słowom Kusiciela, dała mu się zwieść i spożyła nieco z owocu z zakazanego drzewa. Jej mąż, Adam, przyłączył się do niej i w ten sposób oboje stali się grzesznikami (1 Mojżeszowa 3:6; 1 Tymoteusza 2:14). Jak widać, obierając nieposłuszeństwo wobec Boga, nasi pierwsi rodzice chybili celu, którym była doskonałość, i wstąpili na drogę grzechu.

A co z potomstwem Adama i Ewy? Biblia wyjaśnia: „Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w taki sposób śmierć rozprzestrzeniła się na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (Rzymian 5:12). Zaczęło już działać prawo dziedziczności. Adam nie mógł przekazać dzieciom tego, czego sam nie miał (Joba 14:4). Gdy zostały one poczęte, dwoje pierwszych ludzi utraciło już doskonałość i było grzesznikami. W rezultacie wszyscy bez wyjątku odziedziczyliśmy grzech (Psalm 51:7; Rzymian 3:23). Z kolei owocem grzechu jest zło i cierpienie. Z tego też względu starzejemy się i umieramy, „albowiem zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć” (Rzymian 6:23).

Sumienie ‛oskarża’ lub ‛uniewinnia’

Rozważmy również, jak grzech odbił się na zachowaniu pierwszej pary ludzkiej. Przykryli częściowo swe ciała i próbowali się ukryć przed Bogiem (1 Mojżeszowa 3:7, 8). Tak więc z powodu grzechu zaczęły ich dręczyć obawy, poczucie winy i wstyd. Obecnie uczucia te są ludzkości bardzo dobrze znane.

Któż nie czuł się nieswojo, gdy okazał się nieżyczliwy dla osoby będącej w potrzebie, lub nie robił sobie wyrzutów za wypowiedzenie słów, których nigdy nie powinien wyrzec? (Jakuba 4:17). Dlaczego miewamy takie niepokojące odczucia? Apostoł Paweł wyjaśnia, iż ‛prawo jest zapisane w naszych sercach’. Jeżeli nasze sumienie nie stało się zatwardziałe, każde złamanie tego prawa powoduje wewnętrzny niepokój. W ten sposób głos sumienia nas ‛oskarża’ lub ‛uniewinnia’ (Rzymian 2:15; 1 Tymoteusza 4:2; Tytusa 1:15). Nawet jeśli sobie tego nie uświadamiamy, mamy wewnętrzne poczucie, że coś jest złe, że jest grzechem.

Paweł dobrze wiedział o swych grzesznych skłonnościach. „Gdy chcę czynić to, co słuszne, jest we mnie to, co złe” — przyznał. „Doprawdy rozkoszuję się prawem Bożym zgodnie z człowiekiem, jakim jestem wewnątrz, ale w mych członkach dostrzegam inne prawo, toczące wojnę przeciwko prawu mego umysłu i prowadzące mnie jako jeńca prawa grzechu, które jest w mych członkach”. Toteż zapytał: „Któż mnie wyratuje z ciała podlegającego tej śmierci?” (Rzymian 7:21-24).

Uwolnienie od grzechu — jak?

„W tradycji hinduskiej wyzwolenie”, mówi pewien uczony, „oznacza uwolnienie od powtarzającego się cyklu narodzin i śmierci”. Buddyzm podobnie wskazuje, że rozwiązaniem jest nirwana — stan nieświadomości świata zewnętrznego. Nie uwzględniając koncepcji odziedziczonego grzechu, hinduizm obiecuje jedynie ucieczkę do niebytu.

Z drugiej strony wyzwolenie, o którym mówi Biblia, wiąże się z rzeczywistym usunięciem grzesznego stanu. Apostoł Paweł zapytał, jak mógłby zostać uwolniony od grzechu, po czym sam odpowiedział: „Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana!” (Rzymian 7:25). A zatem Bóg zapewnia takie uwolnienie przez Jezusa Chrystusa.

Jak czytamy w Ewangelii według Mateusza, „Syn człowieczy”, Jezus Chrystus, przyszedł, by „dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu” (Mateusza 20:28). W Liście 1 do Tymoteusza 2:6 Paweł napisał, iż Jezus „dał samego siebie na odpowiedni okup za wszystkich”. Słowo „okup” oznacza cenę płaconą w celu wykupienia jeńców. Używając określenia odpowiedni, apostoł położył nacisk na to, że cena ta skutecznie równoważy szale sprawiedliwości. Ale jak śmierć jednego człowieka mogła stanowić „odpowiedni okup za wszystkich”?

Adam zaprzedał całą ludzkość, łącznie z nami, w niewolę grzechu i śmierci. Ceną bądź też karą, którą zapłacił, było jego doskonałe życie. Dla wyrównania musiał być złożony odpowiedni okup — inne doskonałe życie ludzkie (2 Mojżeszowa 21:23; 5 Mojżeszowa 19:21; Rzymian 5:18, 19). Ponieważ nie mógł go dostarczyć żaden niedoskonały człowiek, Bóg w swej bezbrzeżnej mądrości otworzył drogę wyjścia z tej beznadziejnej sytuacji (Psalm 49:7, 8). Przeniósł z nieba do łona ziemskiej dziewicy doskonałe życie swego jednorodzonego Syna, dzięki czemu mógł on się urodzić jako człowiek doskonały (Łukasza 1:30-38; Jana 3:16-18).

Aby dokonać dzieła wykupienia ludzkości, Jezus musiał przez cały okres swego pobytu na ziemi postępować w sposób nieskazitelny. Tak też się stało. Następnie umarł śmiercią ofiarną. W ten sposób wartość doskonałego życia ludzkiego — jego życia — mogła posłużyć jako okup za uwolnienie ludzkości (2 Koryntian 5:14; 1 Piotra 1:18, 19).

Co dla nas oznacza ofiara Chrystusa

Już teraz odnosimy pożytek z Jezusowej ofiary okupu. Jeżeli w nią wierzymy, możemy być czyści w oczach Bożych i korzystać z serdecznej i troskliwej opieki Jehowy (Dzieje 10:43; Rzymian 3:21-24). Zamiast pozwolić, by przytłaczało nas poczucie winy za popełnione grzechy, na podstawie okupu możemy swobodnie prosić Boga o przebaczenie (Izajasza 1:18; Efezjan 1:7; 1 Jana 2:1, 2).

W niedalekiej przyszłości okup umożliwi całkowite uzdrowienie ludzkości ze schorzałego stanu, w jakim się znalazła na skutek grzechu. Ostatnia księga biblijna opisuje „rzekę wody życia”, wypływającą z tronu Boga. Wzdłuż jej brzegów rosną drzewa dające obfity owoc, których liście ‛służą do leczenia narodów’ (Objawienie 22:1, 2). Biblia symbolicznie mówi tutaj o cudownych środkach przedsięwziętych przez Stwórcę, aby na podstawie Jezusowej ofiary okupu raz na zawsze uwolnić ludzkość od grzechu i śmierci.

Ta prorocza wizja z Księgi Objawienia już wkrótce się spełni (Objawienie 22:6, 7). Wówczas to wszyscy ludzie o prawych sercach osiągną doskonałość i zostaną ‛uwolnieni z niewoli skażenia’ (Rzymian 8:20, 21). Czyż nie powinno nas to pobudzać do bliższego poznawania Jehowy Boga oraz Jego lojalnego Syna, Jezusa Chrystusa, który stał się okupem? (Jana 17:3).

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 6]

Adam sprowadził na ludzkość grzech i śmierć

[Ilustracja na stronie 7]

Jezusowa ofiara okupu uwalnia od grzechu i śmierci