3. (a) W jakich okolicznościach Tymoteusz został chrześcijaninem i jak to na niego wpłynęło? (b) O jakich trzech aspektach uczenia się Paweł napisał Tymoteuszowi?

³ Tymoteusz został chrześcijaninem prawdopodobnie w 47 roku n.e., podczas pierwszej wizyty apostoła Pawła w Listrze. Chociaż mógł być wtedy jeszcze nastolatkiem, robił widoczne postępy. Dwa lata później zaczął podróżować z Pawłem. Po jakichś 16 latach Paweł napisał do niego: „Trwaj w tym, czego się nauczyłeś i w co po przekonaniu się uwierzyłeś, wiedząc, od jakich osób się tego nauczyłeś i że od najwcześniejszego dzieciństwa znasz święte pisma [Pisma Hebrajskie], które mogą cię uczynić mądrym ku wybawieniu przez wiarę związaną z Chrystusem Jezusem” (2 Tym. 3:14, 15). Co ciekawe, Paweł powiedział, że Tymoteusz 1) ‛zna święte pisma’, 2) ‛po przekonaniu się uwierzył’ w to, czego się nauczył, i 3) może stać się „mądry ku wybawieniu” przez wiarę w Jezusa Chrystusa.

 5. (a) Co to znaczy ‛uwierzyć po przekonaniu się’? (b) Skąd wiemy, że Tymoteusz uwierzył w Jezusa po przekonaniu się?

⁵ Znajomość świętych pism jest bardzo ważna. Jednak żeby zapewnić dzieciom szkolenie duchowe, trzeba robić coś więcej, niż tylko uczyć je o postaciach i wydarzeniach z Biblii. Tymoteusz ‛uwierzył po przekonaniu się’. Sformułowanie występujące tu w oryginale oznacza „być pewnym” albo „być przekonanym o prawdziwości czegoś”. Tymoteusz znał Pisma Hebrajskie od dziecka. Ale w pewnym momencie dzięki niepodważalnym dowodom nabrał pewności, że Jezus jest Mesjaszem. To przekonanie było tak silne, że został ochrzczony i zaczął z Pawłem pełnić służbę misjonarską.

 6. Jak możesz pomóc dziecku uwierzyć w to, czego uczy się z Biblii?

⁶ Jak możesz pomóc swoim dzieciom budować takie przekonanie, jakie miał Tymoteusz? Przede wszystkim bądź cierpliwy. Przekonanie nie rodzi się z dnia na dzień. Nie przechodzi też z ciebie na dzieci tylko dlatego, że ty wierzysz. Żeby rozwinąć wiarę w prawdy biblijne, każde dziecko musi używać własnej „zdolności rozumowania” (odczytaj Rzymian 12:1). Jako rodzic odgrywasz w tym procesie ważną rolę, zwłaszcza kiedy dziecko zadaje ci pytania. Rozważmy pewien przykład.

 7, 8. (a) Jak pewien ojciec okazuje cierpliwość, kiedy uczy swoją córkę? (b) Czy znalazłeś się w sytuacji, która wymagałaby podobnej cierpliwości?

⁷ Ojciec jedenastolatki, Thomas, mówi: „Moja córka zadaje pytania w rodzaju: ‚Czy Jehowa mógł użyć ewolucji, żeby stworzyć życie na ziemi?’ albo ‚Dlaczego nie uczestniczymy w życiu społecznym, na przykład nie bierzemy udziału w wyborach, żeby zrobić coś dobrego?’. Czasami muszę ugryźć się w język, żeby nie odpowiedzieć zbyt stanowczo. Przecież przekonanie nie pojawia się po przyjęciu jednej dużej porcji argumentów. Potrzeba wielu mniejszych dowodów”.

⁸ Thomas wie, że do nauczania potrzebna jest cierpliwość. Cecha ta jest ważna właściwie dla wszystkich chrześcijan (Kol. 3:12). Thomas zdaje sobie sprawę, że będzie musiał poświęcić córce czas. Żeby się przekonała, że to, czego uczy się z Biblii, jest prawdą, będzie musiał z nią rozmawiać, i to nie jeden raz. Dodaje: „Razem z żoną chcemy mieć pewność, że nasza córka naprawdę rozumie to, czego się uczy, i że w to wierzy — zwłaszcza kiedy chodzi o ważne kwestie. Dobrze, jeśli ma pytania. Szczerze mówiąc, martwiłbym się, gdyby przyjmowała wszystko bez zadawania pytań”.

 9. Jak możesz wpajać dzieciom prawdę?

⁹ Kiedy cierpliwie uczysz swoje dzieci, stopniowo zaczną rozumieć, „czym jest szerokość i długość, i wysokość, i głębokość” prawdy (Efez. 3:18). Wyszukuj materiały odpowiednie do ich wieku i możliwości. Kiedy ich wiara się wzmocni, będą coraz lepiej umiały wyjaśniać swoje przekonania, między innymi kolegom (1 Piotra 3:15). Na przykład czy twoje dzieci potrafią wytłumaczyć na podstawie Biblii, co się dzieje po śmierci? Czy biblijne argumenty są dla nich przekonujące?a Wpajanie dzieciom prawdy ze Słowa Bożego bez wątpienia wymaga cierpliwości, ale warto się na nią zdobyć (Powt. Pr. 6:6, 7).

10. Co powinno być ważnym elementem nauczania dzieci?

¹⁰ Oczywiście ogromne znaczenie ma również twój przykład. Stephanie, matka trzech córek, mówi: „Kiedy dziewczynki były jeszcze bardzo małe, zaczęłam zadawać sobie pytania: ‚Czy mówię im, dlaczego ja jestem przekonana, że Jehowa istnieje, że nas kocha i zawsze postępuje właściwie? Czy moje dzieci nie mają wątpliwości, że ja kocham Jehowę?’ Nie mogę się spodziewać, że będą do czegoś przekonane, jeśli ja nie będę”.