Ceńmy „dary w ludziach”

‛Miejcie uznanie dla tych, którzy wśród was ciężko pracują, i z uwagi na ich pracę darzcie ich w miłości bardziej niż nadzwyczajnymi względami’ (1 TESALONICZAN 5:12, 13).

 1. Jaką moc według Dziejów Apostolskich 20:35 ma dawanie? Zilustruj to przykładem.

„WIĘCEJ szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35). Czy przypominasz sobie chwilę, gdy ostatnio doświadczyłeś prawdziwości tych słów Jezusa? Może wręczyłeś prezent ukochanej osobie. Starannie wybierałeś podarunek, bo zależało ci, żeby go ceniła. I w końcu ten zachwyt w jej oczach — jakże uradował twe serce! Dawanie z właściwych pobudek jest przejawem miłości, a wyrażanie miłości potrafi nas uszczęśliwiać.

 2, 3. (a) Dlaczego można powiedzieć, że nikt nie jest szczęśliwszy od Jehowy, i jak postanowienie o „darach w ludziach” może radować Jego serce? (b) Jak nie chcemy się obchodzić z darem od Boga?

² Któż zatem może być szczęśliwszy od Jehowy, Dawcy „każdego dobrego daru”? (Jakuba 1:17; 1 Tymoteusza 1:11). Wszelkie Jego podarunki wypływają z miłości (1 Jana 4:8). To samo można też śmiało powiedzieć o darach, które przekazał zborowi za pośrednictwem Chrystusa — o „darach w ludziach” (Efezjan 4:8). Ustanowienie starszych mających sprawować pieczę nad trzodą świadczy o głębokiej miłości Boga do Jego ludu. Mężczyźni ci są starannie dobierani — muszą odpowiadać wymaganiom biblijnym (1 Tymoteusza 3:1-7; Tytusa 1:5-9). Wiedzą, że jeśli jako kochający pasterze ‛czule się obchodzą z trzodą’, dają owcom powody do okazywania wdzięczności (Dzieje 20:29; Psalm 100:3). Z kolei widok owiec z sercami przepełnionymi wdzięcznością bez wątpienia rozwesela serce samego Jehowy! (Przysłów 27:11).

³ Oczywiście nie chcemy pomniejszać wartości żadnego daru Bożego ani okazywać się niewdzięczni. Warto więc rozważyć dwa pytania: Jak starsi powinni się zapatrywać na swą rolę w zborze? I jak reszta trzody może pokazać, iż ceni owe „dary w ludziach”?

‛Jesteśmy waszymi współpracownikami’

 4, 5. (a) Do czego Paweł przyrównał zbór i dlaczego ten przykład jest trafny? (b) Jak przykład użyty przez Pawła powinien kształtować nasz sposób oceniania i traktowania innych?

⁴ Jehowa przekazał „darom w ludziach” pewną miarę władzy w zborze. Starsi rzecz jasna nie chcą jej nadużywać, ale dobrze wiedzą, że łatwo mogłoby im się to przydarzyć wskutek niedoskonałości. Jak zatem mają się zapatrywać na swą pozycję względem reszty trzody? Rozważmy przykład użyty przez Pawła. Omówiwszy cel rozdania „darów w ludziach”, apostoł napisał: „Przez miłość wzrastajmy we wszystkim ku temu, który jest głową, ku Chrystusowi. Z niego całe ciało, harmonijnie zespolone i doprowadzone do współdziałania przez każdy staw dający to, co potrzebne — zgodnie z funkcjonowaniem każdego poszczególnego członka w należnej mierze — przyczynia się do wzrostu ciała ku budowaniu siebie w miłości” (Efezjan 4:15, 16). Apostoł przyrównał więc cały zbór, zarówno starszych, jak i wszystkie pozostałe osoby, do ludzkiego ciała. Dlaczego ten przykład jest trafny?

⁵ Ciało człowieka ma wiele członków, lecz tylko jedną głowę. Nie zawiera jednak niczego — mięśnia, nerwu czy żyły — niepotrzebnego. Każda cząstka jest cenna i przyczynia się do zdrowia i piękna całości. Podobnie na zbór składa się wiele różnych członków, z których każdy, czy to młody, czy stary, krzepki czy wątły, może mieć wkład w jego ogólną pomyślność i piękno (1 Koryntian 12:14-26). Nikt nie powinien sądzić, że się nie liczy. Z drugiej wszakże strony nikt nie może się wywyższać, ponieważ wszyscy — i pasterze, i owce — należą do ciała, którego jedyną głową jest Chrystus. Paweł kreśli w ten sposób obraz serdecznej miłości, troski i szacunku — przymiotów, które winniśmy okazywać sobie nawzajem. Pamiętanie o tym pomoże starszym zachowywać równowagę i z pokorą patrzeć na swe miejsce w zborze.

 6. Jak Paweł, mimo swego apostolskiego autorytetu, przejawiał pokornego ducha?

⁶ „Dary w ludziach” nie próbują zawładnąć życiem ani wiarą współwyznawców. Paweł, choć cieszył się autorytetem jako apostoł, skromnie oznajmił Koryntianom: „Nie jakobyśmy byli panami waszej wiary, lecz jesteśmy współpracownikami ku waszej radości, bo stoicie właśnie dzięki swej wierze” (2 Koryntian 1:24). Nie zamierzał kontrolować wiary ani życia braci. Nie widział zresztą takiej potrzeby, ufał przecież tym wiernym mężczyznom i kobietom i był przeświadczony, że należą do organizacji Jehowy, gdyż pragną postępować właściwie. Dlatego wspominając o sobie i o swym towarzyszu, Tymoteuszu, Paweł niejako powiedział: ‛Naszym zadaniem jest współpraca z wami, abyście służyli Bogu z radością’ (2 Koryntian 1:1). Ileż w tym pokory!

 7. Jak pokorni starsi zapatrują się na swą rolę w zborze i o czym są przeświadczeni, jeśli chodzi o ich współpracowników?

⁷ „Dary w ludziach” mają dziś to samo zadanie. Są ‛współpracownikami ku naszej radości’. Pokorni starsi zdają sobie sprawę, iż nie do nich należy ustalanie, ile ktoś potrafi zdziałać w służbie Bożej. Wiedzą, że chociaż mogą innych zachęcać do poszerzenia jej zakresu lub do jej ulepszania, ma ona być pełniona z ochotnego serca (porównaj 2 Koryntian 9:7). Żywią też przekonanie, że gdy ich współpracownicy są radośni, zrobią wszystko, na co ich stać. Dlatego starsi szczerze pragną pomagać braciom w ‛służeniu Jehowie z weselem’ (Psalm 100:2).

Pomaganie wszystkim, by służyli Bogu z radością

 8. Jak starsi mogą pomagać braciom, by służyli Jehowie z radością?

⁸ Starsi, jak możecie pomagać braciom, by pełnili służbę z radością? Zachęcajcie ich własnym przykładem (1 Piotra 5:3). Niech widzą wasz zapał i radość w służbie, a zapragną was naśladować. Chwalcie ich za to, że wysilają się z całej duszy (Efezjan 4:29). Serdeczne i szczere pochwały sprawiają, iż owce czują się użyteczne i potrzebne oraz pobudzone do służenia Bogu według swych najlepszych możliwości. Wystrzegajcie się niekorzystnych porównań (Galatów 6:4). Działają one bardziej zniechęcająco niż mobilizująco. Ponadto każda owca Jehowy jest inna — ma odmienne warunki i zdolności. Podobnie jak Paweł wyrażajcie zaufanie do braci. Miłość „wszystkiemu wierzy”, słusznie więc wierzymy braciom, że miłują Boga i chcą Mu się podobać (1 Koryntian 13:7). Gdy ‛okazujecie im szacunek’, dają z siebie to, co mają najlepszego (Rzymian 12:10). Możecie być pewni, że na ogół każda owca, należycie zachęcana i pokrzepiana, z radością zdobędzie się w służbie Bożej na największe wysiłki (Mateusza 11:28-30).

 9. Jaki stosunek do innych nadzorców pomoże każdemu starszemu służyć z radością?

⁹ Pokorne uznawanie siebie za ‛współpracownika’ pozwoli również tobie służyć Bogu z radością oraz cenić szczególne dary pozostałych starszych. Każdy nadzorca wyróżnia się jakimiś talentami i zdolnościami, które może spożytkować dla dobra zboru (1 Piotra 4:10). Jeden jest umiejętnym nauczycielem, drugi świetnym organizatorem, a inny może być wyjątkowo przystępny ze względu na swą serdeczność i współczucie. Nikt jednak nie posiada wszystkich darów w tym samym stopniu, co jego współstarsi. Czy zatem wyróżnianie się jakimś darem — powiedzmy, nauczaniem — stawia jednego starszego wyżej od innych? Nic podobnego! (1 Koryntian 4:7). Z drugiej strony nie wolno mieć braciom za złe, że są zdolni, albo czuć się gorszym, gdy któryś z tego powodu otrzymuje pochwały. Pamiętaj, ty też masz dary i Jehowa je widzi. On pomoże ci je rozwijać i wykorzystywać z pożytkiem dla braci (Filipian 4:13).

‛Bądźcie posłuszni i ulegli’

10. Dlaczego słusznie mamy cenić „dary w ludziach”?

¹⁰ Za otrzymany dar należy podziękować. „Okazujcie się wdzięczni” — czytamy w Liście do Kolosan 3:15. A jak rzecz się ma z „darami w ludziach”, cennym podarunkiem od Jehowy? Oczywiście jesteśmy za nie wdzięczni przede wszystkim Jehowie, szczodremu Darczyńcy. Co jednak powiedzieć o samych „darach w ludziach”? Jak dowieść, że je również cenimy?

11. (a) Jak możemy pokazywać, że cenimy „dary w ludziach”? (b) Jakie znaczenie mają zwroty „bądźcie posłuszni” oraz „bądźcie ulegli”?

¹¹ Jednym ze sposobów wyrażania wdzięczności za „dary w ludziach” jest szybkie stosowanie się do ich biblijnych rad i postanowień. Biblia zachęca: „Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie ulegli, oni bowiem czuwają nad waszymi duszami jako mający zdać sprawę — żeby mogli to czynić z radością, a nie ze wzdychaniem, bo to wyszłoby wam na szkodę” (Hebrajczyków 13:17). Zauważmy, że chodzi nie tylko o ‛posłuszeństwo’, lecz także o ‛uległość’ względem tych, którzy przewodzą. Grecki odpowiednik zwrotu „bądźcie ulegli” znaczy też „ustępujcie”. Omawiając sformułowania „bądźcie posłuszni” i „bądźcie ulegli”, biblista Richard C. H. Lenski wyjaśnia: „Ktoś okazuje posłuszeństwo, jeśli się zgadza z poleceniem i jest przekonany o jego słuszności i pożyteczności; ustępuje (...) gdy ma odmienne zdanie”. Jeżeli rozumiemy i uznajemy wskazówki tych, którzy nam przewodzą, bez trudu zdobędziemy się na posłuszeństwo. Ale co wtedy, gdy nie pojmujemy powodów jakiejś decyzji?

12. Dlaczego winniśmy być ulegli, nawet gdy nie do końca rozumiemy powody jakiejś decyzji?

¹² Właśnie w takich sytuacjach potrzebna jest uległość, czyli ustępliwość. Dlaczego? Musimy ufać, iż tym braciom mającym kwalifikacje duchowe leży na sercu nasze dobro. Wiedzą przecież, że muszą zdać Jehowie sprawę z pieczy nad owcami (Jakuba 3:1). Poza tym możemy nie znać wszystkich poufnych okoliczności, które doprowadziły do podjęcia głęboko przemyślanej decyzji (Przysłów 18:13).

13. Co pomoże nam przejawiać uległość, jeśli chodzi o sądownicze postanowienia starszych?

¹³ A jaką rolę odgrywa uległość, jeśli chodzi o postanowienia sądownicze? Okazywanie jej może być trudne, zwłaszcza gdy zapadła decyzja o wykluczeniu osoby, którą kochamy — krewnego lub bliskiego przyjaciela. I w takich wypadkach najlepiej jest podporządkować się osądowi „darów w ludziach”. Bracia ci są w stanie ocenić sprawę bardziej obiektywnie niż my i mogą znać więcej faktów. Decyzje takie często podejmują z ogromnym przejęciem, gdyż ‛sądzenie dla Jehowy’ wiąże się z wielką odpowiedzialnością (2 Kronik 19:6). Jeżeli to tylko możliwe, starsi okazują miłosierdzie; wiedzą przecież, że Bóg jest „gotów przebaczać” (Psalm 86:5). Muszą jednak dbać o czystość zboru i dlatego zgodnie z nakazem biblijnym wykluczają ze społeczności zatwardziałych grzeszników (1 Koryntian 5:11-13). Nierzadko sam winowajca zgadza się z ich postanowieniem. Może właśnie skarcenie skłoni go do opamiętania się. A my, najbliżsi, pomożemy mu odnieść z tego pożytek, jeśli z uległością przyjmiemy decyzję starszych (Hebrajczyków 12:11).

‛Darzcie ich bardziej niż nadzwyczajnymi względami’

14, 15. (a) Z jakich powodów starsi, w myśl Listu 1 do Tesaloniczan 5:12, 13, zasługują na nasze względy? (b) Dlaczego można powiedzieć, że starsi ‛ciężko wśród nas pracują’?

¹⁴ Dowodem wdzięczności za „dary w ludziach” jest też okazywanie im względów. Paweł tak zachęcał braci ze zboru w Tesalonice: „Prosimy (...) żebyście mieli uznanie dla tych, którzy wśród was ciężko pracują oraz wam przewodzą w Panu i was napominają, i żebyście z uwagi na ich pracę darzyli ich w miłości bardziej niż nadzwyczajnymi względami” (1 Tesaloniczan 5:12, 13). „Ciężko pracują” — czyż nie jest to trafny opis starań ofiarnych starszych, którzy niesamolubnie wysilają się dla naszego dobra? Rozważmy pokrótce, jakie brzemiona dźwigają ci drodzy bracia.

¹⁵ Nadzorcy przeważnie mają własne rodziny i jako ich żywiciele, muszą pracować zawodowo (1 Tymoteusza 5:8). Jeśli starszy ma dzieci, musi poświęcać im czas i uwagę. Może pomaga w odrabianiu lekcji oraz przeznacza trochę czasu na wspólną zdrową rozrywkę, która pozwala dzieciom wyładować młodzieńczą energię (Kaznodziei 3:1, 4). A co najważniejsze, dba o duchowe potrzeby najbliższych, toteż regularnie studiuje z nimi Biblię, współpracuje w służbie polowej i zabiera ich na chrześcijańskie zebrania (Powtórzonego Prawa 6:4-7; Efezjan 6:4). Nie zapominajmy jednak, że oprócz tych obowiązków, typowych dla wielu z nas, starsi mają dodatkowe — przygotowują się do udziału w programie zebrań, dokonują wizyt pasterskich, troszczą się o duchową pomyślność zboru, a w razie konieczności rozpatrują sprawy sądownicze. Niektórym powierza się jeszcze inne zadania, związane ze zgromadzeniami obwodowymi i okręgowymi, budową Sal Królestwa czy działalnością w Komitetach Łączności ze Szpitalami. Bracia ci naprawdę „ciężko pracują”!

16. Wyjaśnij, jak możemy okazywać względy starszym.

¹⁶ Jak możemy okazywać im względy? Przysłowie biblijne mówi: „Słowo w słusznym czasie — jakże jest dobre!” (Przysłów 15:23; 25:11). Tak więc wyrazami szczerego doceniania oraz zachętami możemy dowieść, że nie uważamy trudu tych braci za coś oczywistego. Winniśmy też mieć wobec nich rozsądne oczekiwania. Co prawda możemy się swobodnie zwracać o pomoc w chwilach, gdy ‛serce nasze cierpi dotkliwy ból’ i potrzebujemy biblijnych zachęt, kierownictwa czy rad osób ‛wykwalifikowanych do nauczania’ Słowa Bożego (Psalm 55:4; 1 Tymoteusza 3:2). Ale musimy także pamiętać, iż starszy poświęci nam tylko tyle czasu, ile naprawdę ma, nie może bowiem zaniedbywać własnej rodziny ani pozostałych członków zboru. Jeśli okazujemy tym ciężko pracującym braciom „wzajemne zrozumienie”, nie będziemy im stawiać wygórowanych wymagań (1 Piotra 3:8). Przeciwnie, ceńmy wszelki czas i uwagę, jakie w rozsądnych granicach mogą nam poświęcić (Filipian 4:5).

17, 18. Na jakie wyrzeczenia zdobywa się wiele chrześcijanek, których mężowie są starszymi, i jak możemy dowieść, że cenimy te wierne siostry?

¹⁷ A co powiedzieć o żonach braci starszych? Czyż i one nie zasługują na nasze względy? Przecież godzą się, żeby ich mężowie dzielili swój czas między domem a zborem. Dlatego żony często zdobywają się na wyrzeczenia. Starsi muszą niekiedy poświęcić wieczorne godziny na sprawy zborowe, choć mogliby ten czas spędzić z rodziną. W wielu zborach wierne chrześcijanki chętnie się na to godzą, gdyż pragną, aby ich mężowie troszczyli się o owce Jehowy (porównaj 2 Koryntian 12:15).

¹⁸ Jak moglibyśmy pokazać, że ofiarności tych wiernych chrześcijanek nie uważamy za coś oczywistego? Przede wszystkim unikajmy stawiania ich mężom nadmiernych wymagań. Ale pamiętajmy też o potędze prostych słów wdzięczności. W Księdze Przysłów 16:24 czytamy: „Przyjemne wypowiedzi są plastrem miodu, słodyczą dla duszy i lekarstwem dla kości”. Oto scenka wzięta z życia: Po chrześcijańskim zebraniu małżeństwo poprosiło starszego o rozmowę na temat swego nastoletniego syna. Żona starszego cierpliwie czekała. Po rozmowie podeszła do niej matka owego chłopca i powiedziała: „Chciałabym ci podziękować za czas, jaki twój mąż nam poświęcił, żeby pomóc naszej rodzinie”. Te proste, miłe słowa wdzięczności naprawdę poruszyły jej serce.

19. (a) Jakie zadania wiernie wypełniają starsi jako grupa? (b) Co każdy z nas powinien być zdecydowany czynić?

¹⁹ Postanowienie o starszych, którzy mają doglądać owiec Jehowy, jest jednym z ‛dobrych darów’ Bożych (Jakuba 1:17). Owszem, mężczyźni ci nie są doskonali i tak jak my popełniają błędy (1 Królów 8:46). Niemniej jako grupa starsi wiernie wypełniają w zborach na całej ziemi zlecenie dane im przez Jehowę — korygują, budują, jednoczą i ochraniają trzodę. Niech więc każdy z nich pozostanie dla braci darem, czyli błogosławieństwem, zdecydowanym dalej czule troszczyć się o owce Jehowy. Wszyscy też nadal udowadniajmy, iż cenimy te „dary w ludziach”, okazując im posłuszeństwo i uległość oraz względy za ponoszony trud. Jakże wdzięczni jesteśmy Jehowie, że dał takich mężczyzn, którzy mówią Jego owcom: ‛Naszym zadaniem jest pomaganie wam, abyście służyli Bogu z radością’!

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego zbór trafnie przyrównano do ludzkiego ciała?

◻ Jak starsi mogą pomóc braciom, by służyli Jehowie z radością?

◻ Dlaczego winniśmy być nie tylko posłuszni, ale też ulegli tym, którzy przewodzą?

◻ Jak możemy darzyć starszych względami?

[Ilustracja na stronie 16]

Starsi, chwalcie innych za to, że wysilają się z całej duszy

[Ilustracja na stronie 17]

Dając przykład gorliwości, starsi mogą pomóc swym rodzinom i innym osobom służyć Bogu z radością

[Ilustracje na stronie 18]

Jakże cenimy ciężko pracujących starszych!