Nie ustawaj w czynieniu tego, co szlachetne
„Nie ustawajmy w czynieniu tego, co szlachetne, bo w stosownej porze będziemy żąć, jeśli się nie znużymy” (GALATÓW 6:9).
1, 2. (a) Dlaczego służenie Bogu wymaga wytrwałości? (b) Jak Abraham okazywał wytrwałość i co mu w tym pomogło?
JAKO Świadkowie Jehowy, znajdujemy radość w spełnianiu woli Bożej. A nosząc „jarzmo” jako uczniowie Jezusa, zaznajemy pokrzepienia (Mateusza 11:29). Jednakże pełnienie z Chrystusem służby dla Jehowy nie zawsze jest łatwe. Niedwuznacznie wskazał na to apostoł Paweł, gdy zachęcił współchrześcijan: „Potrzeba wam wytrwałości, abyście po wykonaniu woli Bożej dostąpili spełnienia obietnicy” (Hebrajczyków 10:36). Wytrwałość jest niezbędna, ponieważ służenie Bogu może być naprawdę trudne.
2 Z całą pewnością potwierdza to życie Abrahama. Wielokrotnie stawał on w obliczu niełatwych wyborów i napiętych sytuacji. Najpierw musiał zrezygnować z wygodnego życia w Ur. Wkrótce doświadczył głodu, wrogości sąsiadów, omal nie stracił żony, przeżył waśnie z krewnymi oraz okropności wojny. A miały nadejść jeszcze większe próby. Abraham nigdy jednak nie przestał czynić tego, co szlachetne. Jest to niezwykłe, gdy się weźmie pod uwagę okoliczność, że w przeciwieństwie do nas nie posiadał kompletnego Słowa Bożego. Na pewno jednak znał pierwsze proroctwo, w którym Bóg oświadczył: „Wprowadzę nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę i między twoje potomstwo a jej potomstwo” (Rodzaju 3:15). Szczególny przedstawiciel owego potomstwa miał się pojawić z linii Abrahama, toteż właśnie na nim zogniskowała się szatańska nieprzyjaźń. Uświadomienie sobie tego faktu niewątpliwie pomogło Abrahamowi z radością znosić trudności.
3. (a) Dlaczego obecnie słudzy Jehowy powinni się spodziewać udręk? (b) Jakiej zachęty udzielono nam w Liście do Galatów 6:9?
3 Obecnie słudzy Jehowy też powinni się spodziewać udręk (1 Piotra 1:6, 7). Przecież w Księdze Objawienia 12:17 podano ostrzeżenie, że Szatan ‛toczy wojnę’ z ostatkiem pomazańców. Ponieważ ściśle współpracują z nimi „drugie owce”, więc i na nie kieruje on swój gniew (Jana 10:16). Chrześcijanie mogą napotykać sprzeciw w publicznej służbie kaznodziejskiej, a także trudności i naciski w życiu osobistym. Paweł zachęca nas: „Nie ustawajmy w czynieniu tego, co szlachetne, bo w stosownej porze będziemy żąć, jeśli się nie znużymy” (Galatów 6:9). Szatan dąży do zburzenia naszej wiary, toteż musimy mu się przeciwstawić, będąc stali w wierze (1 Piotra 5:8, 9). Co osiągniemy wiernym postępowaniem? Uczeń Jakub wyjaśnia: „Uważajcie to za samą radość, bracia moi, gdy was spotykają rozmaite doświadczenia, bo przecież wiecie, że wypróbowana jakość waszej wiary prowadzi do wytrwałości” (Jakuba 1:2, 3).
Frontalny atak
4. Jak Szatan próbuje frontalnymi atakami złamać lojalność ludu Bożego?
4 Życie Abrahama trafnie ilustruje „rozmaite doświadczenia”, które obecnie mogą spotkać chrześcijan. Na przykład Abraham musiał zareagować na atak najeźdźców z Szinearu (Rodzaju 14:11-16). Nic dziwnego, że Szatan w dalszym ciągu przypuszcza frontalny atak w formie prześladowań. Od zakończenia II wojny światowej w dziesiątkach krajów delegalizowano chrześcijańską działalność wychowawczą Świadków Jehowy. Rocznik Świadków Jehowy — 2001 donosi o przemocy, którą z rąk przeciwników musieli znosić chrześcijanie w Angoli. Polegając na Jehowie, bracia w takich krajach niezłomnie odmawiali dania za wygraną! Nie uciekali się do przemocy ani do buntu, lecz dalej rozważnie uczestniczyli w dziele głoszenia (Mateusza 24:14).
5. Jakie prześladowania mogą spaść na młodych chrześcijan w szkole?
5 Jednakże prześladowania nie muszą się wiązać z przemocą fizyczną. Abraham w końcu dostąpił błogosławieństwa w postaci dwóch synów — Ismaela i Izaaka. Księga Rodzaju 21:8-12 podaje, że pewnego razu Ismael ‛stroił sobie żarty’ z Izaaka. W Liście do Galatów Paweł wyjaśnił, iż chodziło o coś poważniejszego niż dziecięce figle, napisał bowiem, że Ismael prześladował Izaaka! (Galatów 4:29). Prześladowaniami można zatem słusznie nazwać szyderstwa ze strony kolegów szkolnych czy napaść słowną przeciwników. Młody chrześcijanin imieniem Ryan wspomina, jak dręczyli go inni uczniowie z klasy: „Obrzucali mnie wyzwiskami, toteż 15-minutowa jazda autobusem do szkoły i z powrotem wydawała się nie mieć końca. Koledzy przypiekali mi skórę gorącymi spinaczami do papieru, które podgrzewali zapalniczkami”. Dlaczego tak poniewierano tym chłopcem? „Otrzymałem teokratyczne wychowanie, więc różniłem się od innych uczniów w szkole”. Niemniej dzięki wsparciu rodziców Ryan wiernie zniósł te próby. Młodzi, czy nie czujecie się zniechęceni drwinami rówieśników? W takim razie nie dawajcie za wygraną! Jeżeli będziecie trwać w wierności, przekonacie się o prawdziwości słów Jezusa: „Szczęśliwi jesteście, gdy was lżą i prześladują, i ze względu na mnie kłamliwie mówią przeciwko wam wszelką niegodziwość” (Mateusza 5:11).
Troski dnia codziennego
6. Co obecnie mogłoby nadwerężyć stosunki między chrześcijanami?
6 Obecnie większość napotykanych przez nas trudności wiąże się ze zwykłymi troskami dnia codziennego. Sam Abraham musiał się borykać z napięciami, do których dochodziło między jego pasterzami a pasterzami jego bratanka Lota (Rodzaju 13:5-7). Podobnie dzisiaj różnice charakterów czy małostkowa zazdrość mogą nadwerężyć stosunki z drugimi, a nawet zagrozić pokojowi w zborze. „Gdzie zazdrość i swarliwość, tam zamęt i wszelka podłość” (Jakuba 3:16). Jakież to ważne, byśmy się nie poddawali, lecz wzorem Abrahama przedkładali pokój nad dumę i zabiegali o pomyślność innych! (1 Koryntian 13:5; Jakuba 3:17).
7. (a) Co powinien uczynić chrześcijanin, który czuje się skrzywdzony przez współwyznawcę? (b) Jaki wspaniały przykład zachowywania dobrych stosunków z innymi dał Abraham?
7 Przejawianie pokojowego usposobienia może nie być łatwe, gdy czujemy, że współwyznawca potraktował nas niesprawiedliwie. W Księdze Przysłów 12:18 powiedziano: „Jest taki, który mówi bezmyślnie, jakby zadawał pchnięcia mieczem”. Niefrasobliwe słowa, nawet wypowiedziane w dobrej wierze, mogą sprawić dotkliwy ból. Bywa on jeszcze większy, jeśli uważamy, że padliśmy ofiarą pomówienia lub okrutnej plotki (Psalm 6:6, 7). Ale chrześcijanin nie może pozwolić, aby zranione uczucia skłoniły go do dania za wygraną! Jeżeli znalazłeś się w takiej sytuacji, wykaż inicjatywę i życzliwie porozmawiaj z winowajcą, by uporządkować sprawy (Mateusza 5:23, 24; Efezjan 4:26). Bądź skłonny mu przebaczyć (Kolosan 3:13). Dzięki wyzbyciu się urazy możemy uzdrowić zarówno własne emocje, jak i stosunki ze współwyznawcą. Abraham mógł poczuć do Lota żal, ale nie chował urazy w sercu. Przecież ruszył na pomoc bratankowi i jego rodzinie! (Rodzaju 14:12-16).
Trudności, których przysparzamy sobie sami
8. (a) Jak chrześcijanin mógłby ‛poprzebijać się wieloma boleściami’? (b) Co pomogło Abrahamowi zachować zrównoważony pogląd na rzeczy materialne?
8 Trzeba przyznać, że pewne kłopoty ściągamy na siebie sami. Na przykład Jezus polecił swym naśladowcom: „Przestańcie gromadzić sobie skarby na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną” (Mateusza 6:19). Jednakże niektórzy bracia ‛sami się przebijają wieloma boleściami’, przedkładając sprawy materialne nad sprawy Królestwa (1 Tymoteusza 6:9, 10). Abraham chętnie zrezygnował z wygód, by zyskać uznanie Boże. „Dzięki wierze przebywał jako przybysz w ziemi obietnicy jak w cudzej ziemi i mieszkał w namiotach z Izaakiem i Jakubem, którzy byli wraz z nim dziedzicami tej samej obietnicy. Oczekiwał bowiem miasta mającego rzeczywiste fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg” (Hebrajczyków 11:9, 10). Wiara w przyszłe „miasto”, czyli rząd Boży, pomogła Abrahamowi nie polegać na bogactwie. Czy nie byłoby mądrze postąpić tak samo?
9, 10. (a) Jak pragnienie prestiżu może prowadzić do trudności? (b) W jakiej sytuacji chrześcijanin mógłby się zachować jak ktoś ‛pomniejszy’?
9 Rozważmy inną sprawę. Biblia udziela następującej dobitnej rady: „Jeśli ktoś myśli, że jest czymś, a jest niczym, to zwodzi swój umysł” (Galatów 6:3). Ponadto zachęca nas, byśmy ‛niczego nie czynili ze swarliwości czy z próżności, ale z uniżeniem umysłu’ (Filipian 2:3). Niektórzy nie stosują się do tych słów, przez co ściągają na siebie kłopoty. Chcą nie tyle wykonywać „wspaniałą pracę”, ile cieszyć się prestiżem, toteż gdy nie otrzymują przywilejów w zborze, popadają w zniechęcenie i rozczarowanie (1 Tymoteusza 3:1).
10 Abraham dał piękny przykład w tym, by ‛nie myśleć o sobie więcej niż należy’ (Rzymian 12:3). Kiedy napotkał Melchizedeka, nie postąpił tak, jak gdyby dzięki łasce Bożej znaczył więcej niż inni. Przeciwnie, uznał wyższą pozycję Melchizedeka jako kapłana i dał mu dziesięcinę (Hebrajczyków 7:4-7). Podobnie dzisiaj chrześcijanie powinni chętnie zachowywać się jak ‛pomniejsi’ i nie domagać się stawiania ich w centrum uwagi (Łukasza 9:48). Jeżeli bracia sprawujący przewodnictwo w zborze najwyraźniej powstrzymują się od powierzenia ci pewnych przywilejów, dokonaj uczciwej samooceny i ustal, co mógłbyś poprawić w swej osobowości lub sposobie załatwiania spraw. Zamiast popadać w rozgoryczenie z powodu nieotrzymanych przywilejów, w pełni korzystaj z tego, który już masz — z przywileju pomagania innym w poznawaniu Jehowy. ‛Ukorz się zatem pod potężną ręką Boga, aby cię wywyższył w stosownym czasie’ (1 Piotra 5:6).
Wiara w to, co niewidoczne
11, 12. (a) Dlaczego niektórzy członkowie zboru mogliby zatracić poczucie, że czas nagli? (b) Jaki piękny przykład pod względem budowania życia na wierze w obietnice Boże dał Abraham?
11 Inna próba może dotyczyć pozornego opóźniania się końca obecnego niegodziwego systemu rzeczy. Według Listu 2 Piotra 3:12 chrześcijanie mają ‛oczekiwać i mieć wyraźnie w pamięci obecność dnia Jehowy’. Jednakże wielu czeka na ten „dzień” już od lat, a nawet od dziesięcioleci. W rezultacie ten i ów może ulec zniechęceniu i zatracić czujność.
12 Raz jeszcze rozważmy przykład Abrahama. Całe swe życie budował na wierze w obietnice Boże, mimo iż nie mógł się spodziewać, że zobaczy spełnienie się ich wszystkich. Owszem, żył na tyle długo, by ujrzeć, jak jego syn Izaak staje się dorosły. Ale dopiero po upływie stuleci potomstwo Abrahama można było przyrównać do „gwiazd niebios” albo do „ziarnek piasku, które są na brzegu morza” (Rodzaju 22:17). Jednakże Abraham nie popadł w rozgoryczenie ani zniechęcenie. Dlatego o nim i o innych patriarchach apostoł Paweł powiedział: „Wszyscy oni pomarli w wierze, chociaż nie dostąpili spełnienia obietnic, ale je z dala ujrzeli i powitali oraz publicznie oznajmili, że są obcymi i tymczasowymi osiedleńcami w tej ziemi” (Hebrajczyków 11:13).
13. (a) W jakim sensie chrześcijanie przypominają dziś „tymczasowych osiedleńców”? (b) Dlaczego Jehowa położy kres obecnemu systemowi rzeczy?
13 Skoro Abraham koncentrował się w życiu na obietnicach, których spełnienie było widoczne jedynie „z dala”, to o ileż bardziej my powinniśmy czynić tak dzisiaj, gdy urzeczywistnienie się tych rzeczy jest bardzo bliskie! Wzorem Abrahama winniśmy się uważać tylko za „tymczasowych osiedleńców” w szatańskim świecie i nie popadać w wygodnictwo. Oczywiście wolelibyśmy, żeby ów „koniec wszystkiego” nie był jedynie bliski, lecz już stał się faktem (1 Piotra 4:7). Może mamy poważne problemy ze zdrowiem albo dają się nam we znaki trudności ekonomiczne. Musimy jednak pamiętać, że Jehowa sprowadzi koniec nie tylko po to, by nas wyratować z ciężkiej sytuacji, ale by uświęcić swe imię (Ezechiela 36:23; Mateusza 6:9, 10). Nadejdzie on niekoniecznie w porze dogodnej dla nas, lecz w czasie, który najlepiej posłuży realizacji zamierzenia Jehowy.
14. Jaki pożytek z cierpliwości Bożej odnoszą dzisiaj chrześcijanie?
14 Pamiętajmy również, że „Jehowa nie jest powolny w sprawie swej obietnicy, jak to niektórzy uważają za powolność, lecz jest cierpliwy względem was, ponieważ nie pragnie, żeby ktokolwiek został zgładzony, ale pragnie, żeby wszyscy doszli do skruchy” (2 Piotra 3:9). Zauważmy: Bóg jest „cierpliwy względem was” — członków zboru chrześcijańskiego. Niektórzy zapewne potrzebują więcej czasu, by coś u siebie zmienić, jeśli chcą ‛aby na koniec zastał ich niesplamionych i nieskalanych, i w pokoju’ (2 Piotra 3:14). Czyż więc nie powinniśmy być wdzięczni Bogu za taką cierpliwość?
Raduj się mimo przeszkód
15. Dzięki czemu Jezus zachował radość w obliczu trudności i jaki pożytek z naśladowania go odnoszą dziś chrześcijanie?
15 Dzisiejsi chrześcijanie mogą się wiele nauczyć z życia Abrahama. Przejawiał on nie tylko wiarę, ale też cierpliwość, roztropność, odwagę i niesamolubną miłość. Na pierwszym miejscu w życiu postawił wielbienie Jehowy. Trzeba jednak pamiętać, że niedościgły wzór do naśladowania dał nam Jezus Chrystus. On również stanął w obliczu wielu doświadczeń i prób, ale żadna z nich nie ograbiła go z radości. Dlaczego? Ponieważ stale myślał o nadziei (Hebrajczyków 12:2, 3). Dlatego Paweł modlił się słowami: „Oby więc Bóg, który udziela wytrwałości i pociechy, sprawił, abyście mieli między sobą takie samo nastawienie umysłu, jakie miał Chrystus Jezus” (Rzymian 15:5). Gdy mamy właściwe nastawienie umysłu, możemy się radować mimo kłód, które Szatan rzuca nam pod nogi.
16. Co możemy zrobić w obliczu na pozór nieprzezwyciężonych problemów?
16 Kiedy problemy na pozór przekraczają twoje siły, pamiętaj, że Jehowa umiłował Abrahama i tak samo kocha ciebie. Chce, byś osiągnął powodzenie (Filipian 1:6). Całkowicie zaufaj Jehowie i bądź pewien, iż On ‛nie pozwoli, żebyś był kuszony ponad to, co możesz znieść, lecz wraz z pokusą da też wyjście, abyś zdołał przetrwać’ (1 Koryntian 10:13). Nabierz zwyczaju codziennego czytania Słowa Bożego (Psalm 1:2). Nieustannie proś Jehowę w modlitwie, by ci pomógł wytrwać (Filipian 4:6). On „da ducha świętego tym, którzy go proszą” (Łukasza 11:13). Korzystaj z dostarczanych przez Jehowę środków krzepiących nas duchowo, takich jak nasze publikacje biblijne. Zabiegaj też o wsparcie ze strony członków naszej społeczności braterskiej (1 Piotra 2:17). Wiernie uczęszczaj na zebrania chrześcijańskie, gdyż otrzymasz na nich zachęty potrzebne do wytrwania (Hebrajczyków 10:24, 25). Czerp radość z przeświadczenia, że wytrwałość zjednuje ci uznanie w oczach Boga i że twoja wierność rozwesela Jego serce! (Przysłów 27:11; Rzymian 5:3-5).
17. Dlaczego chrześcijanie nie poddają się rozpaczy?
17 Abraham zaskarbił sobie miłość Boga jako Jego „przyjaciel” (Jakuba 2:23). Mimo to przeszedł w życiu wiele stresujących sytuacji i udręk. W tych złych „dniach ostatnich” chrześcijanie mogą się więc spodziewać tego samego. Biblia ostrzega nas, że „ludzie niegodziwi i oszuści będą się posuwać od złego ku gorszemu” (2 Tymoteusza 3:1, 13). Zamiast poddawać się rozpaczy, uświadamiaj sobie, iż napotykane trudności dowodzą, że kres szatańskiego złego świata jest bliski. Ale jak przypomina Jezus, „kto wytrwa do końca, ten zostanie wybawiony” (Mateusza 24:13). A zatem ‛nie ustawaj w czynieniu tego, co szlachetne’! Naśladuj Abrahama, a znajdziesz się wśród tych, którzy „dzięki wierze i cierpliwości dziedziczą obietnice” (Hebrajczyków 6:12).
Czy zauważyłeś?
• Dlaczego dzisiejsi słudzy Jehowy powinni się spodziewać prób i ucisku?
• Jakie formy mogą przybierać frontalne ataki Szatana?
• Jak można wyjaśniać nieporozumienia między chrześcijanami?
• Jak duma i egoizm mogą prowadzić do trudności?
• Jaki dobry przykład w czekaniu na ziszczenie się obietnic Bożych dał Abraham?
[Ilustracja na stronie 26]
Wielu młodych chrześcijan znosi prześladowania w postaci kpin ze strony rówieśników
[Ilustracja na stronie 29]
Chociaż Abraham tylko „z dala” widział spełnienie się obietnic Bożych, budował na nich swe życie