Pytania czytelników

Dlaczego w Liście do Hebrajczyków 2:14 powiedziano, że Szatan „ma środki do powodowania śmierci”?

Krótko mówiąc, Pawłowi chodziło o to, że Szatan — osobiście bądź też przy pomocy swych popleczników — może spowodować fizyczną śmierć człowieka. Jest to zgodne z wypowiedzią Jezusa, że Szatan „był zabójcą, gdy rozpoczął” (Jana 8:44).

Do błędnego rozumienia wersetu z Listu do Hebrajczyków 2:14 mogą się przyczyniać pewne przekłady Biblii, w których czytamy, że Szatan dzierży „władzę śmierci” (Biblia gdańska) lub „władzę nad śmiercią” (Biblia warszawska, Biblia Tysiąclecia). Z tłumaczeń tych mogłoby wynikać, iż Szatan ma nieograniczone możliwości zabicia, kogokolwiek zechce. Oczywiście nie jest to prawdą. Gdyby istotnie tak było, Szatan najprawdopodobniej już dawno temu zmiótłby czcicieli Jehowy z powierzchni ziemi (Rodzaju 3:15).

Greckie wyrażenie oddawane w niektórych przekładach jako „władza nad śmiercią”, a w Przekładzie Nowego Świata — „środki do powodowania śmierci”, brzmi krátos tou thanátou. Tou thanátou jest formą wyrażenia oznaczającego „śmierć”. Krátos zasadniczo znaczy „siła, moc, potęga”. Według pewnego słownika teologicznego słowo to zawiera w sobie myśl o „posiadaniu potężnej siły lub mocy, a nie jej używaniu” (Theological Dictionary of the New Testament). A więc w Liście do Hebrajczyków 2:14 Paweł nie sugeruje, że Szatan ma absolutną władzę nad śmiercią. Wskazuje raczej na to, że ma on możliwość powodowania śmierci.

W jaki sposób Szatan korzysta ze „środków do powodowania śmierci”? W Księdze Hioba opisano sytuację, którą można uznać za wyjątkową. Jak się dowiadujemy, Szatan wywołał burzę, by ‛spowodować śmierć’ dzieci Hioba. Zwróćmy jednak uwagę, że mógł to zrobić jedynie za przyzwoleniem Boga, który udzielił go ze względu na niezmiernie ważną kwestię wymagającą rozstrzygnięcia (Hioba 1:12, 18, 19). Samego Hioba Szatanowi nie wolno było zabić, bo mu tego zabroniono (Hioba 2:6). Uzmysławia nam to, że chociaż czasami Szatan mógł się przyczynić do śmierci wiernych ludzi, to nie powinniśmy się obawiać, iż może on nas pozbawić życia, kiedykolwiek zechce.

Niekiedy Szatan sprowadza śmierć, posługując się swymi poplecznikami. Dlatego wielu chrześcijan zginęło za swą wiarę — niektórzy zostali zamordowani przez rozjuszony motłoch lub niesprawiedliwie pozbawieni życia z rozkazu urzędników czy też skorumpowanych sędziów (Objawienie 2:13).

Poza tym Szatan niejednokrotnie powodował śmierć, wykorzystując ludzkie słabości. W czasach starożytnego Izraela prorok Balaam poradził Moabitom, by nakłonili Izraelitów „do niewierności wobec Jehowy” (Liczb 31:16). Wskutek tego zginęło przeszło 23 000 Izraelitów (Liczb 25:9; 1 Koryntian 10:8). Obecnie niektórzy również padają ofiarą „machinacji” Szatana i wikłają się w niemoralność lub inne bezbożne praktyki (Efezjan 6:11). To prawda, że takie osoby nie tracą życia od razu. Niemniej ryzykują utratę życia wiecznego i w tym sensie Szatana można uznać za sprawcę ich śmierci.

Chociaż jesteśmy świadomi zagrożeń ze strony tego wroga, nie musimy się go niepotrzebnie bać. Kiedy Paweł powiedział, że Szatan dysponuje środkami do powodowania śmierci, przypomniał też, iż Chrystus umarł, żeby „unicestwić (...) Diabła i żeby oswobodzić wszystkich, którzy wskutek strachu przed śmiercią przez całe życie podlegali niewoli” (Hebrajczyków 2:14, 15). Jezus zapłacił okup i uwolnił ludzi przejawiających wiarę z niewoli grzechu i śmierci (2 Tymoteusza 1:10).

Oczywiście fakt, iż Szatan ma środki do powodowania śmierci, stanowi dla nas ostrzeżenie, ale jesteśmy przekonani, że Jehowa potrafi naprawić wszelkie zło wyrządzone przez Szatana i jego popleczników. Jehowa zapewnia nas, że wskrzeszony Jezus ‛zniweczy dzieła Diabła’ (1 Jana 3:8). Dzięki mocy od Jehowy Jezus przywróci życie zmarłym i w ten sposób unicestwi samą śmierć (Jana 5:28, 29). W końcu Jezus wyraźnie dowiedzie, jakim ograniczeniom podlega moc Szatana, gdy wtrąci go do otchłani. Ostatecznie Diabeł zostanie całkowicie zniszczony (Objawienie 20:1-10).