Pasterze i owce w teokracji

„Jehowa jest naszym Sędzią, Jehowa naszym Ustawodawcą, Jehowa naszym Królem. On sam nas wybawi” (IZAJASZA 33:22, NW).

 1. Dlaczego zarówno pierwszych, jak i obecnych chrześcijan można nazwać społeczeństwem teokratycznym?

TEOKRACJA to rządy Boga. Nakłada ona obowiązek uznawania władzy Jehowy oraz kierowania się Jego wskazówkami i pouczeniami przy podejmowaniu decyzji życiowych, zarówno w sprawach wielkich, jak i małych. Taką prawdziwie teokratyczną społecznością był zbór w I wieku. Ówcześni chrześcijanie mogli zgodnie z prawdą oznajmić: „Jehowa jest naszym Sędzią, Jehowa naszym Ustawodawcą, Jehowa naszym Królem” (Izajasza 33:22, NW). Również dzisiejsza organizacja Jehowy Boga, skupiona wokół namaszczonego ostatka, jest prawdziwie teokratyczna.

Jak dzisiaj zachowujemy teokratyczną postawę?

 2. W jaki sposób Świadkowie Jehowy poddają się Jego władzy?

² Dlaczego można powiedzieć, że ziemska organizacja Jehowy ma charakter teokratyczny? Ponieważ jej członkowie rzeczywiście poddają się Jego władzy. Podporządkowują się także kierownictwu Jezusa Chrystusa, którego Jehowa wyniósł na tron królewski. Oto przykład: W czasie końca Wielki Teokrata kieruje do Jezusa następujące wyraźne polecenie: „Zapuść swój sierp i żnij, ponieważ nadeszła godzina żęcia, bo żniwo ziemi całkowicie dojrzało” (Objawienie 14:15, NW). Jezus posłusznie przystępuje do prac żniwnych na ziemi. A chrześcijanie pomagają swemu Królowi w tym wielkim dziele, gorliwie głosząc dobrą nowinę i pozyskując uczniów (Mateusza 28:19; Marka 13:10; Dzieje 1:8). Tym sposobem współpracują także z Jehową, Wielkim Teokratą (1 Koryntian 3:9).

 3. Jak chrześcijanie przestrzegają porządku teokratycznego w kwestii moralności?

³ Chrześcijanie respektują władzę Boga również pod względem postępowania. Jezus oświadczył: „Każdy, kto postępuje zgodnie z prawdą, przychodzi do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane zgodnie z wolą Bożą” (Jana 3:21, Romaniuk). Chrześcijanie nie biorą udziału w dzisiejszych nie kończących się dyskusjach na temat norm etycznych. Za niemoralne uznają te czyny, które potępia Jehowa, i unikają ich jak zarazy! Ponadto troszczą się o swe rodziny, okazują posłuszeństwo rodzicom i podporządkowują się władzom zwierzchnim (Efezjan 5:3-5, 22-33; 6:1-4; 1 Tymoteusza 5:8; Tytusa 3:1). Na tym polega teokratyczny sposób postępowania, zgodny z wolą Bożą.

 4. Jaką niewłaściwą postawę zajęli Adam, Ewa i Saul, a jakie odmienne nastawienie przejawiają chrześcijanie?

⁴ Adam i Ewa utracili raj, gdyż sami chcieli decydować o tym, co jest dobre, a co złe. Jezus pragnął czegoś zupełnie innego. Powiedział: „Staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego, który mnie posłał”. O to samo zabiegają chrześcijanie (Jana 5:30; Łukasza 22:42; Rzymian 12:2; Hebrajczyków 10:7). Saul, pierwszy król Izraela, był posłuszny Jehowie, lecz tylko częściowo. I z tego powodu został odrzucony. Samuel oznajmił mu: „Posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara, a uważne słuchanie lepsze niż tłuszcz barani” (1 Samuela 15:22). Czy postępowałby w sposób teokratyczny człowiek, który do pewnego stopnia spełniałby wolę Jehowy — na przykład uczestniczył regularnie w dziele głoszenia i przychodził na zebrania — ale jednocześnie naruszałby normy moralne lub jakieś inne zasady? W żadnym wypadku! Dlatego usilnie staramy się ‛pełnić wolę Bożą z całej duszy’ (Efezjan 6:6; 1 Piotra 4:1, 2). W przeciwieństwie do Saula całkowicie poddajemy się władzy Boga.

Współczesna organizacja teokratyczna

 5, 6. W jaki sposób Jehowa zajmuje się ludzkością w dobie obecnej i co daje współpraca z Jego organizacją?

⁵ W przeszłości Jehowa rządził i objawiał prawdę za pośrednictwem wybranych osób, na przykład proroków, królów lub apostołów. Dzisiaj sytuacja się zmieniła — nie mamy żadnych natchnionych proroków ani apostołów. Jezus zapowiedział natomiast, że podczas swej królewskiej obecności zidentyfikuje „niewolnika wiernego i rozumnego”, czyli grono swych wiernych naśladowców, i ustanowi go nad całą swą majętnością (Mateusza 24:45-47, NW; Izajasza 43:10, Biblia gdańska). W roku 1919 okazało się, że tym niewolnikiem jest ostatek namaszczonych chrześcijan. Reprezentowany przez Ciało Kierownicze Świadków Jehowy, zajmuje od tego momentu kluczową pozycję w ziemskiej organizacji teokratycznej. Z kolei Ciało Kierownicze ma na całym świecie swych przedstawicieli: komitety oddziału, nadzorców podróżujących i starszych w poszczególnych zborach.

⁶ Kto przestrzega porządku teokratycznego, musi współpracować z tą organizacją. Takie współdziałanie przyczynia się do jedności i harmonii w całej, ogólnoświatowej „społeczności braci” (1 Piotra 2:17, NW). A to sprawia przyjemność Jehowie, który „nie jest Bogiem nieporządku, ale pokoju” (1 Koryntian 14:33).

Starsi w teokracji

 7. Dlaczego można powiedzieć, że starsi są zamianowani w sposób teokratyczny?

⁷ Wszyscy zamianowani starsi — bez względu na sprawowaną funkcję — odpowiadają wyszczególnionym w Biblii wymaganiom dla pełniących urząd nadzorcy, czyli starszego (1 Tymoteusza 3:1-7; Tytusa 1:5-9). Do każdego z nich odnoszą się słowa Pawła skierowane do starszych z Efezu: „Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę, w której duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boga” (Dzieje 20:28, NW). Starszych faktycznie ustanawia duch święty, pochodzący od Jehowy Boga (Jana 14:26). Są zamianowani w sposób teokratyczny. Ponadto pasą trzodę Bożą. Nie jest ona ich własnością, lecz Jehowy. Na tym polega teokracja.

 8. Co należy do głównych obowiązków dzisiejszych starszych?

⁸ W Liście do Efezjan apostoł Paweł nakreślił główne zadania starszych, mówiąc: „Dał niektórych jako apostołów, niektórych jako proroków, niektórych jako ewangelizatorów, niektórych jako pasterzy i nauczycieli — ze względu na korygowanie świętych, dla dzieła usługiwania, dla budowania ciała Chrystusa” (Efezjan 4:11, 12, NW). Apostołowie i prorocy odeszli, gdy „ciało Chrystusa” wyrosło z okresu niemowlęcego (porównaj 1 Koryntian 13:8). Ale starsi w dalszym ciągu pilnie pracują jako ewangelizatorzy, pasterze i nauczyciele (2 Tymoteusza 4:2; Tytusa 1:9).

 9. Jak starsi powinni się przygotowywać, by w zborze być wyrazicielami woli Boga?

⁹ Ponieważ teokracja to rządy Boga, więc skutecznie usługujący starsi dokładnie znają Jego wolę. Jozuemu nakazano codziennie czytać Prawo. Starsi również muszą regularnie studiować Pismo Święte i szukać w nim rad oraz dokładnie zapoznawać się z literaturą biblijną wydawaną przez niewolnika wiernego i rozumnego (2 Tymoteusza 3:14, 15). W jej skład wchodzą czasopisma Strażnica i Przebudźcie się! oraz inne publikacje ukazujące, jakie zasady biblijne należy zastosować w konkretnych sytuacjach.a Ale chociaż jest rzeczą ważną, by starszy znał i wprowadzał w czyn wskazówki podane w literaturze Towarzystwa Strażnica, to powinien też być dokładnie zapoznany z zasadami biblijnymi, na których są oparte. Dzięki temu będzie potrafił udzielać rad z Pisma Świętego z rozeznaniem i współczuciem (porównaj Micheasza 6:8).

Usługiwanie w duchu chrześcijańskim

10. Jakiej niewłaściwej postawy starsi powinni się wystrzegać i w jaki sposób?

¹⁰ Około 55 roku n.e. apostoł Paweł napisał swój pierwszy list do zboru w Koryncie. Zajął się między innymi sprawą mężczyzn, którzy pragnęli odgrywać czołową rolę w zborze. Oświadczył: „Już jesteście nasyceni; już wzbogaciliście się; bez nas staliście się królami. I obyście byli królami, abyśmy i my wespół z wami królowali” (1 Koryntian 4:8). W I wieku wszyscy chrześcijanie mieli nadzieję, że będą panować w niebie razem z Jezusem jako królowie i kapłani (Objawienie 20:4, 6). Najwyraźniej jednak niektórzy Koryntianie zapomnieli, iż w chrześcijańskiej organizacji teokratycznej na ziemi nie ma królów. A chrześcijańscy pasterze nie mają się upodabniać do władców tego świata, lecz rozwijać w sobie pokorę, przymiot ceniony przez Jehowę (Psalm 138:6; Łukasza 22:25-27).

11. (a) Jakie znamy wspaniałe przykłady pokory? (b) Jak starsi oraz wszyscy inni chrześcijanie powinni się zapatrywać na samych siebie?

¹¹ Czy pokora nie jest oznaką słabości? Ależ skąd! Cechę tę przejawia sam Jehowa (Psalm 18:35, NW [18:36, Bw]). Królowie izraelscy prowadzili wojska do walki i z upoważnienia Jehowy rządzili państwem. A mimo to każdy z nich miał zważać, „aby serce jego nie wyniosło się ponad jego braci” (5 Mojżeszowa 17:20). Zmartwychwstały Jezus jest niebiańskim Królem. Ale podczas pobytu na ziemi umył swym uczniom nogi. Cóż za niezwykła pokora! Wyraził przy tym pragnienie, by apostołowie byli równie pokorni: „Jeśli tedy Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nogi wasze, i wy winniście sobie nawzajem umywać nogi” (Jana 13:14; Filipian 2:5-8). Wszelka cześć i chwała należą się Jehowie, a nie komukolwiek z ludzi (Objawienie 4:11). Wszyscy chrześcijanie — bez względu na to, czy są starszymi, czy nie — powinni zapatrywać się na siebie w myśl słów Jezusa: „Sługami nieużytecznymi jesteśmy, bo co winniśmy byli uczynić, uczyniliśmy” (Łukasza 17:10). Każdy inny pogląd byłby nieteokratyczny.

12. Dlaczego starsi koniecznie powinni pielęgnować miłość?

¹² Oprócz pokory chrześcijańscy starsi pielęgnują miłość. Wielkie znaczenie tego przymiotu podkreślił apostoł Jan, mówiąc: „Kto nie miłuje, nie zna Boga, gdyż Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8). Osoby wyzute z miłości nie postępują w sposób teokratyczny. Nie znają Jehowy. Na temat Syna Bożego czytamy w Biblii: „Jezus, (...) umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, umiłował ich aż do końca” (Jana 13:1). A do 11 późniejszych członków ciała kierowniczego, nadzorującego zbór chrześcijański, powiedział: „Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem” (Jana 15:12). Miłość stanowi cechę rozpoznawczą prawdziwego chrystianizmu. Przyciąga osoby zrozpaczone i pogrążone w smutku oraz jeńców duchowych, którzy tęsknią do wolności (Izajasza 61:1, 2; Jana 13:35). Jeśli więc chodzi o przejawianie tego przymiotu, nadzorcy muszą świecić przykładem.

13. Dzięki czemu starsi w każdej sytuacji mogą zdziałać wiele dobrego, mimo iż stają wobec bardzo trudnych problemów?

¹³ Starszych często się dziś prosi o pomoc w rozwiązywaniu skomplikowanych problemów. Niekiedy trudności małżeńskie mają bardzo złożone przyczyny i nie dają się przezwyciężyć. Młodzi miewają problemy, które dorosłym nie jest łatwo zrozumieć. Często nie sposób też wczuć się w położenie kogoś, kto cierpi na zaburzenia emocjonalne. Kiedy starszy zetknie się z takimi sprawami, niewykluczone, iż nie do końca będzie wiedział, co zrobić. Niemniej może być pewien, że gdy będzie się modlić, polegać na mądrości Jehowy, szukać wskazówek w Biblii oraz w publikacjach wydawanych przez niewolnika wiernego i rozumnego, a także pokornie i serdecznie obchodzić się z owcami, to nawet w najtrudniejszych sytuacjach będzie wywierać na drugich dobroczynny wpływ.

14, 15. Jakie wypowiedzi ukazują, że Jehowa pobłogosławił swój lud wieloma wspaniałymi starszymi?

¹⁴ Jehowa wspaniale pobłogosławił swą organizację „darami w ludziach” (Efezjan 4:8, NW). Co pewien czas Towarzystwo Strażnica otrzymuje wzruszające listy, które ukazują, jak pokorni starsi przejawiają miłość, gdy ze współczuciem opiekują się trzodą Bożą. Na przykład pewien starszy zboru pisze: „Nie pamiętam, żeby jakaś wizyta nadzorcy obwodu wywarła na mnie większy wpływ lub wciąż jeszcze była tak wspominana w zborze. Nadzorca podróżujący pomógł mi zrozumieć, jak ważne jest pozytywne nastawienie wobec braci oraz udzielanie pochwał”.

¹⁵ Siostra, która musiała się leczyć w odległej klinice, napisała: „Kiedy pełna obaw znalazłam się w tym szpitalu, tak daleko od domu, zaraz pierwszego wieczora odwiedził mnie starszy, co ogromnie podniosło mnie na duchu! Zarówno on, jak i inni bracia spędzili przy mnie mnóstwo czasu. Nawet ludzie ze świata, którzy znają moje przeżycia, są zdania, że nigdy bym z tego nie wyszła obronną ręką, gdyby nie słowa pociechy, troska i modlitwy owych kochających i oddanych braci”. A oto wypowiedź innej siostry: „Żyję dzisiaj dzięki temu, że grono starszych cierpliwie pomagało mi walczyć z ciężką depresją. (...) Pewien brat z żoną nie wiedzieli, co mi powiedzieć. (...) Ale najbardziej wzruszające było to, że chociaż nie rozumieli w pełni, co przeżywałam, z taką miłością się o mnie troszczyli”.

16. Do czego Piotr gorąco zachęcał starszych?

¹⁶ Wielu starszych rzeczywiście stosuje się do gorącej zachęty apostoła Piotra: „Paście trzodę Bożą, która jest między wami, nie z przymusu, lecz ochotnie, po Bożemu, nie dla brzydkiego zysku, lecz z oddaniem, nie jako panujący nad tymi, którzy są wam poruczeni, lecz jako wzór dla trzody” (1 Piotra 5:1-3). Jakimż dobrodziejstwem są tacy teokratyczni starsi!

Owce w teokracji

17. Wymień kilka przymiotów, które winni w sobie rozwijać wszyscy członkowie zboru.

¹⁷ Jednakże organizacji teokratycznej nie tworzą jedynie starsi. Skoro pasterze powinni postępować w sposób teokratyczny, to samo muszą czynić owce. Jak mają to robić? Trzymając się tych samych zasad, którymi kierują się pasterze. Chcąc doznać błogosławieństw od Jehowy, wszyscy chrześcijanie — a nie tylko starsi — są obowiązani przejawiać pokorę (Jakuba 4:6). Wszyscy muszą pielęgnować miłość, gdyż bez tego przymiotu nasze ofiary nie znalazłyby uznania w oczach Jehowy (1 Koryntian 13:1-3). Prócz tego każdy z nas — a nie jedynie starsi — powinien ‛się napełniać dokładnym poznaniem (...) woli [Jehowy], we wszelkiej mądrości i w duchowym pojmowaniu’ (Kolosan 1:9, NW).

18. (a) Dlaczego powierzchowna znajomość prawdy nie wystarcza? (b) Jak każdy z nas może nabyć dokładnej wiedzy?

¹⁸ Starając się dochować wierności w świecie Szatana, zarówno młodzi, jak i starzy wciąż muszą podejmować trudne decyzje. Świeckie tendencje w dziedzinie ubioru, muzyki, filmu i literatury stają się dla niektórych sprawdzianem usposobienia duchowego. Powierzchowna znajomość prawdy nie wystarcza do zachowania równowagi. Jeżeli chcemy mieć pewność, że pozostaniemy wierni, musimy nabywać dokładnej wiedzy. Potrzebujemy rozeznania i mądrości, których może nam udzielić jedynie Słowo Boże (Przypowieści 2:1-5). W tym celu powinniśmy w sobie wyrobić dobre nawyki w zakresie studiowania, rozmyślać nad tym, czego się uczymy, oraz wcielać to w życie (Psalm 1:1-3; Objawienie 1:3). Wszystkim chrześcijanom — a nie tylko starszym — Paweł oświadczył: „Pokarm zaś stały jest dla dorosłych, którzy przez długie używanie mają władze poznawcze wyćwiczone do rozróżniania dobrego i złego” (Hebrajczyków 5:14).

Współpraca pasterzy i owiec

19, 20. W jaki sposób wszyscy zostali wezwani do współpracy ze starszymi i dlaczego?

¹⁹ Na koniec trzeba zaznaczyć, że prawdziwie teokratyczne usposobienie przejawia ten, kto współpracuje ze starszymi. Paweł napisał do Tymoteusza: „Starsi, którzy przewodniczą we właściwy sposób, niech będą poczytywani za godnych podwójnego szacunku, zwłaszcza ci, co się trudzą w przemawianiu i nauczaniu” (1 Tymoteusza 5:17, NW; 1 Piotra 5:5, 6). Starsi pełnią bardzo zaszczytną funkcję, ale większość z nich ma rodziny i codziennie poświęca czas na pracę zawodową oraz troszczy się o swe żony i dzieci. Chociaż z radością usługują drugim, niemniej zadanie to staje się łatwiejsze i sprawia więcej zadowolenia, gdy zbór ich wspiera i nie jest przesadnie krytyczny ani zbyt wymagający (Hebrajczyków 13:17).

²⁰ Apostoł Paweł oznajmił: „Pamiętajcie o tych, którzy pośród was przewodzą, którzy opowiadali wam słowo Boże, a rozważając wynik ich prowadzenia się, bierzcie wzór z ich wiary” (Hebrajczyków 13:7, NW). Paweł bynajmniej nie zachęca tutaj braci, by stali się naśladowcami starszych (1 Koryntian 1:12). Kto naśladuje ludzi, nie postępuje w sposób teokratyczny. Ale niewątpliwie mądrze jest brać wzór z wypróbowanej wiary teokratycznych starszych, którzy aktywnie uczestniczą w działalności ewangelizacyjnej, regularnie korzystają z zebrań oraz pokornie i serdecznie zajmują się zborem.

Świadectwo wiary

21. Jak chrześcijanie okazują silną wiarę, wzorując się na Mojżeszu?

²¹ Istnienie organizacji teokratycznej w tym okresie największego upadku ludzkości naprawdę stanowi dowód potęgi Wielkiego Teokraty (Izajasza 2:2-5). Świadczy też o wierze prawie pięciu milionów chrześcijan — mężczyzn, kobiet i dzieci — którzy borykając się z trudnościami życia codziennego, nigdy nie zapominają, że ich Władcą jest Jehowa. Wierny Mojżesz „pozostawał nieugięty, jak gdyby widział Niewidzialnego”, i równie silną wiarę przejawiają dzisiejsi chrześcijanie (Hebrajczyków 11:27, NW). Mają zaszczyt żyć w społeczeństwie teokratycznym, za co każdego dnia dziękują Jehowie (Psalm 100:4, 5). Doświadczając na sobie Jego zbawczej mocy, z radością ogłaszają: „Jehowa jest naszym Sędzią, Jehowa naszym Ustawodawcą, Jehowa naszym Królem. On sam nas wybawi” (Izajasza 33:22, NW).

[Przypis]

Co mówi Biblia?

◻ W jaki sposób chrześcijanie przestrzegają porządku teokratycznego?

◻ Jak jest zorganizowane dzisiejsze społeczeństwo teokratyczne?

◻ W jaki sposób starsi powinni się przygotowywać do wypełniania swych obowiązków?

◻ Jakie chrześcijańskie przymioty starsi koniecznie powinni pielęgnować i okazywać?

◻ Jakie stosunki powinny panować między owcami a pasterzami w społeczeństwie teokratycznym?

[Ilustracja na stronie 16]

Adam i Ewa utracili raj, gdyż sami chcieli decydować o tym, co jest dobre, a co złe

[Ilustracja na stronie 18]

Jeżeli starszy odnosi się do owiec z pokorą i miłością, zawsze będzie wywierać dobroczynny wpływ