Pozostań „bez zmazy i skazy, w pokoju”

„Dokładajcie wszelkich starań, żeby na koniec znalazł was bez zmazy i skazy, w pokoju” (2 Piotra 3:14).

 1, 2. Co należy rozumieć przez świętość?

JEHOWA Bóg jest święty. Jego Syn, Jezus Chrystus, zwracając się do Niego w modlitwie powiedział: „Ojcze święty” (Jana 17:1, 11). A o niebiańskich stworzeniach duchowych napisano, że wołają: „Święty, święty, święty jest Jehowa zastępów” (Izaj. 6:3). Czym jednak w gruncie rzeczy jest świętość?

² Określenie „święty” i „świętość” są tłumaczeniem słów hebrajskich, których rdzeń prawdopodobnie znaczył „jaśnieć”, „być nowym lub świeżym, nieskalanym albo czystym” fizycznie. Jednakże w Biblii wyrazów tych używa się przede wszystkim w związku z oceną moralną lub wartościami duchowymi. W starożytnej hebrajszczyźnie kojarzą się one również z pojęciem odrębności, wyłączności, a stąd z zaofiarowaniem siebie świętemu Bogu, Jehowie. Podobnie w Chrześcijańskich Pismach Greckich słowa tłumaczone na „święty” i „świętość” oznaczają odłączenie dla Boga. Prócz tego określa się nimi świętość jako przymiot Jehowy oraz czystość i doskonałość w czyimś postępowaniu. Zatem świętość to czystość i nieskazitelność w służeniu Bogu.

ŚWIĘTOŚĆ WYMAGANA OD LUDU JEHOWY

 3. Dlaczego Jehowa zasługuje na czyste wielbienie?

³ Co w takim razie znaczy oświadczenie rozlegające się w niebie: „Święty, święty, święty jest Jehowa Bóg, Wszechmocny” (Obj. 4:8). Oznajmiono w nim, że Bóg odznacza się czystością i świętością w najwyższym stopniu! Jehowa jako „Najświętszy” jest godzien tego, by oddawać Mu cześć w sposób czysty (Prz. 9:10). Toteż za pośrednictwem Mojżesza dał Izraelitom następujące polecenie: „Macie okazać się świętymi, ponieważ ja, Jehowa, wasz Bóg, jestem święty” (Kapł. 19:1, 2).

 4. Jedynie pod jakim warunkiem można oddawać cześć Jehowie w sposób zjednujący Jego uznanie?

⁴ Jehowa ze wstrętem patrzy na każdego, kto utrzymuje, że służy Mu w sposób godny przyjęcia, a przy tym dopuszcza się nieczystych praktyk; wielbienie cieszące się Jego uznaniem musi być nacechowane zbożną mądrością i świętością (Prz. 20:25; 21:27). Kiedy więc Bóg zapowiedział, że utoruje swemu ludowi możliwość powrotu z wygnania w Babilonii do Jeruzalem, rzekł: „Będzie tam droga bita, nazwana Drogą Świętą. Nie będzie nią chodził nieczysty” (Izaj. 35:8, Biblia warszawska). Ostatek, który powrócił z niewoli w 537 roku p.n.e., uczynił to z czystych pobudek, pragnąc wznowić prawdziwe wielbienie „Najświętszego”. Izraelici mogli też okazać się świętymi, żyjąc w posłuszeństwie wobec Boga. Nie zachowali jednak świętości i z Jego punktu widzenia przestali być ludźmi bez skazy (por. Jak. 1:27).

 5. Jak Paweł wykazał, że Izraelici duchowi, wielbiąc Boga, muszą zachowywać świętość?

⁵ Izraelici duchowi, czyli chrześcijanie namaszczeni duchem, oddając cześć Jehowie również muszą odznaczać się świętością (Gal. 6:16). Dlatego apostoł Paweł usilnie zachęcał współwyznawców, aby „składali swe ciała na ofiarę żywą, świętą, przyjemną Bogu”. Musieli się więc upewniać, czy faktycznie spełniają wolę Bożą, gdyż Paweł dodał: „Porzućcie ukształtowanie według tego systemu rzeczy, natomiast przemieńcie się przez przeobrażenie umysłu, abyście sami dla siebie sprawdzili, co jest dobrą i przyjemną, i doskonałą wolą Boga” (Rzym. 12:1, 2).

 6. Czego muszą się strzec wszyscy chrześcijanie?

⁶ Żyjemy w okresie, gdy organizacja Jehowy szybko się rozwija i napływa do niej wielu nowych ludzi. Oni także wielbią Jehowę, zachowując świętość. Jakże raduje ich perspektywa ocalenia z „wielkiego ucisku” i dostąpienia życia wiecznego na rajskiej ziemi w sprawiedliwym nowym systemie Bożym! (Mat. 24:21; Łuk. 23:43). Jeżeli jednak mający nadzieję niebiańską i ta „wielka rzesza” spodziewających się nagrody na ziemi chcą się cieszyć życiem bez końca, to muszą się wystrzegać zarówno nieczystych przyzwyczajeń, jak też wszystkiego, co pozostaje w sprzeczności z naukami i miernikami moralnymi wyłuszczonymi w Biblii (Obj. 7:9, 14).

 7. Jakie słowa Piotra uwypuklają konieczność świecenia przykładem „w świętych postępkach”?

⁷ Apostoł Piotr napisał z myślą o naszych czasach: „Dzień Jehowy nadejdzie jak złodziej i wtedy niebiosa [świeckie rządy] przeminą z syczącym odgłosem, natomiast żywioły [świecki sposób myślenia i postępowania] od wielkiego gorąca się rozpuszczą, a ziemia [społeczeństwo ludzi dalekich od Boga] i dzieła jej zostaną odkryte”, okażą się bowiem na równi z „niebiosami” i „żywiołami” nieodporne na „ogień” dnia Jehowy. Apostoł ciągnie więc dalej: „Skoro to wszystko ma się w ten sposób rozpuścić, jakimiż wy powinniście być w świętych postępkach i pobożnych uczynkach, pełni oczekiwania mając ciągle na myśli obecność dnia Jehowy, kiedy to niebiosa płonąc rozpuszczą się, a żywioły od wielkiego gorąca stopnieją!” Tak jest — wszyscy świadkowie na rzecz Jehowy powinni być wzorem „w świętych postępkach”. Właśnie ci, którzy zachowują świętość, mogą się spodziewać bezpiecznego miejsca w obrębie utworzonych przez Boga sprawiedliwych „nowych niebiosach” i sprawiedliwej „ziemi nowej” (2 Piotra 3:7, 10-13). Cóż za wspaniałe widoki na przyszłość!

 8. Co musiałby uczynić chrześcijanin, gdyby zbłądził z drogi świętości?

⁸ A jak ma postąpić chrześcijanin, który od jakiegoś czasu przykładnie służy Jehowie, gdyby wpadł w złe przyzwyczajenia albo wystąpił przeciwko biblijnym naukom bądź miernikom moralnym? Znaczyłoby to, że zszedł z drogi świętości, musi się więc zdobyć na szczerą skruchę i przedsięwziąć odpowiednie kroki, by na nią powrócić. Dlatego słusznie Paweł napisał do współchrześcijan namaszczonych duchem: „Skoro (...) mamy te obietnice, umiłowani, oczyśćmy siebie od wszelkiego splamienia ciała i ducha, udoskonalając świętość w bojaźni Bożej” (2 Kor. 7:1). Każdy sługa Boży, który powinien skorygować swe opaczne postępowanie, z łatwością może się przekonać, iż rady biblijne udzielane przez pobudzanych miłością nadzorców będą dla niego prawdziwym błogosławieństwem (Prz. 28:13; Jak. 5:13-20).

 9. Jakie pytanie nasuwa werset z Listu 2 Piotra 3:14?

⁹ Wspomniawszy o sprawiedliwym nowym systemie rzeczy, Piotr dodał: „Umiłowani, oczekując tego, dokładajcie wszelkich starań, żeby na koniec [Jehowa Bóg] znalazł was bez zmazy i skazy, w pokoju” (2 Piotra 3:14). Chociaż słowa te skierował do chrześcijan namaszczonych duchem, nie ulega kwestii, że „bez zmazy i skazy” oraz „w pokoju” powinni pozostawać wszyscy Świadkowie Jehowy. Jak to osiągnąć?

„BEZ ZMAZY I SKAZY”

10. Jak należący do „wielkiej rzeszy” oczyścili swe „szaty” we krwi Jezusa?

¹⁰ Musimy dokładać wszelkich starań, aby zastano nas „bez zmazy i skazy”. Zaliczeni do „wielkiej rzeszy” już „wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka”. Kiedyś należeli do grzesznego świata i dlatego szaty, które pozwalają ich rozpoznać, były nim splamione, były zbrukane w oczach Jehowy. W jaki sposób „wybielili je we krwi Baranka”, Jezusa Chrystusa, usuwając z nich wszelkie brudy? Przez udowodnienie swej wiary w to, że „bez przelania krwi nie ma przebaczenia” i że właśnie Jezus jest „Barankiem Bożym, który usuwa grzech świata” (Obj. 7:9, 14; Hebr. 9:22; Jana 1:29, 36). Dokonali tego, oddając się bez zastrzeżeń Bogu i uzewnętrzniając to symbolicznie przez chrzest, czyli całkowite zanurzenie w wodzie. Takie oddanie się może nastąpić tylko za pośrednictwem Jezusa Chrystusa; jednocześnie muszą być przekonani, że na mocy jego przelanej krwi Bóg może im odpuścić grzechy i okazać przychylność.

11. W jakim stanie musimy pozostawać z uwagi na to, że grzech narusza pokój z Jehową?

¹¹ Przedstawiciele „wielkiej rzeszy” muszą chronić biel swoich „szat” przed splamieniem świeckością, w przeciwnym razie bowiem utraciliby osobowość chrześcijańską, która pozwala w nich rozpoznać świadków Boga Jehowy, cieszących się Jego uznaniem. Trzeba, żeby wszyscy prawdziwi chrześcijanie strzegli się zbrukania przez zwyczaje, uczynki i zapatrywania charakterystyczne dla świata. Grzech burzy dobre stosunki z Bogiem, jeśli więc chcemy, by nadejście wielkiego „dnia Jehowy” zastało nas „w pokoju” z Nim, musimy spełniać warunki, od których zależy wybaczenie naszych przewinień. Nie możemy być splamieni fałszywymi praktykami religijnymi ani niemoralnością, szerzącą się w tym świecie.

12. Jakie zastosowanie mogą mieć słowa z Listu 2 Piotra 2:13 nawet w zborze chrześcijańskim?

¹² Jeżeli mamy się ustrzec skazy i zmazy, to musimy trwać w usposobieniu oraz postępowaniu wręcz odwrotnym do postawy „fałszywych nauczycieli”, o których Piotr napisał: „Za przyjemność uważają pławienie się za dnia w zbytkach. Są plamą i zakałą, z niepohamowanym upodobaniem pogrążając się w swych zwodniczych naukach, gdy z wami ucztują” (2 Piotra 2:1, 13). Owszem, nawet w obrębie zboru musimy się wystrzegać fałszywych nauczycieli, którzy „za przyjemność uważają pławienie się za dnia w zbytkach”. W ciągu dnia, kiedy tyle dobrego można zrobić, by drugich zbudować duchowo, ludzie usposobieni cieleśnie potrafią dopuszczać się występków, na przykład wyprawianiem hucznych biesiad połączonych z nieumiarkowanym jedzeniem i piciem. Mogą dążyć do przekształcenia pewnych spotkań towarzyskich, takich jak przyjęcia weselne, w okazje do słuchania podniecającej muzyki, urządzania zmysłowych tańców, oddawania się obżarstwu i nadużywania trunków. Nic podobnego nie powinno mieć miejsca wśród ludu Jehowy (Izaj. 5:11, 12; zob. Strażnicę nr 20/CV, strony 14 do 20).

13. Co może zrobić gospodarz, aby przyjęcie towarzyskie było budujące?

¹³ Za przebieg spotkania towarzyskiego odpowiedzialny jest gospodarz. Jeżeli więc ma ono służyć duchowemu zbudowaniu, mądrze jest urządzić je na taką skalę, by panować nad sytuacją, i nie zapraszać nikogo, kto mógłby ujemnie wpływać na drugich. Z Listu 2 do Tymoteusza 2:20-22 wynika, że nie wszyscy utrzymujący łączność ze zborem stanowią pożądane towarzystwo. Dlatego chrześcijański gospodarz bynajmniej nie ma obowiązku zapraszać osób znanych z niewybrednego słownictwa lub z tego, że brak im umiaru w jedzeniu i piciu. Pamięta, że ‛czy jemy, czy pijemy, czy robimy cokolwiek innego, wszystko mamy czynić na chwałę Bożą’ (1 Kor. 10:31).

14. Jaką postawę należy przybrać wobec fałszywych nauczycieli?

¹⁴ Co prawda tylko o nielicznych osobach można powiedzieć, że są „plamą i zakałą” i że ‛z upodobaniem pogrążają się w zwodniczych naukach’, choć jednocześnie są związani z nami. Niemniej jednak nadzorcy i pozostali członkowie zboru muszą być czujni, żeby zdecydowanie przeciwstawiać się wszelkim fałszywym nauczycielom, którzy próbowaliby wkraść się pomiędzy nas, by propagować niemoralność lub jakieś błędne nauki (Judy 3, 4). Jedynie stanowcze trzymanie się sprawiedliwych mierników Bożych może uchronić zbór od wszelkiej zmazy i skazy.

CZEGO POTRZEBA, ABY POZOSTAWAĆ „W POKOJU”

15. (a) Jak można osiągnąć pokój z Bogiem? (b) Pod jakim warunkiem nadejście wielkiego dnia Jehowy zastanie nas „w pokoju”?

¹⁵ Jeżeli Jehowa ma znaleźć swych sług „w pokoju”, lud ten musi dbać o pokojowe stosunki z Nim (2 Piotra 3:14). Możemy je nawiązać poprzez Jezusa Chrystusa, o którym apostoł Paweł napisał: „Uznał bowiem Bóg za słuszne, żeby w nim zamieszkała cała pełnia i żeby dzięki niemu pojednać znowu ze sobą wszystko inne — zarówno to, co na ziemi, jak i to, co w niebiosach — wprowadzając pokój mocą krwi jego przelanej na palu męki” (Kol. 1:19, 20). Poważne grzechy osłabiają więź człowieka z Jehową oraz obciążają jego sumienie, co pozbawia go spokoju, natomiast pokój jest udziałem tych, którzy przestrzegają przykazań Bożych (Ps. 38:4, Bw; Izaj. 48:18). Skoro nadejście wielkiego dnia Jehowy ma nas zastać „w pokoju”, to nie wolno nam zaprzepaścić upodobania Bożego, które umożliwia zakrycie naszych grzechów na mocy krwi Jezusa, przelanej na palu męki.

16. Jak w myśl słów apostoła Pawła możemy dążyć do pokoju ze współwyznawcami?

¹⁶ Musimy też żyć w pokoju z drugimi czcicielami Jehowy. Paweł nalegał: „Zabiegajmy o to wszystko, co sprzyja pokojowi i co służy wzajemnemu zbudowaniu”. Z kontekstu wynika, iż powinniśmy uważać, by ani jedzeniem, ani piciem, ani niczym innym nie dawać współwyznawcom powodu do zgorszenia (Rzym. 14:13-23). Ale na tym nie koniec, gdyż Paweł napisał do chrześcijan w Efezie: „Upraszam was, żebyście postępowali w sposób godny powołania, którym zostaliście powołani, z pełną kornością umysłu i łagodnością, z wielkodusznością, znosząc jedni drugich w miłości, usilnie starając się przestrzegać jedności ducha w zespalającej więzi pokoju” (Efez. 4:1-3). Na pewno chcemy dawać dowody naszej jedności unikaniem wszelkich słów i czynów, które by zakłócały pokój, oraz zdecydowanym popieraniem zwierzchnictwa Jehowy.

17. Na czym polega ‛szukanie pokoju’ zgodnie z Listem 1 Piotra 3:10-12?

¹⁷ Nie ulega wątpliwości, że ‛szukanie pokoju’ istotnie wymaga zważania na słowa, jak i na uczynki. Apostoł Piotr zaznaczył: „Kto chciałby miłować życie i oglądać dobre dni, niech powściąga swój język od złego, a wargi swe od mowy zwodniczej, natomiast niech się odwróci od tego, co złe, i niech czyni dobrze; niech szuka pokoju i zabiega o niego. Oczy Jehowy są bowiem zwrócone na sprawiedliwych, a uszy Jego ku ich błaganiu, ale oblicze Jehowy jest przeciwko tym, którzy popełniają zło” (1 Piotra 3:10-12; Ps. 34:13-17, Bw). Skoro więc lojalnym sługom Jehowy zależy na tym, by znalazł ich „w pokoju”, to wszelkimi sposobami muszą ciągle ‛szukać pokoju’.

ZDAJ SIĘ NA POMOC JEHOWY

18. Co zrobić, gdy podobają się nam zwyczaje, uczynki lub zapatrywania rozpowszechnione w świecie?

¹⁸ Piotr zapowiedział, że w „dniu Jehowy” ‛rozpuszczą się’, inaczej mówiąc ulegną zniszczeniu „żywioły”, czyli duch tego świata — charakterystyczny dla niego sposób myślenia i postępowania (2 Piotra 3:7-10). Ale co począć, gdy podobają się nam jakieś świeckie zwyczaje, uczynki lub zapatrywania? Zachodzi wtedy potrzeba pełniejszego korzystania z tych wszystkich dóbr duchowych, w które Jehowa zaopatruje nas za pośrednictwem swej organizacji. Należy między innymi tym regularniej studiować Słowo Boże oraz chrześcijańskie publikacje dostarczane przez „niewolnika wiernego i rozumnego” (Mat. 24:45-47). Musimy też stale okazywać wdzięczność za postanowienie co do okupu, który Jezus uiścił swoją „drogocenną krwią, na podobieństwo krwi nieskalanego i nienagannego baranka” (1 Piotra 1:18, 19).

19. Jak może pomóc modlitwa, jeśli udziela się nam świeckie usposobienie?

¹⁹ Powinniśmy modlić się do Boga o pomoc w ‛zabieganiu o sprawiedliwość’ (1 Tym. 6:11-14). Jeżeli sobie uświadomimy, że udziela się nam świeckie usposobienie, albo jeśli zwróci nam na to uwagę ktoś z miłujących nas współwyznawców, to zrobimy mądrze, gdy poruszymy tę sprawę w naszych modlitwach, zwracając się do Jehowy o wsparcie w przezwyciężeniu owej skłonności. Bezsprzecznie powinniśmy prosić o ducha Bożego oraz o dopomożenie w pielęgnowaniu jego owoców, jakże odmiennych od myślenia i postępowania na wzór tego świata (Gal. 5:16-26; Ps. 25:4, 5; 119:27, 35). Jehowa jest w stanie pomóc nam w skupieniu się na tym, co sprawiedliwe, czyste, zacne i godne pochwały. A jakże stosowne jest kierowanie do Niego żarliwego błagania, aby naszych serc i władz umysłowych strzegł niezrównany „pokój Boży”! (Filip. 4:6, 7). Troski, pokusy i inne problemy nie narosną wtedy do tego stopnia, byśmy już nie mogli się z nimi uporać. Przeciwnie, życie nasze wypełni ukojenie, które spływa od Boga. Doprawdy, „pełni pokoju zażywają ci, którzy miłują (...) naukę” Jehowy (Ps. 119:165, Brandstaetter).

TRWAJ „BEZ ZMAZY I SKAZY, W POKOJU”

20. Dlaczego jest możliwe, byśmy byli bez skazy w sensie duchowym?

²⁰ Jak to dobrze, że w organizacji Jehowy każdy, łącznie z tymi, którzy do niej napływają, może liczyć na uznanie Boże (Dzieje 10:34, 35). Z pomocą Jehowy potrafimy ‛odrzucić niezbożność i świeckie pragnienia’, aby żyć, jak przystało na prawdziwych chrześcijan (Tyt. 2:11-14). Chociaż byliśmy niegdyś dalecy od Jehowy i karmiliśmy umysły tym, co niegodziwe, dzięki śmierci Chrystusa zostaliśmy pojednani z Bogiem. Możemy więc zachowywać nieskazitelność duchową, pod warunkiem, że będziemy trwać w wierze i nie damy się oderwać od nadziei, którą niesie dobra nowina (Kol. 1:21-23).

21. Dzięki czemu będziemy na koniec znalezieni „bez zmazy i skazy, w pokoju”?

²¹ Pomoc Jehowy, Jego Słowa oraz Jego organizacji pozwala nam uniknąć zbrukania przez świat i skażenia rozpowszechnionymi w nim zwyczajami, uczynkami oraz zapatrywaniami. Umożliwia tym samym zaznawanie prawdziwego pokoju. Tak, jeśli wytrwamy w świętym oddawaniu czci Jehowie, zastanie nas na koniec „bez zmazy i skazy, w pokoju”.

[Ilustracje na stronach 14, 15]

Co się wiąże z pozostawaniem „bez zmazy i skazy, w pokoju”

Oddanie się całym sercem Bogu na służbę

Pielęgnowanie osobowości chrześcijańskiej

Przebywanie w towarzystwie budującym pod względem duchowym