Chrystus mówi do zborów
„To mówi ten, który trzyma w swej prawicy siedem gwiazd” (OBJAWIENIE 2:1).
1, 2. Dlaczego powinny nas interesować orędzia Chrystusa do siedmiu zborów w Azji Mniejszej?
JEZUS CHRYSTUS, jednorodzony Syn Jehowy, jest Głową zboru chrześcijańskiego. Aby zbór jego namaszczonych naśladowców pozostawał bez skazy, przewodzi mu, udzielając pochwał i napomnień (Efezjan 5:21-27). Przykłady tego znajdujemy w Księdze Objawienia, w rozdziałach 2 i 3, które zawierają jego dobitne i pełne miłości orędzia do siedmiu zborów w Azji Mniejszej.
2 Zanim apostoł Jan usłyszał słowa Jezusa skierowane do siedmiu zborów, otrzymał wizję „dnia Pańskiego” (Objawienie 1:10). Ów „dzień” rozpoczął się w roku 1914, kiedy to ustanowiono mesjańskie Królestwo. Dlatego wypowiedzi Chrystusa do siedmiu zborów mają szczególne znaczenie w obecnych dniach ostatnich. W tych krytycznych czasach jego zachęty i wskazówki pomagają nam właściwie postępować (2 Tymoteusza 3:1-5).
3. Jakie symboliczne znaczenie mają w wizji apostoła Jana „gwiazdy”, „aniołowie” i „złote świeczniki”?
3 Apostoł Jan ujrzał wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa, „który trzyma w swej prawicy siedem gwiazd” i „który się przechadza pośród siedmiu złotych świeczników”, czyli zborów. „Gwiazdy” oznaczają „aniołów siedmiu zborów” (Objawienie 1:20; 2:1). W Biblii gwiazdy symbolizują czasem rzeczywistych aniołów, ale przecież Jezus nie posłużyłby się człowiekiem do spisania orędzia przeznaczonego dla stworzeń duchowych. Logiczny jest zatem wniosek, że „gwiazdy” wyobrażają tu namaszczonych duchem nadzorców czy też ich grona. Określenie „aniołowie” nawiązuje do ich roli posłańców. A ponieważ organizacja Boża stale się rozrasta, ‛wierny szafarz’ mianuje nadzorcami wykwalifikowanych mężczyzn również spośród „drugich owiec” Jezusa (Łukasza 12:42-44; Jana 10:16).
4. Jaki pożytek odnoszą starsi z uważnego słuchania tego, co Chrystus mówi do zborów?
4 Wspomniane „gwiazdy” znajdują się w prawicy Jezusa — są pod jego władzą i nadzorem oraz korzystają z jego łaski i ochrony. Ponoszą więc przed nim odpowiedzialność. Kiedy nowożytni starsi dają posłuch orędziom, które skierował do każdego z tych siedmiu zborów, wiedzą, jak należy postępować w podobnych sytuacjach. Oczywiście Syna Bożego muszą słuchać wszyscy chrześcijanie (Marka 9:7). Czego zatem możemy się nauczyć, gdy uważnie słuchamy Chrystusa mówiącego do zborów?
Do anioła w Efezie
5. Jakim miastem był Efez?
5 Zborowi w Efezie Jezus udzielił zarówno pochwał, jak i napomnień (odczytaj Objawienie 2:1-7). W tym zamożnym ośrodku handlowym i religijnym, leżącym na zachodnim wybrzeżu Azji Mniejszej, znajdowała się olbrzymia świątynia bogini Artemidy. Choć to miasto było przesiąknięte niemoralnością, fałszywym kultem i magią, Bóg błogosławił tam służbie kaznodziejskiej apostoła Pawła i innych ewangelizatorów (Dzieje, rozdział 19).
6. Jakie podobieństwa łączą dzisiejszych lojalnych chrześcijan z ich współwyznawcami ze starożytnego Efezu?
6 Chrystus pochwalił zbór efeski, mówiąc: „Znam twoje uczynki i trud, i twą wytrwałość i wiem, że nie możesz znieść złych ludzi i że poddałeś próbie tych, którzy się podają za apostołów, ale nimi nie są, i stwierdziłeś, że to kłamcy”. W dobie obecnej zbory prawdziwych naśladowców Jezusa również są znane ze swych dobrych uczynków, ciężkiej pracy i wytrwałości. Nie tolerują fałszywych braci, którzy chcą uchodzić za apostołów (2 Koryntian 11:13, 26). Wzorem Efezjan tacy lojalni chrześcijanie ‛nie mogą znieść złych ludzi’. Dbają o czystość wielbienia Jehowy i chronią zbór, dlatego nie utrzymują żadnych kontaktów z zatwardziałymi odstępcami (Galatów 2:4, 5; 2 Jana 8-11).
7, 8. Pod jakim względem zbór efeski poważnie nie dopisywał i jak my moglibyśmy zaradzić podobnej sytuacji?
7 Jednakże chrześcijanie z Efezu pod pewnym względem poważnie nie dopisywali. „To mam przeciw tobie”, oznajmił Jezus, „że odstąpiłeś od miłości, którą przejawiałeś pierwotnie”. Efezjanie musieli na nowo zapałać pierwotną miłością do Jehowy (Marka 12:28-30; Efezjan 2:4; 5:1, 2). My także strzeżmy się utraty tej miłości (3 Jana 3). Jak powinniśmy postąpić, gdy w życiu zaczynamy się koncentrować głównie na bogactwach i przyjemnościach? (1 Tymoteusza 4:8; 6:9, 10). Żarliwie módlmy się do Jehowy, by pomógł nam wyrugować z serca niestosowne pragnienia i zastąpić je głęboką miłością do Niego oraz wdzięcznością za wszystko, co razem ze swym Synem dla nas uczynił (1 Jana 4:10, 16).
8 Chrystus skierował do zboru w Efezie wezwanie: „Pamiętaj, skąd spadłeś, i okaż skruchę, i pełnij poprzednie uczynki”. Co się stanie w przeciwnym razie? „A jeżeli nie”, dodaje Jezus, „to przyjdę do ciebie i usunę twój świecznik z jego miejsca”. Gdyby wszystkie owce utraciły swą pierwszą miłość, ich „świecznik”, czyli zbór, przestałby istnieć. Jako gorliwi chrześcijanie, dokładajmy zatem usilnych starań, by zbór nieustannie roztaczał duchowe światło (Mateusza 5:14-16).
9. Jak należy się zapatrywać na sekciarstwo?
9 Niemniej na korzyść Efezjan przemawia okoliczność, że nienawidzą „uczynków sekty Nikolausa”. Oprócz powyższej wzmianki nie mamy żadnych konkretnych informacji o pochodzeniu, naukach czy praktykach owej sekty. Skoro jednak Jezus potępił podążanie za przywódcami ludzkimi, musimy wzorem chrześcijan z Efezu również nienawidzić sekciarstwa (Mateusza 23:10).
10. Czego mogą się spodziewać ci, którzy słuchają, co mówi duch?
10 Chrystus oświadczył: „Kto ma ucho, niech słucha, co duch mówi do zborów”. Gdy przebywał na ziemi, przemawiał pod wpływem ducha Bożego (Izajasza 61:1; Łukasza 4:16-21). W dobie obecnej też musimy słuchać, co Bóg przekazuje przez Jezusa za pośrednictwem ducha świętego. Pobudzony tym duchem, Chrystus obiecał: „Zwyciężającemu dam jeść z drzewa życia, które jest w raju Bożym”. Dla pomazańców posłusznych temu, co mówi duch, oznacza to nieśmiertelne życie w niebiańskim „raju Bożym” — w miejscu, gdzie przebywa sam Jehowa. „Wielka rzesza”, również posłuszna temu, co mówi duch, otrzyma życie w raju na ziemi. Będzie tam pić z „rzeki wody życia” i korzystać z uzdrawiających „liści drzew”, które rosną wzdłuż owej rzeki (Objawienie 7:9; 22:1, 2; Łukasza 23:43).
11. Jak możemy wspólnie podsycać miłość do Jehowy?
11 Efezjanie utracili swą pierwszą miłość. A jak my powinniśmy zareagować, gdyby coś takiego zaczynało się dziać w naszym zborze? Wszyscy możemy podsycać wśród braci miłość do Jehowy, mówiąc o Jego wspaniałych metodach działania. Z wdzięcznością wypowiadajmy się o miłości, jaką nam okazał, gdy dał swego ukochanego Syna na okup (Jana 3:16; Rzymian 5:8). Gdzie to stosowne, wspominajmy o Jego miłości na zebraniach w swych wypowiedziach i punktach programu. Poza tym uzewnętrzniajmy miłość do Jehowy, wysławiając Jego imię w chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej (Psalm 145:10-13). Słowem i czynem możemy zdziałać naprawdę wiele, by na nowo rozniecić albo ugruntować pierwszą miłość zboru.
Do anioła w Smyrnie
12. Co historia wyjawia o Smyrnie i tamtejszych praktykach religijnych?
12 Chrystus, „‚Pierwszy i Ostatni’ — który był martwy i [dzięki zmartwychwstaniu] znowu ożył” — skierował do zboru w Smyrnie pochwały (odczytaj Objawienie 2:8-11). Owo miasto (dzisiejszy Izmir w Turcji) założono na zachodnim wybrzeżu Azji Mniejszej. Zostało zasiedlone przez Greków, a około roku 580 p.n.e. zburzone przez Lidyjczyków. Następcy Aleksandra Wielkiego odbudowali je w innym miejscu. Włączone do rzymskiej prowincji Azja, było kwitnącym ośrodkiem handlowym, znanym ze wspaniałych budynków użyteczności publicznej. W tamtejszej świątyni cesarza Tyberiusza skupiał się kult imperatora. Jego czciciele musieli spalać szczyptę kadzidła, wypowiadając słowa: „Cesarz jest Panem”. Chrześcijanie nie zgadzali się tak postępować, gdyż dla nich „Jezus jest Panem”. Z tego powodu znosili prześladowania (Rzymian 10:9).
13. Dlaczego Smyrneńczycy, ubodzy materialnie, byli w rzeczywistości bogaci?
13 Oprócz ucisku chrześcijanie w Smyrnie doświadczali ubóstwa. Mogło ono wynikać z sankcji ekonomicznych, jakie na nich nakładano za nieuczestniczenie w kulcie cesarza. Podobne próby nie omijają również nowożytnych sług Jehowy (Objawienie 13:16, 17). Chociaż cierpią niedostatek materialny, to tak jak chrześcijanie w Smyrnie są bogaci pod względem duchowym. A właśnie to naprawdę się liczy! (Przysłów 10:22; 3 Jana 2).
14, 15. Jakie pokrzepienie czerpią pomazańcy z wypowiedzi z Objawienia 2:10?
14 Większość Żydów w Smyrnie stanowiła „synagogę Szatana”. Trzymali się oni niebiblijnych tradycji, odrzucili Syna Bożego i bluźnili przeciwko jego naśladowcom zrodzonym z ducha (Rzymian 2:28, 29). Dla pomazańców wielkim pokrzepieniem były dalsze słowa Chrystusa: „Nie lękaj się tego, co właśnie masz wycierpieć. Oto Diabeł będzie wtrącać niektórych z was do więzienia, abyście zostali w pełni wypróbowani i doznawali ucisku przez dziesięć dni. Okaż się wierny aż do śmierci, a dam ci koronę życia” (Objawienie 2:10).
15 Jezus nie lękał się umrzeć za popieranie zwierzchnictwa Jehowy (Filipian 2:5-8). Podobną postawę zachowuje ostatek pomazańców, z którymi Szatan obecnie toczy walkę. Jako grupa nie boją się tego, co muszą wycierpieć — ucisku, uwięzienia czy nawet śmierci z rąk prześladowców (Objawienie 12:17). Chrześcijanie ci zwyciężają świat. Podczas pogańskich igrzysk na głowę zwycięzców wkładano niczym koronę więdnący wieniec kwiatów. Ale zmartwychwstałym pomazańcom Chrystus obiecuje „koronę życia” — nieśmiertelne życie w niebie. Doprawdy niezrównana nagroda!
16. Na jakiej kwestii powinniśmy się koncentrować, jeśli przypominamy zbór ze starożytnej Smyrny?
16 Jak my — mający nadzieję niebiańską lub ziemską — powinniśmy postępować, gdy nasz zbór przypomina ten ze starożytnej Smyrny? Pomagajmy współwyznawcom pamiętać o głównej przyczynie, dla której Bóg dopuszcza prześladowania — o kwestii spornej dotyczącej powszechnego zwierzchnictwa. Każdy Świadek Jehowy zachowujący lojalność udowadnia, że Szatan jest kłamcą i że człowiek nawet w obliczu prześladowań może niezachwianie popierać prawo Boga do sprawowania najwyższej władzy (Przysłów 27:11). Zachęcajmy współchrześcijan, by wytrwale znosili próby i dzięki temu nadal mieli ‛przywilej nieustraszenie pełnić dla Jehowy świętą służbę z lojalnością i prawością przed Jego obliczem przez wszystkie swe dni’ — przez całą wieczność (Łukasza 1:68, 69, 74, 75).
Do anioła w Pergamonie
17, 18. Jaki kult uprawiano w Pergamonie i co groziło komuś, kto nie chciał w nim uczestniczyć?
17 Zbór w Pergamonie otrzymał i pochwały, i napomnienia (odczytaj Objawienie 2:12-17). Owo miasto, leżące jakieś 80 kilometrów na północ od Smyrny, było przesiąknięte religią pogańską. Najwidoczniej przywędrowali tu z Babilonu chaldejscy magowie (astrolodzy). Sławne sanktuarium Asklepiosa (Eskulapa), boga sztuki lekarskiej, przyciągało ogromne rzesze chorych. Ze względu na świątynię poświęconą cesarzowi Augustowi Pergamon nazwano „głównym ośrodkiem kultu imperatora w okresie wczesnego cesarstwa” (Encyclopædia Britannica, 1959, tom 17, strona 507).
18 W Pergamonie znajdował się ołtarz Zeusa. Miasto było też ośrodkiem inspirowanego przez Diabła kultu, który polegał na oddawaniu boskiej czci ludziom. Nic dziwnego, że o pergamońskim zborze powiedziano, iż przebywa „tam, gdzie jest tron Szatana”. Kto popierał zwierzchnictwo Jehowy i nie chciał uczestniczyć w kulcie cesarza, narażał się na śmierć. Obecnie świat w dalszym ciągu podlega władzy Diabła, a symbole państwowe otacza się czcią (1 Jana 5:19). Od I stulecia do naszych czasów wielu lojalnych chrześcijan poniosło męczeńską śmierć — tak jak Antypas, o którym Chrystus powiedział: „Świadek mój, wierny, który został zabity u was”. Jehowa Bóg i Jezus Chrystus niewątpliwie pamiętają o takich lojalnych sługach (1 Jana 5:21).
19. Co uczynił Balaam i czego muszą się strzec wszyscy chrześcijanie?
19 Chrystus wspomniał również o „naukach Balaama”. Ten fałszywy prorok, chciwy korzyści materialnych, usiłował przekląć Izraelitów. Kiedy Bóg zamienił jego klątwę na błogosławieństwo, Balaam wraz z moabskim królem Balakiem uknuł intrygę — wciągnął wielu Izraelitów w bałwochwalstwo i niemoralność. Działaniom Balaama zdecydowanie przeciwstawił się Pinechas i tak samo muszą obstawać przy prawości dzisiejsi chrześcijańscy starsi (Liczb 22:1 do 25:15; 2 Piotra 2:15, 16; Judy 11). W gruncie rzeczy wszyscy słudzy Boży powinni mieć się na baczności, by do zboru nie przeniknęły niemoralność i bałwochwalstwo (Judy 3, 4).
20. Jak powinien postąpić chrześcijanin, który zaczyna sobie przyswajać odstępcze poglądy?
20 Zbór pergamoński był w wielkim niebezpieczeństwie, ponieważ tolerował w swym gronie ludzi ‛trzymających się mocno nauki sekty Nikolausa’. Chrystus powiedział temu zborowi: „Okaż więc skruchę. A jeżeli nie, to przyjdę do ciebie szybko i stoczę z nimi wojnę długim mieczem moich ust”. Sekciarze chcieliby zaszkodzić chrześcijanom pod względem duchowym. Ale kto próbuje wywoływać rozdźwięki i ma sekciarskie zapędy, nie odziedziczy Królestwa Bożego (Rzymian 16:17, 18; 1 Koryntian 1:10; Galatów 5:19-21). Gdyby jakiś członek zboru zaczął sobie przyswajać odstępcze poglądy i je rozpowszechniać, powinien usłuchać ostrzeżenia Chrystusa. Jeśli chce uniknąć nieszczęścia, musi okazać skruchę i szukać pomocy duchowej u starszych zboru (Jakuba 5:13-18). Niech działa bezzwłocznie — Jezus szybko przychodzi wykonać wyrok!
21, 22. Kto może jeść „ukrytą mannę” i co to symbolizuje?
21 Nadciągającego wyroku nie muszą się obawiać wierni pomazańcy i ich lojalni towarzysze. Wszystkich biorących sobie do serca rady Jezusa, udzielane pod kierownictwem świętego ducha Bożego, czekają błogosławieństwa. Na przykład pomazańcy zwyciężający świat będą mogli spożyć nieco „ukrytej manny” i otrzymają „biały kamyk” z „nowym imieniem”.
22 Manna udostępniana przez Boga utrzymywała przy życiu Izraelitów podczas ich 40-letniej wędrówki po pustyni. Trochę tego „chleba” przechowywano w złotym dzbanie w Arce Przymierza, ukrytej w Miejscu Najświętszym przybytku, gdzie nadnaturalne światło wyobrażało obecność Jehowy (Wyjścia 16:14, 15, 23, 26, 33; 26:34; Hebrajczyków 9:3, 4). Nikt nie miał prawa jeść ukrytej tam manny. Spożywanie symbolicznej ukrytej manny oznacza nieśmiertelność, w jaką przy zmartwychwstaniu przyoblekają się namaszczeni duchem naśladowcy Jezusa (1 Koryntian 15:53-57).
23. Co wyobraża „biały kamyk” i „nowe imię”?
23 W sądach rzymskich czarny kamyk oznaczał wyrok skazujący, natomiast biały — uniewinnienie. Wręczenie „białego kamyka” zwyciężającym pomazańcom wskazuje, że Jezus uznaje ich za niewinnych, czystych i nieskalanych. Rzymianie używali też kamyków jako biletów wstępu na ważne uroczystości. Zatem „biały kamyk” może oznaczać przyznanie pomazańcowi miejsca w niebie na zaślubinach Baranka (Objawienie 19:7-9). „Nowe imię” to najwyraźniej symbol zaszczytu — zjednoczenia się z Jezusem w roli współdziedziców niebiańskiego Królestwa. Wszystko to ogromnie zachęca pomazańców oraz ich towarzyszy, którzy razem z nimi służą Jehowie i spodziewają się żyć w raju na ziemi!
24. Jaką postawę powinniśmy zająć wobec odstępstwa?
24 Warto pamiętać, że zborowi w Pergamonie zagrażali odstępcy. Gdyby podobne duchowe zagrożenia pojawiły się w naszym zborze, stanowczo odetnijmy się od wszelkiego odstępstwa i ‛dalej chodźmy w prawdzie’ (Jana 8:32, 44; 3 Jana 4). Fałszywi nauczyciele albo osoby skłaniające się ku odstępstwu mogą skalać cały zbór. Dlatego zdecydowanie przeciwstawiajmy się takim wpływom. Nigdy też nie pozwólmy, by czyjeś niegodziwe podszepty przeszkodziły nam „trwać w posłuszeństwie wobec prawdy” (Galatów 5:7-12; 2 Jana 8-11).
25. Które orędzia Chrystusa omówimy w następnym artykule?
25 Wyniesiony do chwały Jezus Chrystus przekazał trzem z siedmiu zborów w Azji Mniejszej pochwały i wskazówki dające naprawdę dużo do myślenia! Pod wpływem ducha świętego ma też wiele do powiedzenia pozostałym czterem zborom. W następnym artykule omówimy jego orędzia skierowane do Tiatyry, Sardes, Filadelfii i Laodycei.
Jak byś odpowiedział?
• Dlaczego musimy zwracać uwagę na to, co Chrystus mówi do zborów?
• Co możemy robić, by pomóc na nowo rozniecić w zborze pierwszą miłość?
• Dlaczego można powiedzieć, że niezamożni chrześcijanie w dawnej Smyrnie byli w rzeczywistości bogaci?
• Jak powinniśmy się zapatrywać na odstępcze poglądy, pamiętając o sytuacji zboru w Pergamonie?
[Mapa na stronie 10]
[Patrz publikacja]
GRECJA
AZJA MNIEJSZA
Efez
Smyrna
Pergamon
Tiatyra
Sardes
Filadelfia
Laodycea
[Ilustracja na stronie 12]
„Wielka rzesza” będzie żyć w raju na ziemi
[Ilustracje na stronie 13]
Prześladowani chrześcijanie zwyciężają świat