Babilon Wielki upadł i podlega osądzeniu

„UPADŁ Babilon Wielki! Upadła stolica, która poiła wszystkie narody winem gniewu swej rozpusty!” „Babilon Wielki upadł! Upadła [ta stolica] i stała się miejscem pobytu demonów oraz kryjówką wszelkiego nieczystego wyziewu, a także kryjówką wszelkiego ptaka nieczystego i znienawidzonego!” (Objawienie 14:8; 18:2).

Cóż za wstrząsające proroctwo! „Babilon Wielki upadł!” To symboliczne stwierdzenie od stuleci przykuwało uwagę badaczy Biblii. A dlaczego powinno ono zainteresować Ciebie, drogi Czytelniku? Otóż w świetle proroctw biblijnych los, jakiego dozna Babilon Wielki, odbije się niebawem na całej ludzkości. W wydaniach Strażnicy z 1 i 15 kwietnia wykazano, iż tą wpływową nierządnicą jest bezspornie podległe Szatanowi ogólnoświatowe imperium religii fałszywej.a

Ale w jaki sposób ono upadło? I kiedy to nastąpiło?

Babilon upadł, lecz nie jest zburzony

Chcąc w pełni pojąć znaczenie upadku Babilonu Wielkiego, musimy sobie uświadomić, co się wydarzyło po zdobyciu starożytnego Babilonu w roku 539 p.n.e. Ówczesny lud Boży, Izrael, już od blisko 70 lat przebywał w niewoli. Zgodnie z zapowiedziami swych proroków oczekiwał na oswobodzenie (Jeremiasza 25:11, 12; 29:10). Jakże wzruszające to było, gdy władca perski Cyrus doprowadził Babilon do upadku i uwolnił Żydów, zezwalając im na powrót do ich świętego miasta, Jeruzalem! (Izajasza 45:1-4).

Wprawdzie Babilon utracił władzę nad Żydami, ale nie oznaczało to końca tego starożytnego miasta. Badaczka historii Joan Oates podała w książce pt. Babylon następującą informację: „Cyrus tryumfalnie wkroczył do Babilonu, zabronił plądrowania miasta i ustanowił nad nim perskiego namiestnika, pozostawił jednak w nienaruszonym stanie instytucje religijne oraz administrację wewnętrzną. (...) Na pierwszy rzut oka mogło się wydawać, że pod panowaniem perskim w życiu prywatnym mieszkańców Babilonu niewiele się zmieniło. Formy religijności pozostały te same, rozwijała się też działalność gospodarcza”. Tak więc mimo upadku Babilon dalej istniał, wszakże z jedną istotną różnicą — lud Boży, Izrael, już w nim nie pozostawał w niewoli. Powrócił do Jeruzalem, aby tam wznowić czyste wielbienie Stwórcy.

Kiedy około 331 roku p.n.e. do Babilonu wkroczył wódz grecki Aleksander Wielki, został przyjaźnie powitany przez mieszkańców. Postanowił przekształcić miasto w stolicę wschodniej części swego imperium, ale śmierć przeszkodziła realizacji jego ambitnych zamiarów. Wynika z tego, że po wielu latach Babilon w dalszym ciągu nieźle prosperował.

A zatem upadek Babilonu w roku 539 p.n.e. nie oznaczał jego końca. Istniał jeszcze przez stulecia. Jakie to znalazło odbicie we współczesnym spełnieniu się proroctw dotyczących Babilonu Wielkiego?

Babilon Wielki doznaje upadku

Odpowiednikiem powyższego jest upadek symbolicznego Babilonu Wielkiego, ogólnoświatowego imperium religii fałszywej. W początkowym okresie naszego XX wieku, przed rokiem 1919, Badaczom Pisma Świętego — jak wówczas nazywano Świadków Jehowy — potrzebne było oswobodzenie z duchowej niewoli, mianowicie od poglądów i praktyk religii fałszywej. Wprawdzie odrzucili już takie kłamliwe nauki, jak dogmat o Trójcy czy też o duszy nieśmiertelnej, ale w dalszym ciągu obciążały ich pewne praktyki babilońskie. Pracując nad wyrabianiem sobie charakteru, wielu nabierało przekonania do własnej sprawiedliwości. Niektórzy czcili stworzenia, ulegając kultowi jednostki związanemu z osobą Charlesa T. Russella, pierwszego prezesa Towarzystwa Strażnica. Bez żadnego uzasadnienia biblijnego obchodzili urodziny i święta Bożego Narodzenia. Istotną rolę w ich zapatrywaniach dalej odgrywał krzyż. Byli tacy, co nosili wpięty w klapę marynarki emblemat krzyża i korony, inni natomiast zabiegali o szacunek, jakiego powszechnie zażywało chrześcijaństwo. Potem w roku 1917, krótko po śmierci Russella, zaczęły zachodzić istotne zmiany.

W owym roku Towarzystwo Strażnica opublikowało komentarz do Księgi Objawienia, zatytułowany Dokonana tajemnica. Zdemaskowano w nim kler chrześcijaństwa, między innymi jego udział w Wielkiej Wojnie, która wówczas szalała na terenie Europy. Niektórzy duchowni protestanccy, przedstawiciele religii babilońskiej w Kanadzie, poinformowali o tym swoich serdecznych przyjaciół w kołach rządowych tego kraju i oskarżyli Badaczy Pisma Świętego o robotę wywrotową. Dnia 12 lutego 1918 roku zakazano w tym kraju działalności Towarzystwa Strażnica.

W Stanach Zjednoczonych duchowni od razu poszli za przykładem swoich kanadyjskich pobratymców. Po kilku dniach skonfiskowano publikacje Towarzystwa w Los Angeles na terenie Kalifornii. Następnie w maju 1918 roku wydano nakazy aresztowania J.F. Rutherforda, nowego prezesa Towarzystwa Strażnica, oraz siedmiu jego współpracowników. Zadziwiająco szybko, bo już w czerwcu, chrześcijan tych postawiono przed sądem i skazano. Siedmiu z nich otrzymało wyroki po 20 lat więzienia, a jeden — 10 lat. Jak na to zareagował kler? Martin Marty, autor książki pt. Modern American Religion: The Irony of It All (O współczesnej religii amerykańskiej — ironicznie), napisał: „Duchowieństwo ustosunkowało się wrogo do russellitów [później znanych jako Świadkowie Jehowy]; zacierało ręce z radości na wiadomość, że ich przywódców uznano za winnych i każdego z nich skazano na 20 lat więzienia”. Przedstawiciele Babilonu Wielkiego śmiali się więc do rozpuku. Zapomnieli jednak, że ten się naprawdę śmieje, kto się śmieje ostatni.

A zatem w roku 1918 dla niektórych członków ludu Jehowy symboliczna niewola babilońska oznaczała także literalne uwięzienie. Przez Stany Zjednoczone, Kanadę i inne kraje przeszła fala prześladowań Badaczy Pisma Świętego. Nacjonalistycznie usposobione duchowieństwo podjudzało motłoch, by ich publicznie przepędzać. Były wypadki, że ich wytarzano w smole i pierzu oraz obito kijami. Przeciwko tej niewielkiej grupce szczerych chrześcijan dopuszczono się też całego szeregu innych haniebnych aktów niesprawiedliwości.b

Jednakże w roku 1919 na scenie wydarzeń nastąpiła niespodziewana zmiana. W listopadzie 1918 roku Wielka Wojna dobiegła końca. Wniesiono odwołanie od wyroków na przedstawicieli Towarzystwa Strażnica; wykazano, że są ofiarami pomyłki sądowej. Rutherford i jego współpracownicy ku rozczarowaniu ich nieprzyjaciół z kręgów religijnych zostali zwolnieni z więzienia. Marty stwierdza: „Ortodoksyjni wyznawcy chrześcijaństwa wcale się z tego nie ucieszyli”. W końcu wszystkich oskarżonych całkowicie uniewinniono. Okazało się, że to stronniczy sędzia katolicki Martin T. Manton, którego później papież Pius XI mianował „rycerzem orderu św. Grzegorza Wielkiego”, odmówił ośmiu Świadkom prawa do złożenia kaucji i w ten sposób spowodował niesłuszne przetrzymanie ich w więzieniu przez dziewięć miesięcy. Prawdziwe jego oblicze ujawniło się później, w roku 1939, gdy go skazano za łapownictwo!

Po wyjściu na wolność w roku 1919 Rutherford i jego współpracownicy powrócili do bruklińskiej siedziby Towarzystwa Strażnica. Od razu przystąpili do organizowania największej kampanii głoszenia o Królestwie, jaką znał świat. Badacze Pisma Świętego zrzucili z siebie pęta strachu przed człowiekiem i zrozumieli swoją pozycję względem całej religii fałszywej. Babilon Wielki był ich nieprzejednanym wrogiem, a teraz trzeba było obwieścić jego upadek. Wśród narodów musiało być przywrócone czyste wielbienie Boga.

Ci nieustraszeni chrześcijanie wzmogli działalność głoszenia od domu do domu. Urządzali marsze publiczne, demaskując religię fałszywą za pomocą plakatów, na których widniały napisy w rodzaju: „Religia to sidło i oszustwo”, oraz „Służcie Bogu i Chrystusowi Królowi”. Religia fałszywa w dalszym ciągu istniała i się rozwijała, podobnie jak to miało miejsce w starożytnym Babilonie, ale dla Świadków Jehowy w roku 1919 Babilon Wielki upadł. Byli już wolni od jego okowów!

Wpływy Babilonu słabną

Obecnie, to znaczy 70 lat później, coraz wyraźniej widać, że w wielu rejonach świata wpływ Babilonu Wielkiego zmalał. Co prawda w USA daje się zauważyć spore zainteresowanie religią, gdyż kaznodziejom telewizyjnym i psychologom religijnym udaje się grać na uczuciach części społeczeństwa. Niedawno wszakże zdemaskowano i skompromitowano niektórych takich materialistycznie usposobionych szarlatanów. Religia zdaje się też być w rozkwicie w Korei Południowej, gdzie kościoły chrześcijaństwa bardzo się zaangażowały w politykę. Chociaż więc Babilon Wielki „upadł”, to jednak wciąż jeszcze funkcjonuje.

Niemniej w następstwie obu wojen światowych takie kraje, jak Niemcy, Dania, Szwecja i Wielka Brytania, notują wyraźne odejście mas ludzkich od dotąd uznawanych religii. Nawet w krajach katolickich, na przykład we Włoszech, Francji i Hiszpanii, zaobserwowano zanikanie tradycyjnych zwyczajów katolickich, takich jak spowiedź i udział w mszy. Spada liczba studentów w seminariach duchownych. A sam fakt, iż obecny papież odczuwa potrzebę częstszego podróżowania po świecie niż którykolwiek jego poprzednik, również świadczy o kryzysie w Kościele.

Ponadto od roku 1917 w większości krajów socjalistycznych wydatnie osłabło znaczenie religii i ograniczono jej dawne wpływy polityczne. Z drugiej strony na całym świecie tradycyjnie pojmowana pobożność bywa ciągle przyczyną tak wielkiej nienawiści i rozlewu krwi, iż wielu myślących ludzi nie chce mieć nic wspólnego z żadną religią ani Zachodu, ani Wschodu. Tak to wysychają symboliczne wody, nad którymi siedzi Babilon Wielki, czyli odpływają ludzie podporządkowani jego władzy. Odbywa się sąd nad Babilonem Wielkim i niebawem nastąpi wykonanie wyroku (Objawienie 16:12; 17:1, 15).

Dlaczego Babilon podlega osądzeniu

Na jakiej podstawie Jehowa sądzi światowe imperium religii fałszywej? Niektórzy zapewne myślą, że powinien patrzyć łaskawym okiem na szkoły i szpitale oraz na działalność charytatywną różnych religii. Ale jakie to wszystko ma znaczenie wobec oskarżenia, które Jehowa kieruje pod adresem religii świata? Rozważmy pokrótce to oskarżenie oraz dzieje religii.c

„Jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz, przyszedł i porozmawiał ze mną, mówiąc: ‛Chodź, pokażę ci sąd nad wielką nierządnicą siedzącą nad wieloma wodami, z którą królowie ziemi uprawiali rozpustę, podczas gdy zamieszkujący ziemię zostali upici winem jej rozpusty’” (Objawienie 17:1, 2). W wydaniach Strażnicy z 1 i 15 kwietnia 1989 roku wykazano dobitnie, że bliskie kontakty religii z „królami ziemi”, to znaczy z władcami politycznymi, wyrządzające od wieków szkodę prostemu ludowi, można porównać z postępowaniem samolubnej, rozpustnej nierządnicy. Ale akt oskarżenia na tym się nie kończy.

„I ujrzałem, że ta kobieta była pijana krwią świętych oraz krwią świadków Jezusa”. „U niej znalazła się krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi” (Objawienie 17:6; 18:24). Babilon Wielki słusznie oskarżono o rozlew krwi, gdyż przez całe stulecia zadawał śmierć męczeńską prawdziwym chrześcijanom, w tym pewnej liczbie osób, które śmiało podjęły się przetłumaczenia Pisma Świętego na język prostego ludu, a także wielu innym ludziom, którzy odważyli się posiadać i czytać Biblię. Na Babilonie Wielkim ciąży też wina krwi prawdziwych chrześcijan, których nie tak dawno zamęczono w więzieniach i obozach koncentracyjnych, zarówno pod rządami nazistów i faszystów, jak też innych dyktatur. Warto zresztą zaznaczyć, że w oskarżeniu jest mowa o „wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi”, a więc o setkach milionów osób, które na całym świecie zginęły na wojnach i w wendetach, wywoływanych w ciągu dziejów przez ludzi podających się za wierzących (por. Mateusza 23:34-36; 2 Tymoteusza 3:5).

Osądzając Babilon Wielki, Bóg wskazuje na jeszcze jeden aspekt jego winy. Oskarżenie to brzmi: „Twoimi praktykami spirytystycznymi zostały wprowadzone w błąd wszystkie narody” (Objawienie 18:23). Rzecz ciekawa, że określenie „praktyki spirytystyczne” jest tłumaczeniem greckiego słowa far·ma·kiʹa, które „oznaczało przede wszystkim zażywanie leków, narkotyków, rzucanie uroków; także podanie trucizny oraz czary”.d W sensie duchowym religia fałszywa zatruła narody, wyprowadziwszy je na manowce wiary w rozmaite bożyszcza oraz dogmaty odciągające ich uwagę od Jehowy, jak również kwestii zwierzchnictwa nad wszechświatem. Głoszeniem kłamliwej nauki o nieśmiertelności duszy położyła podwaliny pod wszelkie formy spirytyzmu i czarów, wyzwalając lęk przed zmarłymi oraz kult przodków. Boskie potępienie religii babilońskiej jest w pełni uzasadnione, toteż Jan słusznie napisał: „Grzechy jej narosły aż do nieba, a Bóg wspomniał wyrządzone przez nią krzywdy” (Objawienie 18:5).

Co należy uczynić?

Skoro Babilon Wielki już upadł i odbywa się nad nim sąd, to jak muszą teraz postąpić szczerzy miłośnicy prawdy? Obwieszczone przez Izajasza proroctwo dotyczące starożytnego Babilonu w jeszcze większym stopniu znajduje zastosowanie do dzisiejszej religii fałszywej: „Odwróćcie się, odwróćcie się, wydostańcie się stamtąd, nie dotykajcie niczego nieczystego; wydostańcie się spośród niego, zachowajcie siebie w czystości — wy, którzy niesiecie sprzęty Jehowy” (Izajasza 52:11). Przytoczone naglące wezwanie ściśle odpowiada zanotowanemu w Księdze Objawienia 18:4: „I usłyszałem inny głos z nieba, mówiący: ‛Wydostańcie się z niej [z religii babilońskiej], mój ludu, jeśli nie chcecie z nią uczestniczyć w jej grzechach i jeśli nie chcecie mieć udziału w jej plagach’”.

Tak więc czas najwyższy, aby zerwać wszelkie powiązania z religią fałszywą. A dokąd należy się zwrócić po opuszczeniu Babilonu Wielkiego? Trzeba podjąć czyste wielbienie Jehowy razem z Jego świadkami. Do symbolicznej „góry Jehowy” napłynęły już miliony ludzi ze wszystkich narodów na ziemi. Ciebie również, drogi Czytelniku, zapraszamy, byś studiował Biblię ze Świadkami Jehowy i zaczął razem z nimi oddawać cześć prawdziwemu Bogu (Izajasza 2:2-4; 43:10-12).

Pozostaje jeszcze pytanie: Jeżeli Babilon Wielki upadł i podlega osądzeniu, to jaki dalszy rozwój wydarzeń przewiduje plan Boży? Co się w końcu stanie z podległym Szatanowi ogólnoświatowym imperium religii fałszywej? W następnym wydaniu niniejszego czasopisma, opatrzonym datą 15 maja 1989 roku, rozpatrzymy i to zagadnienie w świetle proroctw biblijnych.

[Przypisy]

[Ilustracja na stronie 7]

Wprawdzie Babilon upadł w roku 539 p.n.e., ale jako miasto istniał jeszcze setki lat