Okazuj zaufanie do Jehowy przez wprowadzanie w czyn tego, czego się uczysz
„Zaufaj Jehowie i czyń dobrze; mieszkaj na ziemi i przestrzegaj wierności” (PSALM 37:3).
1, 2. (a) Do czego powinno prowadzić studium osobiste? (b) Jaki przykład podał Jakub i czy chodzi tu jedynie o przelotne spojrzenie?
STUDIOWANIE Słowa Bożego ma na celu coś więcej niż dostarczenie nam przyjemności. Powinno służyć nabieraniu zaufania do Jehowy (Przysłów 3:1-5). Z przytoczonych powyżej słów psalmisty wynika, że kto ma takie zaufanie, daje temu wyraz ‛czyniąc dobrze’.
2 Jakub napominał: „Stańcie się wykonawcami słowa, a nie tylko słuchaczami, oszukującymi siebie fałszywym rozumowaniem. Jeżeli bowiem ktoś jest słuchaczem słowa, a nie czynicielem, to jest jak człowiek oglądający swe przyrodzone oblicze w zwierciadle. Bo przygląda się sobie i odchodzi, i zaraz zapomina, jaki jest” (Jakuba 1:22-24). Nie powiedziano tu więc jedynie o przelotnym spojrzeniu. Słowo greckie przetłumaczone na „przyglądać się” w zasadzie „oznacza pracę umysłu, który ustala fakty związane z jakąś rzeczą” (W.E. Vine, An Expository Dictionary of New Testament Words [Słownik objaśniający wyrazy z Nowego Testamentu]; por. Dzieje Apostolskie 7:31 w przekładzie międzywierszowym The Kingdom Interlinear Translation).
3. W jakim znaczeniu człowiek, który przejrzał się w lustrze, może szybko zapomnieć, „jaki jest”?
3 Wyobraź sobie kogoś, kto przeglądając się w lustrze stwierdza, że jego odbicie niezbyt korzystnie o nim świadczy. Być może widzi podwójny podbródek powstały na skutek przebierania miary w jedzeniu i piciu, worki pod oczyma spowodowane brakiem snu oraz czoło pobrużdżone od zgryzot. Będąc sam ze sobą, postanawia dokonać radykalnych zmian w swych przyzwyczajeniach i trybie życia. Potem odchodzi. A gdy już nie musi patrzeć na swą nieprzyjemną powierzchowność, „zaraz zapomina” — nie tyle o tym, jak wygląda, ile raczej „jaki jest”. Decyzja, by się zmienić, idzie w niepamięć.
4. Jak przykład podany przez Jakuba można odnieść do studiowania Biblii?
4 Podobnie i Ty, Drogi Czytelniku, możesz z łatwością przyswajać sobie wiedzę biblijną. Jak jednak reagujesz na to, co widzisz w zwierciadle Słowa Bożego? Jeżeli dostrzegasz u siebie skazy i usterki duchowe, to czy tylko przez chwilę o nich myślisz, czy też nieodwołalnie postanawiasz je usunąć? Jakub dodał: „Kto zaś pilnie rozważa doskonałe Prawo, Prawo wolności, i wytrwa w nim, ten nie jest słuchaczem skłonnym do zapominania, ale wykonawcą dzieła; wypełniając je, otrzyma błogosławieństwo” (Jakuba 1:25, Biblia Tysiąclecia, wyd. II). Psalmista modlił się: „Poucz mnie, Jehowo, o drodze Twoich ustaleń, żebym mógł przestrzegać ich aż do ostatniego” (Psalm 119:33).
Co mówią nasze uczynki?
5. (a) Co mówią o nas nasze uczynki? (b) Jaki los spotka „czyniących nieprawość”?
5 O tym, jakimi naprawdę jesteśmy, świadczy to, co robimy i w czym trwamy. A „skryte ja” danego człowieka prędzej czy później staje się jawne przez jego uczynki — dobre lub złe (Psalm 51:6 [51:8, Biblia warszawska]). Salomon powiedział: „Już chłopca poznać po zachowaniu, czy prawe i czyste będą jego czyny” (Przysłów 20:11, BT). Tak było w młodości z Jakubem i Ezawem. Z biegiem czasu Ezaw wyraźnie dowiódł swoją postawą, że nie ceni spraw duchowych (Rodzaju 25:27-34; Hebrajczyków 12:16). To samo dotyczy tysięcy osób, które utrzymywały, że ufają Jehowie, ale z biblijnego punktu widzenia okazały się „czyniącymi nieprawość” (Ijobowa 34:8, Biblia gdańska [przedtem znana jako Biblia wydana przez Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne albo BZTB]). Psalmista napisał: „Wyrastają niezbożnicy jako ziele, a kwitną wszyscy, którzy czynią nieprawość, aby byli wykorzenieni aż na wieki” (Psalm 92:8, Bg).
6. Dlaczego koniecznie musimy teraz okazywać zaufanie do Jehowy?
6 Ludzi niegodziwych stale przybywa, ale niebawem spotka ich zagłada; Bóg nie będzie bez końca tolerował dopuszczających się bezprawia (Przysłów 10:29). Toteż bezwzględnie musimy dawać wyraz zaufaniu do Jehowy przez wcielanie w życie tego, czego się uczymy. Piotr napomina: „Dbajcie o dobre prowadzenie się wśród narodów” (1 Piotra 2:12). A w jakich dziedzinach można by zmienić coś na lepsze?
Stosunki z drugimi
7. Dlaczego ‛wobec pozostających na zewnątrz’ musimy postępować ostrożnie?
7 Jedną z takich dziedzin są nasze kontakty z drugimi. Księga Przysłów 13:20 ostrzega: „Kto obcuje z nierozgarniętymi, temu źle się powiedzie”. Niektórzy zlekceważyli tę natchnioną radę i w szkole lub w pracy ponawiązywali zbyt zażyłe stosunki z osobami ze świata. Pewien żonaty brat uwikłał się tym sposobem w nieczyste postępki ze swą współpracowniczką. Prócz tego towarzyszył kolegom z zakładu w wędrówkach po lokalach, skąd wracał pijany. Nie ulega wątpliwości, że ‛wobec pozostających na zewnątrz musimy kierować się mądrością’ (Kolosan 4:5).
8. Co niektórzy mogliby zmienić na lepsze w stosunkach ze współwyznawcami?
8 A jak traktujemy współchrześcijan? Załóżmy, iż zaciągnąłeś u brata dług. Czy bez przyczyny zwlekałbyś z oddaniem pieniędzy uważając, że tobie są bardziej potrzebne, bo jemu dość dobrze się powodzi? „Bezbożny pożycza i nie oddaje”, czytamy w Psalmie 37:21 (Bw). A jeśli jako pracodawca zatrudniasz u siebie Świadków, to czy przestrzegasz zasady: „Robotnikowi należy się jego zapłata”, gdy mają odebrać wynagrodzenie? (1 Tymoteusza 5:18). Paweł mógł napisać o swoim postępowaniu: „Obracaliśmy się w świecie, a zwłaszcza wobec was, ze świętością i zbożną szczerością” (2 Koryntian 1:12).
Skromny ubiór i wygląd zewnętrzny
9. Jaką skłonność, jeśli chodzi o ubiór i wygląd zewnętrzny, zauważyli niektórzy starsi?
9 Pewien nadzorca podróżujący z Niemiec nazwał niektórych tamtejszych chrześcijan „pokoleniem w tenisówkach”; powodem był niedbały strój, w jakim się zjawiali na zebraniach. Biuro oddziału dodaje, że „przeważająca większość naszych braci ubiera się skromnie”, ale są i tacy, co „znaleźli się na krawędzi niechlujstwa”. W podobnym doniesieniu z innego kraju czytamy: „Problemem jest tu brak higieny osobistej (...) Niektórzy bracia chodzą w brudnej odzieży. Nie myją głowy ani nie czeszą się, gdy idą do służby lub na zebranie”. A przecież słudzy Jehowy pod każdym względem mają być czyści i porządni! (2 Koryntian 7:1).
10. (a) Jaką zasadą mamy się kierować przy dbaniu o naszą powierzchowność? (b) Kiedy należałoby udzielić rady? Jak powinniśmy się do niej ustosunkować?
10 Musimy zachowywać „godną postawę” oraz „ubierać się przyzwoicie i skromnie”, szczególnie gdy uczestniczymy w działalności, która ma związek ze sprawami duchowymi (1 Tymoteusza 2:9, Kowalski). Nie chodzi o to, czy wygląd danej osoby świadczy o hołdowaniu najświeższej modzie, lecz o to, czy jest odpowiedni dla kogoś, kto się uważa za sługę Bożego (Rzymian 12:2; 2 Koryntian 6:3). Znoszone codzienne ubranie lub strój zanadto obcisły mogłyby przynosić ujmę naszemu orędziu. Stanowczo niestosowny byłby ubiór, który wyraźnie i celowo upodabnia mężczyznę do kobiety albo kobietę do mężczyzny (por. Powtórzonego Prawa 22:5). Oczywiście miejscowe zwyczaje bywają różne i mogą zależeć między innymi od pogody bądź wykonywanego zajęcia; dlatego zbór chrześcijański nie ustala sztywnych reguł dla ogólnoświatowej społeczności braci. Starsi także nie powinni narzucać trzodzie osobistych upodobań. Jeżeli jednak głosiciel Królestwa ubiera się w sposób, który wywołuje zaniepokojenie w zborze lub szkodzi służbie kaznodziejskiej, życzliwa rada będzie całkiem na miejscu. Czy pokornie zastosowałbyś się do niej, okazując tym zaufanie do Jehowy? (Hebrajczyków 12:7).
Ufajmy, że Bóg zaopatrzy szukających Królestwa
11. Jak niektórzy uwikłali się w dążenie do zdobycia dóbr materialnych? Dlaczego jest to niemądre?
11 „Stale więc szukajcie wpierw Królestwa i sprawiedliwości Jego, a wszystkie te drugie rzeczy będą wam dołożone” (Mateusza 6:33). Jakże to smuci, gdy niektórzy przestają słuchać tych słów! Zwiedzeni mitem, że bezpieczeństwo zależy od posiadania pieniędzy, „polegają na dostatkach” i gorączkowo zabiegają o majątek, zdobycie świeckiego wykształcenia lub zrobienie kariery (Psalm 49:7, Bw). Salomon ostrzegł: „Nie trudź się, aby zdobyć bogactwo; (...) gdy na nie skierujesz swój wzrok, znika, bo przyprawia sobie skrzydła jak orzeł, który ulatuje ku niebu” (Przypowieści 23:4, 5, Bw).
12. Jak ci, którzy zabiegają o bogactwo, „uwikłali się sami w przeróżne cierpienia”?
12 Apostoł Paweł napisał: „Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy; niektórzy, ulegając jej, zboczyli z drogi wiary i uwikłali się sami w przeróżne cierpienia” (1 Tymoteusza 6:10, Bw). W wywiadzie dla czasopisma U.S. News & World Report dr Douglas LaBier oznajmił, że dużo młodych mężczyzn i kobiet dążących do zrobienia majątku „skarży się na uczucie niepokoju i pustki, stany lękowe, depresję, objawy paranoidalne oraz na różne dolegliwości fizyczne, takie jak bóle głowy, bóle kręgosłupa, zaburzenia żołądkowe, bezsenność i kłopoty z jedzeniem”.
13. Dlaczego najlepiej jest zadowalać się „utrzymaniem i okryciem”?
13 Ci, którzy zaufali, że Jehowa ich zaopatrzy, oszczędzają sobie wielu udręk i zgryzot. To prawda, że zadowalanie się „utrzymaniem i okryciem” może być równoznaczne z niższym standardem życiowym (1 Tymoteusza 6:8). Ale „z kosztowności nie będzie pożytku w dniu niepohamowanego gniewu” (Przysłów 11:4). Ponadto zwiększaniem udziału w służbie Jehowy zapewniamy sobie Jego błogosławieństwo, które „ubogaca, a nie przynosi z sobą utrapienia” (Przypowieści 10:22, Bg).
‛Szukaj pokoju i zabiegaj o niego’
14, 15. (a) Co niekiedy zakłóca pokój w zborach? (b) Jak zabiegać o pokój, gdy wkrada się niezgoda?
14 Zaufanie do Jehowy okazujemy też ‛szukaniem pokoju’ ze współwyznawcami i ‛zabieganiem o niego’ (1 Piotra 3:10-12). Czasem jednak między braćmi wynikają sprzeczki, i to z błahych powodów. Może chodzić o wystrój Sali Królestwa, zmianę w układzie terenów cząstkowych, przewodniczenie na studium książki albo rozdział czasopism bądź innej literatury. Kiedy indziej bracia zamiast rozstrzygnąć kwestie zawodowe lub osobiste w myśl zalecenia z Ewangelii według Mateusza 18:15-17, przestają ze sobą rozmawiać lub swoim konfliktem wywołują niepokój w zborze.
15 Jakub oznajmia: „Owoc sprawiedliwości pochodzi z nasienia posianego w warunkach pokojowych” (Jakuba 3:18). Zatem dla zachowania zgody możesz się dostosować do cudzych upodobań lub poglądów, a nawet zrezygnować z tego, co ci przysługuje (por. Rodzaju 13:5-12). Na przykład gdy z Sali Królestwa korzystają dwa zbory, to żaden z nich nie powinien się upierać, że „ma do niej prawo”, i narzucać drugim użytkownikom porę zebrań lub dyktować inne warunki. Ważniejsza jest współpraca oraz wzajemne poszanowanie.
16. Jakie znaczenie ma przestrzeganie porządku teokratycznego w rodzinie i w zborze?
16 Niejednego nieporozumienia można uniknąć przez zwykłe przestrzeganie porządku teokratycznego i wypełnianie swoich obowiązków (1 Koryntian 11:3; Efezjan 5:22-27). Kiedy żony respektują życzenia mężów, dzieci postępują według poleceń rodziców, a słudzy pomocniczy — według zarządzeń starszych, przyczynia się to „do wzrostu ciała [zboru], do zbudowania siebie w miłości” (Efezjan 4:16). To prawda, że mężowie, rodzice i starsi nie zawsze stają na wysokości zadania (Rzymian 3:23). Czy jednak buntowanie się, utyskiwanie lub niesłuchanie wskazówek udzielanych dla naszego dobra coś poprawi? O ileż lepiej robimy, gdy zabiegamy o pokój i pozostajemy na miejscu, które nam wyznaczył Bóg!
Wytężanie się w służbie
17. (a) Czym niektórzy usprawiedliwiają symboliczny udział w pracy polowej? (b) Do zajęcia jakiej postawy wobec dzisiejszych trudności zachęcał chrześcijan Jezus?
17 Jednakże wielu osobom najtrudniej przychodzi wywiązywanie się z chrześcijańskiej misji głoszenia dobrej nowiny (Mateusza 24:14; 28:19, 20). Niektórzy zadowalają się minimalnym udziałem w służbie polowej, tłumacząc się na przykład tym, że z uwagi na kłopoty związane z zarabianiem na utrzymanie i wychowywaniem dzieci trudno im czynić więcej. „Dni ostatnie” rzeczywiście ogromnie dają się nam we znaki (2 Tymoteusza 3:1). Niemniej Jezus ostrzegł, by nas nie pochłonęły „troski życia”. Warunki są coraz gorsze, ale chrześcijanie powinni ‛wyprostować się i podnieść głowy’ (Łukasza 21:28, 34). Najlepszym sposobem na to, by ‛stać mocno’ pomimo ataków Szatana, jest ‛obucie nóg w wyposażenie dobrej nowiny o pokoju’, czyli regularne głoszenie! (Efezjan 6:14, 15).
18. Co może powstrzymywać niektórych od pełnego udziału w głoszeniu?
18 Za czasów Pawła wielu chrześcijan (przynajmniej w pewnych zborach) ‛starało się o interesy własne, a nie Chrystusa Jezusa’ (Filipian 2:21). Czy w dobie obecnej mogłoby się to odnosić do niektórych z nas? Może nie zapatrują się oni na szukanie Królestwa tak, jak człowiek, który znalazł „perłę wysokiej wartości” i gotów był oddać za nią wszystko (Mateusza 13:45, 46). Ulegają samolubnym skłonnościom i idą po linii najmniejszego oporu, pełniąc służbę jedynie dla oka. Pamiętaj jednak, że miłość do Jehowy i do bliźnich pobudza prawdziwego chrześcijanina do głoszenia, choćby nawiązywanie rozmów z nieznajomymi nie leżało w jego usposobieniu (Mateusza 22:37-39).
19. Dlaczego połowiczne wysiłki nie podobają się Jehowie? Jak moglibyśmy dokonać oceny naszej służby dla Niego?
19 Jeżeli nie odczuwamy potrzeby świadczenia, to nasza miłość do Jehowy i zaufanie do Niego nie wyszły poza granice pojmowania ich rozumowo. Dawid napomniał Salomona: „Znaj Boga swego ojca i służ Mu sercem niepodzielnym (...) bo Jehowa przeszukuje wszystkie serca i rozeznaje każdą skłonność myśli” (1 Kronik 28:9). Jehowy nie można oszukać połowicznymi wysiłkami. Nie zadowala Go nawet regularne uczestniczenie w służbie polowej, jeśli jest jedynie namiastką tego, co moglibyśmy zrobić, gdybyśmy ‛wytężyli swe siły’ (Łukasza 13:24). Toteż każdy chrześcijanin musi uczciwie ocenić siebie pod tym względem i zadać sobie pytanie: „Czy istotnie robię wszystko, na co mnie stać?” Może wypadnie zmienić hierarchię wartości.
Do ‛czynienia dobrze’ pobudza przykład drugich
20. Dlaczego warto przeanalizować dobry przykład, jaki dają nasi współwyznawcy?
20 Służąc Bogu nie porównujemy się z drugimi (Galatów 6:4). Niemniej ich dobry przykład często może nas pobudzić do tego, by czynić więcej. Sam apostoł Paweł napisał: „Bierzcie sobie wzór ze mnie, tak jak ja biorę z Chrystusa” (1 Koryntian 11:1). Zastanów się więc nad tym, ile czasu spędzają w służbie polowej nasi współwyznawcy. W USA przeciętna liczba godzin poświęcanych na ten cel co miesiąc przez każdego głosiciela wzrosła z 8,3 w roku 1979 do 9,7 w roku 1987! Nasi bracia przeznaczają na działalność teokratyczną coraz więcej czasu. Czy i ty tak robisz?
21. Co skłoniło wielu głosicieli do podjęcia służby pionierskiej? Podaj przykład.
21 Gorliwość drugich pobudza mnóstwo Świadków do podejmowania stałej służby pionierskiej. W Kalifornii (USA) młoda siostra imieniem Angela otrzymała ponętną propozycję pracy zawodowej, z którą wiązało się stypendium na dowolnej uczelni. Wolała jednak wybrać służbę pełnoczasową. Dlaczego? „Często przebywałam wśród pionierów i widziałam u nich niekłamaną radość i głębokie zadowolenie, których nie zawdzięczali sobie, lecz swej więzi z Jehową. Zapragnęłam przeżywać to samo, co oni”.
22. Jakie korzyści daje wprowadzanie w czyn tego, czego się uczymy?
22 Czy i ty chcesz doznawać „niekłamanej radości i głębokiego zadowolenia”? W takim razie „zaufaj Jehowie i czyń dobrze”! Niechaj nabyta wiedza pobudza cię do dokładania usilnych starań w służbie dla Jehowy. Wcielaj w życie to, czego się dowiadujesz, a twoje postępy duchowe staną się jawne dla wszystkich i będą wywierać na nich zbawienny wpływ (1 Tymoteusza 4:15, 16). Oby więc każdy usłuchał wezwania, które apostoł Paweł zamieścił w Liście do Filipian 4:9: „Czego się nauczyliście, jak również coście przyjęli ode mnie oraz słyszeli i widzieli u mnie, to wprowadzajcie w czyn, a Bóg pokoju będzie z wami”.
Pytania do powtórki
◻ Jak należy postąpić po przejrzeniu się w zwierciadle Słowa Bożego?
◻ Jakich zmian na lepsze można dokonać w naszych stosunkach z drugimi?
◻ Dlaczego dążenie do zdobycia dóbr materialnych jest niemądre?
◻ Jak można zabiegać o pokój w zborze?
◻ Co powinno nas pobudzać do pełnego uczestnictwa w służbie polowej?
[Ilustracja na stronie 16]
Nie wystarczy dostrzec skazy i usterki duchowe. Trzeba je usunąć!
[Ilustracje na stronie 18]
Kto dąży do zdobycia majątku, ten ściąga na siebie „wiele boleści”