Wierni chrześcijanie chodzą w prawdzie
„Nie mam większego powodu do wdzięczności, niż słyszeć, iż moje dzieci dalej chodzą w prawdzie” (3 JANA 4).
1. Na czym koncentruje się „prawda dobrej nowiny”?
JEHOWA darzy uznaniem tylko tych, którzy Go czczą „duchem i prawdą” (Jana 4:24). Ludzie tacy są posłuszni prawdzie, uznają bowiem ogół chrześcijańskich nauk opartych na Słowie Bożym. Owa „prawda dobrej nowiny” koncentruje się na Jezusie Chrystusie i na wykazaniu słuszności zwierzchnictwa Jehowy poprzez Królestwo (Galatów 2:14). Bóg dopuszcza do ‛oddziaływania błędu’ na tych, którzy wolą fałsz, natomiast wybawienie uzależnia od pokładania wiary w dobrej nowinie i chodzenia w prawdzie (2 Tesaloniczan 2:9-12; Efezjan 1:13, 14).
2. Za co apostoł Jan był szczególnie wdzięczny i jaka więź łączyła go z Gajusem?
2 Głosiciele Królestwa są „współpracownikami w prawdzie”. Wzorem apostoła Jana i jego przyjaciela Gajusa zdecydowanie trzymają się prawdy i w niej chodzą. Właśnie z myślą o Gajusie Jan napisał: „Nie mam większego powodu do wdzięczności, niż słyszeć, iż moje dzieci dalej chodzą w prawdzie” (3 Jana 3-8). Nawet jeśli sędziwy Jan nie zapoznał osobiście Gajusa z prawdą, to z racji swego podeszłego wieku, chrześcijańskiej dojrzałości i ojcowskich uczuć mógł zaliczyć tego znacznie młodszego mężczyznę w poczet swych duchowych dzieci.
Prawda a chrześcijańskie wielbienie
3. Jakiemu pożytecznemu celowi służyły zebrania pierwszych chrześcijan?
3 Aby coraz lepiej poznawać prawdę, pierwsi chrześcijanie spotykali się całym zborem, na ogół w domach prywatnych (Rzymian 16:3-5). Dzięki temu zachęcali się wzajemnie i pobudzali do miłości i szlachetnych uczynków (Hebrajczyków 10:24, 25). O tych, którzy w późniejszych czasach uważali się za chrześcijan, Tertulian (ok. 155 — po 220 n.e.) napisał: „Schodzimy się, by rozważać pismo boskie (...). Świętymi słowami żywimy wiarę naszą, nadzieję podnosimy, ufność umacniamy” (Apologetyk, rozdział 39, przełożył J. Sajdak).
4. Jaką rolę na chrześcijańskich zebraniach odgrywa śpiew?
4 Elementem zebrań ówczesnych chrześcijan zapewne był też śpiew (Efezjan 5:19; Kolosan 3:16). Profesor Henry Chadwick napisał, iż Celsus, krytyk chrystianizmu żyjący w II wieku n.e., uznał melodyjne pieśni śpiewane przez chrześcijan „za niezwykle piękne i denerwował się, że tak oddziałują na jego uczucia”. Profesor Chadwick dodaje: „Najwcześniejszym pisarzem chrześcijańskim, który omawia sprawę muzyki stosownej dla chrześcijan, jest Klemens Aleksandryjski. Wskazuje, iż nie powinna to być muzyka kojarząca się z tańcami erotycznymi” (The Early Church, strony 274 i 275). Pierwsi chrześcijanie niewątpliwie śpiewali na wspólnych spotkaniach i podobnie Świadkowie Jehowy często śpiewają oparte na Biblii piękne pieśni, w których wysławiają Boga i Jego Królestwo.
5. (a) Jak zapewniano duchowe kierownictwo w zborach pierwszych chrześcijan? (b) Jak prawdziwi chrześcijanie stosowali się do słów Jezusa z Mateusza 23:8, 9?
5 W zborach pierwszych naśladowców Chrystusa nadzorcy nauczali prawdy, a słudzy pomocniczy w inny sposób wspierali współwyznawców (Filipian 1:1). Duchowe przewodnictwo zapewniało wszystkim ciało kierownicze, które polegało na Słowie Bożym i duchu świętym (Dzieje 15:6, 23-31). Nie używano tytułów religijnych, ponieważ Jezus polecił swym uczniom: „Nie dajcie się nazywać Rabbi, bo jeden jest wasz nauczyciel, natomiast wy wszyscy jesteście braćmi. I nikogo na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem, bo jeden jest wasz Ojciec, ten niebiański” (Mateusza 23:8, 9). Pod tymi i jeszcze wieloma innymi względami zachodzą podobieństwa między pierwszymi chrześcijanami a Świadkami Jehowy.
Prześladowani za głoszenie prawdy
6, 7. Jak traktowano prawdziwych chrześcijan, mimo że głosili pokojowe orędzie?
6 Chociaż pierwsi chrześcijanie głosili pokojowe orędzie o Królestwie, byli tak jak Jezus prześladowani (Jana 15:20; 17:14). Historyk John L. von Mosheim nazwał ich „grupą ludzi o charakterze jak najbardziej nieagresywnym i nieszkodliwym, którym nigdy nie przychodziły do głowy wrogie myśli ani zamiary godzące w interesy państwa”. Doktor Mosheim napisał, że „chrześcijanie drażnili Rzymian prostotą swej religii, która w niczym nie przypominała świętych obrzędów innych ludzi”. Następnie dodał: „Nie składali ofiar, nie mieli świątyń, wizerunków, wyroczni ani zakonów kapłańskich, a to wystarczyło, by ściągnąć na siebie obelgi ignoranckiego tłumu, który nie potrafił sobie wyobrazić takiej religii. Byli więc postrzegani jako swego rodzaju ateiści, tych zaś prawo rzymskie określało mianem szkodników społeczeństwa ludzkiego”.
7 Kapłani, rzemieślnicy i inni ludzie żyjący z bałwochwalstwa podburzali rzesze przeciw chrześcijanom, którzy nie uprawiali takich praktyk (Dzieje 19:23-40; 1 Koryntian 10:14). Tertulian napisał, że zdaniem ich wrogów „chrześcijanie byli przyczyną wszystkich klęsk i nieszczęść, które spadają na państwo i na lud. Jeśli Tyber zaleje mury miejskie, jeśli Nil nie wyleje na pola, jeśli niebo stanie i nie daje deszczu, jeśli ziemia się trzęsie, jeśli głód, jeśli zaraza, zaraz słychać krzyki: ‚Chrześcijan do lwa!’” (przełożył J. Sajdak). Bez względu jednak na konsekwencje prawdziwi chrześcijanie zawsze ‛strzegli się bożków’ (1 Jana 5:21).
Prawda a święta religijne
8. Dlaczego osoby chodzące w prawdzie nie świętują Bożego Narodzenia?
8 Ludzie ‛chodzący w prawdzie’ unikają niebiblijnych świąt, ponieważ ‛światło nie ma wspólnoty z ciemnością’ (2 Koryntian 6:14-18). Na przykład nie świętują Bożego Narodzenia, obchodzonego 25 grudnia. „Nikt nie zna dokładnej daty narodzin Chrystusa” — przyznaje The World Book Encyclopedia. Inna encyklopedia wyjaśnia: „Wiele wesołych praktyk towarzyszących Bożemu Narodzeniu było wzorowanych na Saturnaliach, rzymskim święcie obchodzonym w połowie grudnia” (The Encyclopedia Americana, wydanie z roku 1956). Jak podaje Cyclopædia M’Clintocka i Stronga, „obchody Bożego Narodzenia nie zostały nakazane przez Boga, nie mają też oparcia w N[owym] T[estamencie]”. A Daniel Rops, autor książki Życie codzienne w Palestynie za czasów Chrystusa, napisał: „Stada (...) zimowały w owczarniach, a szczegół ten wystarcza do stwierdzenia, że tradycyjna data Bożego Narodzenia, obchodzonego w zimie, nie może być dokładna, skoro Ewangelia mówi, że pasterze byli w polu” (Łukasza 2:8-11).
9. Dlaczego słudzy Jehowy nie obchodzili i nie obchodzą Wielkanocy?
9 Powszechnie uważa się, że Wielkanoc upamiętnia zmartwychwstanie Chrystusa, tymczasem wiarogodne źródła łączą to święto z obrzędami religii fałszywej. Jak informuje pewien słownik, Wielkanoc była „pierwotnie świętem wiosny na cześć teutońskiej bogini światła i wiosny, znanej w języku Anglosasów jako Eastre” lub Eostre (The Westminster Dictionary of the Bible). Inne dzieło zawiera następującą konkluzję: „W Nowym Testamencie nie ma żadnej wzmianki o świętowaniu Wielkanocy” (Encyclopædia Britannica, wydanie 11). Pierwsi chrześcijanie nie obchodzili Wielkanocy i nie czynią tego dzisiejsi słudzy Jehowy.
10. Jaką uroczystość ustanowił Jezus i kto obchodzi ją we właściwy sposób?
10 Jezus nie kazał swym naśladowcom obchodzić ani rocznicy jego urodzin, ani zmartwychwstania; ustanowił jedynie Pamiątkę swej ofiarnej śmierci (Rzymian 5:8). Tylko to wydarzenie polecił im upamiętniać (Łukasza 22:19, 20). Świadkowie Jehowy niezmiennie obchodzą tę doroczną uroczystość, nazywaną też Wieczerzą Pańską (1 Koryntian 11:20-26).
Prawda rozgłaszana po całej ziemi
11, 12. Jak osoby chodzące w prawdzie popierają dzieło głoszenia?
11 Każdy, kto zna prawdę, poczytuje sobie za zaszczyt możliwość poświęcania czasu, energii i środków na dzieło głoszenia dobrej nowiny (Marka 13:10). Działalność kaznodziejska pierwszych chrześcijan była wspierana dobrowolnymi datkami (2 Koryntian 8:12; 9:7). Tertulian napisał: „A jeśli jest rodzaj jakiejś kasy, to nie powstaje ona z wpisowego, jak gdyby za sprzedaną religię, ale każdy przynosi umiarkowany datek w oznaczonym dniu miesiąca, albo kiedy chce i o ile chce i może. Nikogo tu nie niewolą, ale każdy swój datek daje dobrowolnie” (Apologetyk, rozdział 39, przełożył J. Sajdak).
12 Ogólnoświatowe dzieło głoszenia o Królestwie, prowadzone przez Świadków Jehowy, też jest wspierane dobrowolnymi datkami. Chętnie czynią to nie tylko sami Świadkowie, lecz także powodowane wdzięcznością osoby zainteresowane. Również w tym wypadku istnieje podobieństwo między pierwszymi chrześcijanami a Świadkami Jehowy.
Prawda a postępowanie
13. Jaką radę Piotra dotyczącą postępowania biorą sobie do serca Świadkowie Jehowy?
13 Pierwsi chrześcijanie, chodzący w prawdzie, stosowali się do rady apostoła Piotra: „Trwajcie w swym szlachetnym postępowaniu wśród narodów, żeby w tym, co mówią przeciw wam niczym złoczyńcom, mogły dzięki waszym szlachetnym uczynkom, których są naocznymi świadkami, wychwalać Boga w jego dniu przeglądu” (1 Piotra 2:12). Słowa te biorą sobie do serca także Świadkowie Jehowy.
14. Jak chrześcijanie zapatrują się na niemoralną rozrywkę?
14 Nawet gdy już rozpanoszyło się odstępstwo, nominalni chrześcijanie wystrzegali się niemoralności. Profesor historii Kościoła William D. Killen napisał: „W II i III stuleciu główną atrakcją każdego dużego miasta był teatr; aktorzy zwykle prowadzili się bardzo rozwiąźle, a wystawiane przez nich sztuki odpowiadały wyuzdanym żądzom ówczesnych ludzi. (...) Wszyscy prawdziwi chrześcijanie patrzyli na teatr z obrzydzeniem. (...) Trzymali się od niego z dala ze względu na jego nieprzyzwoitość, a ciągłe odwoływanie się do pogańskich bogów i bogiń obrażało uczucia religijne chrześcijan” (The Ancient Church, strony 318 i 319). Dzisiejsi prawdziwi naśladowcy Jezusa także wystrzegają się nieprzyzwoitej i deprawującej rozrywki (Efezjan 5:3-5).
Prawda a „władze zwierzchnie”
15, 16. Kim są „władze zwierzchnie” i jak się na nie zapatrują ci, którzy chodzą w prawdzie?
15 Mimo szlachetnego postępowania chrześcijan z I wieku większość rzymskich władców miała o nich błędne wyobrażenie. Zdaniem historyka Ernesta G. Hardy’ego cesarze uznawali ich za „jakichś niegodnych uwagi zapaleńców”. Z korespondencji między namiestnikiem Bitynii Pliniuszem Młodszym a cesarzem Trajanem wynika, że warstwy rządzące na ogół nie uświadamiały sobie prawdziwego charakteru chrystianizmu. A jaki jest stosunek chrześcijan do państwa?
16 Świadkowie Jehowy, podobnie jak pierwsi naśladowcy Jezusa, okazują świeckim „władzom zwierzchnim” względne podporządkowanie (Rzymian 13:1-7). Jeśli ktoś żąda od nich czegoś sprzecznego z wolą Bożą, kierują się zasadą: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dzieje 5:29). W pewnej książce powiedziano: „Wprawdzie chrześcijanie nie brali udziału w kulcie cesarza, ale nie byli podżegaczami, a ich religia, choć uważana przez pogan za dziwną i czasem odpychającą, nie stanowiła realnego zagrożenia dla cesarstwa” (After Jesus — The Triumph of Christianity).
17. (a) Po stronie jakiego rządu opowiadali się pierwsi chrześcijanie? (b) Jak prawdziwi naśladowcy Chrystusa stosowali się w życiu do wypowiedzi z Izajasza 2:4?
17 Pierwsi chrześcijanie opowiadali się po stronie Królestwa Bożego, podobnie jak patriarchowie Abraham, Izaak i Jakub, którzy wierzyli w obiecane ‛miasto utworzone przez Boga’ (Hebrajczyków 11:8-10). Uczniowie Jezusa wzorem swego Mistrza nie byli „częścią świata” (Jana 17:14-16). A jeśli chodzi o wojny i konflikty, zabiegali o pokój, ‛przekuwając swe miecze na lemiesze’ (Izajasza 2:4). Wykładowca historii kościelnej Geoffrey F. Nuttall zwrócił uwagę na ciekawe podobieństwo: „Stosunek pierwszych chrześcijan do wojny o wiele bardziej przypomina postawę ludzi nazywających siebie Świadkami Jehowy, niż bylibyśmy gotowi pomyśleć”.
18. Dlaczego żaden rząd nie ma powodów, by się obawiać Świadków Jehowy?
18 Ponieważ pierwsi chrześcijanie byli neutralni i podporządkowani „władzom zwierzchnim”, nie stanowili zagrożenia dla żadnych systemów politycznych i to samo można powiedzieć o Świadkach Jehowy. Pewien amerykański dziennikarz napisał: „Trzeba mieć wyobraźnię fanatyka i paranoika, żeby uwierzyć, iż Świadkowie Jehowy stanowią choćby najmniejsze zagrożenie dla jakiegokolwiek reżimu. Trudno o ugrupowanie religijne dalsze od działalności wywrotowej i bardziej pokojowo usposobione”. Dobrze poinformowane władze wiedzą, iż ze strony Świadków Jehowy nie muszą się niczego obawiać.
19. Co w związku z podatkami można powiedzieć o pierwszych chrześcijanach i Świadkach Jehowy?
19 Chrześcijanie w I wieku okazywali szacunek „władzom zwierzchnim” między innymi przez płacenie podatków. Pisząc do rzymskiego cesarza Antoninusa Piusa (138-161), Justyn Męczennik twierdził, iż chrześcijanie płacą podatki „chętniej niż wszyscy inni” (Apologia pierwsza, rozdział 17). A Tertulian oświadczył władcom rzymskim, że ich poborcy mają „dług wdzięczności wobec chrześcijan” za tak sumienne płacenie podatków (Apologetyk, rozdział 42). Chrześcijanie odnosili korzyści z pax Romana, to znaczy pokoju rzymskiego, który zapewniał prawo i porządek, dobrze utrzymane drogi i stosunkowo bezpieczną żeglugę morską. Świadomi swych powinności względem społeczeństwa, stosowali się do słów Jezusa: „Spłacajcie to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu” (Marka 12:17). Powyższą radę wprowadzają w czyn również dzisiejsi słudzy Jehowy i otrzymują pochwały za uczciwość, między innymi w płaceniu podatków (Hebrajczyków 13:18).
Prawda — jednoczącą więzią
20, 21. Co potwierdza, że zarówno pierwszych chrześcijan, jak i dzisiejszych sług Jehowy można uznać za pokojowo usposobioną społeczność braterską?
20 Pierwsi chrześcijanie chodzili w prawdzie, toteż stanowili pokojowo usposobioną społeczność braterską — i podobnie zespoleni są dziś Świadkowie Jehowy (Dzieje 10:34, 35). W liście opublikowanym na łamach gazety The Moscow Times powiedziano o Świadkach Jehowy: „Cieszą się opinią bardzo miłych, życzliwych i łagodnych ludzi, którzy nie stwarzają problemów w kontaktach z drugimi, nigdy na nikogo nie wywierają presji i zawsze zabiegają o pokój z bliźnimi (...). Nie biorą łapówek, nie nadużywają alkoholu ani się nie narkotyzują, i to z bardzo prostego powodu: we wszystkim, co robią lub mówią, starają się kierować swymi przekonaniami opartymi na Biblii. Gdyby wszyscy ludzie przynajmniej próbowali żyć zgodnie z Biblią, tak jak to czynią Świadkowie Jehowy, nasz okrutny świat wyglądałby zupełnie inaczej”.
21 W pewnej encyklopedii powiedziano: „Kościół pierwotny uważał się za społeczność pozwalającą na nowo zrozumieć człowieczeństwo, za społeczność, w której wrogie przedtem grupy, Żydzi i poganie, mogli żyć ze sobą w pokoju” (Encyclopedia of Early Christianity). Świadkowie Jehowy także tworzą miłującą pokój, międzynarodową społeczność braterską, która w istocie stanowi społeczeństwo nowego świata (Efezjan 2:11-18; 1 Piotra 5:9; 2 Piotra 3:13). Kiedy pewien mężczyzna z RPA, odpowiedzialny za bezpieczeństwo na terenach wystawowych w Pretorii, zobaczył, jak Świadkowie należący do różnych ras spotykają się na zgromadzeniach w pokojowej atmosferze, oświadczył: „Fakt, iż wszyscy byli i są uprzejmi oraz dobrze się do siebie odnoszą, a także atmosfera kilku ostatnich dni dowodzą, że członkowie waszej społeczności reprezentują wysoki poziom moralny oraz że żyjecie jak szczęśliwa, zjednoczona rodzina”.
Błogosławieństwa wynikające z uczenia prawdy
22. Jakie są rezultaty tego, że chrześcijanie ‛ujawniają prawdę’?
22 Swoim postępowaniem oraz głoszeniem Paweł i inni chrześcijanie ‛ujawniali prawdę’ (2 Koryntian 4:2). Czy nie przyznasz, że Świadkowie Jehowy czynią to samo i uczą wszystkie narody prawdy? Na całej ziemi coraz więcej ludzi przyłącza się do czystego wielbienia i napływa na „górę domu Jehowy” (Izajasza 2:2, 3). Co roku tysiące osób symbolizuje chrztem swoje oddanie się Bogu i w rezultacie powstaje wiele nowych zborów.
23. Jak się zapatrujesz na tych, którzy uczą prawdy wszystkie narody?
23 Chociaż słudzy Jehowy wywodzą się z różnych środowisk, prawdziwe wielbienie ich jednoczy. Miłość, którą przejawiają, utożsamia ich z uczniami Jezusa (Jana 13:35). Czy dostrzegasz, że ‛Bóg rzeczywiście jest wśród nich’? (1 Koryntian 14:25). Czy opowiedziałeś się po stronie tych, którzy uczą prawdy wszystkie narody? Jeśli tak, to wciąż okazuj wdzięczność za tę prawdę i zabiegaj o przywilej chodzenia w niej już na zawsze.
Jak byś odpowiedział?
• Jakie podobieństwa w sposobie oddawania czci Bogu istnieją między pierwszymi chrześcijanami a Świadkami Jehowy?
• Jakie jedyne święto religijne obchodzą osoby kroczące drogą prawdy?
• Kim są „władze zwierzchnie” i jak chrześcijanie się na nie zapatrują?
• W jakim sensie prawda stanowi jednoczącą więź?
[Ilustracja na stronie 21]
Chrześcijańskie zebrania zawsze były ogromnym błogosławieństwem dla chodzących w prawdzie
[Ilustracje na stronie 23]
Jezus polecił swym naśladowcom obchodzić Pamiątkę jego ofiarnej śmierci
[Ilustracja na stronie 24]
Świadkowie Jehowy wzorem pierwszych chrześcijan okazują szacunek „władzom zwierzchnim”