Czy się ubiegasz?

„Jeżeli ktoś ubiega się o urząd nadzorcy, to pragnie szlachetnej pracy” (1 TYMOTEUSZA 3:1).

 1. Jaka działalność ma dla Świadków Jehowy zasadnicze znaczenie?

ŚWIADKOWIE JEHOWY zdążają do szczytnych celów, wytkniętych i realizowanych w sposób nacechowany pobożnością. Nic dziwnego — oddają cześć Bogu, który podejmuje szlachetne zamierzenia i zawsze je urzeczywistnia (Izajasza 55:8-11). Słudzy Jehowy nie mogą być podobni do ludzi, którym nie przyświeca żaden pożyteczny cel i którzy beztrosko idą sobie przez życie, dbając tylko o własne dobro. Dla Jego Świadków najważniejsze znaczenie ma wykonanie zaszczytnej pracy polegającej na obwieszczaniu orędzia Królestwa i dzieleniu się z bliźnimi życiodajną wiedzą ze Słowa Bożego (Psalm 119:105; Marka 13:10; Jana 17:3).

 2. Jaki cel wskazał chrześcijańskim mężczyznom apostoł Paweł w 1 Tymoteusza 3:1?

² W organizacji Jehowy można dążyć do jeszcze innych wzniosłych celów. Na jeden z nich wskazał apostoł Paweł, gdy napisał: „To stwierdzenie zasługuje na wiarę. Jeżeli ktoś ubiega się o urząd nadzorcy, to pragnie szlachetnej pracy” (1 Tymoteusza 3:1). Mężczyzna taki chce coś zdziałać dla dobra drugich. Zależy mu na „szlachetnej pracy”, a nie na własnej wygodzie czy próżnej chwale. W innym przekładzie werset ten brzmi: „Całkiem śmiało można powiedzieć, że człowiekowi, który z całego serca pragnie przewodniczyć, przyświeca chwalebna ambicja” (Phillips).

Niebezpieczeństwa zagrażające starszym

 3, 4. Dlaczego mężczyzna ubiegający się o przywilej nadzorcy musi strzec swego serca?

³ W jakim sensie mężczyźnie pragnącemu być chrześcijańskim nadzorcą przyświeca „chwalebna ambicja”? Ambicja to usilne dążenie do osiągnięcia konkretnego celu. To prawda, że może ona być szlachetna lub podyktowana próżnością, ale kto pokornie ubiega się o urząd nadzorcy, gdyż chce usługiwać drugim, ten będzie pełnił służbę z czystych pobudek i może liczyć na błogosławieństwa. Musi jednak strzec swego serca (Przysłów 4:23).

⁴ Niektórzy pod wpływem ambicji szukają własnej chwały. Inni chcą podporządkować sobie drugich. Żądza władzy lub wybicia się jest niczym spróchniały korzeń, z winy którego pada znienacka nawet pozornie zdrowe drzewo. Chrześcijanin też mógłby ulec takim niestosownym pragnieniom (Przysłów 16:18). Apostoł Jan oświadczył: „Napisałem coś do zboru, lecz Diotrefes, który lubi zajmować wśród nich pierwsze miejsce [„który chce wszystkim kierować”, Phillips], niczego od nas nie przyjmuje z uszanowaniem. Dlatego jeśli przyjdę, przywiodę na pamięć jego uczynki, w których trwa, obmawiając nas niegodziwymi słowami. W dodatku nie poprzestaje na tym: sam nie przyjmuje braci z szacunkiem, a tych, co chcą ich przyjmować, próbuje powstrzymywać oraz wyrzucić ze zboru” (3 Jana 9, 10). Ambicje Diotrefesa były sprzeczne z duchem chrystianizmu. Wśród prawdziwych naśladowców Jezusa nie ma miejsca na arogancję ani na zarozumiałe dążenie do zapanowania nad współwyznawcami (Przysłów 21:4).

 5. Z jakim nastawieniem nadzorcy powinni wykonywać swoje obowiązki?

⁵ Chrześcijański starszy, który wykonuje swoje obowiązki z właściwych pobudek, nie będzie się powodował względami ambicjonalnymi. Powierzony mu zaszczytny urząd nadzorcy uzna za przywilej od Boga i będzie pasł Jego stado ‛nie pod przymusem, lecz dobrowolnie, i nie z umiłowania nieuczciwego zysku, lecz z ochotą, ani nie panosząc się nad tymi, którzy są dziedzictwem Bożym, lecz stawszy się wzorem dla trzody’ (1 Piotra 5:2, 3). Nadzorcy mają się strzec pychy i skłonności do nadużywania władzy.

 6. Dlaczego starszy nie może się wynosić nad lud Boży?

⁶ Starszy nie może się wynosić nad pozostałych chrześcijan, gdyż jest ich współpracownikiem, a nie ‛panem ich wiary’ (2 Koryntian 1:24). Kiedy niektórzy apostołowie zabiegali o wyższą pozycję, Jezus powiedział: „Wiecie, że władcy narodów panoszą się nad nimi i wielcy dzierżą nad nimi władzę. Nie tak między wami; bo kto chciałby się stać wielkim pośród was, musi być waszym sługą, a kto by chciał być pierwszym wśród was, musi być waszym niewolnikiem. Tak też Syn Człowieczy nie po to przyszedł, aby mu usługiwano, lecz aby usługiwać i dać swą duszę na okup za wielu” (Mateusza 20:20-28). Starszy nie jest Naczelnym Pasterzem, tylko podpasterzem. Panoszeniem się nad trzodą zdradzałby ducha zarozumialstwa. Przyniosłoby to fatalne skutki, zwłaszcza gdyby zwodził drugich, by popierali jego próżne ambicje. Przysłowie biblijne mówi: „Każdy pyszałek jest ohydą dla Pana; z pewnością nie ujdzie on pomsty” (Przypowieści [Przysłów] 16:5, Bw).

 7, 8. (a) Dlaczego chrześcijańscy starsi muszą być pokorni? (b) Podaj przykład pokornego nadzorcy.

⁷ Starsi powinni się więc ‛upokorzyć pod możną ręką Bożą’. Pycha przekreśla użyteczność człowieka pod względem duchowym, gdyż tylko pokorni mają serca i umysły odpowiednio usposobione do spełniania woli Jehowy. „Bóg przeciwstawia się wyniosłym, lecz pokornym okazuje niezasłużoną życzliwość” (1 Piotra 5:5, 6). A zatem Jehowa błogosławi uniżonym. Właśnie spośród takich wywodzą się wykwalifikowani mężczyźni, którzy po zamianowaniu usługują jako chrześcijańscy nadzorcy.

⁸ Nowożytne dzieje Świadków Jehowy obfitują w przykłady pokornych sług Bożych. Jednym z nich był łagodny brat W. J. Thorn — były pielgrzym, czyli nadzorca podróżujący, i długoletni pracownik domu Betel. Pewna siostra tak o nim powiedziała: „Nigdy nie zapomnę słów brata Thorna, które pomagają mi po dziś dzień. Wyznał kiedyś: ‛Ilekroć zaczynam za dużo o sobie myśleć, niejako stawiam siebie do kąta i mówię: „Marny pyłku! Czymże się pysznisz?”’” Naprawdę piękny przykład — zarówno dla starszych, jak i dla pozostałych chrześcijan! Pamiętajmy, że „następstwem pokory i bojaźni Jehowy jest bogactwo i chwała oraz życie” (Przysłów 22:4).

Wzbudzone przez Boga pragnienie usługiwania

 9. Dlaczego można powiedzieć, że pragnienie usługiwania w charakterze nadzorcy pochodzi od Boga?

⁹ Czy pragnienie usługiwania w charakterze nadzorcy pochodzi od Boga? Tak, gdyż to właśnie duch Jehowy dodaje bodźca, odwagi i sił do pełnienia świętej służby. Na przykład co się wydarzyło, gdy prześladowani uczniowie Jezusa modlili się o śmiałość w głoszeniu? „Zatrzęsło się miejsce, na którym byli zgromadzeni; i zostali wszyscy napełnieni duchem świętym, i z odwagą głosili słowo Boże” (Dzieje Apostolskie 4:27-31). Skoro oddziaływanie ducha świętego przyniosło takie rezultaty, to może też pobudzić chrześcijanina do ubiegania się o specjalne zadania w zborze.

10. (a) Z jakiego powodu chrześcijanin może nie być skłonny do ubiegania się o przywileje w zborze? (b) Czego możemy być pewni, gdy Bóg zleca nam jakieś zadanie?

¹⁰ Dlaczego więc ten czy ów dojrzały brat nie zabiega o bardziej odpowiedzialne przywileje służby? Chociaż ma usposobienie duchowe, może sądzić, że nie zdobył odpowiednich kwalifikacji (1 Koryntian 2:14, 15). Rzecz jasna powinniśmy oceniać siebie skromnie, świadomi swoich ograniczeń (Micheasza 6:8). Zamiast zarozumiale mniemać, że właśnie my najlepiej się nadajemy do sprostania określonym obowiązkom, pamiętajmy, iż „mądrość (...) jest u skromnych” (Przysłów 11:2). Zarazem jednak musimy wiedzieć, że jeśli Bóg zaszczyca nas jakimś zadaniem, to udzieli nam też niezbędnych sił, abyśmy mogli je wypełnić. Apostoł Paweł wyznał: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Filipian 4:13, BT).

11. Co może zrobić chrześcijanin, który nie ubiega się o przywilej, gdyż jego zdaniem brak mu mądrości potrzebnej przy udzielaniu rad?

¹¹ Zdarza się, że brat nie zabiega o dodatkowe obowiązki w zborze, gdyż uważa, że brak mu mądrości potrzebnej przy udzielaniu rad. Może jej nabyć przez pilniejsze studiowanie Słowa Bożego i powinien się o nią modlić. Jakub napisał: „Jeżeli więc komuś z was nie dostaje mądrości, ten niech nie przestaje prosić Boga, bo On udziela wszystkim szczodrze i bez wymawiania; a będzie mu dana. Niech jednak nie przestaje prosić z wiarą, nic nie wątpiąc, bo kto wątpi, jest podobny do fali morskiej, pędzonej przez wiatr i miotanej tu i tam. W rzeczy samej niech taki człowiek nie mniema, że otrzyma co od Jehowy; jest człowiekiem niezdecydowanym, niestałym we wszystkich swych drogach” (Jakuba 1:5-8). Bóg odpowiedział na modlitwę Salomona i dał mu „serce mądre i rozumne”, aby w czasie sprawowania sądów umiał rozróżniać między dobrem a złem (1 Królewska [1 Królów] 3:9-14, Bw). Przykład Salomona jest dość szczególny, jednakże dzięki pilnemu studium oraz pomocy Bożej wszyscy mężczyźni, na których spoczywa odpowiedzialność za zbór, mogą udzielać bliźnim zdrowych rad. „Sam Jehowa bowiem daje mądrość; z Jego ust pochodzi wiedza i rozeznanie” (Przysłów 2:6).

12. Co może pomóc bratu, którego od ubiegania się powstrzymują wewnętrzne obawy?

¹² Od ubiegania się o przywileje służby mogą też powstrzymywać pewne obawy. Chrześcijanin może się lękać, że nie podołałby trudnym obowiązkom starszego. Nawet Paweł przyznał: „Co na mnie dzień w dzień napiera, to troska o wszystkie zbory” (2 Koryntian 11:28). Wiedział jednak, co robić w takich sytuacjach, gdyż napisał: „Niczym się nie zamartwiajcie, lecz we wszystkim przez modlitwę i błaganie połączone z dziękczynieniem swoje prośby przedstawiajcie Bogu; a pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl, będzie za pośrednictwem Chrystusa Jezusa strzegł waszych serc i władz umysłowych” (Filipian 4:6, 7). Modlitwa i poleganie na Jehowie istotnie mogą pomóc w odpędzeniu niespokojnych myśli.

13. O co może się modlić chrześcijanin, który odczuwa wewnętrzne opory przed ubieganiem się o przywileje służby?

¹³ Gdyby obawy nie chciały ustąpić, brat mający opory przed zabieganiem o przywileje służby mógłby modlić się podobnie jak Dawid: „Przebadaj mnie, Boże, i poznaj moje serce. Sprawdź mnie, abyś znał niepokojące mnie myśli, i zobacz, czy nie ma u mnie jakiejś drogi bolesnej, a poprowadź mnie drogą czasu niezmierzonego” (Psalm 139:23, 24). Niezależnie od natury naszych „niepokojących myśli” lub „trosk” Bóg jest w stanie nas wesprzeć, abyśmy mogli się z nimi uporać i robić postępy pod względem duchowym (zob. BT). Trafnie ujmuje to inny psalm: „Kiedy myślę: ‛Moja noga się chwieje’, wtedy mnie wspiera Twoja łaska, Jahwe. Gdy się w moim sercu mnożą niepokoje, Twoje pociechy mnie orzeźwiają” (Psalm 94:18, 19, BT).

Radośnie służ zgodnie z wolą Jehowy

14. Dlaczego mężczyzna, który nie zabiega o przywileje w zborze, powinien się modlić o ducha Bożego?

¹⁴ Jeżeli chrześcijanin nie ubiega się o przywilej z powodu wewnętrznych obaw, uczucia nieprzydatności albo braku odpowiedniego bodźca, na pewno postąpi słusznie, gdy będzie się modlił o ducha Bożego. Jezus powiedział: „Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą” (Łukasza 11:13, BT). Do owoców ducha należy pokój i panowanie nad sobą, toteż może on nam dopomóc w przezwyciężeniu obaw lub wyzbyciu się przeświadczenia, że nie jesteśmy dostatecznie wykwalifikowani (Galatów 5:22, 23).

15. Jakie modlitwy mogą pomóc tym, którym brak bodźca do ubiegania się o przywileje służby?

¹⁵ A jak sobie poradzić z brakiem odpowiedniego bodźca? Jako ochrzczeni naśladowcy Chrystusa, powinniśmy się modlić, żeby Bóg skłonił nas do czynienia tego, w czym ma upodobanie. Dawid błagał: „Spraw, żebym poznał drogi Twe, Jehowo; (...) Spraw, żebym chodził w prawdzie Twojej, i ucz mnie” (Psalm 25:4, 5). Modlitwy takie pomogą nam ustrzec się zejścia na jakąś błędną ścieżkę, ale w podobny sposób możemy zwracać się do Boga, gdy nic nas nie pobudza do ubiegania się o odpowiedzialne zadania w zborze. Możemy prosić Jehowę, żeby wzniecił w nas pragnienie przyjęcia przywilejów służby. W gruncie rzeczy jeśli się modlimy o ducha Bożego i poddajemy jego kierownictwu, to niewątpliwie stawimy się do dyspozycji, gdyby nam zaproponowano pełnienie takich obowiązków. Przecież słudzy Boga nie chcą się sprzeciwiać Jego duchowi (Efezjan 4:30).

16. Jakie nastawienie jest silnym bodźcem do ubiegania się o obowiązki w zborze?

¹⁶ Gdy mamy „umysł Chrystusowy”, rozkoszujemy się spełnianiem woli Bożej (1 Koryntian 2:16). Jezus przejawiał takie samo nastawienie jak psalmista, który rzekł: „Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu” (Psalm 40:9, BT [40:8, NW]). Chrystus powiedział: „Oto przyszedłem, aby czynić Twoją wolę”, co oznaczało nawet śmierć na palu męki (Hebrajczyków 10:9, 10). Pragnienie czynienia w służbie dla Jehowy wszystkiego, co tylko możliwe, stanowi silny bodziec do ubiegania się o odpowiedzialne zadania w zborze.

Patrz w przyszłość

17. (a) Dlaczego mężczyźni, którzy nie usługują w takiej mierze jak dawniej, nie powinni się tym zniechęcać? (b) Co jest największym przywilejem?

¹⁷ Wskutek kłopotów ze zdrowiem albo z innych przyczyn niektórzy bracia, pełniący niegdyś odpowiedzialne funkcje w zborze, nie mają obecnie takich przywilejów. Nie powinno ich to zniechęcać. Wielu wiernych mężczyzn, nie mogących już dawać z siebie tyle co dawniej, w dalszym ciągu trwa w prawości (Psalm 25:21). Długoletni, pokorni nadzorcy nadal mogą służyć drugim swoim doświadczeniem, pozostając w gronie starszych. Mimo podeszłego wieku lub ułomności nie muszą się wycofywać. A niezależnie od tego niechaj każdy Świadek Jehowy raduje się najwspanialszym ze wszystkich przywilejów — ‛mówieniem o chwale królowania Bożego’ jako rzecznik Jego świętego imienia (Psalm 145:10-13).

18. (a) Co może być konieczne, gdy ktoś został skreślony z listy starszych lub sług pomocniczych? (b) Jaką zdrową postawę wykazał pewien brat skreślony z listy starszych?

¹⁸ Może byłeś kiedyś starszym lub sługą pomocniczym, a teraz nim nie jesteś. Bądź pewny, że Bóg w dalszym ciągu się o ciebie troszczy i w przyszłości może niespodziewanie powierzyć ci jakiś przywilej (1 Piotra 5:6, 7). Jeżeli musisz dokonać u siebie zmian, chętnie uznaj swój błąd i przy pomocy Bożej pracuj nad tym, by go wyeliminować. Niektórzy bracia skreśleni z listy starszych przybrali zgoła niechrześcijańską postawę, a nawet stali się nieczynni lub odeszli od prawdy. O ileż mądrzej jednak wzorować się na tych, którzy przejawiają zdrowego ducha! Na przykład pewien wieloletni nadzorca z Ameryki Środkowej, który został skreślony, powiedział: „Bardzo boleśnie odczułem utratę przywileju, który tak długo ceniłem sobie niczym skarb. Teraz będę się przykładał do każdego zadania, jakie bracia zechcą mi powierzyć, i pracował nad odzyskaniem przywilejów służby”. Z czasem znów mógł usługiwać jako starszy.

19. Jakiej stosownej rady udzielono braciom, którzy przestali być starszymi lub sługami pomocniczymi?

¹⁹ Jeżeli więc zostałeś odwołany ze stanowiska starszego lub sługi pomocniczego, zachowuj pokorne usposobienie. Wystrzegaj się rozgoryczenia, gdyż zamknęłoby ci drogę do ewentualnych przyszłych przywilejów. Bogobojność zjednuje szacunek. Zamiast popadać w zniechęcenie, obserwuj, jak Jehowa błogosławi ci w służbie kaznodziejskiej i w życiu rodzinnym. Buduj swoich najbliższych pod względem duchowym, odwiedzaj chorych, pokrzepiaj słabych. A przede wszystkim, jako Świadek Jehowy, pielęgnuj przywilej wysławiania Boga i obwieszczania dobrej nowiny (Psalm 145:1, 2; Izajasza 43:10-12).

20. Jak grono starszych może wesprzeć byłego nadzorcę lub sługę pomocniczego?

²⁰ Grono starszych powinno zdawać sobie sprawę, że skreślenie z listy może wywołać stres u byłego nadzorcy lub sługi pomocniczego, chociażby sam zdecydował się ustąpić. Jeżeli nie został wykluczony, a starsi widzą, iż popadł w przygnębienie, powinni mu serdecznie udzielić duchowego wsparcia (1 Tesaloniczan 5:14). Niech wie, że zbór go potrzebuje. Nawet gdy były konieczne stanowcze rady, nie musi upłynąć zbyt wiele czasu, żeby pokorny i przejęty wdzięcznością mężczyzna ponownie otrzymał w zborze dodatkowe przywileje służby.

21. Kto czekał na przywileje służby i jakiej rady udzielono chrześcijanom, którzy oczekują ich w dobie dzisiejszej?

²¹ Jeżeli ubiegasz się o urząd nadzorcy lub sługi pomocniczego, może przyjdzie ci trochę poczekać. Nie bądź niecierpliwy. Bóg dopiero po 40 latach posłużył się Mojżeszem do uwolnienia Izraelitów z niewoli egipskiej (Dzieje Apostolskie 7:23-36). Jozue musiał długo usługiwać Mojżeszowi, zanim zajął jego miejsce (Wyjścia 33:11; Liczb 27:15-23). Dawid czekał, aż będzie mógł zasiąść na tronie izraelskim (2 Samuela 2:7; 5:3). Piotr i Jan Marek przez jakiś czas najwidoczniej musieli popracować nad sobą (Mateusza 26:69-75; Jana 21:15-19; Dzieje Apostolskie 13:13; 15:36-41; Kolosan 4:10). Jeżeli więc nie sprawujesz teraz w zborze żadnej odpowiedzialnej funkcji, to niewykluczone, iż Jehowa cię kształtuje, byś nabrał doświadczenia. Tak czy inaczej, szukaj Jego pomocy w ubieganiu się o dodatkowe przywileje służby, a może pobłogosławić twoje starania. Zanim to nastąpi, pilnie pracuj nad zdobyciem kwalifikacji potrzebnych do usługiwania w zborze i przejawiaj takiego ducha jak Dawid, który oświadczył: „Usta moje wypowiadać będą sławę Jehowy, a wszelkie ciało niech błogosławi Jego święte imię po czas niezmierzony, już zawsze” (Psalm 145:21).

Czy jesteś wykwalifikowany do usługiwania?

„Nasze odpowiednie wykwalifikowanie pochodzi od Boga” (2 KORYNTIAN 3:5).

 1. Dla jakich osób nie ma miejsca w zborze chrześcijańskim?

JEHOWA BÓG i Jezus Chrystus stale pracują. Jezus powiedział: „Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam” (Jana 5:17, BT). Bóg nie darzy uznaniem uchylających się od pracy, nie ma też upodobania w tych, którzy zabiegają o odpowiedzialne stanowiska tylko po to, żeby zdobyć władzę nad drugimi. W zborze chrześcijańskim nie ma miejsca dla leniwych ani dla osób z wybujałą ambicją (Mateusza 20:25-27; 2 Tesaloniczan 3:10).

 2. Dlaczego pilnie potrzeba mężczyzn mogących wziąć na siebie obowiązki zborowe?

² Świadkowie Jehowy są „bardzo zajęci dziełem Pańskim”, zwłaszcza teraz, gdy tyle ludzi zdąża ku „górze” czystego wielbienia (1 Koryntian 15:58; Izajasza 2:2-4). Pilnie potrzeba wykwalifikowanych duchowo mężczyzn, którzy podejmowaliby się obowiązków zborowych. Chrześcijanie tacy nie kierują się próżną ambicją i nie wywyższają siebie, lecz Jehowę (Przysłów 8:13). Wiedzą, że to Bóg uzdalnia do usługiwania w zborze, tak jak ‛udziela odpowiednich kwalifikacji sługom nowego przymierza’ (2 Koryntian 3:4-6).

 3. Głównie na czym polegają obowiązki nadzorców i sług pomocniczych?

³ W naszych czasach — jak za dni pierwszych chrześcijan — mężczyźni mający pełnić obowiązki starszych lub sług pomocniczych mianowani są duchem świętym za pośrednictwem organizacji Jehowy (Dzieje Apostolskie 20:28; Filipian 1:1; Tytusa 1:5). Starsi pasą trzodę Bożą pod względem duchowym, doglądają jej i zapewniają ochronę. Wspierają ich słudzy pomocniczy, których rola nie polega na bezpośrednim sprawowaniu duchowego nadzoru (1 Piotra 5:2; por. Dzieje Apostolskie 6:1-6). Tacy zamianowani bracia pragną usługiwać współwyznawcom, wzorując się na Synu Bożym, który przyszedł służyć (Marka 10:45). Jeżeli jesteś chrześcijaninem, czy masz takie nastawienie?

Wspólne wymagania

 4. Gdzie przede wszystkim wyszczególniono wymagania stawiane mężczyznom, którym można powierzyć odpowiedzialność za zbór?

⁴ Wymagania stawiane mężczyznom, na których spoczywa odpowiedzialność za zbór, apostoł Paweł wyłożył głównie w Liście 1 do Tymoteusza 3:1-10, 12, 13 oraz do Tytusa 1:5-9. Część z nich dotyczy zarówno starszych, jak i sług pomocniczych. Kiedy je rozpatrujemy, nie powinniśmy ich oceniać według mierników świeckich. Musimy pamiętać, że odnoszą się do warunków panujących w I wieku i dotyczą ludu Jehowy. Nie trzeba doskonałości, żeby im sprostać, bo wtedy nikt by się nie nadawał do usługiwania (1 Jana 1:8). Ale jeśli jesteś ochrzczony, to niezależnie od tego, czy pełnisz jakieś obowiązki w zborze, mógłbyś przeanalizować swoje kwalifikacje.

 5. Co znaczy określenie: „nieposzlakowany”?

⁵ Nieposzlakowany; mający dobre świadectwo od ludzi postronnych; bez zarzutu (1 Tymoteusza 3:2, 7, 8, 10; Tytusa 1:6, 7). W czasie zamianowania i potem starsi i słudzy pomocniczy muszą być nieposzlakowani, to znaczy wolni od zarzutów; nie mogą zasługiwać na upomnienie z racji uzasadnionych oskarżeń o niewłaściwe postępowanie lub nauczanie. Nie są brane pod uwagę zarzuty bezpodstawne, podnoszone przez „fałszywych braci” lub inne osoby. Zarzut podważający przydatność do usługiwania w zborze nie może być gołosłowny, lecz musi być zasadny w świetle mierników biblijnych (2 Koryntian 11:26; 1 Tymoteusza 5:19). Zamianowany chrześcijanin „powinien też mieć dobre świadectwo od ludzi postronnych, aby nie popadł w pohańbienie i sidło Diabła”. Jeżeli ktoś w przeszłości dopuścił się poważnego grzechu, może zostać zalecony dopiero wtedy, gdy nienagannym trybem życia zmaże swą winę i wyrobi sobie dobrą opinię.

 6. Co to znaczy, że chrześcijanin ma być mężem jednej żony?

⁶ Mąż jednej żony (1 Tymoteusza 3:2, 12; Tytusa 1:6). Nie oznacza to, jakoby starszymi lub sługami pomocniczymi mogli być wyłącznie mężczyźni żonaci. Jeżeli jednak któryś z nich zawarł związek małżeński, może mieć tylko jedną żyjącą żonę i musi być jej wierny (Hebrajczyków 13:4). W przeciwieństwie do wielu niechrześcijan z I wieku nie może być poligamistą.a

 7. (a) Czy o przydatności do pełnienia obowiązków nadzorcy decyduje wiek? (b) Co wchodzi w zakres należytego przewodzenia domownikom?

⁷ Należycie przewodzący swoim domownikom; mający dzieci podporządkowane (1 Tymoteusza 3:4, 5, 12; Tytusa 1:6). Niektórzy mogą być zdania, że nadzorca powinien mieć co najmniej 30 lat, ale Biblia nie wyznacza pod tym względem dolnej granicy. Niemniej w sprawach duchowych musi on postępować jak człowiek dojrzały. Starszy lub sługa pomocniczy ma być w takim wieku, by mógł mieć dzieci. Mężczyzna żonaty nie nadawałby się na starszego, gdyby poza domem postępował pobożnie, a w rodzinie — jak despota. Musi zaskarbiać sobie szacunek przewodząc jej według zasad biblijnych i mając na celu duchową pomyślność każdego domownika. Jeżeli dzieci nadzorcy są niepełnoletnie, powinny być dobrze wychowane i „wierzące”. Albo robią postępy z myślą o oddaniu się Jehowie, albo już są ochrzczonymi Świadkami. Kto nie potrafi wpoić wiary własnym dzieciom, ten najprawdopodobniej nie zaszczepi jej również innym ludziom.

 8. Czego musi się nauczyć chrześcijanin mający rodzinę, zanim będzie mógł zostać starszym?

⁸ Zanim taki mąż i ojciec zostanie starszym, zdolnym zapewnić duchowy nadzór członkom zboru, musi się najpierw nauczyć kierowania swoim domem. „Jeśli ktoś nie wie, jak przewodzić własnym domownikom, to jakże będzie roztaczał opiekę nad zborem Bożym?” (1 Tymoteusza 3:5). To prawda, że może się spotykać ze sprzeciwem niewierzącej żony (Mateusza 10:36; Łukasza 12:52). Może się też zdarzyć, że któreś z jego dzieci dopuści się poważnego grzechu, podczas gdy inne są zdrowe duchowo. Jeżeli jednak uczynił wszystko, czego można od niego oczekiwać, a zwłaszcza jeśli z powodzeniem kieruje życiem duchowym pozostałych członków rodziny, to choćby jeden z nich odrzucił jego przewodnictwo, nie musi to dyskwalifikować danego brata jako starszego lub sługę pomocniczego.

 9. Na co muszą zważać starsi i słudzy pomocniczy, jeśli chodzi o napoje alkoholowe?

⁹ Nie awanturujący się po pijanemu, nie nadużywający wina (1 Tymoteusza 3:3, 8; Tytusa 1:7). Starszym i sługom pomocniczym nie wolno przebierać miary w piciu. Nadużywanie alkoholu może prowadzić do utraty panowania nad uczuciami i tokiem myśli, a w ślad za tym do awantur lub bójek. Chrześcijanin nie może ‛nadużywać wina’, a tym bardziej uchodzić za pijaka (Przysłów 23:20, 21, 29-35). Byłoby wręcz tragiczne, gdyby wizytę pasterską popsuł brak umiaru! Jeżeli brat w ogóle pije alkohol, nie może tego czynić, gdy ma wziąć udział w zebraniu, pracy kaznodziejskiej lub w innych gałęziach świętej służby (Kapłańska 10:8-11; Ezechiela 44:21).

10. Dlaczego miłujący pieniądze oraz chciwi nieuczciwego zysku nie nadają się na starszych ani na sług pomocniczych?

¹⁰ Nie lubujący się w pieniądzach, nie chciwy nieuczciwego zysku (1 Tymoteusza 3:3, 8; Tytusa 1:7). Kto lubi pieniądze, jest w duchowym niebezpieczeństwie, „chciwcy” zaś w ogóle nie odziedziczą Królestwa Bożego. Mężczyźni o takim usposobieniu nie spełniają wymagań stawianych starszym i sługom pomocniczym (1 Koryntian 6:9, 10; 1 Tymoteusza 6:9, 10). Słowo greckie oddane tu przez „nieuczciwy” pochodzi od wyrazu, który znaczy przede wszystkim „hańbiący”, a grecki odpowiednik słowa „zysk” odnosi się do wszelkiego rodzaju dochodów lub korzyści (Filipian 1:21; 3:4-8). Człowiek, który zdradza swym usposobieniem, że traktowałby „trzodę” Bożą nieuczciwie, nie nadaje się do pełnienia obowiązków w zborze (Ezechiela 34:7-10; Dzieje Apostolskie 20:33-35; Judy 16). Okoliczność, że po zamianowaniu mogłyby mu być powierzone fundusze zborowe, w związku z czym mógłby odczuwać pokusę do podbierania pieniędzy, tym bardziej podkreśla potrzebę rozwagi przy dokonywaniu zaleceń (Jana 12:4-6).

11. Dlaczego do pełnienia obowiązków zborowych nie należy zalecać mężczyzny „nowo nawróconego”?

¹¹ Nie nowo nawrócony; wypróbowany co do przydatności (1 Tymoteusza 3:6, 10). Brat niedawno ochrzczony nie miał dość czasu na wykazanie, że będzie się wiernie wywiązywał z przydzielonych zadań. Może nie potrafi współczuć cierpiącym albo brak mu mądrości niezbędnej do pomagania współwyznawcom; może nawet patrzyć na drugich z góry. Zanim więc ktoś będzie zalecony na sługę pomocniczego, a tym bardziej na starszego, powinien zostać „wypróbowany co do przydatności” oraz dowieść, że kieruje się zdrowym rozsądkiem i można na nim polegać. Nie ma reguły, jak długo powinno trwać takie wypróbowanie, a szybkość wzrostu duchowego u poszczególnych osób jest różna. Starsi nie powinni jednak pochopnie zalecać nowo ochrzczonego brata, żeby ‛nie nadął się pychą i nie popadł pod osąd wydany na Diabła’. Niech najpierw okaże pokorę, jaką odznaczał się Chrystus (Filipian 2:5-8).

Kwalifikacje sług pomocniczych

12. Czy wymagania stawiane sługom pomocniczym dotyczą tylko tej grupy braci?

¹² Część wymagań dotyczy sług pomocniczych, ale muszą je spełniać również nadzorcy, w przeciwnym razie bowiem nie nadawaliby się do usługiwania. Czy jako chrześcijanin masz pod tym względem odpowiednie kwalifikacje?

13. Co to znaczy być poważnym?

¹³ Poważny (1 Tymoteusza 3:8). Mężczyzna zdatny do sprawowania funkcji sługi pomocniczego nie traktuje lekko swoich obowiązków. Powinien zachowywać się w sposób godny, zjednujący szacunek. Humor w pewnych okolicznościach może być najzupełniej stosowny, ale brat, który wciąż dowcipkuje, nie odpowiada powyższemu wymaganiu.

14. (a) Jak rozumieć wymóg, że nie wolno być dwulicowym? (b) Co jest potrzebne, aby mieć czyste sumienie?

¹⁴ Nie dwulicowy; mający czyste sumienie (1 Tymoteusza 3:8, 9). Słudzy pomocniczy (oraz starsi) muszą być prawdomówni i stronić od plotkarstwa i krętactwa. Nie mają być dwulicowi, nie mogą więc obłudnie do jednej osoby mówić tak, a do drugiej inaczej (Przysłów 3:32; Jakuba 3:17). Muszą też niezłomnie bronić objawionej prawdy, ‛strzegąc świętej tajemnicy wiary z czystym sumieniem’. Każdemu z nich sumienie powinno poświadczać przed Bogiem, że jest prawy i nie pozwala sobie na żadne skryte ani hańbiące uczynki (Rzymian 9:1; 2 Koryntian 1:12; 4:2; 7:1). Kto nie obstaje przy prawdzie i zbożnych zasadach, ten się nie nadaje do usługiwania trzodzie Bożej.

Kwalifikacje starszych

15. Jakie wymagania teraz przeanalizujemy i głównie czego one dotyczą?

¹⁵ Niektóre wymagania odnoszą się do starszych i są związane z ich pracą w charakterze pasterzy i nauczycieli. Czy je spełniasz, jeśli jesteś ochrzczony?

16. (a) Co jest konieczne, aby zachowywać umiar w nawykach? (b) Co pomoże starszemu zachować panowanie nad sobą?

¹⁶ Znający umiar w nawykach; panujący nad sobą (1 Tymoteusza 3:2; Tytusa 1:8). Starszy powinien być wstrzemięźliwy; nie może popaść w niewolę szkodliwych przyzwyczajeń. W obliczu prób otrzyma od Boga pomoc w zachowywaniu równowagi, jeśli będzie Go prosił słowami psalmisty: „Ulżyj utrapieniom serca mego i wyzwól mnie z mej udręki” (Psalm 25:17, Biblia poznańska). Powinien też modlić się o ducha Bożego i wydawać jego owoce, do których należy panowanie nad sobą (Łukasza 11:13; Galatów 5:22, 23). Trzymanie na wodzy myśli, mowy i uczynków pomaga mu unikać skrajności, gdy w zborze udziela rad w sprawach duchowych.

17. Co wchodzi w zakres posiadania trzeźwego umysłu?

¹⁷ Trzeźwego umysłu (1 Tymoteusza 3:2). Starszy musi być rzeczowy, wrażliwy i rozważny. Jego mowę i postępowanie powinny cechować konsekwencja i rozsądek. Swój pokorny, zrównoważony sposób myślenia oprze na mądrości Bożej i na zdrowych naukach Słowa Jehowy, które ma pilnie studiować (Rzymian 12:3; Tytusa 2:1).

18. Na czym polega wymaganie, że starszy ma być porządny?

¹⁸ Porządny (1 Tymoteusza 3:2). Występujące tu słowo greckie przetłumaczono w Liście 1 do Tymoteusza 2:9 na „należyty” bądź „przyzwoity” (Dąbrowski, Bw). Starszy musi więc prowadzić nie budzący zastrzeżeń, uregulowany tryb życia. Na przykład powinien być punktualny. Pierwsi chrześcijanie najwidoczniej nie przywiązywali większej wagi do prowadzenia zapisków, toteż dzisiejszy nadzorca nie musi być wybitnym księgowym czy sekretarzem. Takimi sprawami mogą się zajmować słudzy pomocniczy. Ponieważ jednak wyraz grecki oddany przez „porządny” odnosi się też do właściwego zachowania, mężczyzna z całą pewnością nie nadawałby się na starszego, gdyby był niezdyscyplinowany lub niechlujny (1 Tesaloniczan 5:14; 2 Tesaloniczan 3:6-12; Tytusa 1:10).

19. Do czego pobudza nadzorcę gościnność?

¹⁹ Gościnny (1 Tymoteusza 3:2; Tytusa 1:8). Starszy ‛przestrzega zwyczaju gościnności’ (Rzymian 12:13; Hebrajczyków 13:2). Grecki odpowiednik słowa „gościnny” oznacza dosłownie „lubiący obcych”. A zatem gościnny nadzorca serdecznie wita osoby nowo przybyłe na zebrania chrześcijańskie, jednakowo interesując się ubogimi i zamożnymi. Gościnnie przyjmuje braci, którzy podróżują w sprawach Królestwa, i wyprawia ich w drogę „w sposób godny Boga” (3 Jana 5-8). Starszy okazuje gościnność przede wszystkim swoim współwyznawcom, biorąc pod uwagę ich potrzeby i własne możliwości (Jakuba 2:14-17).

20. Pod jakimi względami starszy musi być wykwalifikowany do nauczania?

²⁰ Wykwalifikowany do nauczania (1 Tymoteusza 3:2). Zdolność do nauczania spraw duchowych nie rodzi się u nadzorcy z predyspozycji intelektualnych ani z mądrości świeckiej (1 Koryntian 2:1-5, 13). Posiadł ją, gdyż ‛co się tyczy umiejętności nauczania, trzyma się mocno wiernego słowa, aby potrafił zarówno zachęcać usilnie na podstawie zdrowej nauki, jak i upominać tych, którzy się sprzeciwiają’ (Tytusa 1:9; por. Dzieje Apostolskie 20:18-21, 26, 27). Musi umieć ‛z łagodnością pouczać usposobionych nieprzychylnie’ (2 Tymoteusza 2:23-26). Nawet jeśli nie jest najlepszym mówcą, powinien pilnie studiować Słowo Boże, żeby móc udzielać rad i pouczeń współwyznawcom, którzy przecież także je studiują (2 Koryntian 11:6). Musi być wykwalifikowany do wszczepiania „zdrowej nauki”, która zarówno całym rodzinom, jak i poszczególnym jednostkom pomaga żyć pobożnie (Tytusa 2:1-10).

21. (a) Dlaczego o starszym można powiedzieć, że nie jest gwałtowny? (b) Co to znaczy być rozważnym? (c) Jak to rozumieć, że starszy nie może być napastliwy?

²¹ Nie gwałtowny, lecz rozważny, nie napastliwy (1 Tymoteusza 3:3; Tytusa 1:7). Nadzorca jest usposobiony pokojowo, toteż nikogo nie bije fizycznie ani nie onieśmiela uwłaczającymi lub cierpkimi uwagami (por. 2 Koryntian 11:20). (Wcześniejsza wypowiedź, według której starszy nie może ‛awanturować się po pijanemu’, wskazuje, że powinien się wystrzegać nadużywania alkoholu, które często prowadzi do kłótni). Ponieważ jest „rozważny” (lub „ustępliwy”), a nie rygorystyczny czy nazbyt wymagający, nie robi kwestii ze spraw pomniejszych (1 Koryntian 9:12; Filipian 4:5, BT; 1 Piotra 2:18, BT). Starszy nie jest napastliwy ani kłótliwy, nie wdaje się więc w sprzeczki i jest „nieskory do gniewu” (Tytusa 3:2; Jakuba 1:19, 20, BT).

22. Co wynika z wymagania, że nadzorca nie może być samowolny?

²² Nie samowolny (Tytusa 1:7). Dosłownie znaczy to: „nie sam sobie się podobający” (Tytusa 1:7, Bg; por. 2 Piotra 2:10, Bg). Nadzorca nie może być dogmatyczny; powinien skromnie patrzeć na swoje umiejętności. Daleki od mniemania, że wszystko potrafi najlepiej, będzie pokornie razem z innymi wypełniał swoje obowiązki i cenił sobie możliwość słuchania wielu doradców (Liczb 11:26-29; Przysłów 11:14; Rzymian 12:3, 16).

23. (a) Jak rozumiesz określenie „miłujący dobroć”? (b) Co to znaczy być sprawiedliwym?

²³ Miłujący dobroć; sprawiedliwy (Tytusa 1:8). Chrześcijanin, który chce się nadawać na starszego, musi miłować dobroć i być sprawiedliwy. Kto kocha dobroć, ten ma upodobanie we wszystkim, co słuszne w oczach Jehowy, okazuje życzliwość i chętnie pomaga oraz jest wdzięczny za przejawy dobroci ze strony drugich (Łukasza 6:35; por. Dzieje Apostolskie 9:36, 39; 1 Tymoteusza 5:9, 10). Nadzorca ma być sprawiedliwy, to znaczy stosować się do praw i mierników Bożych. W zakres tego wchodzi bezstronność, a także koncentrowanie umysłu na tym, co jest cnotą, co sprawiedliwe i co czyste moralnie (Łukasza 1:6; Filipian 4:8, 9; Jakuba 2:1-9). Dobroć różni się od sprawiedliwości, gdyż sięga dalej niż jej wymagania, dlatego człowiek miłujący dobroć robi dla drugich więcej niż słusznie można od niego oczekiwać (Mateusza 20:4, 13-15; Rzymian 5:7).

24. Co jest konieczne, żeby być lojalnym?

²⁴ Lojalny (Tytusa 1:8). Mężczyzna posiadający kwalifikacje nadzorcy niezłomnie trwa w oddaniu dla Boga i ściśle przestrzega Jego prawa, bez względu na to, jak surowo byłaby wypróbowywana jego nienaganność. Czyni to, czego się po nim spodziewa Jehowa, między innymi jest wiernym głosicielem Królestwa (Mateusza 24:14; Łukasza 1:74, 75; Dzieje Apostolskie 5:29; 1 Tesaloniczan 2:10).

Sprostanie wymaganiom

25. Do kogo się odnoszą omówione tu wymagania i jak można im sprostać?

²⁵ Większość omówionych tu wymagań odnosi się do każdego Świadka Jehowy. Można im sprostać, jeśli na studium osobistym, modlitwach, pilnych wysiłkach i przebywaniu we właściwym towarzystwie spocznie błogosławieństwo Boże. Jednym wymaganiom chrześcijanin może odpowiadać w większym, innym zaś w mniejszym stopniu, ale starsi i słudzy pomocniczy muszą w rozsądnej mierze spełniać je wszystkie.

26. Dlaczego ochrzczeni mężczyźni są gotowi brać na siebie obowiązki zborowe?

²⁶ Wszyscy Świadkowie Jehowy pragną czynić w służbie dla Boga, co tylko leży w ich mocy. Chrześcijanie mający takiego ducha stawiają siebie do dyspozycji, gotowi podjąć się obowiązków zborowych. Czy jesteś oddanym Bogu, ochrzczonym mężczyzną? Jeżeli tak, to ubiegaj się ze wszystkich sił o kwalifikacje do usługiwania!