Babilon Wielki

Jak można stwierdzić, czego dotyczy określenie Babilon Wielki użyte w Księdze Objawienia?

Nie może chodzić o starożytne miasto Babilon. Objawienie spisano pod koniec I wieku n.e., a omówione w tej księdze wydarzenia miały sięgać naszych czasów. W The Encyclopedia Americana czytamy: „Miasto [Babilon] zdobyli Persowie pod wodzą Cyrusa Wielkiego w roku 539 przed Chr. Później Aleksander Wielki zamierzał uczynić Babilon stolicą swego wschodniego imperium, ale po jego śmierci Babilon zaczął coraz bardziej tracić na znaczeniu” (1956, t. 3, s. 7). Dzisiaj są tam tylko niezamieszkane ruiny.

W symbolicznym języku Objawienia opisano Babilon Wielki jako „wielką metropolię”, „królestwo” sprawujące władzę nad innymi królami (Obj. 17:18). Tak jak w metropolii, w Babilonie Wielkim działa wiele organizacji i podobnie jak w wypadku królestwa, od którego są uzależnieni inni królowie, ma on zasięg międzynarodowy. Powiedziano o nim jeszcze, że utrzymuje stosunki z władcami politycznymi i w niemałej mierze przyczynia się do zamożności ludzi zajmujących się handlem, podczas gdy sam jest trzecim elementem — metropolią, która „stała się miejscem mieszkania demonów” oraz prześladowcą „proroków i świętych” (Obj. 18:2, 9-17, 24).

Starożytny Babilon był znany głównie ze swej religii i przeciwstawiania się Jehowie

Rodz. 10:8-10: ‛Nimrod okazał się potężnym łowcą na przekór Jehowie. A początkiem jego królestwa stał się Babel [znany później jako Babilon]’.

Dan. 5:22, 23: „Ty zaś [Belszaccarze, królu Babilonu] (...) podniosłeś się przeciwko Panu niebios (...) wysławiałeś też bogów ze srebra oraz złota, z miedzi, żelaza, drewna i kamienia, którzy nie widzą i nie słyszą ani nic nie wiedzą; lecz Bogu, w którego ręku jest twój dech i do którego należą wszystkie twoje drogi, nie oddałeś chwały”.

Pewien starożytny napis klinowy mówi: „W Babilonie są w sumie pięćdziesiąt trzy świątynie wielkich bóstw, pięćdziesiąt pięć kaplic Marduka, trzysta kaplic bóstw ziemskich, a sześćset bóstw niebieskich, sto osiemdziesiąt ołtarzy bogini Isztar, sto osiemdziesiąt ołtarzy bóstw Nergala i Hadada i dwanaście ołtarzy rozmaitych bóstw” (cytat za Wernerem Kellerem, A jednak Pismo Święte ma rację, PAX, Warszawa 1959, s. 245).

W The Encyclopedia Americana czytamy: „Cywilizacja Sumeru [który wchodził w skład Babilonii] była zdominowana przez kapłanów; na czele państwa stał lugal (dosł.: ‚wielki człowiek’), przedstawiciel bogów” (1977, t. 3, s. 9).

Sam rozsądek więc podpowiada, że użyte w Objawieniu określenie Babilon Wielki to pojęcie religijne. Przyrównany do miasta oraz imperium, nie wyobraża on tylko jednego wyznania, lecz obejmuje wszystkie religie przeciwstawiające się Jehowie, prawdziwemu Bogu.

Wierzenia i praktyki starożytnej religii babilońskiej spotyka się w religiach całego świata

„Egipt, Persja i Grecja odczuły wpływ religii babilońskiej (...) Spora domieszka elementów semickich zarówno we wczesnej mitologii greckiej, jak i w greckich kultach jest teraz w świecie nauki tak powszechnie uznawana, że nie wymaga dalszego komentarza. Owe elementy semickie są po większej części typowo babilońskie” (Morris Jastrow junior, The Religion of Babylonia and Assyria, Boston 1898, ss. 699, 700).

Bogowie: Były tam triady bóstw; wśród ich bogów jedni reprezentowali różne siły natury, inni zaś wywierali szczególny wpływ na niektóre sfery działalności ludzkiej (S. H. Hooke, Babylonian and Assyrian Religion, Norman, Oklahoma 1963, ss. 14-40). „Platońska trójca — zwykłe przedstawienie w innej postaci starszych trójc czczonych przez dawniejsze ludy — to jakby racjonalna, filozoficzna trójca przymiotów, dająca początek trzem hipostazom, czyli osobom boskim, o których naucza się w kościołach chrześcijaństwa. (...) Stworzoną przez tego greckiego filozofa [Platona] (...) koncepcję boskiej trójcy można spotkać we wszystkich starożytnych religiach [pogańskich]” (Nouveau Dictionnaire Universel, Paryż 1865-1870, red. M. Lachâtre, t. 2, s. 1467).

Posługiwanie się wizerunkami: „[W religii mezopotamskiej] wizerunek zajmował główne miejsce nie tylko w obrzędach na cześć bóstw, lecz także w praktykach religijnych poszczególnych osób, o czym świadczy szerokie rozpowszechnienie tanich kopii takich obrazów. W zasadzie uznawano obecność bóstwa w jego wizerunku, jeżeli przedstawiał on pewne charakterystyczne rysy i przedmioty oraz jeśli odpowiednio się z nim obchodzono” (A. L. Oppenheim, Ancient Mesopotamia — Portrait of a Dead Civilization, Chicago 1964, s. 184).

Wierzenia mające związek ze śmiercią: „Ani ludność, ani przywódcy religijni [w Babilonie] nie wyobrażali sobie, żeby coś, co raz zostało powołane do istnienia, można było całkowicie unicestwić. Śmierć była dla nich przejściem do innego życia” (The Religion of Babylonia and Assyria, s. 556).

Pozycja duchowieństwa: „Charakterystyczną cechą tej [babilońskiej] religii było odróżnianie kapłana od laika” (Encyclopædia Britannica, 1948, t. 2, s. 861).

Praktykowanie astrologii, wróżbiarstwa, magii i czarów: Historyk Archibald H. Sayce pisze: „[W] religii starożytnej Babilonii (...) każdy przedmiot i każda siła natury miały swego zi, czyli ducha, którym za pomocą magicznych zaklęć mógł kierować szaman albo kapłan-czarownik” (The History of Nations, Nowy Jork 1928, t. 1, s. 96). „Chaldejczycy [Babilończycy] osiągnęli wielki postęp w dziedzinie astronomii przez próby odczytywania przyszłości z gwiazd. Sztukę tę nazywamy ‚astrologią’” (R. M. Engberg, The Dawn of Civilization and Life in the Ancient East, Chicago 1938, s. 230).

Babilon Wielki przypomina nierządnicę żyjącą w bezwstydnym przepychu

W Objawieniu 17:1-5 czytamy: „‚Chodź, pokażę ci sąd nad wielką nierządnicą, która siedzi nad wieloma wodami [ludami], z którą dopuszczali się rozpusty królowie ziemi [władcy polityczni], a zamieszkujący ziemię zostali upici winem jej rozpusty’. (...) A na jej czole było napisane imię, tajemnica: ‚Babilon Wielki, matka nierządnic i obrzydliwości ziemi’”. W 7 wersecie 18 rozdziału dodano, że „otaczała siebie chwałą i żyła w bezwstydnym zbytku”.

Czyż nie jest prawdą, że dla zdobycia władzy i korzyści materialnych dominujące organizacje religijne wdają się w układy z władcami politycznymi, choć prosty lud na tym cierpi? I czy nie jest też prawdą, że wyżsi duchowni tych wyznań żyją w luksusach, podczas gdy wiele ludzi, którym oni powinni usługiwać, ledwie wiąże koniec z końcem?

Dlaczego społeczności religijne podające się za chrześcijańskie słusznie można uznać za część Babilonu Wielkiego na równi z tymi, które wcale nie znają Boga Biblii?

Jak. 4:4: „Cudzołożnice, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Kto więc chce być przyjacielem świata, czyni siebie nieprzyjacielem Boga”. (Chociaż wiedzą, co Biblia mówi o Bogu, stają się Jego wrogami, gdy wybierają przyjaźń ze światem i postępowanie na jego modłę).

2 Kor. 4:4; 11:14, 15: „Bóg tego systemu rzeczy zaślepił umysły niewierzących, aby nie mogło przeniknąć oświecenie chwalebną dobrą nowiną o Chrystusie, który jest obrazem Boga. (...) Sam Szatan ciągle się przeobraża w anioła światła. Nic zatem wielkiego, jeśli również jego słudzy ciągle się przeobrażają w sług prawości. Ale ich koniec będzie według ich uczynków”. (W rzeczywistości więc wszyscy, którzy nie wielbią prawdziwego Boga w sposób cieszący się Jego uznaniem, oddają cześć największemu przeciwnikowi Jehowy, Szatanowi Diabłu, choćby się podawali za chrześcijan. Zob. też 1 Koryntian 10:20).

Mat. 7:21-23: „Nie każdy, kto do mnie [Jezusa Chrystusa] mówi: ‚Panie, Panie’, wejdzie do królestwa niebios, lecz tylko ten, kto wykonuje wolę mego Ojca, który jest w niebiosach. Wielu mi powie w owym dniu: ‚Panie, Panie, czyśmy w twoim imieniu nie prorokowali i w twoim imieniu nie wypędzali demonów, i w twoim imieniu nie dokonywali wielu potężnych dzieł?’ Ale ja wtedy im wyznam: Nigdy was nie znałem! Odstąpcie ode mnie, czyniciele bezprawia”.

Dlaczego konieczne jest bezzwłoczne opuszczenie Babilonu Wielkiego?

Obj. 18:4: „Wyjdźcie z niej, mój ludu, jeżeli nie chcecie mieć z nią udziału w jej grzechach i jeżeli nie chcecie otrzymać części jej plag”.

Obj. 18:21: „Pewien silny anioł podniósł kamień podobny do wielkiego kamienia młyńskiego i rzucił go w morze, mówiąc: ‚Tak Babilon, wielka metropolia, zostanie z rozmachem zrzucona i już nigdy nie będzie znaleziona’”.

Łuk. 21:36: „Czuwajcie więc, cały czas błagając, żebyście zdołali ujść tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym”.

Co się stanie z ludźmi, którzy kiedyś należeli do Babilonu Wielkiego i zmarli, nie znając prawdy biblijnej?

Dzieje 17:30: „Bóg nie zważał na czasy takiej niewiedzy, lecz teraz mówi ludziom, żeby wszyscy wszędzie okazali skruchę”.

Dzieje 24:15: „Nastąpi zmartwychwstanie zarówno prawych, jak i nieprawych”. (O tym, którzy „nieprawi” zostaną wskrzeszeni, zadecyduje Bóg).

Hioba 34:12: „Bóg naprawdę nie postępuje niegodziwie i Wszechmocny nie wypacza sądu”.