GÓRNICTWO

Wydobywanie z ziemi metali i cennych kamieni. Działalność ta jest niemal tak stara jak ludzkość. Księga Rodzaju wymienia „Tubal-Kaina, wykuwającego wszelkie narzędzia z miedzi i z żelaza”, który żył jeszcze przed potopem (Rdz 4:22). Mojżesz, opisując ok. r. 1513 p.n.e. rzekę Piszon, wspomniał o „ziemi Chawila, gdzie jest złoto. A złoto tej ziemi jest dobre” (Rdz 2:11, 12). Nie wiadomo, czy złoto z Ofiru wydobywano ze złóż podziemnych, czy wypłukiwano z osadów (1Kl 9:28; Hi 28:16).

Metale prawdopodobnie znajdowano w dosyć czystej postaci na powierzchni lub płytko pod ziemią. Z czasem zaczęto wykorzystywać złoża podziemne. Drążono głębokie szyby wzdłuż pokładów rudonośnych. Jakieś 3600 lat temu Hiob wspomniał, że górnicy ‛wydrążyli szyb daleko od okolic, w których przebywają ludzie’. Tam, „w mroku i głębokim cieniu”, poszukiwali pożądanych metali, niebezpiecznie ‛wisząc i kołysząc się’ (Hi 28:1-11).

W okresie, gdy Izraelici opuszczali Egipt, górnictwo było tam bardzo rozwinięte; Izraelici zabrali ze sobą metale i drogocenne kamienie, które potem wykorzystano przy budowie przybytku (Wj 12:35, 36; 35:22; 39:6-14). Egipskie kopalnie turkusu znajdowały się na półwyspie Synaj, jakieś 80 km od góry Synaj. Wzdłuż wsch. wybrzeża Morza Czerwonego odnaleziono pozostałości innych egipskich kopalń.

Ziemię Obiecaną, do której mieli wejść Izraelici, Mojżesz opisał jako ‛ziemię, w której kamienie są żelazem, a z której gór będą wydobywać miedź’ (Pwt 8:9; zob. MIEDŹ; RAFINACJA, RAFINER; ŻELAZO).