BRANSOLETKA

Ozdoba w kształcie obręczy, noszona powyżej przegubu dłoni; czasami tworzy zamknięte koło, a czasami nie i wtedy może mieć zapięcie. W starożytności bransoletki nosili zarówno mężczyźni, jak i kobiety — na jednej ręce lub na obu. Wykonywano je z brązu, szkła, żelaza, srebra i złota, często bogato zdobiono, a nawet wysadzano drogimi kamieniami.

Bransoletkami ozdabiali się też Hebrajczycy. W Palestynie były one w użyciu od dawien dawna — archeolodzy znaleźli tam sporo takich ozdób, wykonanych z różnych materiałów, najczęściej z brązu. Sługa Abrahama dał Rebece złoty kolczyk do nosa i dwie bransoletki (hebr. cemidím) ważące dziesięć sykli (114 g) złota (Rdz 24:22, 30, 47). Bransoletki znalazły się także wśród kosztowności, które Izraelici zdobyli na Midianitach i ofiarowali Bogu (Lb 31:50).

Za pośrednictwem Ezechiela Bóg przedstawił się jako Ten, który przystroił Jerozolimę bransoletkami i innymi ozdobami. Ale ponieważ ona wykorzystała je do celów bałwochwalczych i dopuszczała się nierządu, zapowiedział, że ją ukarze i pozwoli, by odebrano jej te piękne przedmioty (Eze 16:11, 17, 38, 39). Bransoletki (hebr. szeròt) wymieniono też wśród rzeczy, które Jehowa miał zabrać wyniosłym „córkom Syjonu” (Iz 3:16, 19).

Bransoleta noszona na ramieniu (hebr. ʼecʽadáh) należała do insygniów królewskich. Taką oznaką władzy monarszej mogła być bransoleta, którą miał na ramieniu izraelski król Saul (2Sm 1:10; zob. OZDOBA).