අවසානයේ තමාගේ සිතුවිලි වැරදි සහගත බව තේරුම් ගෙන, ආසාප් මෙසේ පැවසී ය: “මම මෙසේ කථාකරන්නෙමියි කීයෙම් නම්; බලව, ඔබගේ දරුවන්ගේ පරම්පරාවට ද්‍රෝහියෙක් වෙමි. මා විසින් දෙවියන්වහන්සේගේ ශුත්ටධස්ථානයට ගොස් ඔවුන්ගේ අන්තිමය ගැන කල්පනා කරන තෙක්, එය මට අධික වේදනා සහිත විය; එය දැනගත හැකි කෙසේදැයි සිතමින් සිටියෙමි. සැබවින් ඔබ ඔවුන් ලිස්සන තැන්වල සිටුවනසේක. ඔබ ඔවුන් විනාශයට හෙළනසේක. ඔවුන් ක්ෂණයකින් ශුන්‍යවූ හැටි! භීතිවලින් ඔව්හු සහමුලින්ම විනාශ වූවෝය. යමෙක් පිබිදෙන කල ඔහුට හීනයක් යම්සේද, ස්වාමිනි [අහෝ යෙහෝවඃ වහන්ස NW], ඔබ පිබිදෙන කල ඔබ ඔවුන්ගේ රූපාකාරය එසේ හෙළාදක්නාසේක.”—ගීතාවලිය 73:15-20.

දුෂ්ටයන් ව ‘ලිස්සන බිම මත’ දෙවියන් වහන්සේ තබා ඇති බව ආසාප් තේරුම් ගන්නට යෙදුණි. ඔවුන්ගේ ජීවිත ද්‍රව්‍යමය දේවල් වටා කේන්ද්‍ර ගත ව තිබූ නිසා, ඔවුහු හදිසි බිඳ වැටීමක් අත්දැකීමේ අනතුරට මුහුණ දී සිටිති. අඩු තරමින්, මරණයවත් ඔවුන් ව මහලු වියේ දී ආක්‍රමණය කරනු ඇති අතර ඔවුන්ගේ අයෝග්‍ය සම්පත් ඔවුන් සඳහා දීර්ඝ ජීවිතයක් තහවුරු කර නොදෙනු ඇත. (ගීතාවලිය 49:6-12) ඔවුන්ගේ සමෘද්ධිය කඩිනමින් පහව යන සිහිනයක් මෙන් වනු ඇත. තමන් වපුරන දේ ඔවුන් නෙලා ගනිත් ම, යුක්තිය ඇතැම් විට ඔවුන් මහලු විය කරා ළඟා වන්නටත් කලින් ඔවුන් කරා පැමිණෙන්නට පුළුවන. (ගලාති 6:7) තමන්ට උපකාර කළ හැකි එක ම තැනැන් වහන්සේ ව ඔවුන් වුවමනාවෙන් ම නොසලකා හැර ඇති නිසා, ඔවුහු අසරණ, බලාපොරොත්තු රහිත තත්ත්වයකට පත් ව සිටින්නාහ. යෙහෝවඃ වහන්සේ ඔවුන්ට විරුද්ධ ව ක්‍රියා කරන විට, උන් වහන්සේ ඔවුන්ගේ “රූපාකාරය”—ඔවුන්ගේ ශ්‍රී විභූතිය හා තත්ත්වය—හෙළා දකිනු ඇත.