ඔහු එම උපමාවෙන් පෙන්නුවේ බැටළුවන් ගැන සැලකිල්ල දක්වන එඬේරෙකු ගැනයි. “යම් මිනිසෙකුට බැටළුවන් සියදෙනෙකු සිටිද්දී, උන්ගෙන් එකෙකු නැති වුවහොත් ඔහු අනූනවදෙනාව කඳුවල ඉන්න හැර, නැති වූ බැටළුවා සොයා යන්නේ නැද්ද? ඌව සම්බ වුණොත්, නැති නොවූ අනූනවදෙනා ගැන ප්‍රීති වනවාට වඩා ඔහු ඌ ගැන ප්‍රීති වන්නේයයි මම ඔබට ඒකාන්තයෙන් කියමි. එලෙසම මේ කුඩා අයගෙන් එක් කෙනෙකුවත් විනාශ වීම ස්වර්ගයේ සිටින මාගේ පියාණන්ට ප්‍රසන්න දෙයක් නොවේ.” (මතෙව් 18:12-14) යෙහෝවා දෙවි තමන්ට නමස්කාර කරන එක් එක් පුද්ගලයාට ඉමහත් සැලකිල්ලක් දක්වන ආකාරය පෙන්වීමට යේසුස් එම උපමාවේ අදහස පැහැදිලි කළ විදිහ අපි දැන් බලමු.

එම උපමාවේ අදහස පැහැදිලි කරමින් යේසුස් පැවසුවේ “මේ කුඩා අයගෙන් එක් කෙනෙකුවත් විනාශ” වෙනවාට දෙවි අකමැති බවයි. ඊට කලිනුත් යේසුස් තම ගෝලයන්ට අවවාද කර තිබුණේ “[ඔහු] කෙරෙහි ඇදහිල්ල තබන මේ කුඩා අයගෙන් එක් කෙනෙකුටවත්” බාධා කරන්න එපා කියායි. (මතෙව් 18:6) එසේනම් යේසුස්ගේ මෙම උපමාවෙන් අපට යෙහෝවා දෙවි ගැන ඉගෙනගත හැක්කේ කුමක්ද? මෙම උපමාවේ එඬේරා වන්නේ යෙහෝවා දෙවියි. එඬේරා සෑම බැටළුවෙකු කෙරෙහි සැලකිලිමත් වනවා හා සමානව දෙවිත් ලෝකයාගේ ඇස් ඉදිරියේ එතරම් වැදගත්කමක් නැතැයි සැලකෙන “කුඩා අය” ගැනත් ඉමහත් සැලකිල්ලක් දක්වනවා. ඇත්තෙන්ම තමාට නමස්කාර කරන සෑම කෙනෙකුවම දෙවිට වටිනවා.