තම කන්ද උඩ දේශනාවේදී, යේසුස් ක්‍රිස්තුස් මෙසේ කිව්වා: “තම ආත්මික අවශ්‍යතාව ගැන සාවධානව සිටින්නෝ සන්තෝෂවත්හුය; මන්දයත් ස්වර්ග රාජ්‍යය ඔවුන්ට අයත් වන බැවිනි.” (මතෙව් 5:3, NW) යේසුස් මෙසේත් කිව්වා: “සියලු ආකාර ලෝභකමෙන් ප්‍රවේසම්වෙන්ට බලාගන්න. මක්නිසාද මනුෂ්‍යයෙකුට කොපමණ දේපළ තිබුණත් ඔහුගේ ජීවිතය එහි පිහිටා නැත.”—ලූක් 12:15.

ආත්ම ගරුත්වය ගොඩනඟන්න උත්සාහ කරමින් සන්තෝෂය සඳහා කරන සෙවිල්ලේදී, වෙනත් අය තමන්ගේම සරණ පතනවා. පුස්තකාල හා පොත් සාප්පු ආත්මෝපකාරය පිළිබඳ පොත් පත්වලින් වැහිවැහැලා තිබුණත්, එවැනි ප්‍රකාශන මිනිසුන්ට කල්පවතින සන්තෝෂය ගෙන දී නැහැ. එසේනම්, සැබෑ සන්තෝෂය සොයාගත හැක්කේ කොතැනින්ද?

ඇත්තවශයෙන්ම සන්තෝෂව සිටින්න නම්, අපගේ සහජ ආත්මික අවශ්‍යතාව හඳුනාගන්න අවශ්‍යයි. “තම ආත්මික අවශ්‍යතාව ගැන සාවධානව සිටින්නෝ සන්තෝෂවත්හුය” යයි යේසුස් පැවසුවා. මෙම අවශ්‍යතාව තේරුම්ගෙන ඒ පිළිබඳව යමක් කරන්න අසමත් වුණොත් අපිට යහපතක් වෙන්නේ නැති බව අමුතුවෙන්ම කියන්න අවශ්‍ය නැහැ. මෙහෙම නිදර්ශනය කරමු: ධාවන තරඟයක් හමාර වීමෙන් පසු තම සිරුර ජලය සඳහා කරන ආයාචනයට ප්‍රතිචාරය දක්වන්න අසමත් වන මැරතන් ධාවකයෙකුට මොකක්ද වෙන්න යන්නේ? විජලනය හා වෙනත් බරපතළ ඵලවිපාකයන්ට ඔහු ඉක්මනින් මුහුණ දෙන්නේ නැද්ද? එයාකාරයෙන්ම, අප අපගේ ආත්මික පෝෂණය සඳහා ඇති අවශ්‍යතාවයට ප්‍රතිචාරය දක්වන්න අසමත් වූවොත්, අන්තිමේදී අපද ආත්මිකව මැලවෙන්න යනවා. මෙය සතුට හා සන්තෝෂය නැතිවීමට මඟ පාදන්න යනවා.