ஒரு கருத்தில், இந்தக் கொடிய தவறைச் சரிசெய்வதற்காக அபிகாயில் செய்த முதல் காரியத்தை நாம் ஏற்கெனவே பார்த்தோம். அவளுடைய கணவன் நாபாலைப் போல் அல்லாமல், அவள் காதுகொடுத்துக் கேட்பதற்கு மனமுள்ளவளாய் இருந்தாள். அந்த இளம் வேலைக்காரன் நாபாலைக் குறித்து இவ்வாறு சொன்னான்: “இவரோ, ஒருவரும் தம்மோடே பேசக்கூடாதபடிக்கு, பேலியாளின் மகனாயிருக்கிறார்.”c (1 சாமுவேல் 25:17) நாபால் தன்னைப் பெரிய ஆளாக நினைத்ததுதான் மற்றவர்கள் பேசியதைக் காதுகொடுத்துக் கேளாமல் போனதற்குக் காரணம். இப்படித் தலைக்கனம் பிடித்தவர்களை இன்றும்கூட சர்வசாதாரணமாகக் காண முடிகிறது. ஆனால், அபிகாயில் காதுகொடுத்துக் கேட்பாள் என்பதை அந்த இளைஞன் அறிந்திருந்தான்; அதனால்தான் அந்தப் பிரச்சினையைப் பற்றி சொல்ல அவளிடம் சென்றான்.