பாடல் 129
நம் நங்கூர நம்பிக்கை
1. ஆண்-டாண்-டு கா-ல-மாய் மக்-கள் கா-ரி-ரு-ளில்,
வீண் மு-யற்-சி செய்-தார் சு-ய ஞா-னத்-தில்;
நா-ளும் தத்-த-ளிக்-கின்-றார் தம் வாழ்க்-கை-யில்,
மூழ்-கித் த-விக்-கின்-றார் பா-வத்-தில்!
(பல்லவி)
பா-டு-வீ-ரே ஆ-னந்-த கீ-த-மே,
தே-வ மைந்-தன் ஆ-ளு-கை ஆ-ரம்-ப-மே,
சீக்-கி-ரம் நீங்-கி-டும் தீங்-கெல்-லா-மே,
இ-து-தான் நம் நங்-கூ-ர நம்-பிக்-கை-யே!
2. தே-வன் யெ-கோ-வா-வின் ம-ஹா நாள் அ-ரு-கில்,
மக்-கள் வே-த-னை நீங்-கு-மே வி-ரை-வில்;
இல்-லை இ-னி-யும் க-த-றல், பு-லம்-பல்,
தே-வ-னைப் போற்-று-வீர் பா-ட-லில்!
(பல்லவி)
பா-டு-வீ-ரே ஆ-னந்-த கீ-த-மே,
தே-வ மைந்-தன் ஆ-ளு-கை ஆ-ரம்-ப-மே,
சீக்-கி-ரம் நீங்-கி-டும் தீங்-கெல்-லா-மே,
இ-து-தான் நம் நங்-கூ-ர நம்-பிக்-கை-யே!
(காண்க: ஆப. 1:2, 3; சங். 27:14; யோவே. 2:1; ரோ. 8:22.)