คริสเตียนต้องถือวันซะบาโตไหม?
คำตอบจากคัมภีร์ไบเบิล
คริสเตียนไม่ต้องถือวันซะบาโตประจำสัปดาห์ เพราะคริสเตียนอยู่ใต้ “บัญญัติของพระคริสต์” ซึ่งไม่ได้สั่งให้ถือวันซะบาโต (กาลาเทีย 6:2; โกโลซาย 2:16, 17) ทำไมเราจึงมั่นใจในเรื่องนี้? ก่อนอื่น ให้เรามาดูที่มาของวันซะบาโต
ซะบาโตคืออะไร?
คำ “ซะบาโต” มาจากภาษาฮีบรูซึ่งมีความหมายว่า “พัก, หยุด” คัมภีร์ไบเบิลพูดถึงวันซะบาโตครั้งแรกในบัญญัติ 10 ประการที่ให้แก่ชาวอิสราเอล (เอ็กโซโด 16:23) อย่างเช่น ในข้อที่ 4 ของบัญญัติ 10 ประการบอกว่า “จงระลึกถึงวันซะบาโต ถือเป็นวันบริสุทธิ์ จงทำการงานทั้งสิ้นของเจ้าหกวัน แต่วันที่เจ็ดนั้นเป็นซะบาโตแห่งพระยะโฮวาพระเจ้าของเจ้า ในวันนั้นอย่ากระทำการงานสิ่งใด ๆ” (เอ็กโซโด 20:8-10) วันซะบาโตจะเริ่มตั้งแต่ตอนดวงอาทิตย์ตกในวันศุกร์และสิ้นสุดเมื่อดวงอาทิตย์ตกในวันเสาร์ ระหว่างเวลานั้น คนอิสราเอลห้ามออกจากที่พัก ก่อไฟ เก็บฟืน หรือแบกของ (เอ็กโซโด 16:29; 35:3; อาฤธโม 15:32-36; ยิระมะยา 17:21) การฝ่าฝืนกฎในวันซะบาโตมีโทษถึงตาย—เอ็กโซโด 31:15
ตามปฏิทินของชาวยิวมีการเรียกบางวันว่าวันซะบาโตด้วย ทุก ๆ ปีที่ 7 และทุก ๆ ปีที่ 50 ก็เรียกว่าซะบาโตด้วยเหมือนกัน ในปีซะบาโตจะต้องไม่เพาะปลูกอะไรในที่ดินและคนอิสราเอลจะไม่ถูกทวงหนี้ในปีนั้น—เลวีติโก 16:29-31; 23:6, 7, 32; 25:4, 11-14; พระบัญญัติ 15:1-3
ค่าไถ่ของพระเยซูยกเลิกกฎหมายเรื่องวันซะบาโต
ทำไมคริสเตียนไม่ต้องทำตามกฎวันซะบาโต?
กฎเรื่องวันซะบาโตมีผลบังคับใช้เฉพาะคนที่ทำตามบัญญัติที่ให้ผ่านทางโมเซเท่านั้น (พระบัญญัติ 5:2, 3; ยะเอศเคล 20:10-12) พระเจ้าไม่เคยเรียกร้องให้ใครถือรักษาวันซะบาโต ค่าไถ่ของพระเยซูคริสต์ทำให้แม้แต่คนยิวเองก็ “พ้นจากการอยู่ใต้พระบัญญัติ” ซึ่งก็รวมถึงบัญญัติ 10 ประการด้วย (โรม 7:6, 7; 10:4; กาลาเทีย 3:24,25; เอเฟโซส์ 2:15) แทนที่จะยึดมั่นอยู่กับกฎหมายของโมเซ คริสเตียนทำตามกฎแห่งความรักที่ยิ่งใหญ่—โรม 13:9, 10; ฮีบรู 8:13
ความเชื่อที่ผิดเกี่ยวกับวันซะบาโต
ความเชื่อที่ผิด พระเจ้าตั้งวันซะบาโตขึ้นตอนที่พระองค์หยุดพักในวันที่ 7
ความจริง คัมภีร์ไบเบิลบอกว่า “พระเจ้าทรงอวยพระพรวันที่เจ็ดและทรงตั้งวันนี้ไว้เป็นวันบริสุทธิ์ เพราะในวันนั้นพระองค์ได้ทรงหยุดพักจากการงานทั้งสิ้นของพระองค์ซึ่งพระเจ้าได้ทรงเนรมิตสร้างไว้แล้วนั้น” (เยเนซิศ 2:3, ฉบับคิงเจมส์) ในข้อนี้ไม่ได้พูดถึงกฎที่ตั้งไว้ให้มนุษย์ แต่พูดถึงสิ่งที่พระเจ้า ทำในวันที่ 7 แห่งการสร้าง คัมภีร์ไบเบิลไม่เคยบอกว่ามีคนถือวันซะบาโตก่อนสมัยของโมเซ
ความเชื่อที่ผิด คนอิสราเอลอยู่ใต้กฎวันซะบาโตก่อนได้รับกฎหมายของโมเซ
ความจริง โมเซบอกคนอิสราเอลว่า “พระยะโฮวาพระเจ้าของเราได้ตั้งคำสัญญาไมตรีไว้กับเราทั้งหลายที่โฮเร็บ” ซึ่งเป็นพื้นที่รอบ ๆ ภูเขาไซนาย ในคำสัญญาไมตรีนี้มีกฎหมายเรื่องวันซะบาโตรวมอยู่ด้วย (พระบัญญัติ 5:2, 12) เห็นได้ชัดว่าวันซะบาโตเป็นเรื่องใหม่สำหรับคนอิสราเอล เพราะถ้าพวกเขาเคยอยู่ใต้กฎวันซะบาโตมาก่อนตอนที่อยู่อียิปต์ แล้ววันซะบาโตจะเป็นสิ่งเตือนใจคนอิสราเอลในเรื่องการปลดปล่อยจากอียิปต์อย่างที่พระเจ้าบอกได้อย่างไร (พระบัญญัติ 5:15) ทำไมพวกเขาถึงถูกสั่งไม่ให้เก็บมานาในวันที่ 7? (เอ็กโซโด 16:25-30) และทำไมพวกเขาถึงไม่รู้วิธีที่จะจัดการกับคนที่ละเมิดกฎวันซะบาโต?—อาฤธโม 15:32-36
ความเชื่อที่ผิด กฎเรื่องวันซะบาโตเป็นพันธสัญญาถาวร และต้องทำตามจนถึงทุกวันนี้
ความจริง คัมภีร์ไบเบิลบางฉบับได้แปลเรื่องกฎวันซะบาโตไว้ว่าเป็น “พันธสัญญาเนืองนิตย์” (เอ็กโซโด 31:16, ฉบับคิงเจมส์) อย่างไรก็ตาม คำ “เนืองนิตย์” ในภาษาฮีบรูยังมีความหมายด้วยว่า “วันข้างหน้าอย่างไม่มีกำหนด” ซึ่งนี่ไม่ได้หมายถึงตลอดไปเท่านั้น ตัวอย่างเช่น คัมภีร์ไบเบิลใช้คำเดียวกันนี้เมื่อพูดถึงตำแหน่งปุโรหิตของคนอิสราเอล ซึ่งพระเจ้าได้ยกเลิกตำแหน่งนี้ไปเมื่อ 2,000 กว่าปีที่แล้ว—เอ็กโซโด 40:15; ฮีบรู 7:11, 12
ความเชื่อที่ผิด คริสเตียนต้องถือวันซะบาโตเพราะพระเยซูเองก็ถือด้วย
ความจริง พระเยซูถือวันซะบาโตเพราะท่านเป็นคนยิวซึ่งอยู่ใต้กฎหมายของโมเซตั้งแต่เกิด (กาลาเทีย 4:4) หลังจากพระเยซูเสียชีวิต กฎหมายต่าง ๆ ในพระบัญญัติถูกยกเลิกรวมถึงวันซะบาโตด้วย—โกโลซาย 2:13, 14
ความเชื่อที่ผิด อัครสาวกเปาโลยังคงถือวันซะบาโตตอนที่เป็นคริสเตียนแล้ว
ความจริง เปาโลไปที่ประชุมของคนยิวในวันซะบาโต แต่ไม่ได้ไปเพื่อถือวันซะบาโตกับพวกเขา (กิจการ 13:14; 17:1-3; 18:4) แทนที่จะทำตามธรรมเนียมในเวลานั้น เปาโลเผยแพร่ข่าวดีในที่ประชุมของคนยิว เพราะผู้บรรยายที่มาเยี่ยมสามารถบรรยายให้กับผู้คนที่มานมัสการพระเจ้าได้ (กิจการ 13:15, 32) เปาโลทำงานเผยแพร่ “ทุกวัน” ไม่ใช่แค่วันซะบาโตเท่านั้น—กิจการ 17:17
ความเชื่อที่ผิด วันซะบาโตสำหรับคริสเตียนคือวันอาทิตย์
ความจริง คัมภีร์ไบเบิลไม่ได้มีคำสั่งให้คริสเตียนพักผ่อนและนมัสการพระเจ้าในวันอาทิตย์ซึ่งในสมัยนั้นวันอาทิตย์เป็นวันแรกของสัปดาห์ สำหรับคริสเตียนในยุคแรกวันอาทิตย์ก็เป็นวันทำงานปกติทั่วไป สารานุกรม ดิ อินเตอร์แนชันแนล สแตนดาร์ด ไบเบิล กล่าวว่า “ไม่มีการถือวันซะบาโตในวันอาทิตย์จนกระทั่งในศตวรรษที่ 4 เมื่อคอนสแตนติน [จักรพรรดิโรมันนอกรีต] ออกคำสั่งห้ามไม่ให้ทำงานบางประเภทในวันอาทิตย์”a
มีข้อคัมภีร์อะไรอีกที่ทำให้ดูเหมือนว่าวันอาทิตย์เป็นวันพิเศษ? คัมภีร์ไบเบิลบอกว่าอัครสาวกเปาโลกินข้าวกับเพื่อนคริสเตียน “ในวันต้นสัปดาห์” ซึ่งตรงกับวันอาทิตย์ แต่นี่ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไรเพราะเปาโลกำลังจะไปจากพวกเขาในวันรุ่งขึ้น (กิจการ 20:7) คล้ายกัน บางประชาคมได้รับคำสั่งให้เก็บเงินไว้สำหรับงานบรรเทาทุกข์ “ทุกวันต้นสัปดาห์” ซึ่งตรงกับวันอาทิตย์ แต่นี่ก็เป็นเพียงคำแนะนำที่ใช้ได้จริงเพื่อกันเงินบริจาคไว้เป็นส่วนตัว เงินบริจาคจะถูกเก็บไว้ที่บ้าน ไม่ได้ถูกส่งต่อกันในที่ประชุม—1 โครินท์ 16:1, 2
ความเชื่อที่ผิด เป็นเรื่องผิดที่จะตั้งวันหนึ่งในสัปดาห์ไว้เพื่อพักและนมัสการพระเจ้า
ความจริง คัมภีร์ไบเบิลให้คริสเตียนแต่ละคนตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเอง—โรม 14:5
a ดูสารานุกรมคาทอลิกฉบับใหม่ (ภาษาอังกฤษ) ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 เล่ม 13 หน้า 608