พระ​ธรรม​สุภาษิต​มี​หลาย​ข้อ​ที่​อยู่​โดด ๆ เป็น​ถ้อย​คำ​แนะ​นำ​ที่​สั้น​กระทัดรัด แต่​ทว่า​สุภาษิต 27:23 เป็น​ส่วน​ประกอบ​ของ​หลาย​ข้อ​รวม​กัน: “จง​หมั่น​พิจารณา​ดู​ความ​เป็น​ไป​แห่ง​ฝูง​แกะ​ของ​ตน และ​จง​รักษา​ฝูง​วัว​ของ​ตน​ไว้​ให้​ดี​เถิด เพราะ​ว่า​ทรัพย์​สิน​นั้น​จะ​ไม่​ยั่งยืน​อยู่​เป็น​นิตย์​และ​สมบัติ [มงกุฏ, ล.ม.] นั้น​จะ​ไม่​ถาวร​ชั่ว​ลูก​ชั่ว​หลาน. เมื่อ​ได้​ขน​หญ้า​แห้ง​เก็บ​ไว้​แล้ว และ​หญ้า​อ่อน​ก็​ได้​งอก​ขึ้น​มา​อีก และ​เมื่อ​ได้​เก็บ​ผัก​หญ้า​บน​เนิน​เขา​ไว้​แล้ว. เวลา​นั้น​ลูก​แกะ​ทั้ง​หลาย​จะ​ยัง​ผล​ให้​เกิด​เป็น​เสื้อ​ผ้า​ของ​เจ้า และ​ค่า​ของ​ฝูง​แพะ​นั้น​จะ​พอ​ซื้อ​ไร่​นา. และ​จะ​มี​น้ำ​นม​แพะ​บริบูรณ์​เป็น​อาหาร​สำหรับ​เจ้า เป็น​อาหาร​สำหรับ​ครอบครัว​ของ​ตัว และ​สำหรับ​พวก​นางสาว​ของ​เจ้า​ด้วย.”—สุภาษิต 27:23-27.

“ทรัพย์​สิน” หรือ​ความ​มั่งคั่ง​ที่​ได้​รับ​โดย​การ​เสี่ยง​ทาง​ธุรกิจ​แบบ​ฉับ​ไว​พร้อม​กับ​ลงเอย​ด้วย​ความ​เด่น​ดัง (“มงกุฎ”) อาจ​สูญ​หาย​ไป​อย่าง​ง่าย​ดาย ดัง​ที่​หลาย​คน​จะ​ยืน​ยัน​ได้. ด้วย​เหตุ​นี้​จึง​มี​มาก​มาย​ที่​จะ​กล่าว​ถึง​ใน​เรื่อง​ชีวิต​แบบ​ง่าย ๆ อย่าง​เช่น​ที่​ผู้​เลี้ยง​แกะ​สมัย​โบราณ​ได้​ดำเนิน​ใน​การ​เอา​ใจ​ใส่​ปศุสัตว์. แนว​ทาง​ชีวิต​แบบ​นั้น​มิ​ใช่​ง่าย​ใน​แง่​ของ​การ​หมด​ห่วง​กังวล. ผู้​เลี้ยง​แกะ​จำเป็น​ต้อง​เอา​ใจ​ใส่​ต่อ​ฝูง​แกะ​ของ​เขา ทำ​ให้​แน่​ใจ​ว่า​แกะ​ได้​รับ​การ​คุ้มครอง. (บทเพลง​สรรเสริญ 23:4) ใน​การ​ให้​ความ​เอา​ใจ​ใส่​ต่อ​ฝูง​แกะ หาก​เขา​พบ​ว่า​แกะ​ป่วย​หรือ​ได้​รับ​บาดเจ็บ เขา​อาจ​เอา​น้ำมัน​บรรเทา​ความ​เจ็บ​ปวด​ทา​ให้​แกะ​นั้น. (บทเพลง​สรรเสริญ 23:5; ยะเอศเคล 34:4; ซะคาระยา 11:16) ใน​กรณี​ส่วน​ใหญ่ ผู้​เลี้ยง​แกะ​ที่​ขยัน​ซึ่ง​เอา​ใจ​ใส่​ต่อ​ฝูง​สัตว์​ของ​ตน​คง​จะ​เห็น​ความ​พยายาม​ของ​เขา​บังเกิด​ผล—ฝูง​แกะ​เขา​ค่อย ๆ เพิ่ม​ทวี​ขึ้น.