ห้องสมุดออนไลน์ของวอชเทาเวอร์

การรู้จัก “พระทัยของพระคริสต์”

หอสังเกตการณ์ 2000 | 15 กุมภาพันธ์
- การรู้จัก “พระทัยของพระคริสต์”
  
  “ใครเล่าได้รู้จักพระทัยของพระเจ้า, เพื่อจะสอนพระองค์ได้? แต่เรามีพระทัยของพระคริสต์.”—1 โกรินโธ 2:16.
  
  1, 2. ในพระคำของพระองค์ พระยะโฮวาทรงเห็นสมควรที่จะเปิดเผยอะไรเกี่ยวกับพระเยซู?
  
  พระเยซูทรงมีรูปร่างหน้าตาอย่างไร? พระเกศาของพระองค์สีอะไร? พระฉวี (ผิวกาย) สีอะไร? พระจักษุสีอะไร? พระองค์ทรงสูงขนาดไหน? ทรงหนักเท่าไร? ตลอดหลายศตวรรษ ภาพลักษณ์ของพระเยซูในผลงานศิลปะต่าง ๆ มีหลากหลาย นับตั้งแต่แบบที่สมเหตุสมผลไปจนถึงแบบที่ผิดความเป็นจริงไปไกล. บางคนสร้างภาพให้พระองค์มีลักษณะสมชายและมีชีวิตชีวา ในขณะที่บางคนสร้างภาพให้พระองค์มีลักษณะบอบบางและซูบซีด.
  
  ² อย่างไรก็ตาม คัมภีร์ไบเบิลไม่ได้เน้นถึงรูปลักษณ์ภายนอกของพระเยซู. แทนที่จะเป็นอย่างนั้น พระยะโฮวาทรงเห็นสมควรที่จะเปิดเผยสิ่งที่สำคัญกว่ามาก: บุคคลแบบที่พระเยซูทรงเป็น. บันทึกพระธรรมกิตติคุณไม่ได้รายงานแต่เพียงสิ่งที่พระเยซูตรัสและทำ แต่ยังเผยให้เห็นถึงความรู้สึกอันลึกซึ้งและแบบแผนการคิดที่อยู่เบื้องหลังคำพูดและการกระทำของพระองค์ด้วย. บันทึกที่มีขึ้นโดยการดลใจสี่เล่มนี้ช่วยเราให้เพ่งพิจารณาสิ่งที่อัครสาวกเปาโลกล่าวถึงว่าเป็น “พระทัยของพระคริสต์.” (1 โกรินโธ 2:16) นับว่าสำคัญที่เราจะคุ้นเคยกับแนวคิด, ความรู้สึก, และบุคลิกภาพของพระเยซู. เพราะเหตุใด? มีเหตุผลอย่างน้อยสองประการ.
  
  3. การที่เราคุ้นเคยกับพระทัยของพระคริสต์สามารถให้ความหยั่งเห็นเข้าใจอะไรแก่เรา?
  
  ³ ประการแรก พระทัยของพระคริสต์ช่วยให้เราเข้าใจพระทัยของพระยะโฮวาพระเจ้าดีขึ้น. พระเยซูทรงใกล้ชิดสนิทสนมกับพระบิดามากจนพระองค์ตรัสได้ว่า “ไม่มีใครรู้ว่าพระบุตรเป็นผู้ใดเว้นแต่พระบิดา. และไม่มีใครรู้ว่าพระบิดาเป็นผู้ใดเว้นแต่พระบุตร และผู้ที่พระบุตรพอพระทัยจะสำแดงให้รู้.” (ลูกา 10:22) ด้วยคำพูดดังกล่าว ก็เหมือนกับพระเยซูกำลังตรัสว่า ‘หากเจ้าอยากรู้ว่าพระยะโฮวาทรงเป็นอย่างไร จงมองดูเรา.’ (โยฮัน 14:9) ฉะนั้น เมื่อเราศึกษาสิ่งที่พระธรรมกิตติคุณเปิดเผยเกี่ยวกับวิธีที่พระเยซูคิดและรู้สึก จริง ๆ แล้วเรากำลังเรียนรู้ถึงวิธีที่พระยะโฮวาทรงคิดและรู้สึก. ความรู้เช่นนั้นช่วยเราให้ใกล้ชิดพระเจ้าของเรามากขึ้น.—ยาโกโบ 4:8.
  
  4. เพื่อเราจะทำอย่างพระคริสต์ได้จริง ๆ ก่อนอื่นเราต้องเรียนรู้อะไร และทำไม?
  
  ⁴ ประการที่สอง การที่เรารู้จักพระทัยของพระคริสต์ช่วยเราให้ “ดำเนินตามรอยพระบาทของพระองค์อย่างใกล้ชิด.” (1 เปโตร 2:21, ล.ม.) การดำเนินตามพระเยซูไม่ได้เป็นเพียงเรื่องของการกล่าวซ้ำคำตรัสของพระองค์และเลียนแบบการกระทำของพระองค์. เนื่องจากคำพูดและการกระทำได้รับอิทธิพลจากความคิดและความรู้สึก การดำเนินตามพระคริสต์จึงเรียกร้องให้เราปลูกฝัง “เจตคติ” อย่างเดียวกับที่พระองค์ทรงมี. (ฟิลิปปอย 2:5, ล.ม.) กล่าวอีกอย่างคือ เพื่อที่เราจะทำอย่างพระคริสต์ได้จริง ๆ ก่อนอื่นเราต้องเรียนที่จะคิดและรู้สึกอย่างพระองค์ ซึ่งก็หมายถึงว่าทำให้ดีที่สุดเท่าที่ความสามารถของเราในฐานะมนุษย์ไม่สมบูรณ์จะทำได้. ดังนั้น ด้วยความช่วยเหลือจากผู้เขียนพระธรรมกิตติคุณ ขอให้เราเพ่งพิจารณาพระทัยของพระคริสต์. ก่อนอื่น เราจะพิจารณาปัจจัยต่าง ๆ ที่มีผลกระทบต่อวิธีที่พระเยซูทรงคิดและรู้สึก.
  
  ความเป็นอยู่ก่อนเป็นมนุษย์
  
  5, 6. (ก) คนที่เราคบหาสมาคมด้วยอาจก่อผลกระทบต่อเราเช่นไร? (ข) พระบุตรหัวปีของพระเจ้าทรงมีการคบหาสมาคมเช่นไรในสวรรค์ก่อนเสด็จมายังแผ่นดินโลก และการคบหาสมาคมดังกล่าวมีผลอย่างไรต่อพระองค์?
  
  ⁵ คนที่เราคบหาใกล้ชิดอาจก่อผลกระทบต่อเรา โน้มนำความคิด, ความรู้สึก, และการกระทำของเราได้ทั้งในทางดีและทางเลว.a (สุภาษิต 13:20) ขอให้พิจารณาการคบหาสมาคมที่พระเยซูทรงมีในสวรรค์ก่อนเสด็จมายังแผ่นดินโลก. พระธรรมกิตติคุณโยฮันบอกเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของพระเยซูก่อนเป็นมนุษย์ในฐานะ “พระวาทะ” หรือโฆษกของพระเจ้า. โยฮันกล่าวว่า “เริ่มแรกพระวาทะเป็นอยู่แล้ว และพระวาทะนั้นได้อยู่กับพระเจ้า และพระวาทะนั้นเป็นพระเจ้าองค์หนึ่ง. เมื่อเดิมพระองค์ผู้นี้ได้อยู่กับพระเจ้า.” (โยฮัน 1:1, 2, ล.ม.) เนื่องจากพระยะโฮวาไม่มีจุดเริ่มต้น การที่พระวาทะอยู่กับพระเจ้าตั้งแต่ “เริ่มแรก” คงต้องหมายถึงตอนเริ่มต้นแห่งงานสร้างสรรค์ของพระเจ้า. (บทเพลงสรรเสริญ 90:2) พระเยซูทรงเป็น “ผู้แรกที่บังเกิดก่อนสรรพสิ่งทรงสร้าง.” ด้วยเหตุนั้น พระองค์ทรงดำรงอยู่ก่อนที่กายวิญญาณอื่น ๆ และเอกภพจะถูกสร้างขึ้น.—โกโลซาย 1:15, ล.ม.; วิวรณ์ 3:14.
  
  ⁶ ตามการประมาณของนักวิทยาศาสตร์บางคน เอกภพดำรงอยู่เป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งหมื่นสองพันล้านปี. หากการประมาณดังกล่าวใกล้เคียงความเป็นจริง พระบุตรหัวปีของพระเจ้าทรงมีสัมพันธภาพใกล้ชิดกับพระบิดาเป็นเวลานับหมื่นล้านปีก่อนการสร้างอาดาม. (เทียบกับมีคา 5:2.) สายสัมพันธ์อันเปี่ยมด้วยความรักและลึกซึ้งจึงพัฒนาขึ้นระหว่างพระองค์ทั้งสอง. ในฐานะพระปัญญาซึ่งมีการกล่าวถึงราวกับเป็นบุคคล มีการพรรณนาถึงพระบุตรหัวปีองค์นี้เมื่อทรงดำรงอยู่ก่อนเป็นมนุษย์ว่าพระองค์ตรัสดังนี้: “เราได้มาเป็นผู้ที่พระองค์ [พระยะโฮวา] ทรงโปรดปรานเป็นพิเศษวันแล้ววันเล่า เราชื่นชมยินดีเฉพาะพระพักตร์พระองค์ตลอดเวลา.” (สุภาษิต 8:30, ล.ม.) แน่นอน การใช้เวลามากมายจนไม่อาจนับได้ในการมีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับแหล่งแห่งความรักย่อมก่อผลกระทบที่ลึกล้ำต่อพระบุตรของพระเจ้า! (1 โยฮัน 4:8) พระบุตรองค์นี้ได้มารู้จักและสะท้อนถึงความคิด, ความรู้สึก, และวิถีทางของพระบิดาอย่างที่ไม่มีใครจะทำได้เหมือนพระองค์.—มัดธาย 11:27.
  
  ชีวิตบนแผ่นดินโลกและปัจจัยที่ก่อผลกระทบ
  
  7. เหตุผลหนึ่งที่ทำให้พระบุตรหัวปีของพระเจ้าจำเป็นต้องเสด็จมายังแผ่นดินโลกคืออะไร?
  
  ⁷ พระบุตรของพระเจ้ายังต้องเรียนรู้มากกว่านี้ เพราะพระประสงค์ของพระยะโฮวาคือการเตรียมพระบุตรไว้ให้เป็นมหาปุโรหิตที่กรุณา สามารถจะ “ร่วมรู้สึกกับความอ่อนแอของเรา.” (เฮ็บราย 4:15, ล.ม.) การบรรลุข้อเรียกร้องสำหรับบทบาทนี้เป็นเหตุผลอย่างหนึ่งที่พระบุตรเสด็จมายังแผ่นดินโลกในฐานะมนุษย์. ที่นี่ ในฐานะมนุษย์ที่ประกอบด้วยเลือดเนื้อ พระเยซูต้องพบกับสถานการณ์แวดล้อมและปัจจัยต่าง ๆ ที่ก่อผลกระทบซึ่งก่อนหน้านั้นพระองค์เพียงแต่สังเกตเห็นจากสวรรค์. บัดนี้ พระองค์ทรงสามารถมีอารมณ์และความรู้สึกแบบมนุษย์ด้วยพระองค์เอง. บางครั้งพระองค์รู้สึกเหน็ดเหนื่อย, กระหาย, และหิว. (มัดธาย 4:2; โยฮัน 4:6, 7) ยิ่งกว่านั้น พระองค์ทรงอดทนความลำบากและความทุกข์ทุกรูปแบบ. โดยวิธีนี้ พระองค์ “ทรงเรียนรู้การเชื่อฟัง” และมีคุณสมบัติครบถ้วนสำหรับบทบาทของพระองค์ในฐานะมหาปุโรหิต.—เฮ็บราย 5:8-10, ล.ม.
  
  8. เราทราบอะไรเกี่ยวกับชีวิตในช่วงแรก ๆ ของพระเยซูบนแผ่นดินโลก?
  
  ⁸ จะว่าอย่างไรสำหรับประสบการณ์ของพระเยซูบนแผ่นดินโลกในวัยเด็ก? ประวัติบันทึกเกี่ยวกับช่วงวัยเด็กของพระองค์มีน้อยมาก. ที่จริง มีเพียงมัดธายและลูกาที่บอกเล่าเหตุการณ์ในช่วงที่พระองค์ประสูติ. ผู้เขียนพระธรรมกิตติคุณทราบว่าพระเยซูเคยมีพระชนม์ชีพในสวรรค์ก่อนเสด็จมายังแผ่นดินโลก. การดำรงอยู่ก่อนเป็นมนุษย์นั่นแหละที่ทำให้เข้าใจได้ดียิ่งกว่าปัจจัยอื่นใดว่าพระองค์จะกลายเป็นบุคคลแบบไหน. อย่างไรก็ตาม พระเยซูทรงเป็นมนุษย์โดยครบถ้วนสมบูรณ์. แม้ว่าทรงสมบูรณ์ พระองค์ยังคงต้องเติบโตจากวัยทารก แล้วมาเป็นเด็กและเข้าสู่วัยรุ่นจนในที่สุดเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ตลอดเวลาดังกล่าวพระองค์ทรงเรียนรู้. (ลูกา 2:51, 52) คัมภีร์ไบเบิลเปิดเผยบางสิ่งเกี่ยวกับชีวิตในช่วงแรก ๆ ของพระเยซูซึ่งคงมีผลต่อพระองค์อย่างไม่มีข้อสงสัย.
  
  9. (ก) มีข้อบ่งชี้อะไรว่าพระเยซูประสูติในครอบครัวยากจน? (ข) พระเยซูคงเติบโตขึ้นมาในสภาพเศรษฐกิจแบบใด?
  
  ⁹ มีหลักฐานแสดงว่า พระเยซูประสูติในครอบครัวยากจน. เรื่องนี้เห็นได้จากของถวายที่โยเซฟและมาเรียนำไปถวายที่พระวิหารประมาณ 40 วันหลังการประสูติ. แทนที่จะนำลูกแกะไปถวายเป็นเครื่องบูชาเผาและลูกนกพิราบหรือนกเขาถวายเป็นเครื่องบูชาไถ่บาป ทั้งสองถวาย “นกเขาคู่หนึ่ง หรือ ลูกนกพิราบสองตัว” อย่างใดอย่างหนึ่ง. (ลูกา 2:24) ตามพระบัญญัติของโมเซ ของถวายนี้กำหนดไว้สำหรับให้คนจนถวาย. (เลวีติโก 12:6-8) ต่อมา ครอบครัวที่ต่ำต้อยนี้ขยายใหญ่ขึ้น. โยเซฟและมาเรียมีลูกตามปกติธรรมดาอย่างน้อยอีกหกคนภายหลังการประสูติโดยวิธีอัศจรรย์ของพระเยซู. (มัดธาย 13:55, 56) ดังนั้น พระเยซูทรงเติบโตขึ้นมาในครอบครัวใหญ่ และคงจะในสภาพเศรษฐกิจที่ต้องมัธยัสถ์อดออม.
  
  10. อะไรแสดงว่ามาเรียและโยเซฟเป็นคนที่เกรงกลัวพระเจ้า?
  
  ¹⁰ พระเยซูได้รับการเลี้ยงดูโดยบิดามารดาที่ยำเกรงพระเจ้า. มาเรีย มารดาของพระองค์เป็นสตรีที่เด่นคนหนึ่ง. ขอให้นึกถึงตอนที่ทูตสวรรค์ฆับรีเอลทักทายเธอ โดยกล่าวว่า “จงจำเริญเถิด เธอเป็นที่ทรงโปรดปรานมาก ขอพระเจ้าทรงสถิตอยู่กับเธอเถิด.” (ลูกา 1:28) โยเซฟก็เช่นกันเป็นชายผู้เลื่อมใสพระเจ้า. ด้วยความซื่อสัตย์ ทุก ๆ ปีเขาเดินทาง 150 กิโลเมตรไปยังกรุงยะรูซาเลมเพื่อเข้าร่วมเทศกาลปัศคา. มาเรียก็ไปด้วย แม้ว่ามีข้อเรียกร้องเฉพาะผู้ชายเท่านั้นให้ทำเช่นนี้. (เอ็กโซโด 23:17; ลูกา 2:41) ณ โอกาสดังกล่าวคราวหนึ่ง หลังจากเที่ยวตามหาจนทั่ว โยเซฟและมาเรียก็พบพระเยซูผู้ทรงมีพระชนมายุได้ 12 พรรษาอยู่ที่พระวิหารในหมู่อาจารย์. พระเยซูตรัสแก่บิดามารดาผู้เป็นห่วงกังวลว่า “ท่านยังไม่ทราบหรือว่า ฉันคงต้องอยู่ในราชฐานแห่งพระบิดาของฉัน?” (ลูกา 2:49) “พระบิดา”—คำนี้คงต้องมีนัยความหมายที่อบอุ่นและเสริมสร้างสำหรับพระเยซูผู้ยังเยาว์. ประการหนึ่งนั้น คงมีคนบอกพระองค์ว่าพระยะโฮวาทรงเป็นบิดาที่แท้จริงของพระองค์. นอกจากนี้ โยเซฟคงต้องเป็นบิดาเลี้ยงที่ดี. พระยะโฮวาคงไม่เลือกชายที่เกรี้ยวกราดหรือโหดร้ายให้เลี้ยงดูพระบุตรที่รักของพระองค์แน่!
  
  11. พระเยซูทรงเรียนรู้งานอะไร และในสมัยคัมภีร์ไบเบิล การทำงานในอาชีพนี้หมายรวมถึงอะไร?
  
  ¹¹ ขณะเจริญวัยขึ้นในเมืองนาซาเร็ธ พระเยซูทรงเรียนรู้เกี่ยวกับงานช่างไม้ ซึ่งก็คงเรียนจากโยเซฟบิดาเลี้ยงของพระองค์นั่นเอง. พระเยซูทรงชำนาญในงานนี้จนมีคนเรียกพระองค์ว่า “ช่างไม้.” (มาระโก 6:3) ในสมัยคัมภีร์ไบเบิล ช่างไม้ได้รับการว่าจ้างให้สร้างบ้าน, ทำเฟอร์นิเจอร์ (อาทิเช่น โต๊ะ, เก้าอี้, และม้านั่ง), และทำเครื่องมือการเกษตร. ในหนังสือบทสนทนากับไทรโฟ จัสติน มาร์เทอร์ แห่งศตวรรษที่สองเขียนเกี่ยวกับพระเยซูว่า “เมื่ออยู่ในหมู่ผู้ชาย งานที่พระองค์ทรงทำเป็นประจำคืองานช่างไม้ ทำผาลและแอก.” งานดังกล่าวไม่ง่ายเลย เพราะช่างไม้ในสมัยโบราณคงไม่สามารถหาซื้อไม้. เป็นไปได้มากกว่าว่า เขาต้องออกไปหาและเลือกต้นไม้ เหวี่ยงขวานตัดต้นไม้ แล้วลากไม้นั้นมาที่บ้าน. ดังนั้น พระเยซูอาจทราบดีถึงข้อท้าทายของการหาเลี้ยงชีพ, การติดต่อกับลูกค้า, และการชักหน้าให้ถึงหลัง.
  
  12. อะไรแสดงว่าโยเซฟคงจะเสียชีวิตก่อนพระเยซู และเรื่องนี้คงจะหมายถึงอะไรสำหรับพระเยซู?
  
  ¹² ในฐานะบุตรชายคนโต พระเยซูคงช่วยดูแลครอบครัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากดูเหมือนว่าโยเซฟเสียชีวิตก่อนพระเยซู.b หอสังเกตการณ์แห่งซีโอน ฉบับ 1 มกราคม 1900 (ภาษาอังกฤษ) กล่าวว่า “ตามคำเล่าสืบปาก โยเซฟเสียชีวิตขณะที่พระเยซูยังทรงเยาว์ พระองค์จึงทรงทำงานเป็นช่างไม้และเป็นผู้หาเลี้ยงครอบครัว. เรื่องนี้ปรากฏมีข้อสนับสนุนบางอย่างในพระคัมภีร์ซึ่งมีการเรียกพระเยซูว่าช่างไม้ และกล่าวถึงมารดากับน้องชายของพระองค์ด้วย แต่กลับไม่ได้กล่าวถึงโยเซฟเลย. (มาระโก 6:3) . . . ดังนั้น จึงเป็นไปได้ทีเดียวว่า ช่วงเวลายาวนานถึงสิบแปดปีของชีวิตองค์พระผู้เป็นเจ้า คือนับตั้งแต่เหตุการณ์ [ดังบันทึกไว้ที่ลูกา 2:41-49] จนถึงตอนที่พระองค์รับบัพติสมา พระองค์ทรงใช้เวลาช่วงนั้นในการทำหน้าที่การงานตามปกติธรรมดาในชีวิต.” มาเรียกับลูก ๆ รวมทั้งพระเยซูด้วย คงรู้ซึ้งดีถึงความเจ็บปวดซึ่งเกิดจากการที่สามีและบิดาผู้เป็นที่รักเสียชีวิต.
  
  13. เมื่อพระเยซูทรงเริ่มต้นงานรับใช้ของพระองค์ เหตุใดพระองค์จึงทรงทำด้วยความรู้, ความหยั่งเห็นเข้าใจ, และความรู้สึกอันลึกซึ้งอย่างที่ไม่มีมนุษย์คนใดสามารถทำได้อย่างนั้น?
  
  ¹³ เห็นได้ชัด พระเยซูไม่ได้ประสูติมามีชีวิตที่สมบูรณ์พูนสุข. แทนที่จะเป็นอย่างนั้น พระองค์ทรงมีประสบการณ์ชีวิตอย่างคนธรรมดาทั่วไป. ต่อมา ในปี ส.ศ. 29 พระเยซูทรงปฏิบัติงานมอบหมายของพระเจ้าที่คอยพระองค์อยู่. ในฤดูใบไม้ร่วงของปีนั้น พระองค์ทรงรับบัพติสมาในน้ำและได้รับการบังเกิดเป็นบุตรฝ่ายวิญญาณของพระเจ้า. ‘ฟ้าสวรรค์แหวกออกแก่พระองค์’ ซึ่งก็คงเป็นการระบุว่าบัดนี้พระองค์ทรงระลึกได้ถึงชีวิตของพระองค์ในสวรรค์ก่อนเป็นมนุษย์ รวมถึงความคิดและความรู้สึกที่พระองค์ทรงเคยมี. (ลูกา 3:21, 22) ดังนั้น เมื่อพระเยซูทรงเริ่มต้นงานรับใช้ของพระองค์ พระองค์จึงทรงทำงานนั้นด้วยความรู้, ความหยั่งเห็นเข้าใจ, และความรู้สึกอันลึกซึ้งอย่างที่ไม่มีมนุษย์คนใดจะทำได้อย่างนั้น. ด้วยเหตุผลที่ดี ผู้เขียนพระธรรมกิตติคุณจึงได้อุทิศการเขียนส่วนใหญ่ของตนให้แก่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในงานรับใช้ของพระเยซู. แม้กระนั้น พวกเขาไม่สามารถบันทึกทุกสิ่งที่พระองค์ตรัสและทำ. (โยฮัน 21:25) แต่สิ่งที่พวกเขาได้รับการดลใจให้บันทึกช่วยเราให้เพ่งพิจารณาพระทัยของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา.
  
  บุคคลอย่างที่พระเยซูทรงเป็น
  
  14. พระธรรมกิตติคุณพรรณนาพระเยซูไว้อย่างไรในฐานะบุรุษที่อบอุ่นนุ่มนวลและมีความรู้สึกอันลึกซึ้ง?
  
  ¹⁴ บุคลิกภาพของพระเยซูที่เห็นเด่นชัดจากพระธรรมกิตติคุณคือบุรุษที่อบอุ่นนุ่มนวลและมีความรู้สึกอันลึกซึ้ง. พระองค์ทรงแสดงให้เห็นถึงการตอบสนองทางอารมณ์ในขอบเขตที่กว้างขวาง: ทรงสงสารคนโรคเรื้อน (มาระโก 1:40, 41); ทรงโศกเศร้าเนื่องด้วยประชาชนที่ไม่ตอบรับ (ลูกา 19:41, 42); ทรงแสดงความขุ่นเคืองอย่างชอบธรรมต่อคนแลกเงินที่ละโมบ (โยฮัน 2:13-17). เนื่องจากทรงเป็นคนที่ร่วมรู้สึก พระเยซูตื้นตันพระทัยจนถึงกับกันแสง และพระองค์ไม่ทรงปิดซ่อนความรู้สึกของพระองค์. เมื่อลาซะโรสหายที่พระองค์ทรงรักเสียชีวิต ภาพของมาเรียพี่สาวลาซะโรร้องไห้ทำให้พระเยซูสะเทือนพระทัยมากจนถึงกับกันแสงออกมาต่อหน้าคนอื่น ๆ.—โยฮัน 11:32-36.
  
  15. ความรู้สึกอันอ่อนละมุนของพระเยซูเห็นได้อย่างไรจากวิธีที่พระองค์ทรงมองดูและปฏิบัติต่อผู้อื่น?
  
  ¹⁵ ความรู้สึกอันอ่อนละมุนของพระเยซูเห็นได้ชัดเป็นพิเศษในวิธีที่พระองค์ทรงมองดูและปฏิบัติต่อผู้อื่น. พระองค์ทรงเข้าถึงคนจนและคนที่ถูกกดขี่ ช่วยพวกเขา ‘ได้ความสดชื่นสำหรับจิตวิญญาณของเขา.’ (มัดธาย 11:4, 5, 28-30, ล.ม.) พระองค์ไม่ทรงมีธุระยุ่งเกินไปที่จะตอบสนองความจำเป็นของคนที่ทนทุกข์ ไม่ว่าจะเป็นหญิงตกเลือดที่แอบสัมผัสฉลองพระองค์หรือชายขอทานตาบอดที่ไม่ยอมเงียบเสียง. (มัดธาย 9:20-22; มาระโก 10:46-52) พระเยซูทรงมองหาข้อดีในผู้อื่นและชมเชยเขา; กระนั้น พระองค์ทรงพร้อมด้วยที่จะว่ากล่าวเมื่อจำเป็น. (มัดธาย 16:23; โยฮัน 1:47; 8:44) ในสมัยซึ่งผู้หญิงถูกจำกัดสิทธิ พระเยซูทรงปฏิบัติอย่างสมดุลต่อผู้หญิงโดยคำนึงถึงศักดิ์ศรีและให้ความนับถือ. (โยฮัน 4:9, 27) จึงไม่แปลกที่สตรีกลุ่มหนึ่งเต็มใจสนับสนุนพระองค์ด้วยทรัพย์สิ่งของส่วนตัว.—ลูกา 8:3.
  
  16. อะไรแสดงว่าพระเยซูทรงมีทัศนะที่สมดุลต่อชีวิตและสิ่งฝ่ายวัตถุ?
  
  ¹⁶ พระเยซูทรงมีทัศนะที่สมดุลต่อชีวิต. สิ่งฝ่ายวัตถุไม่ใช่เรื่องสำคัญเป็นอันดับแรกสำหรับพระองค์. ดูเหมือนว่า พระองค์ทรงมีน้อยมากในด้านวัตถุ. พระองค์ตรัสว่าพระองค์ “ไม่มีที่ ๆ จะวางศีรษะ.” (มัดธาย 8:20) ในขณะเดียวกัน พระเยซูทรงเพิ่มเติมความยินดีให้แก่ผู้อื่น. เมื่อพระองค์ทรงเข้าร่วมงานเลี้ยงสมรส—งานซึ่งตามปกติจะมีดนตรี การร้องเพลง และการละเล่นรื่นเริงกัน—เห็นได้ชัดว่าพระองค์ไม่ได้ไปอยู่ที่นั่นแล้วทำให้งานนั้นหมดสนุก. ที่จริง พระเยซูทรงทำการอัศจรรย์ครั้งแรกที่นั่น. เมื่อเหล้าองุ่นหมด พระองค์ทรงเปลี่ยนน้ำให้กลายเป็นเหล้าองุ่นชั้นเยี่ยม เครื่องดื่มซึ่ง “ทำให้ใจมนุษย์ชื่นบาน.” (บทเพลงสรรเสริญ 104:15; โยฮัน 2:1-11) ด้วยเหตุนั้น งานเลี้ยงรื่นเริงจึงดำเนินต่อไปได้ และไม่ต้องสงสัยเลยว่าช่วยให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวไม่ต้องเสียหน้า. นอกจากนั้น ความสมดุลของพระองค์ยังสะท้อนให้เห็นจากที่มีการกล่าวถึงบ่อยยิ่งกว่านั้นมากว่าพระเยซูทรงทำงานรับใช้ของพระองค์อย่างหนักและต่อเนื่องยาวนาน.—โยฮัน 4:34.
  
  17. เหตุใดจึงไม่น่าแปลกใจที่พระเยซูทรงเป็นครูชั้นยอด และคำสอนของพระองค์สะท้อนถึงอะไร?
  
  ¹⁷ พระเยซูทรงเป็นครูชั้นยอด. การสอนส่วนใหญ่ของพระองค์สะท้อนถึงความเป็นจริงของชีวิตประจำวัน ซึ่งเป็นเรื่องที่พระองค์ทรงคุ้นเคยดี. (มัดธาย 13:33; ลูกา 15:8) ลักษณะการสอนของพระองค์นั้นไม่มีใครเทียบ—ชัดเจน, เรียบง่าย, และใช้ได้ผลเสมอ. ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือสิ่งที่พระองค์ทรงสอน. คำสอนของพระองค์สะท้อนถึงความปรารถนาจากหัวใจที่จะช่วยผู้ฟังให้คุ้นเคยกับความคิด, ความรู้สึก, และวิถีทางของพระยะโฮวา.—โยฮัน 17:6-8.
  
  18, 19. (ก) พระเยซูทรงพรรณนาเกี่ยวกับพระบิดาของพระองค์ด้วยภาพพจน์ที่ชัดเจนเช่นไร? (ข) จะมีการพิจารณาอะไรในบทความถัดไป?
  
  ¹⁸ ด้วยการใช้อุทาหรณ์บ่อย ๆ พระเยซูทรงเปิดเผยเกี่ยวกับพระบิดาของพระองค์ด้วยภาพพจน์อันแจ่มชัดที่ไม่อาจลืมได้ง่าย ๆ. การกล่าวถึงความเมตตาของพระเจ้าอย่างกว้าง ๆ เป็นวิธีหนึ่งที่อาจทำได้. แต่นับเป็นคนละเรื่องเลยทีเดียวที่จะเปรียบพระยะโฮวากับบิดาที่ให้อภัยซึ่งรู้สึกตื้นตันใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นบุตรชายกลับมา จนได้ ‘วิ่งมาซบที่คอบุตรแล้วจูบเขาด้วยความอ่อนโยน.’ (ลูกา 15:11-24, ล.ม.) พระเยซูทรงปฏิเสธวัฒนธรรมอันเข้มงวดที่พวกหัวหน้าศาสนาดูถูกสามัญชน โดยอธิบายว่าพระบิดาของพระองค์เป็นพระเจ้าที่เข้าหาได้ง่าย ผู้พอพระทัยคำอ้อนวอนของคนเก็บภาษีที่ถ่อมตนมากกว่าคำอธิษฐานอย่างวางท่าของฟาริซายที่อวดตัว. (ลูกา 18:9-14) พระเยซูทรงพรรณนาถึงพระยะโฮวาในฐานะพระเจ้าที่ใฝ่พระทัยผู้ทรงทราบเมื่อนกกระจอกตัวเล็ก ๆ ตกถึงดิน. พระเยซูทรงรับรองกับเหล่าสาวกว่า “อย่ากลัวเลย ท่านทั้งหลายก็ประเสริฐกว่านกกระจาบหลายตัว.” (มัดธาย 10:29, 31) จึงไม่แปลกที่ประชาชนรู้สึกทึ่งใน “คำสั่งสอน” ของพระเยซู และถูกดึงดูดให้เข้ามาหาพระองค์. (มัดธาย 7:28, 29) คิดดูซิ ในครั้งหนึ่ง “ประชาชนพากันมามากมาย” และค้างอยู่กับพระองค์สามวัน แม้ไม่มีอาหารรับประทาน!—มาระโก 8:1, 2, ฉบับแปลใหม่.
  
  ¹⁹ เราสามารถแสดงความขอบพระคุณที่พระยะโฮวาได้เปิดเผยถึงพระทัยของพระคริสต์ไว้ในพระคำของพระองค์! อย่างไรก็ตาม เราจะปลูกฝังและแสดงพระทัยของพระคริสต์ได้อย่างไรในการติดต่อสัมพันธ์กับผู้อื่น? จะมีการพิจารณาเรื่องนี้ในบทความถัดไป.
  
  [เชิงอรรถ]
  
  a ในเรื่องที่ว่าเหล่ากายวิญญาณอาจถูกโน้มนำจากการคบหาสมาคมจะเห็นได้ที่วิวรณ์ 12:3, 4. ที่นั่น มีการให้ภาพซาตานว่าเป็น “พญานาค” ซึ่งสามารถใช้อิทธิพลของมันเพื่อจะได้ “ดาว” อื่น ๆ ซึ่งก็คือเหล่าบุตรที่เป็นกายวิญญาณ มาร่วมสมทบกับมันในแนวทางกบฏ.—เทียบกับโยบ 38:7.
  
  b มีการกล่าวถึงโยเซฟโดยตรงครั้งสุดท้ายตอนที่พบพระเยซูผู้มีพระชนมายุได้ 12 พรรษาอยู่ที่พระวิหาร. ไม่มีการกล่าวถึงโยเซฟที่งานเลี้ยงสมรส ณ บ้านคานา ในคราวการเริ่มต้นงานรับใช้ของพระเยซู. (โยฮัน 2:1-3) ในปี ส.ศ. 33 พระเยซูผู้ถูกตรึงทรงฝากฝังมาเรียไว้ในความดูแลของอัครสาวกโยฮันที่ทรงรัก. พระเยซูคงไม่ทำอย่างนั้นหากโยเซฟยังมีชีวิตอยู่.—โยฮัน 19:26, 27.

คุณมี “พระทัยของพระคริสต์” ไหม?

หอสังเกตการณ์ 2000 | 15 กุมภาพันธ์
- คุณมี “พระทัยของพระคริสต์” ไหม?
  
  “ขอพระเจ้าผู้ทรงให้ท่านทั้งหลายมีความอดทนและการปลอบโยน โปรดให้ท่านทั้งหลายมีทัศนคติอย่างเดียวกัน . . . เหมือนพระคริสต์เยซูทรงมี.”—โรม 15:5, ล.ม.
  
  1. มีการพรรณนาถึงพระเยซูอย่างไรในภาพวาดจำนวนมากของคริสต์ศาสนจักร และเหตุใดนี่ไม่ใช่การพรรณนาถึงพระเยซูอย่างยุติธรรม?
  
  “ไม่เคยมีใครเห็นพระองค์ทรงพระสรวลแม้แต่ครั้งเดียว.” นั่นคือคำพรรณนาถึงพระเยซูในเอกสารฉบับหนึ่งซึ่งอ้างอย่างที่ไม่เป็นความจริงว่าเขียนโดยเจ้าหน้าที่ชาวโรมันโบราณผู้หนึ่ง. กล่าวกันว่าเอกสารนี้ ซึ่งเป็นที่รู้จักกันในรูปแบบปัจจุบันตั้งแต่ประมาณศตวรรษที่ 11 มีอิทธิพลต่อศิลปินมากมาย.a พระเยซูทรงปรากฏในภาพวาดจำนวนมากในฐานะบุคคลที่เคร่งขรึม ซึ่งหากเคยแย้มพระโอษฐ์ก็คงน้อยครั้งเต็มที. แต่นั่นย่อมเป็นการพรรณนาถึงพระเยซูอย่างไม่ยุติธรรม เพราะพระธรรมกิตติคุณพรรณนาถึงพระองค์ว่าทรงเป็นบุรุษที่อบอุ่น, มีพระทัยกรุณา, และมีความรู้สึกอันลึกซึ้ง.
  
  2. เราอาจปลูกฝัง “ทัศนคติอย่างเดียวกัน . . . เหมือนพระคริสต์เยซูทรงมี” ได้อย่างไร และการปลูกฝังดังกล่าวจะช่วยเราให้พร้อมจะทำอะไร?
  
  ² เห็นได้ชัด เพื่อจะรู้จักตัวจริงของพระเยซู เราต้องบรรจุความคิดและหัวใจของเราด้วยความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับบุคคลแบบที่พระเยซูทรงเป็นจริง ๆ ขณะอยู่บนแผ่นดินโลกนี้. ด้วยเหตุนั้น ให้เราตรวจสอบเรื่องราวบางอย่างจากพระธรรมกิตติคุณที่ให้ความหยั่งเห็นเข้าใจแก่เราในเรื่อง “พระทัยของพระคริสต์”—กล่าวคือความรู้สึก, การรับรู้, ความคิด, และการหาเหตุผลของพระองค์. (1 โกรินโธ 2:16) ขณะที่เราทำอย่างนั้น ให้เราพิจารณาวิธีที่เราอาจปลูกฝัง “ทัศนคติอย่างเดียวกัน . . . เหมือนพระคริสต์เยซูทรงมี.” (โรม 15:5, ล.ม.) โดยวิธีนี้ เราอาจพร้อมมากกว่าในการดำเนินชีวิตและในการติดต่อสัมพันธ์กับผู้อื่นเพื่อดำเนินตามแบบอย่างที่พระองค์ทรงวางไว้สำหรับเรา.—โยฮัน 13:15.
  
  เป็นผู้ที่เข้าหาได้ง่าย
  
  3, 4. (ก) ฉากของเหตุการณ์ซึ่งบันทึกไว้ที่มาระโก 10:13-16 เป็นอย่างไร? (ข) พระเยซูทรงแสดงปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อเหล่าสาวกพยายามห้ามเด็กเล็ก ๆ ไว้ไม่ให้เข้ามาหาพระองค์?
  
  ³ ผู้คนรู้สึกถูกดึงดูดให้เข้าไปหาพระเยซู. ในหลายโอกาส คนในวัยและภูมิหลังต่าง ๆ กันเข้าหาพระองค์อย่างเป็นอิสระ. ขอให้พิจารณาเหตุการณ์ซึ่งบันทึกไว้ที่มาระโก 10:13-16. เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นขณะจวนจะถึงตอนสิ้นสุดงานรับใช้ของพระองค์ ขณะพระองค์กำลังมุ่งตรงไปยังกรุงยะรูซาเลมเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อเผชิญหน้ากับความตายอันเจ็บปวดรวดร้าว.—มาระโก 10:32-34.
  
  ⁴ ขอให้นึกถึงฉากเหตุการณ์. ประชาชนเริ่มพาเด็ก ๆ รวมทั้งทารกมาให้พระเยซูอวยพร.b อย่างไรก็ตาม เหล่าสาวกพยายามห้ามพวกเด็ก ๆ ไม่ให้เข้ามาหาพระเยซู. อาจเป็นได้ พวกสาวกคิดว่าพระเยซูคงไม่ต้องการถูกรบกวนจากพวกเด็ก ๆ เป็นแน่ในช่วงสัปดาห์สำคัญที่เหลืออยู่นี้. แต่พวกเขาคิดผิด. เมื่อพระเยซูทรงทราบว่าพวกสาวกกำลังทำอะไร พระองค์แสดงความไม่พอพระทัย. พระเยซูทรงเรียกเด็ก ๆ ให้เข้าไปหาพระองค์ ตรัสว่า “จงยอมให้เด็กเล็ก ๆ เข้ามาหาเรา, อย่าห้ามเขาเลย.” (มาระโก 10:14) ตอนนั้นเอง พระองค์ทรงทำสิ่งซึ่งเผยให้เห็นลักษณะที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความรักแท้จริง. บันทึกกล่าวว่า “พระองค์ทรงอุ้มเด็กเล็ก ๆ เหล่านั้น . . . และทรงอวยพรให้.” (มาระโก 10:16) เห็นได้ชัด พวกเด็ก ๆ รู้สึกสบายใจขณะที่พระเยซูทรงอุ้มเขาไว้ในวงแขนที่อาทรของพระองค์.
  
  5. บันทึกที่มาระโก 10:13-16 บอกอะไรแก่เราเกี่ยวกับบุคคลแบบที่พระเยซูทรงเป็น?
  
  ⁵ บันทึกสั้น ๆ นั้นบอกเรามากทีเดียวเกี่ยวกับบุคคลแบบที่พระเยซูทรงเป็น. สังเกตว่าพระองค์เป็นผู้ที่เข้าหาได้ง่าย. แม้ว่าพระองค์ทรงเคยมีตำแหน่งสูงในสวรรค์ พระองค์มิได้เหยียดหยามมนุษย์ไม่สมบูรณ์หรือทำให้เขากลัว. (โยฮัน 17:5) การที่แม้แต่เด็กก็รู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับพระองค์ย่อมบ่งถึงอะไรบางอย่างด้วยมิใช่หรือ? แน่นอน พวกเด็ก ๆ คงไม่รู้สึกถูกดึงดูดให้เข้าไปหาคนที่เย็นชาไร้ความยินดีผู้ไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะ! ผู้คนทุกวัยเข้าหาพระเยซูเนื่องจากพวกเขารู้สึกได้ว่าพระองค์ทรงเป็นคนอบอุ่นเอื้ออาทร และพวกเขาเชื่อมั่นว่าพระองค์จะไม่ผลักไสพวกเขา.
  
  6. ผู้ปกครองจะทำให้ตัวเองเป็นคนที่เข้าหาได้ง่ายขึ้นได้อย่างไร?
  
  ⁶ เมื่อใคร่ครวญในบันทึกนี้ เราอาจถามตัวเราเองว่า ‘ฉันมีพระทัยของพระคริสต์ไหม? ฉันเป็นคนที่เข้าหาได้ง่ายไหม?’ ในสมัยวิกฤตินี้ แกะของพระเจ้าจำเป็นต้องมีผู้บำรุงเลี้ยงที่เข้าหาได้ง่าย ชายที่เป็นเหมือน “ที่หลบซ่อนให้พ้นลม.” (ยะซายา 32:1, 2, ล.ม.; 2 ติโมเธียว 3:1) ผู้ปกครองทั้งหลาย หากคุณปลูกฝังความสนใจที่ออกมาจากใจอย่างแท้จริงต่อพี่น้องของคุณและเต็มใจจะสละตัวเองเพื่อประโยชน์ของพวกเขา พวกเขาก็จะรับรู้ได้ถึงความห่วงใยของคุณ. พวกเขาจะเห็นได้อย่างนั้นจากการแสดงออกทางสีหน้าของคุณ, ฟังออกจากน้ำเสียงของคุณ, และสังเกตได้จากท่าทีที่กรุณาของคุณ. ความอบอุ่นและความห่วงใยแท้จริงเช่นนั้นสามารถสร้างบรรยากาศแห่งความไว้วางใจ ซึ่งจะทำให้ง่ายขึ้นที่ผู้อื่น รวมทั้งเด็ก ๆ ด้วย จะเข้าหาคุณ. สตรีคริสเตียนคนหนึ่งอธิบายถึงเหตุผลที่เธอสามารถเปิดใจพูดกับผู้ปกครองคนหนึ่งว่า “เขาพูดกับดิฉันด้วยท่าทีที่นุ่มนวลและเมตตารักใคร่. ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว ดิฉันก็คงพูดไม่ออก. เขาทำให้ดิฉันรู้สึกปลอดภัย.”
  
  คำนึงถึงผู้อื่น
  
  7. (ก) พระเยซูทรงแสดงให้เห็นอย่างไรว่าพระองค์ทรงคำนึงถึงผู้อื่น? (ข) อาจเป็นเพราะเหตุใดที่พระเยซูทรงฟื้นฟูความสามารถในการมองเห็นให้ชายตาบอดคนหนึ่งอย่างค่อยเป็นค่อยไป?
  
  ⁷ พระเยซูทรงคำนึงถึงผู้อื่น. พระองค์ทรงมีความรู้สึกไวต่อความรู้สึกของผู้อื่น. เพียงได้เห็นคนที่ทนทุกข์ก็ทำให้สะเทือนพระทัยอย่างยิ่งจนกระตุ้นพระองค์ให้บรรเทาทุกข์ของพวกเขา. (มัดธาย 14:14) พระองค์ทรงคำนึงถึงขีดจำกัดและความจำเป็นของผู้อื่นด้วย. (โยฮัน 16:12) ครั้งหนึ่ง ผู้คนพาชายตาบอดคนหนึ่งมาขอให้พระเยซูรักษาเขา. พระเยซูทรงฟื้นฟูความสามารถในการมองเห็นให้แก่ชายคนนี้ แต่ทรงรักษาอย่างค่อยเป็นค่อยไป. ทีแรก ชายคนนี้เริ่มมองเห็นผู้คนแต่เพียงรางเลือน—“เหมือนต้นไม้เดินไปเดินมา.” ต่อจากนั้น พระเยซูทรงทำให้เขามองเห็นชัดเป็นปกติ. เหตุใดพระองค์ทรงค่อย ๆ รักษาชายคนนี้ทีละน้อย? ที่ทำอย่างนั้นคงจะเพื่อให้ชายคนนี้ซึ่งคุ้นเคยกับความมืดมานานสามารถปรับสายตารับการมองเห็นโลกอันสลับซับซ้อนซึ่งสว่างจ้าด้วยแสงอาทิตย์.—มาระโก 8:22-26.
  
  8, 9. (ก)เกิดอะไรขึ้นหลังจากพระเยซูกับเหล่าสาวกเข้าไปในแขวงเดกาโปลีได้ไม่นาน? (ข) จงพรรณนาถึงการรักษาชายหูหนวกที่พระเยซูทรงทำ.
  
  ⁸ ขอให้พิจารณาอีกเหตุการณ์หนึ่งซึ่งเกิดขึ้นหลังวันปัศคาปี ส.ศ. 32. พระเยซูกับเหล่าสาวกได้เข้าไปในแขวงเดกาโปลี ฟากตะวันออกของทะเลฆาลิลาย. ไม่นานนัก ก็มีคนกลุ่มใหญ่พบพระเยซูกับสาวกที่นั่นและนำคนป่วยกับคนพิการจำนวนมากมาหาพระเยซู และพระองค์ทรงรักษาเขาสิ้นทุกคน. (มัดธาย 15:29, 30) ที่น่าสนใจคือ พระเยซูทรงแยกชายคนหนึ่งออกมาเพื่อให้เขาได้รับการดูแลเป็นพิเศษ. ผู้เขียนพระธรรมกิตติคุณมาระโก ซึ่งเป็นคนเดียวที่บันทึกเหตุการณ์นี้ไว้ รายงานสิ่งที่เกิดขึ้น.—มาระโก 7:31-35.
  
  ⁹ ชายคนนี้หูหนวกและแทบจะพูดไม่ได้. พระเยซูอาจทราบว่าชายคนนี้รู้สึกกังวลหรือกระดากอายเป็นพิเศษ. ตอนนั้นเอง พระเยซูทรงทำเรื่องที่ค่อนข้างแปลก. พระองค์ทรงพาชายคนนี้ออกจากฝูงชนไปอยู่ต่างหาก. จากนั้น พระเยซูทรงแสดงท่าทางบางอย่างเพื่อสื่อให้ชายคนนี้เข้าใจถึงสิ่งที่พระองค์กำลังจะทำ. พระองค์ “ทรงเอานิ้วพระหัตถ์ยอนเข้าที่หูของชายผู้นั้น, และทรงบ้วนน้ำลายเอานิ้วพระหัตถ์จิ้มแตะลิ้นคนนั้น.” (มาระโก 7:33) แล้วพระเยซูทรงแหงนพระพักตร์ดูฟ้าและถอนพระทัยอธิษฐาน. การแสดงออกเหล่านี้ย่อมเท่ากับเป็นการบอกชายผู้นี้ว่า ‘สิ่งที่เราจะทำแก่เจ้านี้เป็นอำนาจจากพระเจ้า.’ ในที่สุด พระเยซูตรัสว่า “จงเปิดออก.” (มาระโก 7:34) ทันใดนั้นเอง ชายคนนี้ก็สามารถได้ยินและพูดได้เป็นปกติ.
  
  10, 11. โดยวิธีใดที่เราอาจแสดงการคำนึงถึงความรู้สึกของผู้อื่นในประชาคม? ในครอบครัว?
  
  ¹⁰ ช่างคำนึงถึงผู้อื่นอะไรเช่นนี้! พระเยซูทรงไวต่อความรู้สึกของพวกเขา และการคำนึงถึงอย่างร่วมรู้สึกเช่นนี้เองที่กระตุ้นพระองค์ให้ลงมือทำด้วยวิธีที่ถนอมความรู้สึกของพวกเขา. ในฐานะคริสเตียน เราควรปลูกฝังและแสดงออกซึ่งพระทัยของพระคริสต์ในแง่นี้. คัมภีร์ไบเบิลเตือนสติเราว่า “ท่านทั้งหลายทุกคน จงมีความคิดจิตใจอย่างเดียวกัน, แสดงความเห็นอกเห็นใจ, มีความรักใคร่ฉันพี่น้อง, ความเมตตารักใคร่อันอ่อนละมุน, จิตใจถ่อม.” (1 เปโตร 3:8, ล.ม.) แน่นอน เพื่อจะทำได้อย่างนี้จำเป็นที่เราจะต้องพูดและทำในวิธีที่คำนึงถึงความรู้สึกของผู้อื่น.
  
  ¹¹ ในประชาคม เราสามารถแสดงการคำนึงถึงความรู้สึกของผู้อื่นได้โดยคำนึงถึงศักดิ์ศรีของเขา ปฏิบัติต่อเขาอย่างที่เราอยากได้รับการปฏิบัติ. (มัดธาย 7:12) นั่นย่อมรวมถึงการระวังสิ่งที่เราพูด ตลอดจนวิธีที่เราพูด. (โกโลซาย 4:6) จำไว้ว่า ‘คำพูดพล่อย ๆ เหมือนการแทงของกระบี่.’ (สุภาษิต 12:18) ในครอบครัวล่ะจะว่าอย่างไร? สามีและภรรยาที่รักกันอย่างแท้จริงย่อมไวต่อความรู้สึกของกันและกัน. (เอเฟโซ 5:33) พวกเขาหลีกเลี่ยงคำพูดเกรี้ยวกราด, การวิพากษ์วิจารณ์ไม่หยุดหย่อน, และการพูดค่อนแคะเชือดเฉือน—ซึ่งทั้งหมดนี้อาจสร้างความเจ็บใจที่ไม่หายไปได้ง่าย ๆ. เด็ก ๆ ก็มีความรู้สึกเหมือนกัน และบิดามารดาผู้มีความรักต้องคำนึงถึงเรื่องนี้. เมื่อจำเป็นต้องว่ากล่าวแก้ไข บิดามารดาผู้เปี่ยมด้วยความรักทำอย่างที่ให้ความนับถือและคำนึงถึงศักดิ์ศรีของลูก ๆ และไม่ทำให้เขาได้อายโดยไม่จำเป็น.c (โกโลซาย 3:21) เมื่อเราแสดงออกด้วยการคำนึงถึงผู้อื่นอย่างนั้น ก็แสดงว่าเรามีพระทัยของพระคริสต์.
  
  พร้อมจะไว้วางใจผู้อื่น
  
  12. พระเยซูทรงมีทัศนะที่สมดุลและตรงตามความเป็นจริงเช่นไรต่อเหล่าสาวก?
  
  ¹² พระเยซูทรงมีทัศนะต่อเหล่าสาวกอย่างสมดุลและตรงตามความเป็นจริง. พระองค์ทรงทราบดีว่าพวกเขาไม่สมบูรณ์. ที่จริง พระองค์ทรงสามารถอ่านใจคนเราได้. (โยฮัน 2:24, 25) แม้กระนั้น พระองค์มิได้มองเห็นเฉพาะข้อบกพร่อง แต่ทรงมองเห็นคุณลักษณะที่ดีของพวกเขาด้วย. นอกจากนั้น พระองค์ทรงเห็นศักยภาพที่มีอยู่ในคนเหล่านี้ซึ่งพระยะโฮวาได้ทรงชักนำพวกเขา. (โยฮัน 6:44) ทัศนะในแง่ดีที่พระเยซูทรงมีต่อเหล่าสาวกเห็นได้จากวิธีที่พระองค์ทรงดำเนินการและปฏิบัติต่อพวกเขา. ประการหนึ่งนั้น พระองค์ทรงแสดงให้เห็นว่าพร้อมจะไว้วางใจพวกเขา.
  
  13. พระเยซูทรงแสดงอย่างไรว่าพระองค์ไว้วางใจเหล่าสาวก?
  
  ¹³ พระเยซูทรงแสดงความไว้วางใจเช่นนั้นอย่างไร? เมื่อพระองค์ทรงจากโลกนี้ไป พระองค์ทรงมอบหน้าที่รับผิดชอบอันหนักแก่เหล่าสาวกผู้ถูกเจิม. พระองค์ทรงมอบหน้าที่รับผิดชอบในการดูแลผลประโยชน์แห่งราชอาณาจักรของพระองค์ที่มีอยู่ทั่วโลกให้พวกเขาจัดการ. (มัดธาย 25:14, 15; ลูกา 12:42-44) ระหว่างการรับใช้ของพระองค์ พระองค์ทรงแสดงให้เห็นแม้แต่ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งส่อว่าพระองค์ทรงไว้วางใจพวกเขา. เมื่อพระองค์ทรงเพิ่มปริมาณอาหารด้วยการอัศจรรย์เพื่อเลี้ยงฝูงชน พระองค์ทรงตั้งให้เหล่าสาวกรับผิดชอบในการแจกจ่ายอาหาร.—มัดธาย 14:15-21; 15:32-37.
  
  14. คุณจะสรุปเรื่องซึ่งบันทึกไว้ที่มาระโก 4:35-41 อย่างไร?
  
  ¹⁴ ขอให้พิจารณาเหตุการณ์ซึ่งบันทึกไว้ที่มาระโก 4:35-41 ด้วย. ในโอกาสนี้ พระเยซูกับเหล่าสาวกลงเรือและแล่นไปทางตะวันออกข้ามทะเลฆาลิลาย. หลังจากออกเรือมาได้ไม่นาน พระเยซูก็เอนพระกายลงที่ท้ายเรือและบรรทมสนิท. แต่ในไม่ช้า “ลมพายุใหญ่ได้บังเกิดขึ้น.” พายุเช่นนั้นมักเกิดขึ้นในทะเลฆาลิลาย. เนื่องจากพื้นน้ำอยู่ในระดับต่ำ (ประมาณ 200 เมตรต่ำกว่าระดับน้ำทะเล) อากาศจึงอุ่นกว่าพื้นที่โดยรอบมาก และความแตกต่างนี้ก่อให้เกิดความปั่นป่วนของบรรยากาศ. นอกจากนี้แล้ว ยังมีลมแรงพัดลงมาตามหุบเขายาระเดนจากภูเขาเฮระโมนซึ่งตั้งอยู่ทางด้านเหนือ. อากาศที่สงบนิ่งอาจเปลี่ยนโดยฉับพลันกลายเป็นพายุกล้าในพริบตาต่อมา. ขอให้คิดดู: ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพระเยซูทรงทราบในเรื่องพายุที่เกิดขึ้นเป็นปกติวิสัย เพราะพระองค์ทรงเติบโตในมณฑลฆาลิลาย. กระนั้น พระองค์ทรงบรรทมอย่างเป็นสุข ไว้วางใจในความชำนาญของเหล่าสาวกซึ่งบางคนเป็นชาวประมง.—มัดธาย 4:18, 19.
  
  15. เราอาจเลียนแบบความเต็มพระทัยของพระเยซูที่จะไว้วางใจเหล่าสาวกได้อย่างไร?
  
  ¹⁵ เราจะเลียนแบบความเต็มพระทัยของพระเยซูที่จะไว้วางใจเหล่าสาวกได้ไหม? บางคนพบว่ายากจะมอบหน้าที่รับผิดชอบแก่ผู้อื่น. เขาต้องเป็นเสมือนคนถือท้ายเรือเสมอ. เขาอาจคิดว่า ‘ถ้าฉันต้องการให้อะไร ๆ ดำเนินไปด้วยดี ฉันต้องทำด้วยตัวเอง!’ แต่หากเราต้องทำทุกอย่างเสียเอง เราคงหมดเรี่ยวแรง และอาจไม่มีเวลาเหลือมากพอสำหรับครอบครัวโดยที่ไม่จำเป็นเลย. นอกจากนั้น หากเราไม่มอบงานและหน้าที่รับผิดชอบที่เหมาะสมแก่ผู้อื่น นั่นอาจเป็นเหมือนกับการกีดกันพวกเขาไว้ไม่ให้ได้รับประสบการณ์และการฝึกฝนที่จำเป็น. นับว่าเป็นความสุขุมที่จะเรียนรู้ในเรื่องการไว้วางใจผู้อื่น มอบงานบางอย่างแก่พวกเขา. เราควรถามตัวเองอย่างซื่อสัตย์ว่า ‘ฉันมีพระทัยของพระคริสต์ในแง่นี้ไหม? ฉันเต็มใจจะมอบงานบางอย่างแก่ผู้อื่นไหม โดยไว้ใจว่าเขาจะทำดีที่สุดเท่าที่เขาทำได้?’
  
  พระองค์ทรงแสดงความเชื่อใจต่อเหล่าสาวก
  
  16, 17. ในคืนสุดท้ายแห่งชีวิตของพระองค์บนแผ่นดินโลก พระเยซูทรงให้คำรับรองอะไรแก่เหล่าอัครสาวก แม้ทรงทราบว่าพวกเขาจะละทิ้งพระองค์?
  
  ¹⁶ พระเยซูทรงแสดงทัศนะในแง่ดีต่อเหล่าสาวกในอีกวิธีหนึ่งที่สำคัญ. พระองค์ทรงแสดงให้พวกเขาทราบว่าพระองค์เชื่อมั่นในพวกเขา. เรื่องนี้เห็นได้ชัดในคำรับรองที่พระองค์ตรัสแก่เหล่าอัครสาวกในคืนสุดท้ายแห่งชีวิตของพระองค์บนแผ่นดินโลก. โปรดสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น.
  
  ¹⁷ คืนนี้พระเยซูทรงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ. พระองค์ทรงสอนบทเรียนอันเป็นแบบอย่างในเรื่องความถ่อมแก่เหล่าอัครสาวกโดยทรงล้างเท้าพวกเขา. หลังจากนั้น พระองค์ทรงตั้งอาหารมื้อเย็นวันนั้นไว้ให้เป็นอนุสรณ์ถึงการวายพระชนม์ของพระองค์. ถัดจากนั้น เหล่าอัครสาวกเริ่มถกเถียงกันอย่างเผ็ดร้อนอีกครั้งหนึ่งว่าใครน่าจะเป็นใหญ่ที่สุด. พระเยซูยังคงอดทนอยู่ต่อไป โดยไม่ทรงดุด่าหากแต่หาเหตุผลกับพวกเขา. พระองค์ทรงบอกพวกเขาถึงสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า: “ในคืนวันนี้ท่านทุกคนจะกะดากใจเพราะเรา ด้วยมีคำกล่าวไว้ในพระคัมภีร์ว่า, เราจะตีผู้เลี้ยงแกะ, และแกะฝูงนั้นจะกระจัดกระจายไป.” (มัดธาย 26:31; ซะคาระยา 13:7) พระองค์ทรงทราบว่ามิตรสหายใกล้ชิดที่สุดของพระองค์จะละทิ้งพระองค์ในยามคับขัน. กระนั้น พระองค์ไม่ทรงตำหนิพวกเขา. ตรงกันข้ามทีเดียว พระองค์ตรัสแก่พวกเขาว่า “แต่เมื่อเราเป็นขึ้นมาแล้ว, เราจะนำหน้าท่านไปยังแขวงฆาลิลาย.” (มัดธาย 26:32) ถูกแล้ว พระองค์ทรงรับรองกับพวกเขาว่า แม้พวกเขาจะละทิ้งพระองค์ พระองค์จะไม่ทรงละทิ้งพวกเขา. เมื่อการทดสอบอันแสนสาหัสนี้ผ่านพ้นไปแล้ว พระองค์จะพบพวกเขาอีกครั้งหนึ่ง.
  
  18. ที่มณฑลฆาลิลาย พระเยซูทรงมอบหมายเหล่าสาวกให้ทำหน้าที่มอบหมายสำคัญอะไร และเหล่าอัครสาวกปฏิบัติตามหน้าที่มอบหมายนี้อย่างไร?
  
  ¹⁸ พระเยซูทรงรักษาคำตรัสของพระองค์. ต่อมา ในมณฑลฆาลิลาย พระเยซูผู้ถูกปลุกให้คืนพระชนม์ทรงปรากฏต่อหน้าอัครสาวกที่ซื่อสัตย์ทั้ง 11 คน ซึ่งดูเหมือนว่าได้ชุมนุมอยู่กับอีกหลายคน. (มัดธาย 28:16, 17; 1 โกรินโธ 15:6) ที่นั่น พระเยซูทรงมอบหมายงานสำคัญอย่างหนึ่งให้พวกเขาทำ: “เหตุฉะนั้น จงไปและทำให้ชนจากทุกชาติเป็นสาวก ให้เขารับบัพติสมาในนามแห่งพระบิดาและพระบุตรและพระวิญญาณบริสุทธิ์ สอนเขาให้ถือรักษาสิ่งสารพัดซึ่งเราได้สั่งพวกเจ้าไว้.” (มัดธาย 28:19, 20, ล.ม.) พระธรรมกิจการให้หลักฐานชัดเจนแก่เราว่า เหล่าอัครสาวกปฏิบัติตามหน้าที่มอบหมายนั้น. พวกเขานำหน้าอย่างซื่อสัตย์ในงานประกาศข่าวดีในศตวรรษแรก.—กิจการ 2:41, 42; 4:33; 5:27-32.
  
  19. การกระทำของพระเยซูหลังจากการฟื้นคืนพระชนม์สอนอะไรแก่เราเกี่ยวกับพระทัยของพระคริสต์?
  
  ¹⁹ บันทึกที่เปิดเผยเรื่องนี้สอนอะไรแก่เราเกี่ยวกับพระทัยของพระคริสต์? พระเยซูทรงเคยเห็นเหล่าอัครสาวกในสภาพตกต่ำที่สุด กระนั้น พระองค์ “ทรงรักเขาจนถึงที่สุด.” (โยฮัน 13:1) แม้พวกเขามีข้อบกพร่องหลายอย่าง พระองค์ทรงแสดงให้พวกเขาทราบว่าพระองค์ทรงเชื่อใจพวกเขา. พึงสังเกตว่าความเชื่อมั่นของพระเยซูไม่สูญเปล่า. ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความเชื่อมั่นและความเชื่อใจที่พระองค์ได้ทรงแสดงต่อพวกเขาให้พลังเข้มแข็งแก่พวกเขาที่จะตั้งใจแน่วแน่ในการทำงานที่พระองค์ทรงบัญชาให้พวกเขาทำ.
  
  20, 21. เราอาจแสดงทัศนะในแง่ดีต่อเพื่อนร่วมความเชื่อโดยวิธีใด?
  
  ²⁰ เราจะแสดงพระทัยของพระคริสต์ในแง่นี้ได้อย่างไร? อย่าได้มองเพื่อนร่วมความเชื่อในแง่ร้าย. หากคุณคิดในแง่ร้ายเสียแล้ว คำพูดและการกระทำของคุณก็คงจะเผยให้เห็นอย่างนั้น. (ลูกา 6:45) อย่างไรก็ตาม คัมภีร์ไบเบิลบอกเราว่า ความรัก “เชื่อทุกสิ่ง.” (1 โกรินโธ 13:7, ล.ม.) ความรักเป็นคุณลักษณะด้านบวก ไม่ใช่ด้านลบ. ความรักก่อร่างสร้างขึ้นแทนที่จะรื้อทำลาย. ผู้คนพร้อมจะตอบสนองต่อความรักและการให้กำลังใจมากกว่าการข่มขู่. เราสามารถเสริมสร้างและให้กำลังใจผู้อื่นโดยแสดงความเชื่อมั่นในพวกเขา. (1 เธซะโลนิเก 5:11) เช่นเดียวกับพระคริสต์ หากเรามีทัศนะในแง่ดีต่อพี่น้องของเรา เราจะปฏิบัติต่อพวกเขาในวิธีที่เสริมสร้างพวกเขาขึ้นและดึงส่วนดีที่สุดในตัวเขาให้ปรากฏออกมา.
  
  ²¹ การปลูกฝังและการแสดงพระทัยของพระคริสต์นั้นลึกซึ้งกว่าเพียงแค่เลียนแบบการกระทำบางอย่างของพระเยซู. ดังกล่าวไปแล้วในบทความก่อน เพื่อที่เราจะสามารถทำได้เช่นเดียวกับพระเยซูอย่างแท้จริง ก่อนอื่นเราต้องเรียนรู้ที่จะมองเรื่องต่าง ๆ อย่างพระองค์. พระธรรมกิตติคุณช่วยเราให้เห็นแง่มุมอื่นแห่งบุคลิกภาพของพระองค์ คือความคิดและความรู้สึกเกี่ยวกับงานที่ทรงได้รับมอบหมาย ดังที่จะพิจารณาเรื่องนี้ในบทความถัดไป.
  
  [เชิงอรรถ]
  
  a ในเอกสารนี้ ผู้ปลอมแปลงพรรณนาลักษณะทางกายของพระเยซูว่าน่าจะเป็นอย่างไร รวมถึงสีของพระเกศา, พระทาฐิกะ (เครา), และพระจักษุ. เอดการ์ เจ. กูดสปีด ผู้แปลคัมภีร์ไบเบิลอธิบายว่า การปลอมแปลงนี้ “มุ่งหมายจะทำให้คำพรรณนาเกี่ยวกับลักษณะเฉพาะพระองค์ของพระเยซูในหนังสือคู่มือจิตรกรได้รับการยอมรับโดยทั่วไป.”
  
  b ดูเหมือนว่า พวกเด็กอยู่ในวัยต่าง ๆ กัน. คำที่ใช้ในที่นี้ว่า “เด็กเล็ก ๆ” นั้นใช้กับลูกสาวอายุ 12 ขวบของญายโรด้วย. (มาระโก 5:39, 42; 10:13) อย่างไรก็ตาม ในบันทึกเรื่องราวคล้าย ๆ กันนี้ ลูกาใช้คำซึ่งหมายถึงทารกด้วย.—ลูกา 1:41; 2:12; 18:15.
  
  c โปรดดูบทความเรื่อง “คุณเคารพศักดิ์ศรีของเขาไหม?” ในหอสังเกตการณ์ ฉบับ 1 เมษายน 1998.

คุณถูกกระตุ้นให้ทำอย่างพระเยซูไหม?

หอสังเกตการณ์ 2000 | 15 กุมภาพันธ์
- คุณถูกกระตุ้นให้ทำอย่างพระเยซูไหม?
  
  “พระองค์ทรงเห็นชนฝูงใหญ่ แต่พระองค์ทรงรู้สึกสงสารพวกเขา เพราะพวกเขาเป็นเหมือนแกะที่ไม่มีผู้เลี้ยง. และพระองค์ทรงเริ่มสอนเขา.”—มาระโก 6:34, ล.ม.
  
  1. เหตุใดจึงไม่แปลกที่หลายคนแสดงคุณลักษณะอันน่าชมเชย?
  
  ตลอดมาในประวัติศาสตร์ หลายคนได้แสดงคุณลักษณะอันน่าชมเชย. คุณสามารถเข้าใจได้ว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น. พระยะโฮวาพระเจ้าทรงมีและทรงสำแดงความรัก, ความกรุณา, ความมีพระทัยกว้าง, และคุณลักษณะอื่น ๆ ที่เรายกย่อง. มนุษย์ถูกสร้างตามแบบพระฉายของพระเจ้า. ดังนั้น เราสามารถเข้าใจได้ว่าทำไมหลายคนจึงแสดงความรัก, ความกรุณา, ความสงสาร, และคุณลักษณะอื่น ๆ แบบพระเจ้าในระดับหนึ่ง เช่นเดียวกับที่คนส่วนใหญ่แสดงออกซึ่งสติรู้สึกผิดชอบ. (เยเนซิศ 1:26; โรม 2:14, 15) อย่างไรก็ตาม คุณอาจตระหนักดีว่าบางคนพร้อมจะแสดงคุณลักษณะเหล่านี้มากกว่าคนอื่น.
  
  2. การดีอะไรบ้างที่บางคนอาจได้ทำโดยคิดว่าเขากำลังเลียนแบบพระคริสต์?
  
  ² อาจเป็นได้ คุณคุ้นเคยกับชายหญิงที่มักไปเยี่ยมหรือให้ความช่วยเหลือคนป่วย, แสดงความเมตตาสงสารคนพิการ, หรือบริจาคช่วยเหลือคนจนอย่างใจกว้าง. นอกจากนั้น คุณอาจคิดถึงคนที่ความเมตตากระตุ้นเขาให้ใช้ชีวิตทำงานในนิคมโรคเรื้อนหรือสถานดูแลเด็กกำพร้า, คนที่ทำงานอาสาสมัครในโรงพยาบาลหรือสถานสงเคราะห์, หรือคนที่พยายามให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ไร้ที่อยู่อาศัยหรือผู้ลี้ภัย. คนเหล่านี้บางคนคงมีความรู้สึกว่าเขากำลังเลียนแบบพระเยซู ผู้วางแบบอย่างไว้สำหรับคริสเตียน. เราอ่านในพระธรรมกิตติคุณว่า พระคริสต์ทรงรักษาคนป่วยและเลี้ยงอาหารคนหิวโหย. (มาระโก 1:34; 8:1-9; ลูกา 4:40) การที่พระเยซูทรงแสดงความรัก, ความอ่อนโยน, และความเมตตาสงสารเป็นการแสดงให้เห็นถึง “พระทัยของพระคริสต์” ผู้ทรงเลียนแบบพระบิดาฝ่ายสวรรค์ของพระองค์.—1 โกรินโธ 2:16.
  
  3. เพื่อจะมีทัศนะที่สมดุลเกี่ยวกับการดีของพระเยซู เราจำต้องพิจารณาอะไร?
  
  ³ อย่างไรก็ตาม คุณเคยสังเกตไหมว่าในปัจจุบันหลายคนที่ถูกกระตุ้นใจจากความรักและความเมตตาของพระเยซูมองข้ามลักษณะสำคัญอย่างหนึ่งของพระทัยของพระคริสต์? เราอาจได้ความหยั่งเห็นเข้าใจในเรื่องนี้โดยการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนในมาระโกบท 6. ที่นั่น เราอ่านว่าประชาชนพาคนป่วยมาให้พระเยซูรักษา. จากบริบท เราได้ทราบด้วยว่าเมื่อทรงเห็นว่าหลายพันคนที่มาหาพระองค์นั้นหิวโหย พระเยซูทรงเลี้ยงอาหารพวกเขาด้วยการอัศจรรย์. (มาระโก 6:35-44, 54-56) การรักษาคนป่วยและการเลี้ยงอาหารคนหิวโหยเป็นการกระทำที่โดดเด่นซึ่งแสดงถึงความเมตตาสงสารอันเปี่ยมด้วยความรัก แต่นั่นเป็นวิธีหลักที่พระเยซูทรงช่วยผู้อื่นไหม? และเราจะเลียนแบบอย่างอันสมบูรณ์แบบแห่งความรัก, ความกรุณา, และความเมตตาของพระองค์ให้ดีที่สุดได้อย่างไร เหมือนกับที่พระองค์ทรงเลียนแบบพระยะโฮวา?
  
  ถูกกระตุ้นให้ตอบสนองความจำเป็นฝ่ายวิญญาณ
  
  4. ฉากของเรื่องที่มาระโก 6:30-34 เป็นเช่นไร?
  
  ⁴ พระเยซูทรงรู้สึกสงสารคนที่อยู่รอบ ๆ พระองค์ ในอันดับแรกนั้นเนื่องด้วยความจำเป็นฝ่ายวิญญาณของพวกเขา. ความจำเป็นดังกล่าวสำคัญยิ่งกว่าความจำเป็นฝ่ายร่างกาย. ขอพิจารณาเรื่องราวที่มาระโก 6:30-34. เหตุการณ์ซึ่งบันทึกไว้ที่นั่นเกิดขึ้นบนฝั่งทะเลฆาลิลาย เมื่อใกล้จะถึงเทศกาลปัศคา ส.ศ. 32. พวกอัครสาวกรู้สึกตื่นเต้น ซึ่งก็นับว่าชอบด้วยเหตุผล. หลังจากเสร็จสิ้นการเดินทางอย่างกว้างไกลไปในที่ต่าง ๆ พวกเขาเข้ามาหาพระเยซู ไม่ต้องสงสัยเลยว่าด้วยความกระตือรือร้นที่จะเล่าประสบการณ์ของตนให้พระองค์ฟัง. อย่างไรก็ตาม ฝูงชนเริ่มรวมตัวกันเข้ามา. ฝูงชนมีจำนวนมากจนพระเยซูกับเหล่าอัครสาวกไม่มีโอกาสจะรับประทานอาหารและพักผ่อน. พระเยซูตรัสแก่อัครสาวกว่า “ท่านทั้งหลายจงไปหาที่สงัดหยุดพักหายเหนื่อยสักหน่อยหนึ่ง.” (มาระโก 6:31) เมื่อลงเรือแล้ว อาจจะที่ใกล้ ๆ เมืองกัปเรนาอูม พวกเขาแล่นเรือข้ามฟากทะเลฆาลิลายไปยังที่สงัดแห่งหนึ่ง. แต่ฝูงชนวิ่งมาตามชายฝั่งและมาถึงก่อนเรืออีก. พระเยซูจะทรงแสดงปฏิกิริยาอย่างไร? พระองค์ทรงหัวเสียเนื่องจากถูกรบกวนจนไม่มีเวลาส่วนตัวไหม? ไม่เลย!
  
  5. พระเยซูทรงรู้สึกอย่างไรต่อฝูงชนที่มาหาพระองค์ และพระองค์ทรงแสดงปฏิกิริยาเช่นไร?
  
  ⁵ พระเยซูทรงสะเทือนพระทัยเมื่อเห็นฝูงชนหลายพันคน รวมทั้งคนป่วย คอยพระองค์อยู่อย่างใจจดใจจ่อ. (มัดธาย 14:14; มาระโก 6:44) โดยสนใจเป็นพิเศษที่ความเมตตาสงสารของพระเยซูซึ่งถูกเร้าให้เกิดขึ้นและวิธีที่พระองค์ทรงตอบสนอง มาระโกเขียนว่า “พระองค์ทรงเห็นชนฝูงใหญ่ แต่พระองค์ทรงรู้สึกสงสารพวกเขา เพราะพวกเขาเป็นเหมือนแกะที่ไม่มีผู้เลี้ยง. และพระองค์ทรงเริ่มสอนเขาหลายเรื่อง.” (มาระโก 6:34, ล.ม.) พระเยซูไม่เพียงแค่เห็นฝูงชนโดยรวม. พระองค์ทรงมองเห็นแต่ละคนซึ่งมีความจำเป็นฝ่ายวิญญาณ. พวกเขาเป็นเหมือนแกะพลัดหลงซึ่งปราศจากที่พึ่ง ไม่มีผู้เลี้ยงนำทางไปยังทุ่งหญ้าเขียวสดหรือปกป้องพวกเขาไว้. พระเยซูทรงทราบว่าพวกหัวหน้าศาสนาที่หัวใจเย็นชา ซึ่งน่าจะเป็นผู้บำรุงเลี้ยงที่คอยเอาใจใส่ดูแล โดยแท้แล้วเหยียดหยามสามัญชนและละเลยความจำเป็นฝ่ายวิญญาณของพวกเขา. (ยะเอศเคล 34:2-4; โยฮัน 7:47-49) พระเยซูทรงประสงค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาในแบบที่ต่างออกไป ทำดีที่สุดเพื่อพวกเขาเท่าที่จะทรงทำได้. พระองค์เริ่มสอนพวกเขาเกี่ยวกับราชอาณาจักรของพระเจ้า.
  
  6, 7. (ก) พระธรรมกิตติคุณเปิดเผยอย่างไรถึงลำดับความสำคัญที่พระเยซูตอบสนองความจำเป็นของประชาชน? (ข) พระเยซูทรงประกาศและสั่งสอนด้วยแรงกระตุ้นเช่นไร?
  
  ⁶ ขอให้สังเกตลำดับและข้อบ่งชี้ถึงลำดับความสำคัญของการงานซึ่งปรากฏอยู่ในบันทึกเหตุการณ์คล้าย ๆ กัน. เหตุการณ์ตอนนี้บันทึกโดยลูกาซึ่งเป็นแพทย์และเป็นผู้ที่สนใจอย่างยิ่งในสวัสดิภาพทางกายของผู้อื่น. “ประชาชน . . . ตาม [พระเยซู] ไป. พระองค์ทรงต้อนรับเขาตรัสสั่งสอนเขาถึงแผ่นดิน ของพระเจ้า. และ ทุกคนที่ต้องการให้หายโรคพระองค์ก็ทรงรักษา ให้.” (ลูกา 9:11; โกโลซาย 4:14) แม้ว่าไม่ได้เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่มีบันทึกเกี่ยวกับการอัศจรรย์ แต่ในกรณีนี้ บันทึกซึ่งลูกาเขียนภายใต้การดลใจกล่าวถึงอะไรก่อน? ข้อเท็จจริงที่ว่า พระเยซูทรงสอนประชาชน.
  
  ⁷ เรื่องนี้สอดคล้องอย่างแท้จริงกับการเน้นที่เราพบในมาระโก 6:34. ข้อนั้นแสดงไว้ชัดว่าพระเยซูทรงถูกกระตุ้นพระทัยให้แสดงความสงสารในวิธีใดเป็นประการสำคัญ. พระองค์ทรงสอนประชาชน ตอบสนองความจำเป็นฝ่ายวิญญาณของพวกเขา. ก่อนหน้านั้นในงานรับใช้ของพระองค์ พระเยซูตรัสว่า “เราต้องประกาศข่าวดีเรื่องราชอาณาจักรของพระเจ้าแก่เมืองอื่น ๆ ด้วย เพราะเราถูกใช้มาเพื่อการนี้.” (ลูกา 4:43, ล.ม.) อย่างไรก็ตาม เราคงเข้าใจผิดแน่หากจะคิดว่าพระเยซูทรงประกาศข่าวสารเรื่องราชอาณาจักรตามหน้าที่เท่านั้น ราวกับว่าพระองค์ทรงทำเป็นกิจวัตรตามพันธะหน้าที่ซึ่งต้องทำในงานประกาศ. ความรักความเมตตาต่อประชาชนต่างหากเป็นปัจจัยสำคัญที่กระตุ้นให้พระองค์แบ่งปันข่าวดีแก่พวกเขา. คุณความดีสุดยอดที่พระเยซูทรงสามารถทำ—แม้แต่กับคนป่วย, คนถูกผีปิศาจรังควาน, คนจน, หรือคนหิวโหย—คือการช่วยพวกเขาให้รู้จัก, ยอมรับ, และรักความจริงเกี่ยวกับราชอาณาจักรของพระเจ้า. ความจริงนั้นสำคัญที่สุดเนื่องจากราชอาณาจักรมีบทบาทในการพิสูจน์ความถูกต้องแห่งพระบรมเดชานุภาพของพระยะโฮวาและจะอำนวยพระพรถาวรแก่มนุษย์.
  
  8. พระเยซูทรงรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับการประกาศและการสอนของพระองค์?
  
  ⁸ การประกาศอย่างขันแข็งของพระเยซูเกี่ยวกับราชอาณาจักรเป็นเหตุผลสำคัญที่พระองค์เสด็จมายังโลกนี้. ขณะใกล้จะสิ้นสุดงานรับใช้ทางแผ่นดินโลก พระเยซูตรัสแก่ปีลาตว่า “เพราะเหตุนี้เราจึงเกิดมา และเพราะเหตุนี้เราได้เข้ามาในโลก เพื่อเราจะให้คำพยานถึงความจริง. ทุกคนที่อยู่ฝ่ายความจริงฟังเสียงของเรา.” (โยฮัน 18:37, ล.ม.) เราได้สังเกตในสองบทความก่อนหน้านี้แล้วว่าพระเยซูทรงเป็นคนที่มีความรู้สึกอ่อนละมุน—เอาใจใส่ดูแล, เข้าหาได้ง่าย, คำนึงถึงผู้อื่น, ไว้วางใจผู้อื่น, และที่เหนืออื่นใด เปี่ยมด้วยความรัก. เราจำเป็นต้องเข้าใจแง่มุมเหล่านี้แห่งบุคลิกภาพของพระองค์ หากเราต้องการอย่างแท้จริงที่จะเข้าใจพระทัยของพระคริสต์. สำคัญพอ ๆ กันด้วยที่จะตระหนักว่าพระทัยของพระคริสต์หมายรวมถึงการที่พระองค์ทรงให้ความสำคัญในอันดับแรกแก่การประกาศและงานสั่งสอน.
  
  พระองค์ทรงกระตุ้นผู้อื่นให้คำพยาน
  
  9. การประกาศและการสอนมีความสำคัญเป็นอันดับแรกสำหรับใคร?
  
  ⁹ การให้ความสำคัญเป็นอันดับแรกแก่การประกาศและสั่งสอน—อันเป็นการแสดงออกซึ่งความรักและความเมตตา—ไม่ได้มีไว้สำหรับพระเยซูแต่ผู้เดียว. พระองค์ทรงกระตุ้นสาวกให้เลียนแบบแรงกระตุ้น, การจัดลำดับความสำคัญ, และการกระทำของพระองค์. ตัวอย่างเช่น หลังจากพระเยซูทรงเลือกอัครสาวก 12 คน พวกเขาต้องทำอะไร? มาระโก 3:14-16 บอกเราว่า “พระองค์จึงทรงตั้งศิษย์สิบสองคนไว้ให้อยู่กับพระองค์ เพื่อจะใช้เขาไปประกาศสั่งสอน. และให้มีอำนาจขับผีออก ได้.” คุณเห็นถึงการจัดลำดับความสำคัญสำหรับอัครสาวกไหม?
  
  10, 11. (ก) เมื่อทรงส่งอัครสาวกออกไป พระเยซูทรงมีพระบัญชาให้พวกเขาทำอะไร? (ข) ในการส่งอัครสาวกออกไป มีการเน้นถึงเรื่องอะไร?
  
  ¹⁰ ต่อมา พระเยซูทรงให้อำนาจแก่ 12 คนนี้ที่จะรักษาคนป่วยและขับผี. (มัดธาย 10:1; ลูกา 9:1) จากนั้น พระองค์ทรงส่งพวกเขาให้เที่ยวตามหา “แกะที่หลงหายของเรือนยิศราเอล.” เพื่อจะทำอะไร? พระเยซูทรงมีพระบัญชาแก่พวกเขาว่า “ขณะที่พวกเจ้าไป จงประกาศ โดยบอกว่า ‘ราชอาณาจักรฝ่ายสวรรค์มาใกล้แล้ว.’ จงรักษาคนป่วยให้หาย, ปลุกคนตายให้ฟื้น, ทำให้คนโรคเรื้อนหายสะอาด, ขับผีปิศาจออก.” (มัดธาย 10:5-8, ล.ม.; ลูกา 9:2) พวกเขาทำอะไรจริง ๆ? “ฝ่ายเหล่าสาวกก็ออกไป [1] เทศนาประกาศให้กลับใจเสียใหม่. [2] เขาได้ขับผีให้ออกเสียหลายผี, และได้เอาน้ำมันทาคนเจ็บให้หายโรคหลายคน.”—มาระโก 6:12, 13.
  
  ¹¹ เนื่องจากไม่ใช่ทุกกรณีที่มีการกล่าวถึงการสอนก่อน ข้อสังเกตดังข้างต้นให้ความสำคัญมากเกินไปไหมต่อการจัดลำดับความสำคัญหรือแรงกระตุ้นที่เกี่ยวข้อง? (ลูกา 10:1-8) จริง ๆ แล้ว เราไม่น่าจะให้ความสำคัญน้อยเกินไปต่อข้อเท็จจริงที่ว่ามักจะมีการกล่าวถึงการสอนก่อนการรักษาโรค. ขอให้พิจารณาบริบทในกรณีนี้. ก่อนหน้าที่จะส่งอัครสาวก 12 คนออกไป พระเยซูทรงรู้สึกสะเทือนพระทัยเพราะสภาพของฝูงชน. เราอ่านดังนี้: “พระเยซูจึงเสด็จดำเนินไปรอบบ้านรอบเมืองทรงสั่งสอนในธรรมศาลาของเขา, ประกาศกิตติคุณแห่งแผ่นดินของพระเจ้า, และได้ทรงรักษาโรคและความป่วยไข้ของพลเมืองให้หาย. แต่เมื่อพระองค์ทอดพระเนตรเห็นประชาชนก็ทรงพระกรุณาเขา, ด้วยเขาอิดโรยกระจัดกระจายไปดุจฝูงแกะไม่มีผู้เลี้ยง. แล้วพระองค์ตรัสแก่พวกศิษย์ของพระองค์ว่า, ‘การเกี่ยวนั้นเป็นการใหญ่นักหนา, แต่คนทำการยังน้อยอยู่. เหตุฉะนั้นจงอธิษฐานขอต่อเจ้าของของการเกี่ยวนั้น, ให้ใช้คนทำการหลายคนไปในการเกี่ยวของพระองค์.’ ”—มัดธาย 9:35-38.
  
  12. การอัศจรรย์ที่พระเยซูและอัครสาวกทำสามารถบรรลุจุดประสงค์อะไรอีก?
  
  ¹² โดยการอยู่กับพระเยซู อัครสาวกสามารถซึมซับพระทัยของพระคริสต์ได้บางส่วน. พวกเขาตระหนักได้ว่าการแสดงความรักและความเมตตาอันแท้จริงต่อประชาชนหมายรวมถึงการประกาศและสั่งสอนเกี่ยวกับราชอาณาจักร—และนั่นต้องเป็นแง่หลักแห่งการดีที่พวกเขาทำ. สอดคล้องกับการทำดังกล่าว การทำดีทางกาย เช่น การรักษาคนป่วย ก่อผลไม่เพียงแค่ช่วยคนที่เดือดร้อน. ดังที่คุณอาจนึกภาพออก บางคนอาจถูกชักนำเข้ามาโดยการรักษาโรคและการเลี้ยงอาหารด้วยการอัศจรรย์. (มัดธาย 4:24, 25; 8:16; 9:32, 33; 14:35, 36; โยฮัน 6:26) อย่างไรก็ตาม นอกจากการช่วยเหลือทางกายแล้ว งานเหล่านั้นยังกระตุ้นอย่างแท้จริงให้ผู้ที่สังเกตยอมรับว่าพระเยซูทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้าและเป็น “ผู้พยากรณ์คนนั้น” ที่โมเซได้บอกไว้ล่วงหน้า.—โยฮัน 6:14, ล.ม.; พระบัญญัติ 18:15.
  
  13. คำพยากรณ์ที่พระบัญญัติ 18:18 เน้นถึงบทบาทอะไรสำหรับ “ผู้พยากรณ์คนนั้น” ที่จะมา?
  
  ¹³ เหตุใดจึงนับว่าสำคัญที่พระเยซูทรงเป็น “ผู้พยากรณ์คนนั้น”? เอาละ บทบาทสำคัญที่มีบอกไว้ล่วงหน้าสำหรับผู้พยากรณ์คนนั้นคืออะไร? “ผู้พยากรณ์คนนั้น” จะมีชื่อเสียงเพราะการรักษาโรคด้วยการอัศจรรย์หรือการแสดงความเมตตาด้วยการผลิตอาหารเลี้ยงคนหิวโหยไหม? พระบัญญัติ 18:18 บอกล่วงหน้าว่า “เราจะให้ผู้พยากรณ์บังเกิดขึ้นสำหรับเขาทั้งหลายจากในท่ามกลางพี่น้องเขา, เหมือนอย่างตัวเจ้า [โมเซ]; และเราจะเอาถ้อยคำของเราใส่ไว้ในปากผู้นั้น, และผู้นั้นจะกล่าวสำแดงแก่เขาทั้งหลาย สิ่งสารพัตรที่เราจะสั่งแก่ผู้นั้น.” ดังนั้น ในขณะที่อัครสาวกเรียนรู้ที่จะมีและแสดงความรู้สึกอันอ่อนละมุน พวกเขาสามารถลงความเห็นได้ว่า พระทัยของพระคริสต์ต้องปรากฏชัดด้วยในการประกาศและการสอนของพวกเขา. นั่นย่อมเป็นสิ่งดีที่สุดที่พวกเขาจะทำได้เพื่อประชาชน. โดยวิธีนั้น คนป่วยและคนยากจนสามารถได้รับผลประโยชน์ถาวร ไม่ใช่ผลประโยชน์ที่จำกัดไว้เพียงในช่วงชีวิตสั้น ๆ ของมนุษย์หรืออาหารมื้อสองมื้อ.—โยฮัน 6:26-30.
  
  จงพัฒนาพระทัยของพระคริสต์ เสียแต่วันนี้
  
  14. การมีพระทัยของพระคริสต์เกี่ยวข้องอย่างไรกับการประกาศของเรา?
  
  ¹⁴ ไม่มีใครในพวกเราที่จะถือว่าพระทัยของพระคริสต์เกี่ยวข้องเฉพาะแต่ในศตวรรษแรก—เฉพาะพระเยซูและเหล่าสาวกสมัยแรกที่อัครสาวกเปาโลเขียนถึงว่า “เรามีพระทัยของพระคริสต์.” (1 โกรินโธ 2:16) และเราพร้อมจะยอมรับว่า เรามีพันธะที่จะประกาศข่าวดีและทำให้คนเป็นสาวก. (มัดธาย 24:14; 28:19, 20) ถึงกระนั้น นับว่าเป็นประโยชน์ที่จะใคร่ครวญเกี่ยวกับแรงกระตุ้นของเราเองในการทำงานนั้น. ไม่ควรเป็นการทำเพียงเพราะสำนึกในหน้าที่. ความรักต่อพระเจ้าเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้เราร่วมในงานรับใช้ และการเป็นเหมือนพระเยซูอย่างแท้จริงหมายรวมถึงการถูกกระตุ้นจากความเมตตาให้ประกาศและสั่งสอน.—มัดธาย 22:37-39.
  
  15. เหตุใดความเมตตาเป็นส่วนหนึ่งที่เหมาะสมในงานประกาศของเราต่อสาธารณชน?
  
  ¹⁵ จริงอยู่ ไม่ง่ายเสมอไปที่จะรู้สึกเมตตาคนที่ไม่มีความเชื่อเหมือนเรา โดยเฉพาะเมื่อเราเผชิญความไม่แยแส, การปฏิเสธ, หรือการต่อต้าน. กระนั้น หากเราสูญเสียความรักและความเมตตาต่อประชาชน เราอาจสูญเสียแรงกระตุ้นสำคัญที่ทำให้เราเข้าร่วมในงานรับใช้ของคริสเตียน. ดังนั้น เราจะปลูกฝังความเมตตาได้อย่างไร? เราอาจจะทำได้ด้วยการพยายามมองประชาชนเหมือนที่พระเยซูทรงมองพวกเขา คือ “อิดโรยกระจัดกระจายไปดุจฝูงแกะไม่มีผู้เลี้ยง.” (มัดธาย 9:36) นั่นคือสภาพของคนจำนวนมากในปัจจุบันนี้มิใช่หรือ? พวกเขาถูกพวกหัวหน้าศาสนาเท็จละเลยและทำให้เขาตาบอดฝ่ายวิญญาณ. ผลก็คือ พวกเขาไม่รู้จักเสียงชี้นำซึ่งมีอยู่ในคัมภีร์ไบเบิล อีกทั้งไม่ทราบเรื่องสภาพอุทยานที่ราชอาณาจักรของพระเจ้าจะนำมาสู่แผ่นดินโลกในอีกไม่ช้านี้. พวกเขาเผชิญปัญหาในชีวิตประจำวัน—อย่างเช่นความยากจน, ครอบครัวแตกแยก, ความเจ็บป่วย, และความตาย—โดยปราศจากความหวังที่ราชอาณาจักรเสนอให้. เรามีสิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องมี: ข่าวดีที่ช่วยชีวิตเกี่ยวกับราชอาณาจักรของพระเจ้าซึ่งบัดนี้ได้รับการสถาปนาแล้วในสวรรค์!
  
  16. เหตุใดเราควรปรารถนาจะแบ่งปันข่าวดีแก่คนอื่น ๆ?
  
  ¹⁶ ดังนั้น เมื่อคุณใคร่ครวญถึงความจำเป็นฝ่ายวิญญาณของคนเหล่านั้นที่อยู่รอบตัวคุณ หัวใจคุณกระตุ้นคุณให้ปรารถนาจะทำทุกสิ่งที่ทำได้เพื่อบอกพวกเขาเกี่ยวกับพระประสงค์อันเปี่ยมด้วยความรักของพระเจ้ามิใช่หรือ? ใช่แล้ว งานของเราเป็นงานที่เปี่ยมด้วยความเมตตา. เมื่อเรารู้สึกต่อประชาชนแบบเดียวกับพระเยซู ความรู้สึกนั้นจะปรากฏให้เห็นในน้ำเสียงของเรา, สีหน้าของเรา, และท่าทีที่เราสอน. ทั้งหมดนี้จะทำให้ข่าวสารของเราเป็นที่ดึงดูดยิ่งขึ้นสำหรับคนเหล่านั้นที่ “มีความโน้มเอียงอย่างถูกต้องเพื่อชีวิตนิรันดร์.”—กิจการ 13:48, ล.ม.
  
  17. (ก) เราสามารถแสดงความรักและความเมตตาของเราต่อผู้อื่นในทางใดบ้าง? (ข) เหตุใดเรื่องนี้จึงไม่ใช่เรื่องของการเลือกว่าจะทำการดีหรือการเข้าร่วมในงานประกาศต่อสาธารณชน?
  
  ¹⁷ แน่นอน ความรักและความเมตตาของเราน่าจะปรากฏชัดในวิถีชีวิตทั้งสิ้นของเรา. นี่หมายรวมถึงการที่เราแสดงความกรุณาต่อคนที่เสียเปรียบ, คนป่วย, และคนจน—ทำสิ่งที่เราสามารถทำได้ตามที่สมเหตุผลเพื่อช่วยบรรเทาความทุกข์ร้อนของเขา. ทั้งนี้รวมไปถึงความพยายามของเราทั้งในคำพูดและการกระทำที่จะปลอบโยนคนทุกข์โศกเนื่องจากคนที่เขารักเสียชีวิต. (ลูกา 7:11-15; โยฮัน 11:33-35) กระนั้น การแสดงออกซึ่งความรัก, ความกรุณา, และความเมตตาเช่นนั้นต้องไม่กลายเป็นเป้าหมายสำคัญแห่งการดีของเรา เหมือนกับที่ผู้มีมนุษยธรรมบางคนทำ. งานที่มีความหมายยั่งยืนกว่ามากได้แก่ความพยายามที่ได้รับแรงกระตุ้นจากคุณลักษณะแบบพระเจ้าดังที่กล่าวไปแล้ว ซึ่งแสดงออกโดยการเข้าร่วมในงานประกาศและสั่งสอนของคริสเตียน. ขอให้ระลึกถึงสิ่งที่พระเยซูตรัสถึงพวกหัวหน้าศาสนาชาวยิวว่า “พวกเจ้าถวายสะระแหน่ยี่หร่าและขมิ้นสิบลดหนึ่ง ส่วนข้อสำคัญแห่งพระบัญญัติคือความชอบธรรมความเมตตาความเชื่อนั้นได้ละเว้นเสีย การถวายสิบลดพวกเจ้าควรได้กระทำอยู่แล้ว, แต่ข้ออื่น ๆ นั้นก็ไม่ควรละเว้นด้วย.” (มัดธาย 23:23) สำหรับพระเยซูแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องของการเลือกสิ่งนี้หรือสิ่งนั้น—เลือกที่จะช่วยประชาชนในส่วนที่พวกเขาจำเป็นต้องได้รับทางกาย หรือเลือกจะสอนสิ่งฝ่ายวิญญาณที่ให้ชีวิตแก่พวกเขา. พระเยซูทรงทำทั้งสองอย่าง. ถึงกระนั้น เห็นได้ชัดว่างานสอนของพระองค์สำคัญเป็นอันดับแรก เพราะผลประโยชน์ที่เกิดขึ้นนั้นให้ความช่วยเหลือถาวรตลอดไป.—โยฮัน 20:16.
  
  18. การพิจารณาถึงพระทัยของพระคริสต์น่าจะกระตุ้นเราให้ทำอะไร?
  
  ¹⁸ เราสามารถขอบคุณสักเพียงไรที่พระยะโฮวาทรงเปิดเผยพระทัยของพระคริสต์แก่เรา! โดยทางพระธรรมกิตติคุณ เราสามารถได้มารู้จักความคิด, ความรู้สึก, คุณลักษณะ, กิจการงาน, และงานที่สำคัญเป็นอันดับแรกของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา. ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับเราที่จะอ่าน, คิดรำพึง, และนำสิ่งที่คัมภีร์ไบเบิลเปิดเผยแก่เราเกี่ยวกับพระเยซูไปใช้ให้เกิดประโยชน์. จำไว้ว่า เพื่อที่เราจะทำได้เช่นเดียวกับพระเยซูอย่างแท้จริง ก่อนอื่นเราต้องเรียนที่จะคิด, รู้สึก, และประเมินเรื่องราวเหมือนกับพระองค์ เท่าที่ความสามารถของเราในฐานะมนุษย์ไม่สมบูรณ์จะทำได้. ดังนั้น ให้เราตั้งใจแน่วแน่จะปลูกฝังและแสดงออกซึ่งพระทัยของพระคริสต์. ไม่มีทางชีวิตอื่นใดที่ดีกว่านี้, ไม่มีวิธีช่วยประชาชนวิธีใดที่ดีกว่านี้, และไม่มีวิธีอื่นใดที่ดีกว่าสำหรับเราและคนอื่น ๆ ที่จะเข้าใกล้ชิดพระองค์ผู้นั้นที่พระเยซูทรงสะท้อนคุณลักษณะของพระองค์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ คือพระเจ้าของเราผู้อ่อนละมุน พระยะโฮวา.—2 โกรินโธ 1:3; เฮ็บราย 1:3.

คุณถูกกระตุ้นให้ทำอย่างพระเยซูไหม?

หอสังเกตการณ์ 2000 | 15 กุมภาพันธ์
- [ภาพเต็มหน้า 23]