Sa Hebreong Kasulatan, ginagamit ang salitang ito bilang isang taimtim na ekspresyon na nagpapahiwatig na tinatanggap ng isa ang mga kundisyon ng isang sumpa o tipan (Bil 5:22; Deu 27:15-26; Ne 5:13) at gayundin bilang isang taimtim na ekspresyon ng pagsang-ayon sa isang binigkas na panalangin (1Cr 16:36), sa isang papuri (Ne 8:6), o sa isang ipinahayag na layunin (1Ha 1:36; Jer 11:5). Ang bawat isa sa unang apat na aklat, o koleksiyon, ng Mga Awit ay nagwawakas sa salitang ito, marahil ay nagpapahiwatig na kaugalian noon ng kongregasyon ng Israel na sumambit ng “Amen” sa pagtatapos ng awit o salmo.​—Aw 41:13; 72:19; 89:52; 106:48.

Ang mga panalangin sa 1 Cronica 16:36 at sa Mga Awit (41:13; 72:19; 89:52; 106:48), gayundin ang mga kapahayagan sa kanonikal na mga liham, ay pawang nagpapakita na wastong sumambit ng “Amen” sa pagtatapos ng panalangin. Totoo na hindi sa lahat ng nakaulat na panalangin ay makikita ang gayong ekspresyon, gaya ng pangwakas na panalangin ni David para kay Solomon (1Cr 29:19) o ng panalangin ni Solomon noong ialay ang templo (1Ha 8:53-61), bagaman malamang na sinambit din noon ang ekspresyong iyon. (Pansinin ang 1Cr 29:20.) Gayundin, hindi iniulat na ginamit iyon sa mga panalangin ni Jesus (Mat 26:39, 42; Ju 17:1-26) o sa panalangin ng mga alagad sa Gawa 4:24-30. Gayunman, malinaw na ipinakikita ng mas naunang katibayan na tama ang pagsambit ng “Amen” sa pagtatapos ng panalangin, at partikular na ipinakikita ng sinabi ni Pablo sa 1 Corinto 14:16 na kaugalian noon ng mga Kristiyanong nagtitipon ang sumambit ng Amen sa pagtatapos ng panalangin. Karagdagan pa, ang mga halimbawa ng mga nasa langit, na nakaulat sa Apocalipsis 5:13, 14; 7:10-12; at 19:1-4, ay pawang sumusuporta sa pagsambit ng Amen bilang pag-ayon sa mga panalangin o sa taimtim na mga kapahayagan, anupat sa pamamagitan lamang ng isang salita, ipinahahayag nila ang pagtitiwala, lubos na pagsang-ayon, at marubdob na pag-asa na nasa kanilang puso.