“Bihasa sa Kasulatan”

Noong mga taóng 52 C.E., ayon sa manunulat sa Bibliya na si Lucas, “may isang Judio na pinanganlang Apolos, isang katutubo ng Alejandria, isang lalaking mahusay magsalita, na dumating sa Efeso; at siya ay bihasa sa Kasulatan. Ang taong ito ay naturuan nang bibigan sa daan ni Jehova at, palibhasa’y maningas siya sa espiritu, siya ay nagsalita at nagturo nang may kawastuan ng mga bagay tungkol kay Jesus, ngunit may kabatiran lamang sa bautismo ni Juan. At ang taong ito ay nagpasimulang magsalita nang may tapang sa sinagoga.”​—Gawa 18:24-26.

Ang Alejandria, Ehipto, ang siyang ikalawang pinakamalaking lunsod sa daigdig kasunod ng Roma at isa sa pinakamahahalagang sentro ng kultura noong panahong iyon kapuwa sa mga Judio at mga Griego. Malamang, natamo ni Apolos ang kaniyang wastong kaalaman sa Hebreong Kasulatan at isang antas ng kahusayan sa pagsasalita bilang resulta ng edukasyon sa malawak na Judiong komunidad ng lunsod na iyan. Mas mahirap hulaan kung saan natutuhan ni Apolos ang tungkol kay Jesus. “Lumilitaw na isa siyang manlalakbay​—marahil ay isang naglilibot na mangangalakal,” ang sabi ng iskolar na si F. F. Bruce, “at malamang na nakausap niya ang mga Kristiyanong mangangaral sa isa sa maraming lugar na kaniyang pinuntahan.” Sa paano man, bagaman nagsalita at nagturo siya nang may kawastuan tungkol kay Jesus, waring napatotohanan siya bago ang Pentecostes ng 33 C.E., yamang siya ay “may kabatiran lamang sa bautismo ni Juan.”

Bilang tagapagpauna ni Jesus, nagbigay si Juan Bautista ng mapuwersang patotoo sa buong bansang Israel, at marami siyang nabautismuhan bilang sagisag ng pagsisisi. (Marcos 1:5; Lucas 3:15, 16) Ayon sa ilang istoryador, sa gitna ng populasyon ng mga Judio ng Romanong Imperyo, ang kaalaman ng maraming tao tungkol kay Jesus ay hanggang doon lamang sa ipinangaral sa mga pampang ng Jordan. “Ang Kristiyanismo nila ay kagaya pa rin noong magsimula ang ministeryo ng ating Panginoon,” ang sabi nina W. J. Conybeare at J. S. Howson. “Wala silang alam tungkol sa ganap na kahulugan ng kamatayan ni Kristo; malamang na hindi pa nga nila batid ang katotohanan ng Kaniyang pagkabuhay-muli.” Waring wala ring alam si Apolos tungkol sa pagbubuhos ng banal na espiritu noong Pentecostes 33 C.E. Sa kabila nito, nagtamo siya ng ilang wastong kaalaman tungkol kay Jesus, at ibinahagi niya ito. Sa katunayan, buong-tapang na humanap siya ng mga pagkakataon upang salitain ang kaniyang alam. Gayunman, ang kaniyang sigasig at sigla ay hindi pa ayon sa tumpak na kaalaman.

Nagpatuloy ang ulat ni Lucas: “Nang marinig siya nina Priscila at Aquila, isinama nila siya at ipinaliwanag sa kaniya ang daan ng Diyos nang higit na wasto.” (Gawa 18:26) Tiyak na napansin nina Aquila at Priscila na malaki ang pagkakatulad ng kanilang pananampalataya sa pananampalataya ni Apolos, subalit may katalinuhan nilang hindi tinangkang itinuwid nang hayagan ang kaniyang di-ganap na unawa. Marahil ay maguguniguni natin na may ilang ulit silang nakipag-usap nang personal kay Apolos, sa layuning tulungan siya. Paano tumugon si Apolos, na isang taong “makapangyarihan . . . sa Kasulatan”? (Gawa 18:24, Kingdom Interlinear) Malamang, matagal nang hayagang ipinangangaral ni Apolos ang kaniyang di-ganap na mensahe bago niya nakilala sina Aquila at Priscila. Madaling tumanggi sa anumang pagtutuwid ang isang mapagmataas na tao, subalit si Apolos ay mapagpakumbaba at nalugod na maging ganap ang kaniyang kaalaman.