Eyüp

4 Temanlı Elifaz+ şu sözlerle karşılık verdi:

2 “Biri sana söz söylemeye kalkınca bezginliğe mi kapılıyorsun?

Peki ama söz söylemeden kim durabilir?

3 Evet sen de çok kişinin yanlışını düzelttin.+

Zayıf elleri sen güçlendirirdin.+

4 Düşeni senin sözlerin ayağa kaldırırdı;+

Tutmayan dizleri sen pekiştirirdin.+

5 Fakat bu kez senin başına gelince, bezginliğe kapıldın;

Sana dokununca tedirgin oldun.

6 Senin güvendiğin, içindeki Tanrı korkusu değil mi?

Umudun da ahlaklı*+ yaşamında değil mi?

7 Şimdi lütfen düşün; hangi suçsuz insan mahvolmuş?

Dürüst+ insanın yok olduğu nerede görülmüş?

8 Gördüğüm o ki, kötülük tasarlayanlar

Ve felaket ekenler ektiklerini biçiyor.+

9 Tanrı’nın soluğuyla mahvoluyor,

Öfkesinin rüzgârıyla yok oluyorlar.

10 Bir aslan kükremesi duyuluyor; genç aslanın sesi geliyor,

Fakat bil ki, yeleli genç aslanın da dişleri kırılır.

11 Aslan av yokluğundan perişan oluyor,

Yavruları da dağılıyor.

12 Bana gizlice bir söz ulaştı,

Kulağıma bir fısıltı geldi,+

13 İnsanlar derin uykudayken,

Gece düşleriyle gelen düşüncelerin tedirginliğiyle,

14 Bir dehşet ve titreme aldı beni,

İliklerime kadar işledi.

15 Önümden bir ruh geçti;

Tüylerim ürperdi.

16 Karşımda öylece dikilip kaldı,

Fakat ben ne olduğunu seçemedim;

Gözlerimin önünde bir şekil belirmişti;

Çıt çıkmıyordu. Sonra bir ses duydum:

17 ‘Ölümlü insan Tanrı’dan adaletli olur mu?

Adam kendisini yaratandan temiz olur mu?’

18 Evet, O hizmetkârlarına güvenmezken,

Meleklerinde* hata bulurken,

19 Çamurdan evlerde oturanlara,

Temeli toprak olanlara+ nasıl güvenir!

Onlar ki, güveden daha kolay ezilirler,

20 Sabahtan akşama kalmaz un ufak olurlar;

Kimse fark etmeden sonsuza dek yok olurlar.

21 İçlerindeki çadır ipleri sökülmez mi?

Hikmet yokluğundan ölmezler mi?”