Eyüp
3 Sonunda Eyüp söze başladı, doğduğu güne lanetler yağdırdı+ 2 ve şunları söyledi:
3 “Doğduğum gün olmaz olsun,+
‘Bir yiğit düştü ana rahmine’ denen gece de!
4 O gün karanlığa gömülsün.
Tanrı göklerden ona bakmasın,
Gün ışığı onu aydınlatmasın.
5 Karanlık ve ölüm gölgesi onu yanına alsın.
Üzerine karabulutlar çöksün,
Günü karartanlar onu dehşete boğsun.+
7 Evet, kısır kalsın o gece;
İçinde sevinç haykırışı olmasın.+
9 Alacakaranlığının yıldızları kararsın;
Beklediği ışık hiç doğmasın;
Tan ağarışını gözleri görmesin.
10 Çünkü anamın rahminde kapıları kapamadı ki+
Sıkıntıyı gözlerimden gizlesin.
11 Neden daha rahimdeyken ölmedim,+
Ana karnından çıkıp son soluğumu vermedim?
12 Neden beni dizler,
Emmem için memeler+ karşıladı?
13 O zaman huzur içinde yatmış,+
Uyumuş, dinlenmiş olurdum;+
14 Kendilerine ıssız mekânlar yapmış+
Dünya kralları ve danışmanlarıyla;+
15 Evlerini gümüşle doldurmuş
Altın toplamış beylerle birlikte.
16 Ya da fark edilmeyen bir düşük gibi,+
Gün ışığı görmemiş çocuklar gibi yok olurdum.+
18 Tutsaklar hep birlikte huzur içindedir;
Angaryacının+ sesini duymazlar.
19 Küçük de büyük de birdir,+
Köle efendisinden azat olmuştur.
20 Tanrı neden sıkıntı çekene ışık,
Canı acıyana+ hayat verir?
21 Ölümü bekleyenler neden ona kavuşmaz?+
Onlar ki define için toprağı kazanlardan daha gayretlidir.
22 Mezarı bulunca coşarlar,
Sevinçten havalara uçarlar.
24 Çünkü iniltim yemeğimden önce geliyor,+
Acı feryadım su gibi dökülüyor;+
25 Dehşetle korktuğum şey başıma geliyor;
Ürktüğüm şey gerçek oluyor.+
26 Derdim çok, huzurlu değilim,
Rahatım yok, sıkıntılar dinmek bilmiyor.”