Başlangıç

42 Mısır’da tahıl olduğunu+ Yakup da duydu. Oğullarına “Neden birbirinize bakıp duruyorsunuz?” dedi. 2 “Mısır’da tahıl olduğunu duydum.+ Oraya gidip bize tahıl satın alın da yaşayalım, ölmeyelim.” 3 Bunun üzerine Yusuf’un on ağabeyi+ tahıl almak için Mısır’a indi. 4 Ancak Yakup, Yusuf’un kardeşi Benyamin’i, “Başına kötü bir şey gelmesin”+ diye ağabeyleriyle göndermedi.+

5 Tahıl satın almaya gelenler arasında İsrail’in oğulları da vardı, çünkü Kenan diyarı kıtlık içindeydi.+ 6 Memlekette yetkili kişi Yusuf’tu.+ Diyarın tüm halkına tahıl satan oydu.+ Bu nedenle Yusuf’un ağabeyleri de gelip onun önünde yere kapandılar.+ 7 Yusuf ağabeylerini görür görmez tanıdı, fakat kendisini tanımamaları için onlara yabancı gibi davrandı.+ Onlarla sert şekilde konuştu; “Nereden geliyorsunuz?” diye sordu. “Kenan diyarından, erzak satın almak için geldik”+ dediler.

8 Yusuf ağabeylerini tanımış, ama onlar Yusuf’u tanıyamamıştı. 9 Yusuf hemen onlarla ilgili gördüğü rüyaları hatırladı.+ Onlara “Siz casussunuz!” dedi, “Memleketin saldırıya açık yerlerini öğrenmeye geldiniz.”+ 10 “Hayır efendim”+ diye karşılık verdiler, “Kulların+ erzak satın almak için geldi. 11 Hepimiz aynı babanın oğullarıyız. Biz dürüst insanlarız. Kulların casus değil.”+ 12 Fakat Yusuf “Hayır! Siz memleketin saldırıya açık yerlerini öğrenmeye geldiniz”+ dedi. 13 Bunun üzerine ağabeyleri “Kulların on iki kardeştir;+ Kenan diyarında yaşayan bir adamın+ oğullarıyız” dedi. “En küçüğümüz şimdi babamızın yanında,+ biri de artık yok.”+

14 Fakat Yusuf şu karşılığı verdi: “Söylediğim gibi, siz casussunuz! 15 Sizi sınayacağım. Firavunun başı için yemin ederim ki, küçük kardeşiniz gelmeden buradan gidemezsiniz.+ 16 Burada tutulacaksınız, içinizden birini gönderin, gidip kardeşinizi getirsin. Dediğiniz doğru mu değil mi görelim.+ Eğer değilse, Firavunun başı için yemin ederim ki, siz casussunuz.” 17 Böyle diyerek onların hepsini üç gün gözaltında tuttu.

18 Yusuf üçüncü gün onlara, “Dediğimi yaparsanız hayatta kalırsınız, ben Tanrı’dan korkan+ bir adamım” dedi. 19 “Eğer dürüst insanlarsanız, kardeşlerinizden biri gözaltında tutulduğunuz evde kalsın,+ diğerleri gitsin, açlık çeken ev halkınıza yiyecek götürsün.+ 20 Sonra küçük kardeşinizi bana getirin, o zaman sözlerinizin doğruluğu ortaya çıkar ve ölmezsiniz.”+ Onlar da Yusuf’un dediğini yaptı.

21 Ve aralarında konuşarak, “Kardeşimize yaptıklarımız yüzünden suçluyuz;+ bizden merhamet dilediğinde, canının yandığını gördüğümüz halde onu dinlemedik. Bu yüzden başımıza bu dert geldi”+ dediler. 22 Ruben şu karşılığı verdi: “Ben size çocuğa zarar vermeyin demedim mi? Fakat siz dinlemediniz.+ İşte şimdi onun kanının hesabı soruluyor.”+ 23 Aralarında tercüman vardı, bu yüzden konuştuklarını Yusuf’un anladığının farkında değillerdi. 24 Yusuf yanlarından ayrılıp ağladı.+ Sonra geri dönüp onlarla konuştu. Şimeon’u+ alıp hepsinin gözü önünde bağladı.+ 25 Ardından emirler verdi; torbalarına tahıl dolduruldu. Her birinin parası torbasına geri konulacak,+ yol için de azık verilecekti.+ Ve böyle yapıldı.

26 Ağabeyleri tahılı eşeklerine yükleyip yola çıktılar. 27 Konaklama yerinde onlardan biri eşeğine yem vermek için+ torbasını açınca parayı gördü; torbanın ağzına konmuştu.+ 28 Kardeşlerine “Param geri konmuş, torbamda duruyor!” dedi. O zaman yürekleri yerinden oynadı, tir tir titreyerek+ birbirlerine bakıp “Tanrı’nın bize bu yaptığı nedir?”+ diye sordular.

29 Sonunda Kenan diyarına, babaları Yakup’un yanına döndüler; başlarına gelen her şeyi ona anlattılar: 30 “Memleketin efendisi olan adam bize sert davrandı;+ memleketlerine casusluk amacıyla geldiğimizi düşündü.+ 31 Biz de ona dedik ki, ‘Biz dürüst insanlarız,+ casusluk yapmayız. 32 On iki kardeşiz,+ aynı babanın+ çocuklarıyız. Kardeşlerimizden biri artık yok,+ en küçüğümüz de şimdi Kenan diyarında babamızın yanında.’+ 33 Fakat memleketin efendisi olan adam+ ‘Dürüst olup olmadığınızı şöyle anlayacağım’+ dedi, ‘Kardeşlerinizden biri yanımda kalsın.+ Siz de açlık çeken ev halkınız için tahıl alıp gidin.+ 34 En küçük kardeşinizi alıp bana getirin, böylece casus değil dürüst insanlar olduğunuzu anlarım. Kardeşinizi size geri veririm; memlekette iş de yaparsınız.’”+

35 Sonra torbalarını boşaltırken baktılar ki, her birinin para çıkını torbasının içindeydi. Babaları da çıkınları gördü; hepsi korktu. 36 Ve babaları Yakup “Beni çocuklarımdan ettiniz!”+ diye inledi; “Yusuf yok, Şimeon yok,+ şimdi Benyamin’i de götüreceksiniz. Bütün bunlar benim başıma geliyor!” 37 Fakat Ruben babasına, “Eğer onu sana geri getirmezsem iki oğlumun da canını al.+ Kardeşimi bana emanet et; onu sana ben geri getireceğim”+ diye karşılık verdi. 38 Ancak Yakup “Oğlum sizinle gitmeyecek” dedi; “Çünkü ağabeyi öldü, o yalnız kaldı.+ Eğer yolda başına bir şey gelirse, şu ak saçlı başımı kederle ölüler diyarına indirirsiniz.”+