Kutsal Hizmet İmtiyazlarına Çok Değer Vermek
KUTSAL hizmetle ilgili görevler hafife alınmamalıdır. Eski Yahuda’daki kâhinler Yehova’nın mabediyle ilişkili imtiyazlarına karşı kayıtsız bir tutum gösterdiklerinde, Yehova onları sert şekilde azarladı. (Malaki 1:6-14) İsrail’de bazıları, Nezirleri Kutsal hizmetle ilgili sorumlulukları önemsizmiş gibi davranmaya teşvik ettiğinde, Yehova bu günahkâr İsraillileri tedip etti. (Amos 2:11-16) İsa’nın hakiki takipçileri de kutsal hizmetle meşgul oluyorlar ve bunu ciddi bir iş olarak görüyorlar. (Romalılar 12:1) Kutsal hizmetin pek çok yönü vardır; bunların hepsi de çok önemlidir.
İsa yeryüzünde takipçileri ile birlikteyken onları Tanrı’nın Gökteki Krallığını vaaz etmek üzere yetiştirdi. Mesajları zamanla yerin uçlarına kadar erişecekti. (Matta 28:19, 20; Resullerin İşleri 1:8) Vaaz etme işi bu ortamın son günlerinde giderek daha da fazla acillik kazandı.
Yehova’nın Şahitlerinin hepsi bu işe katılıyorlar. Yüz binlercesi bu işte öncü olarak çalışabilmekten sevinç duyuyor. Dünya çapında yapılan bu işle ilgili önemli gereksinimleri karşılayabilmek amacıyla, binlerce Şahit Beytelde, çevre ve bölge nazırları olarak seyahat işinde ya da dolgun vakitli hizmetçiler olarak uzak sahalarda çalışmak üzere kendilerini sundular. Böyle özel hizmetlere devam etmek isteyenleri neler bekleyebiliyor?
Ailede Acil Gereksinimler Baş Gösterdiğinde
Dolgun vakitli özel hizmete başlamadan önce, kişinin genellikle koşullarıyla ilgili bazı ayarlamalar yapması gerekir. Bu hizmeti herkes yapamaz. Bir kişinin Kutsal Yazılara dayanan yükümlülükleri bunu imkânsız kılabilir. Peki zaten özel hizmette bulunanların aileleriyle ilgili acil gereksinimler ortaya çıktığında, örneğin, yaşlı ana-babalarıyla ilgili bir durum baş gösterdiğinde ne olacak? Aşağıdaki Mukaddes Kitap ilkeleri ve öğütleri gereken yönlendirmeyi sağlamaktadır.
Tüm yaşamımız Yehova’yla olan ilişkimizin etrafında kurulmuş olmalıdır. (Vaiz 12:13; Markos 12:28-30) Bizlere emanet edilen kutsal şeylere çok değer vermeliyiz. (Luka 1:74, 75; İbraniler 12:16) Bir keresinde, İsa hayatındaki öncelikleri değiştirmesi gereken bir kişiye, Tanrı’nın Gökteki Krallığını ilan etmekle meşgul olması gerektiğini söyledi. Bu adam, böyle bir faaliyeti babası ölene kadar erteleme eğilimindeydi. (Luka 9:59, 60) Diğer yandan, İsa her şeyini Tanrı’ya vakfettiğini söyleyen ve sonra “babasına anasına hiç bir şey” yapmayan bir adamın düşünüşünün yanlış olduğunu da gösterdi. (Markos 7:9-13) Resul Pavlus da, ana-baba ve büyükbaba-büyükanneler dahil, “kendininkilere” bakmanın ciddi bir sorumluluk olduğunu belirtti.—I. Timoteos 5:3-8.
Bu, özel hizmette olanların acil gereksinimler baş gösterdiğinde yakınlarına bakmak için hizmetlerini bırakmaları gerektiği anlamına mı gelir? Bu sorunun cevabı birçok etkene bağlıdır. Karar kişiseldir. (Galatyalılar 6:5) Hizmetlerini ne kadar çok sevseler de, birçokları, ana-babalarına gereken yardımı sağlayabilmek için onlarla birlikte olmanın akıllıca olacağını düşündüler. Neden? Hayati bir ihtiyaç söz konusu olabilir, yardım edebilecek başka bir aile üyesi bulunmayabilir ya da cemaat gerekeni yapabilecek durumda olmayabilir. Bazıları böyle bir yardımı sağlarken bile öncülüğe devam edebildiler. Başkaları ise ailelerine gereken özeni gösterdikten sonra tekrar dolgun vakitli özel hizmete başlayabildiler. Bununla birlikte, birçok durumda farklı yollar deneyerek bu koşullarla başa çıkabilmek mümkün oldu.
Sorumluluklarını Yüklenmek
Acil ihtiyaçlar baş gösterdiğinde, dolgun vakitli özel hizmette bulunanlardan bazıları hizmetlerini bırakmadan bunlarla ilgilenebildiler. Birçok örnekten sadece birkaçını ele alalım.
Yehova’nın Şahitlerinin merkez bürosunda hizmet eden bir çift, önce çevre ve bölge hizmetine katıldıktan sonra 1978’de Beytel hizmetine başladı. Biradere Tanrı’nın teşkilatında ağır sorumluluk gerektiren bir görev verildi. Ancak ana-babasının da yardıma gereksinimi vardı. Beytel’de hizmet eden bu çift, ana-babalarına bakabilmek üzere onları yılda üç ila dört kez ziyaret ettiler; bunun için gidişgeliş yaklaşık 3.500 kilometre yol kat ettiler. Ana-babalarının ihtiyaçlarını karşılayabilmek için kendileri bir ev inşa ettiler. Onların acil tıbbi sorunlarıyla ilgilenebilmek üzere yolculuklar yaptılar. Yaklaşık 20 yıl boyunca neredeyse tüm tatillerini bu sorumluluklarını yerine getirebilmek üzere harcadılar. Ana-babalarını seviyorlar ve onlara onur veriyorlar; fakat aynı zamanda kutsal hizmet imtiyazlarına da çok değer veriyorlar.
Başka bir birader, kendi deyimiyle hayatındaki en büyük zorluklardan biriyle karşılaştığında 36 yıldır seyahat işindeydi. Yehova’nın sadık bir hizmetçisi olan 85 yaşındaki kayınvalidesinin, yanında kalıp kendisine yardım edebilecek birine ihtiyacı vardı. O dönemde, bu hemşirenin çocuklarının çoğu onun kendileriyle yaşamasının uygun olmayacağını düşündüler. Akrabalardan biri, seyahat eden nazıra onun ve karısının bu hizmeti bırakmaları ve aileleri adına annelerine bakmaları gerektiğini söyledi. Ancak bu çift ne değerli hizmetlerini bıraktılar, ne de annelerinin gereksinimlerini görmezlikten geldiler. Sonraki dokuz yıl boyunca, anne zamanının çoğunu onlarla birlikte geçirdi. Onlar önce bir karavanda, sonra da çevredeki cemaatler tarafından sağlanan bir apartman dairesinde yaşadılar. Sonradan bölge nazırı olan birader uzun yıllar boyunca görevi nedeniyle seyahat etmeye devam ederken, karısı annesine sevgi dolu özen gösterebilmek için tüm zamanını onunla birlikte geçirdi. Birader, her hafta, pazar günkü ibadetlerden sonra, onlara yardım etmek için uzun yolculuklar yaptı. Durumun farkında olan birçokları bu çiftin yaptıklarına duydukları derin takdiri dile getirdiler. Zamanla diğer aile üyeleri de biraz yardım etmek üzere harekete geçtiler. Dolgun vakitli özel hizmet imtiyazlarını bırakmadıklarından, Yehova’nın binlerce Şahidi bu özverili çiftin hizmetinden yararlanmaya devam ediyor.
Ailenin İşbirliği
Bir ailede dolgun vakitli özel hizmetin değerini takdir eden çok kişi varsa, onlar en azından aralarından bazılarının bu hizmete katılabilmesi için işbirliği yapabilirler.
Ailece gösterilen bu tür bir işbirliği ruhu, Batı Afrika’da dolgun vakitli vaiz olarak hizmet eden Kanadalı bir çifte yardımcı oldu. Bir şey olmaz ümidiyle acil bir durum ortaya çıkana dek beklemediler. Yabancı bir ülkede hizmet etmeye hazırlık amacıyla Gilead’a gitmeden önce, koca, kendinden daha küçük olan erkek kardeşiyle, annesinin hastalanması ya da kendine bakamayacak hale gelmesi durumunda gerekecek bakımla ilgili konuştu. Hem dolgun vakitli vaizlik işini çok takdir eden hem de annesini çok seven erkek kardeşi şöyle dedi: “Benim şimdi bir ailem ve çocuklarım var. Senin gibi çok uzaklara gidemem ve senin yaptıklarını yapamam. Bu nedenle eğer annemize bir şey olursa, ona ben bakacağım.”
Güney Amerika’da hizmet eden bir çift, ilerlemiş yaştaki annesinin bakımı konusunda hemşirenin ailesinden büyük destek gördü. Hemşirenin bir ablası, kocasıyla birlikte annelerine baktı; bu, abla öldürücü bir hastalığa yakalanana kadar sürdü. Sonra ne oldu? Endişeye kapılmamaları için enişte şöyle yazdı: “Ben ve çocuklarım hayatta olduğumuz sürece hizmetinizi bırakmanız asla gerekmeyecek.” Aileden gelen diğer bir yardım, başka bir kız kardeşin ve kocasının evlerini bırakıp annelerine bakabilmek için onun yaşadığı yere taşınmalarıydı; onlar annelerine ölene kadar baktılar. Ne güzel bir işbirliği ruhu! Onların hepsi dolgun vakitli vaizlik hizmetini desteklemeye yardımcı oldu.
Yehova’ya Cömertçe Veren Ana-Babalar
Çoğu kez ana-babalar da kutsal hizmete karşı göze çarpar bir takdir gösteriyor. Yehova’yı onurlandırabilecekleri en değerli varlıkları arasında kendi çocukları bulunuyor. (Süleymanın Meselleri 3:9) İsa’nın takipçisi birçok ana-baba çocuklarını dolgun vakitli hizmete başlamaya teşvik ediyor. Bazıları kendilerini, oğlu Samuel’i Yehova’ya “daima,” yani “yaşıyacağı bütün günlerce” hizmet etmesi için veren Hanna gibi hissediyorlar.—I. Samuel 1:22, 28.
Böyle bir anne Afrika’daki kızına şunları yazdı: “Biz sahip olduğun harika imtiyaz için Yehova’ya teşekkür ediyoruz. Bundan daha iyisini düşünemezdik.” Başka bir fırsatta da şöyle söyledi: “Birbirimizden ayrı kalma fedakârlığında bulunmak zorunda olduğumuz doğru, ancak Yehova’nın seninle ilgilendiğini görmek büyük bir sevinç!”
Ekvador’da dolgun vakitli vaiz olarak hizmet eden biri, yaşlı ana-babasına bakmasını gerektiren çeşitli durumları yeniden düşündükten sonra şunları yazdı: “Karıma ve bana en büyük desteğin babamın duaları olduğunu düşünüyorum. Onun ölümünden sonra, annem bize şöyle söyledi: ‘Babanızın bir günü bile Yehova’ya hizmetinde kalmanıza izin vermesi için dua etmeden geçmedi.’”
California’daki (ABD) yaşlı bir çift oğullarından birinin dolgun vakitli hizmette bulunmasından mutluluk duyuyorlardı. Annesi öldüğünde bu oğul karısıyla birlikte İspanya’daydı. Ailenin diğer üyeleri babaya bakmak üzere bazı düzenlemelerin yapılması gerektiğini düşündüler. Dünyevi işleriyle ve çocuklarını yetiştirmekle meşgul olduklarından bu sorumluluğu üstlenemeyecekleri kanısına vardılar. Bu nedenle, dolgun vakitli özel hizmette bulunan çifti eve dönüp babaya bakmaya ısrarla teşvik ettiler. Fakat, 79 yaşında olmasına rağmen babanın sağlığı hâlâ yerindeydi ve aynı zamanda ruhi görüşü de son derece netti. Bir aile buluşmasında birçokları düşüncelerini dile getirdikten sonra, babaları ayağa kalkarak kesin bir dille şöyle dedi: “Onların İspanya’ya dönmelerini ve işlerine devam etmelerini istiyorum.” Onlar böyle yaptılar, yine de babalarına somut yardımlarda bulundular. Şimdi İspanya’da çevre işinde çalışıyorlar. O aile buluşmasından bu yana ailenin diğer üyeleri bu çiftin yabancı bir ülkede yaptıkları hizmete değer verdiklerini gösterdiler. Birkaç yıl sonra diğer oğullarından biri, ölene dek bakmak için babasını yanına aldı.
Pennsylvania’da (ABD) yaklaşık 40 yıl öncülük yapmış olan meshedilmiş bir birader, karısı ciddi bir hastalıktan öldüğünde 90 yaşını aşmıştı. O sırada bir oğlu ve üç kızı vardı, bunun yanında çok sayıda ruhi çocuğu da bulunuyordu. Kızlarından biri, kocasıyla birlikte dolgun vakitli vaiz olarak seyahat etme işinde, sonra da Beytel’de olmak üzere, 40 yılı aşkın süredir dolgun hizmetteydi. Bu hemşire şimdi dul. O, babasına uygun şekilde bakılmasını sağlamak için ayarlamalar yaptı. Cemaatteki biraderler de, babasını İbadet Salonuna götürmek konusunda yardımcı oldular. Kocasının ölümünden sonra babasına, kendisine bakmak üzere Beytel’den ayrılmasını isteyip istemediğini sordu. Babası kutsal şeylere çok değer veriyordu ve gereksinimlerinin başka yollarla karşılanabileceğini düşündü. Sonuç olarak şu yanıtı verdi: “Bu yapabileceğin en kötü şey olur; daha da fenası benim bunu yapmana izin vermem olur.”
Cemaatlerin Desteği
Bazı cemaatler, dolgun vakitli özel hizmette bulunanların ilerlemiş yaştaki ana-babalarına bakmalarına çok yardımcı oldular. Onlar özellikle bu tür bir hizmete yıllarını vermiş olanları takdir ediyorlar. Bu cemaatler onların Kutsal Yazılara dayanan sorumluluklarını üstlenemezlerse de, yüklerini yeterince hafifletmek için çok şey yapıyorlar, böylece de evlatların özel hizmetlerini bırakmalarına gerek kalmayabiliyor.
Almanya’dan bir çift, çoğu seyahat etme işinde olmak üzere yaklaşık 17 yıldır hizmet ettikleri yabancı bir ülkedeyken biraderin yaşlı annesi giderek daha muhtaç duruma düştü. Her yıl tatillerini ona yardım etmek üzere kullandılar. Şahit komşuları da sevgiyle yardım ettiler. Daha sonra, dolgun vakitli hizmette bulunan çift kritik bir dönemde anneleriyle birlikteyken, cemaatin ihtiyarları onlarla bir araya gelmek için bir düzenleme yaptılar. Onlar bu çiftin, anneleri için düzenli olarak neler yaptığının farkındaydılar. Çiftin sürdürdüğü özel hizmeti takdir ediyorlardı. Bu nedenle ihtiyarlar annenin bakımıyla ilgili bir program önerisi hazırladılar ve sonra şöyle dediler: “Annenize şu anda yaptığınızdan daha fazlasını yapacak durumda değilsiniz; bizler size yardımcı olacağız, böylece siz de İspanya’daki görevinize devam edebilirsiniz.” Yedi yıldır ihtiyarlar bunu yapmaya devam ediyorlar.
Benzer şekilde 1967’den beri Senegal’de hizmet eden bir birader, babasının bulunduğu cemaatin sevgi dolu desteğini gördü. Bir sorun baş gösterdiğinde sevgili karısının içten desteğiyle, ana-babasına yardım etmek üzere tek başına Amerika Birleşik Devletlerine gitti. Orada aylarca kalması gerektiğini gördü. Zor bir durumdu, fakat elinden geleni yaptıktan sonra cemaat devreye girip ona yardımcı oldu ve dolgun vakitli vaizlik işine devam edebilmesini sağladı. On sekiz yılı aşkın bir süre boyunca, cemaat, önce babası için (babası artık onların birçoğunu tanıyamayacak durumda olduğu halde) ve sonra da annesi için sayısız yollarla sevgi dolu yardımda bulundu. Bu, oğlu sorumluluğundan muaf kıldı mı? Hayır; sık sık Senegal’den geldi ve tatilini elinden gelen tüm yardımı yapmak üzere kullandı. Böylece o cemaatteki çoğu kişi çalışkan bir çifti Senegal’de dolgun vakitli özel hizmette tutmakta payları olduğunu bilmenin mutluluğunu tattı.
İsa, iyi haber uğruna her şeyi bırakanların, ‘yüz misli erkek kardeşlere, kız kardeşlere, annelere ve çocuklara’ sahip olacağını söylemişti. (Markos 10:29, 30) Bu, Yehova’nın hizmetçileri için kesinlikle geçerlidir. Şimdi Batı Afrika’da, Benin’de hizmet eden bir çift, ana-babalarının cemaatindeki iki Şahit kendilerine ana-babaları hakkında endişe duymamalarını söylediğinde bu gerçeği özel bir şekilde yaşamış oldular. Kardeşler şunu eklediler: “Sizin ana-babanız bizim de ana-babamızdır.”
Evet, kutsal hizmet imtiyazlarına çok değer verdiğimizi gösterebilmenin birçok yolu bulunmaktadır. Sizin bunu daha mükemmel bir şekilde gösterebileceğiniz bir yol var mı?
[Sayfa 26’daki resimler]
Onlar dolgun vakitli özel hizmet için kendilerini sundular