Onuncu babın 23. ayeti, kararlaştırılan ‘yıkımın’ yaklaştığı uyarısında bulunuyor. Bu yıkım başkaldıran kavme verilecek bir ceza olduğundan, haklı nedene dayanıyor. Sonuçta, nüfusu “denizin kumu kadar” çok olan bir milletin ancak küçük bir kısmı dönecek.

Onuncu babın 23. ayeti, kararlaştırılan ‘yıkımın’ yaklaştığı uyarısında bulunuyor. Bu yıkım başkaldıran kavme verilecek bir ceza olduğundan, haklı nedene dayanıyor. Sonuçta, nüfusu “denizin kumu kadar” çok olan bir milletin ancak küçük bir kısmı dönecek. Aynı ayet, yaklaşan bu yıkımın bütün ülkede gerçekleşeceğine ilişkin uyarıda bulunuyor. Bu defa Yeruşalim esirgenmeyecek.

Bu ayetler, MÖ 607’de Yehova Babil İmparatorluğu’nu “değneği” olarak kullandığında olanları çok iyi anlatıyor. Yeruşalim de içinde olmak üzere bütün ülke istilacıların eline geçti. Yahudiler Babil’e götürülüp orada 70 yıl tutsak yaşadılar. Daha sonra, ancak “küçük bir kısmı” hakiki tapınmayı yeniden kurmak üzere Yeruşalim’e döndü.

Romalılar 9:27, 28’de gösterildiği gibi, İşaya 10:20-23’teki peygamberlik birinci yüzyılda da gerçekleşti. (İşaya 1:9; Romalılar 9:29 ile karşılaştırın.) Pavlus, birinci yüzyılda Yahudilerin ‘küçük bir kısmının’ ruhi bakımdan Yehova’ya ‘döndüğünü’, çok az sayıda sadık Yahudi’nin İsa Mesih’in takipçisi olarak Yehova’ya ‘ruhla ve hakikatle’ tapınmaya başladığını anlatıyor. (Yuhanna 4:24)