Reislerin âsi, hırsız da ortakları; her biri rüşvet seviyor, ve hediyeler peşinde gidiyor; öksüzün hakkını vermiyorlar, ve dul kadının davası onların önüne gelmiyor.” (İşaya 1:22, 23)

²² Yöneticilerin böyle bir tanımı hak etme nedenini 23. ayet gösteriyor. Musa Kanunu, Tanrı’nın kavmini diğer milletlerden ayırarak soylu kılmıştı. Bunu, öksüzlerin ve dulların korunması gibi emirlerle yapmıştı. (Çıkış 22:22-24) Oysa, İşaya’nın günlerinde, bir öksüzün lehinde hüküm verilmesi olacak iş değildir. Dullara gelince, onlar uğruna mücadele vermek bir yana, kimse onların davalarını dinlemek bile istemez. Evet, bu hâkimler ve yöneticiler sadece kendi çıkarlarına bakarlar. Rüşvet isterler, armağan peşindedirler ve anlaşılan suçluları koruyup kurbanlarını sıkıntıya düşürerek hırsızların işbirlikçisi olurlar. Daha da kötüsü, ‘inatla’ kötülük yaparlar. Ne denli üzücü bir durum!