Okuyucuların Soruları

İbraniler 12:4’teki “henüz kan dökülünciye kadar karşı koymadınız” sözlerinin anlamı nedir?

“Kan dökülünciye kadar karşı koyma” ifadesi, kişinin gerçek anlamda kanının dökülmesine, yani ölüme kadar dayanmasını ima eder.

Resul Pavlus, İsa’nın bazı İbrani takipçilerinin imanları nedeniyle “acılarla dolu büyük bir mücadeleye” dayandıklarını biliyordu. (İbraniler 10:32, 33, Yeni Çeviri) Pavlus’un buna dikkat çekerken, Yunan atletizm yarışlarındaki koşu, güreş, boks, disk ve cirit atma gibi sporlarda yaşanan mücadeleyi benzetme olarak kullandığı görülüyor. Buna uygun olarak iman kardeşlerini İbraniler 12:1’de de şöyle teşvik ediyor: “Her ağırlığı ve bizi kolayca saran günahı bırakarak, . . . . biz de önümüze konulan koşuyu sabırla koşalım.”

Üç ayet sonra, İbraniler 12:4’te Pavlus koşu benzetmesinden boks karşılaşmasına geçmiş olabilir. (I. Korintoslular 9:26’da her iki unsur da görülür.) Eski boksörler yumruklarını ve bileklerini deri sırımlarla bağlardı. Hatta bu sırımlar “boksörlerde ciddi yaralanmalara yol açan kurşun, demir ya da metal çiviler” eklenerek ağırlaştırılıyordu. Vahşice oynanan bu maçlar kanamaya, hatta bazen ölüme yol açıyordu.

Ne olursa olsun, İsa’nın İbrani takipçilerinin önünde yeterince örnek vardı; bu örnek kişiler, zulümlere ve zalim işkencelere, hatta “kan dökülünciye”, yani ölüme kadar dayanmış, Tanrı’nın sadık hizmetçileriydi. Pavlus’un eskiden yaşamış sadık kişilerin deneyimlerine dikkat çektiği bağlamı ayırt edin.

“Taşlandılar, testere ile biçildiler, imtihan olundular, kılıçla katlolunarak öldürüldüler; koyun postları ile, keçi derilerile dolaştılar; yoksulluk çektiler, sıkıntı gördüler, tahkir olundular.” Pavlus daha sonra imanımızın Tamamlayıcısı İsa’ya dikkat çeker: “O, . . . . utancı hiçe sayıp haça tahammül etti, ve Allahın tahtının sağında oturdu.”—İbraniler 11:37; 12:1, 2.

Evet, birçok kişi ölüme, yani “kan dökülünciye kadar karşı” koymuştu. Onların karşı koyması, iman eksikliği yüzünden günah işlememek için içlerinde sürdürdükleri mücadeleden öte bir şeydi. Onlar dıştan gelen zalim işkenceler karşısında vefa gösterip ölüme dek sadakatlerini korudular.

Belki de, Yeruşalim cemaatine şiddetli zulüm yatıştıktan sonra katılmış İsa’nın yeni takipçileri, bu son derece ağır denemelerle hiç karşılaşmamıştı. (Resullerin İşleri 7:54-60; 12:1, 2; İbraniler 13:7) Yine de, daha hafif denemeler bile bazılarının yarışı bırakmasına yol açıyordu, onlar ‘yorulup cesaretlerini yitiriyordu.’ (İbraniler 12:3, Yeni Çeviri) Onların olgunluğa doğru ilerlemeleri gerekiyordu. Bu, başlarına ne gelirse gelsin, hatta ölüm derecesinde fiziksel işkence bile çekseler dayanma güçlerini artıracaktı.—İbraniler 6:1; 12:7-11.

Çağımızda İsa’nın birçok takipçisi de imanları konusunda uzlaşmadıkları için idam edilerek, “kan dökülünciye kadar karşı” koymuştur. Pavlus’un İbraniler 12:4’teki sözlerinin bizi dehşete düşürmesine izin vermek yerine, bu sözleri, Tanrı’ya vefalı kalmak için hangi noktaya kadar dayanmaya kararlı olduğumuzu gösteren sözler olarak görebiliriz. Pavlus daha sonra aynı mektupta İbranilere şöyle yazdı: “Minnettar olalım. Öyle ki, Tanrı’yı hoşnut edecek biçimde saygı ve korkuyla tapınalım.”—İbraniler 12:28, Yeni Çeviri.