O tenha yolda, Rut ve Naomi baş başaydı. Rut’un yüreği Naomi’ye ve Tanrısı Yehova’ya karşı büyük bir sevgiyle doluydu. O, duygularından emindi. Şöyle dedi: “Seni terk etmemi, bırakıp gitmemi isteme. Sen nereye gidersen oraya gideceğim, nerede gecelersen orada geceleyeceğim. Senin halkın benim halkım, senin Tanrın benim Tanrım olacak. Senin öleceğin yerde öleceğim ve oraya gömüleceğim. Eğer ölümden başka bir şey beni senden ayıracak olursa, Yehova bana aynısını, hatta daha beterini yapsın” (Rut 1:16, 17).

Rut’un bu sözleri öyle çarpıcı ki, 3.000 yıl boyunca unutulmadı. Çünkü bu sözler çok değerli bir niteliği mükemmel şekilde yansıtır: vefa. Rut’un Naomi’ye vefası ve sevgisi öyle güçlü, öyle sarsılmazdı ki Naomi nereye giderse gitsin yanından asla ayrılmayacaktı. Sadece ölüm onları ayırabilirdi. Naomi’nin halkı onun halkı olacaktı. Evet, Rut Moab’daki her şeyini, tanrılarını bile bırakmaya hazırdı. Orpa’dan farklı olarak o, Naomi’nin Tanrısı Yehova’nın kendi Tanrısı da olmasını istediğini samimiyetle söyleyebiliyordu.b