“Her sandık, taşıdığı İbranice yazıya göre değişik bir amaç içindi. İlkinin yazısı şöyleydi: Yeni şekeller; yani o yılın masrafları için ayrılan şekeller. İkincisi: Eski şekeller; yani önceki yılın masraflarına vakfedilen şekeller. Üçüncüsü: Kumru ve güvercin yavruları; bu sandığa atılan paralar, birisi yakılan takdime, öteki günah takdimesi olmak üzere iki kumru veya iki güvercin yavrusunu kurban etmek zorunda olanların ödemesi gereken bedeldi. Dördüncü sandığın üstünde şu yazı vardı: Yakılan takdimeler; bu paralar diğer yakılan takdimelerin masraflarını karşılardı. Beşincisinin yazısı şöyleydi: Odun; onun içinde imanlıların mezbah için gerekli olan odunların satın alınması için yaptıkları bağışlar bulunuyordu. Altıncısı: Buhur; (buhur satın almak için paralar.) Yedincisi: Makdis için; (kefaretgâh için paralar). Kalan altı sandığın yazısı ise şöyleydi: Gönüllü bağışlar.”

Kanun, kavmin kendi uğruna çeşitli bağışlar yapmasını da talep ederdi. Bu bağışlardan bazıları işlenen günahlar için, başkaları törensel nedenler ve diğerleri bağlılık ve şükran duygularından dolayı yapılırdı. “Kumru ve güvercin yavruları” ve “yakılan takdimeler” böyle amaçlar içindi. The Temple, Its Ministry and Services (Mabet, Onun Hizmet ve Yardımları) adlı kitaba göre, “III. Boru’ya, yakılan ve günah takdimesi için kumru getirmek zorunda olan kadınlar, karşılıklarını para olarak attılar. Bunlar her gün toplanır ve değeri karşılığında kumru takdim edilirdi.” Bebek İsa’nın ana-babası herhalde bunu yaptı.—Luka 2:22-24’e bakın; Levililer 12:6-8.