Birinci yüzyılda pusula da dahil birçok aygıt henüz icat edilmediğinden seyir görevlileri işlerini yalnızca gözleriyle görebildiklerine dayanarak yaparlardı. Bu nedenle, en güvenli yolculuk zamanı görüş mesafesinin en fazla olduğu dönemdi; bu da genellikle Mayıs sonlarından Eylül ortalarına kadar sürerdi. Tüccarlar, bu dönemden önceki ve sonraki iki ayda da tehlikeyi göze alıp denize açılabilirlerdi. Fakat kışın sis ve bulutlar genellikle nirengi noktalarının görülmesini güçleştirirdi ve gündüz güneşi, gece de yıldızları örterdi. Bu durumda, 11 Kasım ile 10 Mart arasında, çok gerekli ya da acil durumlar dışında sefer yapılmazdı (Latince, mare clausum). Sezonun sonlarına doğru denize açılan gemiler, kışı yabancı bir limanda geçirme riskini göze alırlardı.—Resullerin İşleri 27:12; 28:11.

Pavlus herhalde mevsimsiz yapılan deniz yolculuğunun tehlikelerinin bilincindeydi. Eylül sonu ya da Ekim başında yolculuğa çıkılmaması için nasihat ederek şunları söyledi: “Efendiler, görüyorum ki, yolculuk yalnız yüke ve gemiye değil, hattâ bizim canlarımıza da zahmetli ve çok zararlı olacaktır.” (Resullerin İşleri 27:9, 10) Fakat yüzbaşı bu sözleri dikkate almadı ve bu, Malta’daki deniz kazasıyla sonuçlandı.