İsa’nın eski Korintos’taki bazı takipçilerinin bu konuda aklı karışmıştı ve bazıları da dirilmeye inanmıyordu. Pavlus oradaki cemaate yazdığı ilk mektupta dirilmenin gerçek olmamasının yol açacağı sonuçları sıraladı. Şunları yazdı: “Gerçekten dirilme yoksa Mesih de dirilmemiştir. Mesih dirilmemişse, elbette yaptığımız duyuru da boş, imanımız da boştur. . . . . [Tanrı’ya] karşı yalancı şahitlik edenler durumunda oluruz; . . . . sizin imanınız da işe yaramaz; hâlâ günahlar içindesiniz. Mesih yolunda ölenler de yok olup gitmiştir” (1. Korintoslular 15:13-18).

‘Bir kerede beş yüzü aşkın kardeşe göründü. Ardından Yakup’a, sonra tüm elçilere göründü. Hepsinden sonra bana da göründü’ (1. Korintoslular 15:6-8).

Bu başka sonuçlara da yol açardı. Eğer Mesih diriltilmemişse İsa’nın takipçileri olarak sahip olduğumuz inançlar da bir yalana dayanmış olurdu. Pavlus ve diğerleri Yehova Tanrı’nın İsa’yı dirilttiğini duyurmakla sadece İsa’nın dirilmesi hakkında değil, Yehova Tanrı hakkında da yalan söylemiş olurlardı. Dahası, Mesih’in ‘bizim günahlarımız için öldüğü’ iddiası da boş bir iddia olurdu. Çünkü bir kurtarıcı olan Mesih kendini ölümden kurtaramadıysa, başkalarını da kurtaramaz (1. Korintoslular 15:3). Dolayısıyla bu, inancı uğruna öldürülenler de dahil İsa’nın geçmişte yaşayan takipçilerinin sahte bir dirilme ümidiyle öldükleri anlamına gelirdi.