Köylülere özgü kıldan dokunmuş bir giysisi olan bu adamı gözünüzde canlandırın. Gilead’ın engebeli tepelerinde doğmuş olup herhalde sürülerin alçakgönüllü çobanları arasında büyüdü. İlya, muhtemelen muazzam sarayın içindeki meşhur fildişi evinde, zengin ve egzotik süsleriyle ve heybetli putlarıyla kudretli kral Ahab’ın önünde durur. Orada, sahte tapınmayla ilgili faaliyetin güçlendirilmiş şekilde sürdüğü Samiriye şehrinde, Yehova’nın tapınmasının hemen hemen unutulmuş olduğu yerde İlya, Ahab’a onun bu Tanrısının, bu Baal’ın kudretinin olmadığını ve bir hiç olduğunu söyler. O yıl ve gelecek yıllar için ne yağmur, ne de çiğ olacağını bildirir.

Böyle bir imanı acaba nasıl elde etti? Bu gururlu ve irtidat etmiş kralın önünde durmaktan acaba çekinmedi mi? Belki. Binden fazla yıl sonra İsa’nın üvey kardeşi Yakub, İlya’nın da “bizim gibi ihtirasları olan bir insan” olduğunu söyleyerek bize güvence verir. (Yakub 5:17) Fakat İlya’nın şu sözlerine dikkat edin: “Önünde durmakta olduğum İsrail’in Allahı hay olan RABBİN (Yehova’nın) hakkı için.” İlya, Yehova’nın bir hizmetçisi olarak Ahab’ın tahtından çok daha üstün bir tahtın —evrenin Egemeninin tahtının— önünde durduğunu zihninde tuttu. O, bu tahtın bir temsilcisi, özel bir görev için gönderilen bir habercisiydi. Bakış açısı böyle olunca, Yehova’nın bereketini kaybetmiş önemsiz bir insan hükümdarı olan Ahab’dan niye korkacaktı?

İlya için Yehova’nın bu kadar gerçek olması, bir rastlantı değildi. Peygamber, Tanrı’nın, kavmıyla ilgili davranışlarını içeren kaydı muhakkak incelemişti. Yehova, Yahudileri, sahte Tanrılara tapınmaya yönelirlerse kendilerini kuraklık ve açlıkla cezalandıracağına dair uyarmıştı. (Tesniye 11:16, 17) Yehova’nın, sözünü daima gerçekleştirdiğine güvenerek İlya “yağmur yağmasın diye . . . . dua etti.”—Yakub 5:17.