Zəbur

 2 Dağlar doğulmazdan əvvəl,

Sən dünyanı, torpağı var etməzdən əvvəl,+

Əzəldən əbədiyyətə Allah Sənsən.+

 3 Fani insanı torpağa qaytarırsan,

«Ey bəşər oğulları, torpağa qayıdın», — deyirsən.+

 4 Sənin gözündə min il ötüb keçən gün kimidir,+

Gecə növbəsinə bənzər.

 5 Onları silib-süpürürsən,+ yuxutək keçib gedirlər,

Səhər çağı onlar, sanki, cücərən otlardır.+

 6 Səhər çiçək açır, təzə-tər olur,

Axşam çağı solur, quruyub gedir.+

 7 Qəzəbin bizi bürüyüb udur,+

Hiddətin canımıza vahimə salır.

 8 Təqsirlərimizdən agahsan*,+

Üzünün nuru sirlərimizi aşkar edir.+

 9 Qəzəbindən ömür-günümüz bitir,

İllərimiz pıçıltıtək kəsilir.

10 Yetmiş il ancaq yaşarıq,

Canı sağlam olan, bəlkə, səksənə+ yetişə.

O da ki əzabla, qəm-qüssə ilə keçər,

Ömrümüz tez ötür, uçub gedirik.+

12 Bizi öyrət ki, günlərimizin qədrini bilək,+

Ürəyimiz hikmətli olsun.

14 Sübh tezdən bizi məhəbbətinlə doyuzdur ki,+

Şaqraq səsimiz yüksəlsin, ömür boyu sevincimiz aşıb-daşsın.+

15 Qəm-qüssə verdiyin günlərin sayı qədər,+

Əzab-əziyyət çəkdiyimiz illərin sayı qədər+ sevinc ver bizə.

16 Qoy işlərin qullarına bəlli olsun,

Əzəmətin onların oğulları üzərinə şəfəq saçsın.+

17 Allahımız Yehovanın lütfü üstümüzdən əskik olmasın,

Qoy əlimizin işi avand olsun.