Ησαΐας
38 Κατ᾿ ἐκείνας ἡμέρας ἠρρώστησεν ὁ ᾿Εζεκίας εἰς θάνατον· καὶ ἦλθε πρὸς αὐτὸν Ἡσαΐας ὁ προφήτης ὁ υἱὸς τοῦ ᾿Αμὼς καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Οὕτω λέγει Κύριος· Διάταξον περὶ τοῦ οἴκου σου· ἐπειδή ἀποθνήσκεις καὶ δὲν θέλεις ζήσει. 2 Τότε ἔστρεψεν ὁ ᾿Εζεκίας τὸ πρόσωπον αὑτοῦ πρὸς τὸν τοῖχον καὶ προσηυχήθη εἰς τὸν Κύριον, 3 καὶ εἶπε, Δέομαι, Κύριε, ἐνθυμήθητι τώρα πῶς περιεπάτησα ἐνώπιόν σου ἐν ἀληθείᾳ καὶ ἐν καρδίᾳ τελείᾳ καὶ ἔπραξα τὸ ἀρεστὸν ἐνώπιόν σου. Καὶ ἔκλαυσεν ὁ ᾿Εζεκίας κλαυθμὸν μέγαν. 4 Τότε ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἡσαΐαν λέγων, 5 Ὕπαγε καὶ εἰπὲ πρὸς τὸν ᾿Εζεκίαν, Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Δαβὶδ τοῦ πατρὸς σου· Ἤκουσα τὴν προσευχήν σου, εἶδον τὰ δάκρυά σου· ἰδού, θέλω προσθέσει εἰς τὰς ἡμέρας σου δεκαπέντε ἔτη· 6 καὶ θέλω ἐλευθερώσει σὲ καὶ τὴν πόλιν ταύτην ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ βασιλέως τῆς ᾿Ασσυρίας καὶ θέλω ὑπερασπισθῆ τὴν πόλιν ταύτην· 7 καὶ τοῦτο θέλει εἶσθαι εἰς σὲ τὸ σημεῖον παρὰ Κυρίου ὅτι θέλει κάμει ὁ Κύριος τὸ πρᾶγμα τοῦτο, τὸ ὁποῖον ἐλάλησεν· 8 ἰδού, θέλω στρέψει ὀπίσω δέκα βαθμοὺς τὴν σκιὰν τῶν βαθμῶν, τοὺς ὁποίους κατέβη εἰς τὸ ἡλιακὸν ὡρολόγιον τοῦ Ἄχαζ. Καὶ ἐστράφη ὁ ἥλιος δέκα βαθμούς, διὰ τῶν ὁποίων εἶχε καταβῆ.
9 Ταῦτα εἶναι τὰ γραφέντα ὑπὸ ᾿Εζεκίου βασιλέως τοῦ Ἰούδα, ὅτε ἠρρώστησε καὶ ἀνέλαβεν ἐκ τῆς ἀρρωστίας αὑτοῦ·
10 ᾿Εγὼ εἶπα, ᾿Εν τῇ μεσημβρίᾳ τῶν ἡμερῶν μου θέλω ὑπάγει εἰς τὰς πύλας τοῦ τάφου·
ἐστερήθην τὸ ὑπόλοιπον τῶν ἐτῶν μου.
11 Εἶπα, δὲν θέλω ἰδεῖ πλέον τὸν Κύριον, τὸν Κύριον, ἐν γῇ ζώντων·
δὲν θέλω ἰδεῖ πλέον ἄνθρωπον μετὰ τῶν κατοίκων τοῦ κόσμου.
12 Ἡ ζωή μου ἔφυγε καὶ μετετοπίσθη ἀπ᾿ ἐμοῦ ὡς ποιμένος σκηνή·
ἐκόπη ἡ ζωή μου ὡς ὑπὸ ὑφαντοῦ· ἀπὸ τοῦ στημονίου θέλει μὲ κόψει·
ἀπὸ πρωΐας ἕως ἑσπέρας θέλεις μὲ τελειώσει.
13 ᾿Εστοχαζόμην ἕως πρωΐας, ὡς λέων θέλει συντρίψει πάντα τὰ ὀστᾶ μου·
ἀπὸ πρωΐας ἕως ἑσπέρας θέλεις μὲ τελειώσει.
14 Ὡς γερανός, ὡς χελιδών, οὕτω ἐψέλλιζον·
ὠδυρόμην ὡς τρυγών· οἱ ὀφθαλμοὶ μου ἀπέκαμον ἀτενίζοντες εἰς τὰ ἄνω.
Καταθλίβομαι, Κύριε· ἀνακούφισόν με.
15 Τί νὰ εἴπω; αὐτὸς καὶ εἶπε πρὸς ἐμὲ καὶ ἐξετέλεσε·
θέλω διάγει πάντα τὰ ἔτη μου ἐν τῇ πικρίᾳ τῆς ψυχῆς μου.
16 ᾿Εν τούτοις, Κύριε, ζῶσιν οἱ ἄνθρωποι,
καὶ ἐν πᾶσι τούτοις ὑπάρχει ζωή τοῦ πνεύματός μου·
σὺ βεβαίως μὲ θεραπεύεις καὶ μὲ ἀναζωοποιεῖς.
17 Ἰδού, ἀντὶ εἰρήνης ἐπῆλθεν ἐπ᾿ ἐμὲ μεγάλη πικρία·
ἀλλὰ σύ, δι᾿ ἀγάπην τῆς ψυχῆς μου, ἐλύτρωσας αὐτήν ἀπὸ τοῦ λάκκου τῆς φθορᾶς·
διότι ἔρριψας ὀπίσω τῶν νώτων σου πάσας τὰς ἁμαρτίας μου.
18 Διότι ὁ τάφος δὲν θέλει σὲ ὑμνήσει· ὁ θάνατος δὲν θέλει σὲ δοξολογήσει·
οἱ καταβαίνοντες εἰς τὸν λάκκον δὲν θέλουσιν ἐλπίζει ἐπὶ τὴν ἀλήθειάν σου.
19 Ὁ ζῶν, ὁ ζῶν, αὐτὸς θέλει σὲ ὑμνεῖ, καθὼς ἐγὼ ταύτην τὴν ἡμέραν·
ὁ πατήρ θέλει εἰς τὰ τέκνα γνωστοποιήσει τὴν ἀλήθειάν σου.
20 Ὁ Κύριος ἦλθε νὰ μὲ σώσῃ·
διὰ τοῦτο θέλομεν ψάλλει τὸ άσμά μου ἐπὶ ἐντεταμένων ὀργάνων
πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Κυρίου.
21 Διότι ὁ Ἡσαΐας εἶχεν εἰπεῖ, Ἄς λάβωσι παλάθην σύκων καὶ ἄς βάλωσιν αὐτήν ὡς ἔμπλαστρον ἐπὶ τὸ ἕλκος καὶ θέλει ἰατρευθῆ. 22 Καὶ ὁ ᾿Εζεκίας εἶχεν εἰπεῖ, Τί εἶναι τὸ σημεῖον ὅτι ἐγὼ θέλω ἀναβῆ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου;