Καθ’ Οδόν Προς την Περιπέτεια
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ, 14 Αυγούστου 1972 στο Σαραφάντ του Ισραήλ δυο κοπέλες Άραβες κατεδικάσθησαν σε ισόβια δεσμά επειδή συμμετείχαν στην αεροπειρατεία σ’ ένα Βελγικό αεροπλάνο και το ανάγκασαν να προσγειωθή στο αεροδρόμιο της Λύδδας του Ισραήλ. Ένας από τους δικαστάς ήταν υπέρ της θανατικής ποινής.
Τρείς μήνες προηγουμένως, καθώς τα νέα της αεροπειρατείας διεδίδοντο σε όλον τον κόσμο, στις 9 Μαΐου, οι εκφωνηταί των ραδιοφωνικών σταθμών αφηγούντο τι συνέβαινε στο αγωνιώδες δράμα που εξετυλίσσετο στη Λύδδα. Εμείς ακούαμε.
Πώς θα αισθανόταν κάποιος που γνωρίζει ότι πρόκειται να προσγειωθή στο ίδιο αεροδρόμιο λίγο αργότερα την ίδια μέρα; Τα μέλη της συντροφιάς μας ήσαν εκνευρισμένα. Σε λίγα λεπτά επρόκειτο να επιβιβασθούμε σ’ ένα αεροσκάφος DC 9 των Βρεττανικών Ευρωπαϊκών Αερογραμμών και να εγκαταλείψωμε το διεθνές αεροδρόμιο του Λονδίνου με κατεύθυνσι προς το Ισραήλ. Τι θα συνέβαινε όταν θα φθάναμε; Απορούσαμε.
Τέσσερα μέλη της οργανώσεως των Αράβων Κομμάντος Μαύρος Σεπτέμβριος είχαν απαγάγει ένα Μπόιγκ 707 της Σαμπένα και απειλούσαν να το ανατινάξουν, φονεύοντας όλους τους επιβαίνοντας, εκτός αν αφήνονταν ελεύθεροι εκατό Άραβες αντάρτες τρομοκράτες.
Οι ειδήσεις έλεγαν ότι το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με φορτίο πλαστικών και ότι οι αεροπειραταί κρατούσαν χειροβομβίδες. Ο εκνευρισμός μεγάλωνε καθώς οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των Αράβων και του αντιστράτηγου Δαβίδ Ελαζάρ, Αρχηγού του Επιτελείου των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, συνέχιζαν κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Οι Επιβάτες ένα Μωσαϊκό του Πληθυσμού του Ισραήλ
Τι ποικιλία υπήρχε στον όμιλό μας! Οι αντιθέσεις ήσαν αξιοσημείωτες! Σ’ ένα από τα νέα, καλά τακτοποιημένα καθίσματα, ένας ηλιοκαμένος πατριάρχης, ντυμένος με φαρδιά φορέματα, κοίταζε έξω από το παράθυρο καθώς το αεροπλάνο έτρεχε στον διάδρομο με ταχύτητα μεγαλύτερη των 150 μιλίων την ώρα. Ένα λευκό μαντήλι δεμένο στο κεφάλι του με μια διπλή σειρά σειρήτι πλαισίωνε το βαθιά ρυτιδωμένο πρόσωπό του. Ο επιβάτης μετεκίνησε τα πόδια του δείχνοντας τα πολυφορεμένα δερμάτινα σανδάλια του. Σ’ αυτή την εποχή της υπερηχητικής ταχύτητος, φαινόταν σαν να είχε βγη από το παρελθόν. Ο πατριάρχης Αβραάμ μπορεί έτσι να ήταν ντυμένος, όταν ο Ιεχωβά του υπεσχέθη ότι το σπέρμα του θα κληρονομούσε τους Αγίους Τόπους.
Η πολυάσχολη αεροσυνοδός μας πιθανόν δεν αντελήφθη την αταίριαστη σκηνή που δημιούργησε όταν ωδήγησε δυο γυναίκες στα καθίσματα πλάι σ’ αυτόν τον ταξιδιώτη. Ήσαν Εβραιοαμερικανίδες που ταξίδευαν στο Ισραήλ με τολμηρά πολύχρωμα κοστούμια με παντελόνια. Τα βραχιόλια τους κουδούνιζαν με τον ρυθμό των χειρονομιών που συνώδευαν τη ζωηρή συζήτησί τους. Εν τούτοις, με τα προεξέχοντα μήλα των παρειών, τις γαμψές μύτες, τα κοκκινωπά μαλλιά, τους περήφανους τρόπους, τα δείγματα της ομορφιάς ήσαν παρόντα.
Υπήρχαν και παιδιά. Ένας μπαμπάς κρατούσε τρία παιδάκια με μαύρα μάτια στα γόνατά του στη διάρκεια της πτήσεως, αλλ’ ο εκνευρισμός του φαινόταν. Να ο ατελής άνθρωπος, χωρίς την υπομονή του Ιησού, ο οποίος πήρε μικρά παιδιά στην αγκαλιά του, όχι εκνευρισμένος, αλλά για να τα ευλογήση.—Μάρκ. 10:16.
Μετανάστες, τουρίστες, Άραβες, φοιτηταί, ιερείς—οι επιβάται μας ήσαν ένα μωσαϊκό σε μικρογραφία του ποικίλου πληθυσμού του Ισραήλ, διότι η χώρα είναι μια συλλογή μειονοτήτων που προέρχονται από σημαντικά ανόμοιες εθνικότητες.
Γιατί Αυτή η Έλξις της Χώρας;
Ποιο είναι το κερί που προσελκύει τους ανθρώπους σαν πεταλούδες από όλα τα μέρη της γης σ’ αυτή τη χώρα; Ασφαλώς δεν μπορεί να είναι η αναζήτησις της ειρήνης, γιατί το Ισραήλ δεν είναι μια χώρα ειρήνης. Ταλαντεύεται επικίνδυνα στο χείλος του πολέμου και περιβάλλεται, σ’ ένα μεγάλο ποσοστό, από εχθρικές χώρες που έχουν ορκισθή να το καταστρέψουν. Τα πρόβατα του Ισραήλ ξαπλώνουν ακόμη σε χλοερά βοσκοτόπια και οδηγούνται σε καλοποτισμένους τόπους αναπαύσεως ακριβώς σαν αυτούς που περιγράφονται από τον ψαλμωδό Δαβίδ, αλλά σήμερα ο βοσκός κρατά ένα τουφέκι στον ώμο του.
Στη Βιβλική εποχή ο Μωυσής διετάχθη από τον Ιεχωβά να στείλη κατασκόπους να κατοπτεύσουν τη γη πριν την κατακτήσουν οι υιοί Ισραήλ. Βρήκαν μια πλούσια παραγωγική χώρα. Αλλ’ οι κατάσκοποι δεν χρειαζόταν να μεταφέρουν αυτόματα όπλα. Σήμερα, καθώς το άχυρο γίνεται μπάλες και η γη δίνει τον καρπό της, κορίτσια με ξεθωριασμένες στρατιωτικές στολές αγγαρείας κρατώντας όπλα επιβλέπουν τις εργασίες. Άνδρας ή γυναίκα, σχεδόν όλοι κάνουν στρατιωτική υπηρεσία. Ακόμη και γυναίκες, που αυτομάτως εξαιρούνται αν προέρχωνται από Ορθόδοξες οικογένειες, σε πολλές περιπτώσεις κρίνουν ότι είναι καθήκον τους να καταταγούν στο στρατό που θα υπερασπίση τη χώρα τους.
Σ’ αυτή τη χώρα οι στρατιωτικές υπομνήσεις βρίσκονται παντού. Στη Θάλασσα της Γαλιλαίας όπου ο Ιησούς εκήρυξε, «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί διότι αυτοί θέλουσιν ονομασθή υιοί Θεού,» τα γεωργικά τρακτέρ είναι θωρακισμένα· τα παιδιά παίζουν κοντά σε αεροπορικά καταφύγια. Έχουν προειδοποιηθή από τους γονείς να προσέχουν τις σειρήνες που σημαίνουν τον κίνδυνο.
Στο Όρος των Μακαρισμών, όπου υπάρχει ένα φυσικό αμφιθέατρο με ακουστική τόσο θαυμάσια, ώστε χιλιάδες θα μπορούσαν να είχαν ακούσει την επί του Όρους Ομιλία, παραμένουν φράκτες από αγκαθωτό σύρμα, μια θλιβερή υπόμνησις του πολέμου. Διότι σχετική ειρήνη στην περιοχή υφίσταται μόνον από το 1967, όταν οι Ισραηλινοί ενίκησαν μετά από ένα πόλεμο εξ ημερών με τους Άραβες. Προηγουμένως τα κανόνια και οι όλμοι, επί δέκα εννέα χρόνια, βομβάρδιζαν τους κατοίκους από τα υψώματα.
Σε δρόμους που περνούν κοντά από τα Συριακά σύνορα, μικρά κόκκινα τρίγωνα σημαδεύουν το τοπίο, ειδοποιώντας ότι ακόμη μπορεί ο κίνδυνος να παραμονεύη εκεί. Αυτά και ένα αναποδογυρισμένο τανκ παραμένουν ως απόδειξις του πολιτικού μίσους και της τρομοκρατίας.
Τέτοια ήσαν τα αισθήματα που κρύβονταν πίσω από την αεροπειρατεία που βρισκόταν εν εξελίξει στο αεροδρόμιο της Λύδδας τώρα. Αξιωματούχοι του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ήσαν επίσης αναμεμιγμένοι προσπαθώντας απελπισμένα να διαπραγματευθούν μια διευθέτησι. Οι αεροπειραταί, δυο άνδρες και δυο κοπέλλες, άρχιζαν να ανυπομονούν. Διεκυβεύετο η ζωή των ενενήντα επτά επιβατών που βρίσκονταν στο τζετ της Σαμπένα. Εν τούτοις, σε όλη τη διάρκεια του επεισοδίου, οι αξιωματούχοι Ισραηλινοί αρνούνταν να υποχωρήσουν. Ήσαν αποφασισμένοι να επιδείξουν ότι το Κράτος δεν θα ανεχόταν την αεροπειρατεία και τον εκβιασμό ως μέσα για να επιτευχθή η απελευθέρωσις των φυλακισμένων ανταρτών. Η κατάστασις ήταν κρίσιμη. Τι θα συνέβαινε αν οι τρομοκράται ανετίνασσαν το αεροπλάνο και κατέστρεφαν τον διάδρομο στον οποίον επρόκειτο να προσγειωθούμε;
Είναι αλήθεια ότι οι χιλιάδες τουρίστες που επισκέπτονται το Ισραήλ κάθε χρόνο δεν ζητούν μια χώρα χωρίς έντασι. Συχνά ελπίζουν να ξανάρθουν για ν’ αποκτήσουν βαθύτερη γνώσι και να ενισχύσουν την πίστι των επιστρέφοντας στη χώρα όπου έλαβαν χώρα αρχαία θρησκευτικά δράματα. Από αυτή την άποψι οι Άγιοι Τόποι ανταποκρίνονται στην υπόσχεσί των, διότι υπήρξαν η εστία αναπτύξεως τριών από τις μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου: του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλαμισμού—εδώ τα αγαπημένα σύμβολα και κτίρια είναι περίπλοκα αναμεμιγμένα.
Γεγονότα του Παρελθόντος Έρχονται στη Ζωή
Για τον Χριστιανό η χώρα είναι ένα θησαυροφυλάκιο. Εδώ βρίσκεται η Ναζαρέτ, η πατρίς της παιδικής ηλικίας του Ιησού, μια λοφώδης πόλις. Το έδαφος μάς υπενθυμίζει ότι όταν ο Ιησούς επέστρεψε εδώ να κηρύξη, οι κάτοικοι, πεπεισμένοι ότι ήταν απλώς ο υιός του Ιωσήφ, θύμωσαν με τα λόγια του και «έφεραν αυτόν έως της οφρύος του όρους, επί του οποίου η πόλις αυτών ήτο ωκοδομημένη, δια να κατακρημνίσωσιν αυτόν.» (Λουκάς 4:29) Στην αγορά, άνθρωποι και ζώα, ακόμη περπατούν στα στενά δρομάκια όπως και στις ημέρες του Ιησού. Τεχνίτες ακόμη εργάζονται αρχαίες τέχνες. Ένας σιδεράς φτιάχνει ένα δρεπάνι με το χέρι. Το πηγάδι, όπου πιθανόν η Μαρία να επρομηθεύετο νερό, είναι ένα προσφιλές αξιοθέατο.
Η Βίβλος πραγματικά ζωντανεύει καθώς κάποιος στέκει στο Όρος Θαβώρ και οραματίζεται τον Βαράκ να κατέρχεται με 10.000 άνδρες πίσω του για να νικήση τις δυνάμεις του Σισάρα, αφού ο Ιεχωβά έφερε σύγχυσι στο στρατό του. Το όρος Γελβουέ, μεταξύ του χειμάρρου Κισών και της κοιλάδος του Ιορδάνου, μάς θυμίζει ότι εδώ εφονεύθησαν ο Σαούλ και οι τρεις γυιοι του. Και αυτό που κάποτε ήταν το μικρό χωριό της Ναΐν φέρει στη μνήμη την ευτυχία μιας ολομόναχης χήρας, όταν ο Ιησούς ανέστησε τον μοναδικό γυιο της.
Μέσα και γύρω στην Ιερουσαλήμ, στην πρωτεύουσα, ο επισκέπτης μπορεί να βαδίση δια μέσου χιλιάδων ετών ιστορίας σε λίγα λεπτά. Εδώ είναι το Όρος των Ελαιών, η Γεθσημανή, το Όρος Σιών και ο Γολγοθάς. Εδώ είναι το φημισμένο Ιουδαϊκό τείχος των κλαυθμών· επίσης ο τόπος όπου βασίλεψε ο Ηρώδης. Και εδώ ο Χριστός έκλαψε για την πόλι: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος.»—Ματθ. 23:37, 38.
Και η Ιερουσαλήμ πράγματι κατεστράφη. Μετά απ’ αυτό, πολλοί από τους Ιουδαίους εζήτησαν καταφύγιο στο Σαφάντ, μια πόλι που κτίσθηκε μετά την καταστροφή. Σήμερα οι δρόμοι προς αυτή την πόλι είναι γραφικοί εξ αιτίας των πελαργών, πτηνών με μακρά πόδια και θαυμαστό άνοιγμα πτερύγων, και τα οποία τακτικά μεταναστεύουν μέσω της Παλαιστίνης από τις χειμερινές τους κατοικίες στην Αφρική.
Εδώ στο Ισραήλ ο μελετητής μπορεί ν’ ακολουθήση το μονοπάτι στο οποίο εβάδισε ο Ιησούς, να εξετάση τα ανατολίτικα χαρακτηριστικά των κατοίκων του συγχρόνου Κράτους, να δη τα παραδοσιακά ενδύματα που οι Εβραίοι φορούν από αιώνες, ν’ ακούση να ομιλούνται Ελληνικά, Αραβικά και Εβραϊκά, καθώς τα γεγονότα του παρελθόντος ξαναζωντανεύουν. Κίνησις, ζωή και φως προστίθενται στον γραπτό Λόγο. Σ’ ένα αιώνα κυνισμού και αμφιβολιών, αισθάνεται κανείς ευλάβεια· η ανάγκη για λατρεία ενισχύεται.
Αληθινά, τα λόγια του Γκαΐτε ειδικά ταιριάζουν με την ιστορική κατάστασι του Ισραήλ: «Αν θέλης να καταλάβης τον ποιητή, πήγαινε στη χώρα του.» Γι’ αυτό κι εμείς ήρθαμε.
Άφιξις στη Λύδδα
Περισσότερο από μισή ώρα το αεροπλάνο μας έκανε κύκλους πάνω από τον διάδρομο. Το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο κίνησι και δεν μπορούσαμε να προσγειωθούμε. Κατόπιν εδόθη η άδεια—και τι ανακούφισις! Προσγειωθήκαμε. Εκεί ήταν το τζετ της Σαμπένα περικυκλωμένο από στρατιωτικά αυτοκίνητα.
Ισραηλινοί στρατιώτες, μεταμφιεσμένοι ως μηχανικοί του αεροδρομίου, είχαν καταλάβει το αεροδρόμιο. Στην επίθεσι οι δυο άνδρες Άραβες είχαν φονευθή, μια από τις κοπέλλες αεροπειρατείας είχε τραυματισθή και η δεύτερη είχε συλληφθή. Οι επιβάτες πηδούσαν, σκαρφάλωναν και γλιστρούσαν από το αεροπλάνο. Οι Ισραηλινές αρχές, που δεν είχαν ενδώσει από φόβο ότι μια τέτοια ενέργεια θα ενεθάρρυνε περαιτέρω απόπειρες εκβιασμού από τους αντάρτες, είχαν νικήσει. Τα δυο κορίτσια τώρα αντιμετώπιζαν ισόβια δεσμά.
Καθώς περιμέναμε στη σειρά για το ταξί μας, μας προσπέρασαν ασθενοφόρα βουίζοντας. Φαινόταν σαν ο μισός πληθυσμός του Ισραήλ να βρισκόταν στο αεροδρόμιο για να δη το δράμα. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μωσέ Νταγιάν.
Έντασις, ανακούφισις—τα αισθήματά μας ήσαν ανάμικτα καθώς κατευθυνόμαστε προς την Χάιφα. Το επεισόδιο είχε περάσει, αλλ’ η ευκαιρία να επισκεφθούμε τους τόπους που έζησαν οι πατριάρχαι και οι ιδρυταί της Χριστιανοσύνης, η πραγματική περιπέτεια, επρόκειτο ν’ αρχίση.—Συνεργασία.