Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Είναι ο Υπνωτισμός για τους Χριστιανούς;

ΕΠΙ αιώνες η ύπνωσις έχει καλυφθή με μυστήριο. Αυτό που κάποτε ήταν ένα εύκολο εργαλείο των ειδωλολατρών ιερέων και αγυρτών, σήμερα κερδίζει «καλή υπόληψι.» Ψυχίατροι, οδοντίατροι, κληρικοί και πολλοί άλλοι μεταχειρίζονται τον υπνωτισμό κατά καιρούς. Έχει εγκωμιασθή ως βοήθημα σε προσπάθειες όπως η θεραπεία ψυχοσωματικών διαταραχών, η διευκόλυνσις του τοκετού και η διακοπή της συνήθειας της χρήσεως παραισθησιογόνων ναρκωτικών. Ένας κληρικός έγραψε: «Ως κληρικός, ποιμαντορικός σύμβουλος και εν ενεργεία υπνωτιστής με πείρα αρκετών ετών, δεν γνωρίζω κανένα άτομο που έχει υποστή βλάβη με οποιονδήποτε τρόπο δια της χρήσεως της υπνώσεως, . . . Μεταξύ των διαφόρων φαινομένων που χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο για το καλό του, η ύπνωσις είναι βεβαίως το ασφαλέστερο.»

Άλλοι, όμως, θεωρούν τον υπνωτισμό επικίνδυνο. Στην πραγματικότητα, μερικοί απ’ αυτούς που τον χρησιμοποιούν παρεφρόνησαν. Και ο Άντριου Σώλτερ, μια εξέχουσα αυθεντία σ’ αυτό το πεδίο, είπε: «Ως αποτέλεσμα της υποβολής, που είχαν υποστή άτομα με τον υπνωτισμό, έκλεψαν χρήματα, έσπευσαν να μαζέψουν κροταλίες και έρριξαν βιτριόλι στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που, χωρίς να το γνωρίζη το υπνωτισμένο άτομο, προστατευόταν από αόρατο γυαλί. . . . Για να το πούμε απλά, μέσω της υπνώσεως είναι δυνατόν να εξαναγκασθούν άτομα να διαπράξουν εγκλήματα.» Ως εκ τούτου, υπάρχει σοβαρός λόγος να ρωτήσωμε: Είναι ο υπνωτισμός για τους Χριστιανούς;

Και μόνο το ενδεχόμενο κινδύνου αξίζει σοβαρή εξέτασι. Δεν θα ήταν εσφαλμένο για ένα Χριστιανό να διακινδυνεύση τις διανοητικές του ικανότητες; Έχει το δικαίωμα να θέση σε κίνδυνο τη ζωή του ή τη ζωή κάποιου άλλου, εκτελώντας εντολές που θα μπορούσαν ν’ αποδειχθούν επικίνδυνες, αν ο υπνωτιστής είναι ασυνείδητος; Αληθινά όχι! Ένας αφιερωμένος Χριστιανός ανήκει στον Ιεχωβά και πρέπει να χρησιμοποιή τη διάνοια και το σώμα του με τρόπους που ευαρεστούν και τιμούν τον Θεό.—Ρωμ. 12:1· 14:7, 8. 1 Κορ. 10:31.

Ακόμη και οι διασκεδαστικές επιδείξεις υπνώσεως επί σκηνής πρέπει να δίνουν στον Χριστιανό αιτία για σκέψι. Υποθέστε ότι λέγουν σε ένα υπνωτισμένο άτομο ότι είναι σκύλος και το άτομο αυτό προσπαθεί κατόπιν ανόητα να γαυγίση και να πηδήξη σαν σκύλος στηριζόμενος στα χέρια και στα γόνατα του. Δεν είναι αυτό εξευτελιστικό; Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν θα ευχαριστούσε ούτε θα διασκέδαζε ένα προσεκτικό Χριστιανό, που έχει βαθύ σεβασμό για τον Δημιουργό και γνωρίζει ότι ο άνθρωπος έγινε «κατ’ εικόνα Θεού.»—Γέν. 1:26, 27.

Ενώ ευρίσκοντο υπό την επήρεια της υπνώσεως, μερικά άτομα έχουν εμπλακή σε χονδροειδώς ανήθικες πράξεις, όπως η διάπραξις μοιχείας με τον υπνωτιστή. Προφανώς, για να ευαρεστήσουν τον Ιεχωβά, οι Χριστιανοί πρέπει να αποφεύγουν τέτοια αδικοπραγία. Πρέπει να υποστηρίζουν την εντιμότητα του γάμου, διότι «τους πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» (Εβρ. 13:4) Οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποφεύγουν περιστάσεις που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη στάσι των ενώπιον του Θεού και την προοπτική των για αιώνιο ζωή.

Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς πώς ενεργεί ο υπνωτισμός. Εν τούτοις, σχετικά μ’ αυτό, δεν πρέπει να αγνοηθή το βάθος του. «Η ιστορία του είναι ανεξιχνίαστα συνυφασμένη με τον αποκρυφισμό, και ακόμη και σήμερα πολλά φαινόμενα του υπνωτισμού ταξινομούνται ως ‘πνευματιστικά,’» λέγει Μια Εγκυκλοπαιδεία του Αποκρυφισμού. Μερικοί συνδέουν την ύπνωσι μ’ εκείνο που η Βίβλος αναφέρει ως «πνεύματα της πονηρίας.» (Εφεσ. 6:12) Έτσι ο Ζ. Γκαρνιέ, στο βιβλίο του Η Λατρεία των Νεκρών (στην Αγγλική), δήλωσε ότι πράγματα όπως ο μεσμερισμός (ύπνωσις) και οι δυνάμεις των πνευματιστικών μέντιουμ «είναι απλώς η αναπαραγωγή των φαινομένων της αρχαίας μαγείας, που παράγονται με τους ίδιους ακριβώς τρόπους μετους οποίους οι ειδωλολάτραι μάγοι, γόητες, μάντεις, νεκρομάντεις, κλπ., ζητούσαν τη βοήθεια των δαιμόνων τους οποίους θεωρούσαν ως θεούς των.»—Παράβαλε με Πράξεις 16:16-18.

Οι ιερείς που ασκούσαν μαγεία ήκμαζαν στην Αίγυπτο από την εποχή ακόμη που ζούσε ο Ιωσήφ, ο υιός του Ιακώβ ή Ισραήλ. (Γέν. 41:8, 24) Αργότερα, ο Μωυσής υπέστη εναντίωσι από τέτοια άτομα που κατεγίνοντο με τον αποκρυφισμό. (Έξοδ. 7:11, 22·8:7) Είτε εχρησιμοποιείτο ο υπνωτισμός από εκείνους τους ιερείς είτε όχι, σε μετέπειτα αιώνες οι ασθενείς και οι ανάπηροι Αιγύπτιοι ζητούσαν αποκατάστασι της υγείας των μέσω των θεοτήτων των στη διάρκεια μιας καταστάσεως γνωστής ως «ύπνος του ναού.» Στην πραγματικότητα, ήταν μια υπνωτιστική έκστασις, που προκαλείτο είτε από κάποιες ενέργειες των ιερέων που ασκούσαν μαγεία ή από καπνούς που ανεδίδοντο από ένα ειδικό θυμίαμα που έκαιγαν. Οι Βαβυλώνιοι μάγοι και άλλοι των αρχαίων καιρών προσπαθούσαν επίσης να επιτύχουν θεραπείες δια του υπνωτισμού ή σχετικών φαινομένων.

Πώς οι δούλοι του Θεού στο παρελθόν έβλεπαν τις συνήθειες που συνεδέοντο με τον αποκρυφισμό; Τα πιστά άτομα στον αρχαίο Ισραήλ δεν είχαν καμμιά σχέσι με τέτοια πράγματα, διότι ο Ιεχωβά είχε δηλώσει μέσω του Μωυσέως: «Δεν θέλει ευρεθή εις σε ουδείς . . . μαντευόμενος μαντείαν, ή προγνώστης των καιρών, ή οιωνοσκόπος ή μάγος, ή γόης, ή ανταποκριτής δαιμονίων, ή τερατοσκόπος, ή νεκρόμαντις. Διότι πας ο πράττων ταύτα είναι βδέλυγμα εις τον Ιεχωβά.»—Δευτ. 18:9-12, ΜΝΚ.

Αν και οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο, εκτιμούν τις υψηλές αρχές του. (Ρωμ. 6:14. Κολ. 2:13-17) Αναγνωρίζοντας ότι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού καταδικάζει τον αποκρυφισμό και αυτούς που τον ασκούν, οι αληθινοί Χριστιανοί θεωρούν τον αποκρυφισμό και τις συνδεόμενες μ’ αυτόν συνήθειες ως αποδοκιμασμένες από τον Ιεχωβά. (Μαλ. 3:5· Αποκάλ. 21:8) Εκείνοι που ασκούσαν προηγουμένως μαγεία και αργότερα έγιναν Χριστιανοί στην αρχαία Έφεσο όχι μόνον εγκατέλειψαν τις επιδιώξεις του αποκρυφισμού αλλά και κατέστρεψαν τα δαπανηρά βιβλία της μαγείας που είχαν.—Πράξ. 19:18, 19.

Αλλά, ακόμη κι αν η ύπνωσις δεν είχε σχέσι με τον αποκρυφισμό, οι αληθινοί Χριστιανοί θα τον απέφευγαν. Γιατί; Διότι ο υπνωτισμός απαιτεί την πλήρη εγκατάλειψι της βουλήσεως κάποιου ατόμου σε έναν άλλον άνθρωπο. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Μετά παρέλευσιν χρονικού διαστήματος, αυτός [το υποκείμενον] δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να επανεύρη την ικανότητα ανεξαρτήτου αποφάσεως και τότε ο υπνωτιστής μπορεί να τον κατευθύνη να εκτελέση οποιαδήποτε πράξι που είναι εντός των ικανοτήτων του και εκείνος θα ανταποκρίνεται ασυλλόγιστα. Τότε είναι ‘υπνωτισμένος.’» Σε αντίθεσι με αυτά, ο Ιησούς Χριστός ανεγνώρισε ότι ήταν δική του ευθύνη να κάνη πάντοτε το θέλημα του ουρανίου Πατρός του, και δεν μπορούσε να το κάνη αυτό αν παρεδίδετο με τυφλή υποταγή στο θέλημα ενός άλλου ανθρώπου. (Ιωάν. 6:38· Εβρ. 10:9, 10) Ο Χριστός εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται για την εκπλήρωσι του θελήματος του Θεού. (Ματθ. 6:9, 10) Αφού έκαμε αφιέρωσι στον Θεό, ένας Χριστιανός δεν πρέπει να παραδώση τη βούλησί του σε κάποιον υπνωτιστή, αλλά χρειάζεται να την χρησιμοποιή σε αρμονία με το θέλημα του Ιεχωβά.—Ρωμ. 12:2.

Μερικοί κληρικοί καταφεύγουν στον υπνωτισμό όταν συμβουλεύουν τους ενορίτας των, αλλά ενεργώντας έτσι δεν μιμούνται τον Ιησού Χριστό. Η Βίβλος είναι η από τον Θεό επιδοκιμασμένη πηγή της συμβουλής που έχομε ανάγκη για τα προβλήματα της ζωής. (2 Τιμ. 3:16, 17) Το άγιο πνεύμα του Θεού, και όχι η θεραπεία διά της υπνώσεως, είναι η θεία προμήθεια για να βοηθούν τα άτομα ν’ αντικαταστήσουν την ηθική ακαθαρσία, την ειδωλολατρία και άλλα ασεβή χαρακτηριστικά με την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία, τη χρηστότητα, την αγαθωσύνη, την πίστι, την πραότητα και την εγκράτεια. (Κολ. 3:5-11 Γαλ. 5:22, 23) Επί πλέον, ο Ιεχωβά, και όχι κάποιος υπνωτιστής, παρέχει τη δύναμι που έχουν ανάγκη οι Χριστιανοί για ν’ αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες.—Φιλιππ. 4:6, 7, 13.

Το αν ένας Χριστιανός θα συμβουλευθή έναν ιατρό ο οποίος κατά καιρούς χρησιμοποιεί ύπνωσι για τη θεραπεία άλλων ατόμων θα πρέπη να το αποφασίση προσωπικώς. (Γαλ. 6:5) Αλλά ένας αληθινός Χριστιανός δεν θα επέτρεπε να χρησιμοποιηθή ύπνωσις στη δική του περίπτωσι. Γιατί; Διότι ο υπνωτισμός δεν είναι για τους Χριστιανούς.