Πώς ο Χριστιανισμός Δανείσθηκε από τον Πλάτωνα
«ΠΟΡΕΥΘΕΝΤΕΣ λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:19, 20) Οι Χριστιανοί επιθυμούν να κατανοήσουν αυτή την εντολή του Ιησού Χριστού και να την εκπληρώσουν.
Αλλά για να το κάμη κανείς αυτό πρέπει να γνωρίζη τη σχέσι του Θεού του Πατρός προς τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό. Αλλά σε μερικούς αυτό φαίνεται ακατανόητο. Γιατί;
Όταν τα άτομα διαβάζουν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, συναντούν εδάφια τα οποία παρουσιάζουν τον Ιησού σ’ ένα πολύ εξυψωμένο ρόλο. Ο απόστολος Ιωάννης, παραδείγματος χάριν, αναφερόμενος στον Ιησού ως ‘τον Λόγο’ ή εκπρόσωπο του Θεού, έγραψε: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι’ αυτού έγειναν, και χωρίς αυτού, δεν έγεινεν ουδέ έν, το οποίον έγεινεν.» (Ιωάν. 1:1-3) Ο Ιησούς ο ίδιος είπε: «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα.» (Ιωάν. 10:30) Ο απόστολος Παύλος έγραψε σχετικά με τον Ιησού: «Διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς.»—Κολ. 2:9.
Εξ άλλου, υπάρχουν σημεία όπου η Βίβλος παρουσιάζει τον Ιησού ως υποκείμενο στον Θεό τον Πατέρα. Επί παραδείγματι, διαβάζομε: «Απεκρίθη λοιπόν ο Ιησούς και είπε προς αυτούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο.» (Ιωάν. 5:19) «Πάτερ, αν θέλης να απομακρύνης το ποτήριον τούτο απ’ εμού· πλην ουχί το θέλημα μου, αλλά το σον ας γείνη.» (Λουκ. 22:42) «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» (Ιωάν. 14:28) «Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Τι με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ειμή είς, ο Θεός.»—Μάρκ. 10:18.
Ανεκήρυξαν τον Ιησού «Αιώνιον,» «Παντοδύναμον»
Λίγο μετά τον θάνατο των δώδεκα αποστόλων του Ιησού Χριστού, άρχισαν ζωηρές συζητήσεις ως προς τη φύσι και τη σχέσι του Πατρός, του Υιού και του αγίου πνεύματος. Οι προσπάθειες για τη διευκρίνισι αυτών των ζητημάτων ωδήγησαν σε μια σειρά «συμβόλων» ή δηλώσεων της πίστεως, τα οποία με τον καιρό κατέληξαν στη δοξασία της Τριάδος του Χριστιανικού κόσμου. Εσείς πιστεύετε στην Τριάδα; Ίσως νομίζετε ότι βασίζεται στη Βίβλο. Αλλά γνωρίζετε ακριβώς τι διδάσκει αυτή η δοξασία; Το «Σύμβολο πίστεως του Αθανασίου» το θέτει ως εξής:
«Λατρεύομε ένα Θεό εν Τριάδι, και Τριάδα εν Μονάδι· ούτε συγχέομε τα πρόσωπα ούτε διαιρούμε την ουσία. Διότι υπάρχει ένα πρόσωπο του Πατρός, ένα άλλο του Υιού και ένα άλλο του Αγίου Πνεύματος. Αλλά η Θεότης του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είναι ενιαία: η δόξα ίση, το μεγαλείο συναιώνιο. . . . Ο Πατήρ αιώνιος, ο Υιός αιώνιος και το Άγιο Πνεύμα αιώνιο . . . Ομοίως, ο Πατήρ είναι παντοδύναμος, ο Υιός είναι παντοδύναμος και το Άγιο Πνεύμα είναι παντοδύναμο. Κι εν τούτοις δεν υπάρχουν τρεις παντοδύναμοι, αλλά είς παντοδύναμος. Ομοίως ο Πατήρ είναι Θεός, ο Υιός είναι Θεός και το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός. Εν τούτοις, δεν υπάρχουν τρεις Θεοί αλλά ένας Θεός. . . . Και σ’ αυτή την Τριάδα κανείς δεν προηγείται ή έπεται του άλλου· κανείς δεν είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος του άλλου. Αλλά και τα τρία πρόσωπα είναι συναιώνια συγχρόνως και ομοούσια.»
Αλλά τι θα πούμε για τα εδάφια που παρουσιάζουν τον Ιησού ως υποτεταμένο στον Θεό; Το ανωτέρω παρατιθέμενο «σύμβολο» φρόντισε και γι’ αυτά με το να διακηρύσση ότι ο Ιησούς είναι συγχρόνως και «τέλειος Θεός» και «τέλειος άνθρωπος.» Διαβάζομε: «Διότι η ορθή πίστις είναι ότι πιστεύομε και ομολογούμε ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, είναι Θεός και άνθρωπος. . . . Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος . . . Ίσος με τον Πατέρα, επειδή άπτεται της Θεότητας του, και κατώτερος από τον Πατέρα επειδή άπτεται της ανθρωπίνης φύσεως. Ο οποίος, αν και είναι Θεός και άνθρωπος, εν τούτοις, δεν είναι δύο, αλλά ένας Χριστός.»
Μήπως κι εσείς πιστεύετε το ίδιο για τον Θεό και τον Ιησού Χριστό; Ίσως ρωτήσετε: Πώς θα μπορούσε ο Ιησούς Χριστός να είναι ο «Υιός» του Θεού αν υπήρχε από τότε που υπήρχε ο Πατέρας του; Πώς θα μπορούσε ο Ιησούς να είναι και άνθρωπος και Θεός, «ίσος» με τον Θεό και «κατώτερος» του Θεού συγχρόνως; Αν «ο Πατήρ είναι παντοδύναμος, ο Υιός παντοδύναμος και το Άγιο Πνεύμα παντοδύναμο,» μπορεί στην πραγματικότητα να υπάρχη «ένας παντοδύναμος»;
Γνωρίζατε ότι οι θεόπνευστες Γραφές πουθενά δεν αναφέρουν τη λέξι «τριάδα»; Ούτε λέγουν πουθενά ότι ο Ιησούς είναι ομοούσιος και συναιώνιος με τον Θεό. Από που προήλθε λοιπόν αυτή η ιδέα;
Ο Ρόλος της Ελληνικής Φιλοσοφίας
Η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1976) υπογραμμίζει: «Από το μέσον του 2ου αιώνος (δηλαδή μετά το 100) μ.Χ., Χριστιανοί οι οποίοι είχαν κάποια εκπαίδευσι στην Ελληνική φιλοσοφία, άρχισαν να αισθάνωνται την ανάγκη να εκφράσουν την πίστι τους με τους όρους της και για τη δική τους διανοητική ικανοποίησι και για να προσηλυτίσουν μορφωμένους εθνικούς. Η φιλοσοφία που τους ταίριαζε καλύτερα ήταν ο Πλατωνισμός.»
Ο όρος «Πλατωνισμός» αναφέρεται στις διδασκαλίες του Έλληνος φιλοσόφου Πλάτωνος, ο οποίος γεννήθηκε περίπου το 428 π.Χ. Δείχνοντας την άμεση σχέσι της δοξασίας της Τριάδος με τη φιλοσοφία του Πλάτωνος, η Νέα Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικής Γνώσεως των Σαφ και Χέρτζογκ τονίζει:
«Πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς, με τη σειρά τους, βρήκαν κάποια παράξενη έλξι στις διδασκαλίες του Πλάτωνος και τις χρησιμοποίησαν ως όπλα για την άμυνα και εξάπλωσι της Χριστιανοσύνης, ή διετύπωσαν τις αλήθειες της Χριστιανοσύνης σε Πλατωνικό καλούπι. Οι διδασκαλίες περί του Λόγου και της Τριάδος, έλαβαν το σχήμα τους από τους Έλληνας Πατέρας, οι οποίοι αν δεν είχαν εκπαιδευθή σε σχολές, ήσαν εμμέσως ή αμέσως, πολύ επηρεασμένοι από την Πλατωνική φιλοσοφία, ιδίως στην Ιουδαϊκή Αλεξανδρινή μορφή της.»
Με ποιον τρόπο αυτοί οι «πρώτοι Χριστιανοί» χρησιμοποίησαν τη φιλοσοφία του Πλάτωνος όταν διεμόρφωναν τη διδασκαλία της Τριάδος; Ας εξετάσωμε με συντομία τι εδίδασκε αυτός ο Έλληνας φιλόσοφος.
Από τον «Δημιουργό» στον Ειδωλολατρικό «Λόγο»
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, όλα τα πράγματα που μπορούν να δουν και να αισθανθούν οι άνθρωποι, είναι αποτέλεσμα των αιωνίων «ιδεών» ή «μορφών» που αποτυπώνονται επάνω στην ύλη. Ο Πλάτων πίστευε ότι όπως ένα όμορφο γλυπτό αντιπροσωπεύει την ιδέα του γλύπτου αποτυπωμένη επάνω στην πέτρα, έτσι και όλος ο φυσικός κόσμος οφείλει την ύπαρξί του στην επίδρασι του «κόσμου των ιδεών» επί της ύλης. Η υπέρτατη «ιδέα» ελέγετο ότι είναι «το Αγαθόν» το οποίο ο Πλάτων μερικές φορές ταυτίζει με τον Θεό.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η δοξασία του Πλάτωνος περί δημιουργίας του κόσμου. Ο Σ. Ε, Φροστ ο Νεώτερος, Δόκτωρ της Φιλοσοφίας, γράφει στο βιβλίο Οι Βασικές Διδασκαλίες των Μεγάλων Φιλοσόφων:
«Σ’ έναν από τους φημισμένους Διαλόγους του Πλάτωνος τον Τίμαιο, μας λέγει πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος των αισθήσεων μας. Υπήρχε ένας ‘αρχιτέκτων’ ο ‘Δημιουργός,’ ο οποίος συνήνωσε τον κόσμο των ιδεών με την ύλη, όπως ακριβώς ένας γλύπτης μπορεί να ενώση την ιδέα του και το μάρμαρο για να παραγάγη ένα άγαλμα. Αυτός ο ‘Δημιουργός’ είχε τέλειες ιδέες για όλα και είχε μια μεγάλη μάζα από ύλη. Ο Πλάτων δεν μας λέγει καθόλου από πού προήλθαν αρχικώς αυτές οι ιδέες του ‘Δημιουργού’ και η ύλη. Υπήρχαν απλώς εκεί όταν έγινε η αρχή των πραγμάτων. Καθώς ο ‘Δημιουργός’ έφερνε σ’ επαφή μια ιδέα μια ποσότητα ύλης, εδημιουργείτο ένα πράγμα.»
Αυτή η θεωρία συσχετίσθηκε με τη Βίβλο υπό έναν Ιουδαίο φιλόσοφο, γνωστό ως Φίλωνα, ο οποίος γεννήθηκε μεταξύ του 15 και 10 π.Χ. Αλλ’ αυτό που αποκαλούσε ο Πλάτων ‘Δημιουργό,’ ο Φίλων το ανέφερε ως ‘τον Λόγο.’ Ο Δρ. Φροστ εξηγεί:
«Ο Φίλων δίδασκε ότι υπήρχαν πολλές δυνάμεις, ή πνεύματα, τα οποία απέρρεαν ακτινοειδώς από τον Θεό όπως το φως ακτινοβολεί από μια λυχνία. Μια απ’ αυτές τις δυνάμεις την οποίαν αυτός ωνόμασε ‘Λόγον’ ήταν ο δημιουργός του κόσμου. Αυτός ο Λόγος, όπως δίδασκε ο Φίλων, επεξεργάσθηκε την ύλη και απ’ αυτήν εδημιούργησε κάθετι στον κόσμο. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο Θεός, δια του Λόγου, δημιούργησε τον κόσμο. Περαιτέρω, κάθε πράγμα στον κόσμο είναι αντίγραφο μιας ιδέας του νου του Θεού. Αυτό μας θυμίζει την πίστι του Πλάτωνος ότι ο κόσμος τον οποίον αντιλαμβανόμεθα μέσω των αισθήσεων μας είναι ένα αντίγραφο μιας ιδέας του κόσμου των ιδεών. Και, πράγματι, ο Φίλων προσπαθούσε εδώ να συμβιβάση τη φιλοσοφία του Πλάτωνος με την Ιουδαϊκή θρησκεία.»
Εν τούτοις, «ο Λόγος,» σύμφωνα με τον Ιωάννη, είναι διαφορετικός από τον ‘Λόγον’ για τον οποίον μιλεί ο Φίλων. Ο Ιωάννης περιγράφει ‘τον Λόγο’ ως ένα πρόσωπο το οποίον «έγεινε σαρξ.» (Ιωάν. 1:14) Αυτό δεν αληθεύει για τον «Δημιουργό» του Πλάτωνος ούτε για τον «Λόγο» του Φίλωνος.
Ωστόσο, στην αρχή της Κοινής μας χρονολογίας, ωρισμένα άτομα μετεβίβασαν στον ‘Λόγο’ του Ευαγγελίου του Ιωάννου χαρακτηριστικό του ‘Δημιουργού’ και του ‘Λόγου’ τα οποία αναφέρονται στα έξω-Βιβλικά έργα του Πλάτωνος και του Φίλωνος. Εφ’ όσον αυτός οι ειδωλολατρικός «Δημιουργός» ή «Λόγος» προφανώς υπήρχε πάντοτε στα πλευρό του υπερτάτου Θεού, έγινε «ορθόδοξο» να διδάσκουν ότι ο Ιησούς ήταν συναιώνιος με τον Θεό. Μήπως η Βίβλος υποστηρίζει αυτό το συμπέρασμα;
Ιησούς και Θεός—«Συναιώνιοι»;
Οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου συχνά παραθέτουν Γραφικά εδάφια για ν’ αποδείξουν ότι ο Ιησούς δεν είχε αρχή. Ένα παράδειγμα είναι η χρήσις των εδαφίων Ιωάννης 8:57, 58, όπου διαβάζομε: «Είπον λοιπόν οι Ιουδαίοι προς αυτόν· Πεντήκοντα έτη δεν έχεις έτι, και είδες τον Αβραάμ; Είπε προς αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω· Πριν γείνη ο Αβραάμ, εγώ είμαι.»
Αυτά τα εδάφια στο σύνολο τους δεν λέγουν τίποτα για το πόσο διάστημα υπήρχε ο Ιησούς πριν από τον Αβραάμ. Αλλά οι Τριαδισταί ισχυρίζονται ότι αυτά τα εδάφια σημαίνουν πώς ο Ιησούς υπήρχε αιωνίως. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που λέγει ένας σχολιαστής: «Είναι σπουδαίο να παρατηρήσωμε τη διαφορά μεταξύ των δυο ρημάτων. Η ζωή του Αβραάμ υπέκειτο στο χρόνο και, ως εκ τούτου, είχε μια παροδική αρχή. Συνεπώς, ο Αβραάμ ήλθε σε ύπαρξι ή εγεννήθη [γεννέσθαι]. Η ζωή του Ιησού άρχιζε από την αιωνιότητα κι επεκτείνετο σ’ όλη την αιωνιότητα, εξ ου και ο τύπος εγώ ειμί, για την απόλυτη, αιώνια ύπαρξι.»
Ποια είναι η πραγματική πηγή μιας τέτοιας λογικής: Η Εγκυκλοπαιδεία της Θρησκείας και των Ηθών του Χάστινγκς, εξηγεί: «Η Χριστιανοσύνη πήρε από την Ελληνική φιλοσοφία, και μέχρις ενός βαθμού ανέπτυξε ανεξάρτητα τη βαθειά και καρποφόρο ιδέα της διακρίσεως μεταξύ χρόνου και αιωνιότητας και μεταξύ γεννέσθαι και είναι. Τη διετύπωσε καθαρά πρώτος ο Παρμενίδης το 500 π.Χ. περίπου. . . . , την επεξεργάσθηκε λεπτομερώς ο Πλάτων το 390 π.Χ. περίπου, ειδικά στα έργα του Φαίδρος και Συμπόσιον.»
Ούτε μια φορά όμως η Βίβλος δεν λέγει ότι ο Ιησούς είναι συναιώνιος με τον Θεό. Αν και ο Ιησούς απελάμβανε μια προανθρώπινη ύπαρξι απροσδιορίστου μήκους στον ουρανό, η Βίβλος δείχνει ότι είχε μια αρχή υπάρξεως. Καλείται «εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως» και «η αρχή της κτίσεως του Θεού.»—Κολ. 1:15· Αποκάλ. 3:14.
Το όγδοο κεφάλαιο των Παροιμιών χρησιμοποιεί παρόμοια γλώσσα όταν αναφέρεται στην προσωποποιημένη «σοφία.» Εκεί, σύμφωνα με την Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα, η σοφία ομιλεί για τον εαυτόν της ότι ήταν από «αρχήν οδών αυτού εις έργα αυτού [του Θεού]» και βεβαιώνει ότι υπήρξε «προ του αιώνος . . . εν αρχή, προ του την γην ποιήσαι.» (Παροιμ. 8:22, 23) Μήπως αυτό υπονοεί ότι η προσωποποιημένη σοφία είχε αιώνια προΰπαρξι; Όχι, διότι το εδάφιο είκοσι δύο παρουσιάζει τη σοφία να λέγη: «Κύριος έκτισέ με.»
«Ομοούσιος»—Ένα Άλλο Δάνειο από τον Πλάτωνα
Τι θα λεχθή για τη διδασκαλία ότι ο Ιησούς είναι ομοούσιος με τον Θεό; Αν μελετούσατε μόνο τις Γραφές, ποτέ δεν θα σχηματίζατε μια τέτοια ιδέα. Είναι αλήθεια ότι η Βίβλος μερικές φορές εφαρμόζει τον όρο «θεός» στον Ιησού στη προανθρώπινη ύπαρξί του και μετά την ανάστασί του, αλλά χρησιμοποιεί την ίδια ορολογία και σχετικά με τους δημιουργημένους αγγέλους. Παραδείγματος χάριν, ο ψαλμωδός λέγει ότι ο Θεός έκαμε τον άνθρωπο «βραχύ τι παρ’ αγγέλους.» (Μεταφρασις των Ο΄· στα Εβραϊκά «βραχύ τι ελοχίμ.»)—Ψαλμ. 8:5.
Εν τούτοις, πολλοί κληρικοί προσπαθούν να εξηγήσουν τα εδάφια που εφαρμόζουν τον όρο «θεός» στον Ιησού ότι σημαίνουν ότι ο Ιησούς είναι πλήρως ίσος με τον Θεό. Αυτό είναι καταφανές σε πολλά σχόλια σχετικά με τη δήλωσι του Ιησού, «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα.» Παραδείγματος χάριν, ο Βιβλικός σχολιαστής Κ. Τζ. Έλλικοτ ισχυρίζεται: «Αυτά τα λόγια επιβεβαιώνουν την ενότητα του Πατρός και του Υιού ως προς τη δύναμι και τη φύσι. . . , ‘Ο Υιός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα.’»
Με παρόμοιο τρόπο ερμηνεύεται και η δήλωσις του αποστόλου Παύλου ότι εν αυτώ [στον Ιησού Χριστό] κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς.» (Κολ. 2:9) Ο γνωστός σχολιαστής της Βίβλου Τζ. Α. Μπέντζελ δίνει ένα παράδειγμα του πώς οι Τριαδισταί επιχειρηματολογούν μ’ αυτό το εδάφιο: «Η πλήρης Θεότης, κατοικεί εν Χριστώ: όχι απλώς οι Θείες ιδιότητες αλλά η ίδια η Θεία φύσις· . . . σαν να λέγαμε ότι ολόκληρη η ουσία της Θεότητος κατοικεί εν τω Χριστώ εντελώς άμεσα και πραγματικά.»
Αυτό μας θυμίζει ένα άρθρο του «Συμβόλου της Πίστεως της Νικαίας» (325 μ.Χ.), το οποίον λέγει ότι ο Ιησούς είναι ‘Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, γεννηθείς, ου ποιηθείς, ομοούσιος τω Πατρί.’ Σύμφωνα με τη Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (1967) χρησιμοποιώντας την έκφρασι «ομοούσιος με τον Πατέρα» η Σύνοδος προσπαθούσε «να βεβαιώση την πλήρη ισότητα Του με τον Πατέρα.»
Αλλά, για να φθάση σ’ αυτή τη διδασκαλία, ο Χριστιανικός κόσμος δανείσθηκε ακόμη μια φορά από τον Πλάτωνα, αυτή τη φορά από μια μορφή της φιλοσοφίας γνωστή ως «Νεοπλατωνισμός» ή «Νέος Πλατωνισμός.» Η «Χριστιανική Θεολογία,» παρατηρεί η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία, «πήρε τη Νεοπλατωνική μεταφυσική της ουσίας, καθώς επίσης και τη διδασκαλία [των ουσιών ή των φύσεων] ως το σημείον αφετηρίας για την ερμηνεία της σχέσεως του ‘Πατρός’ προς τον ‘Υιόν.’»
Αλλά τι εννοούσε, ο Ιησούς όταν είπε, «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα;» Ο Δρ. Τζ. Χ. Μπέρναρντ, Δρ. Θεολογίας, υπογραμμίζει στο βιβλίο Ένα Κριτικό και Εξηγητικό Σχόλιο στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο:
Η ενότης στη γνώμη, στη θέλησι και στον σκοπό μεταξύ του Πατρός και του Υιού είναι ένα συχνό θέμα στο Τέταρτο Ευαγγέλιο . . . , όπου εκφράζεται σαφώς και ισχυρά· αλλά το να πιέσωμε τις λέξεις για να τις αναγκάσωμε να δείχνουν ενότητα ουσίας θα εσήμαινε να εισαγάγωμε σκέψεις τις οποίες δεν έκαμαν οι θεολόγοι του πρώτου αιώνος.»—Παράβαλε με Ιωάννην 5:18, 19· 14:9, 23· 17:11, 22.
Η διδασκαλία ότι ο Ιησούς είναι ομοούσιος και συναιώνιος με τον Θεό δεν στηρίζεται στις θεόπνευστες Γραφές. Από την αρχή ως το τέλος αποδεικνύει ότι ο Χριστιανικός κόσμος δανείσθηκε από τον Έλληνα φιλόσοφο Πλάτωνα.
[Εικόνα στη σελίδα 24]
Επιθυμώντας να προσηλυτίση «μορφωμένους εθνικούς,» ο Χριστιανικός κόσμος διεμόρφωσε τη διδασκαλία του σχετικά με την Τριάδα σύμφωνα με την Πλατωνική σκέψι