‘Εγωλατρία’ μας Κάνει Όλους Θύματά Της
Τα αποτελέσματα της εγωκεντρικής φιλοσοφίας του ‘εγώ-πρώτος’ είναι πραγματικά έντονα. Δυστυχώς, όλοι επηρεαζόμαστε από τούς καρπούς που παράγει αυτό το κακό δένδρο.
ΕΙΝΑΙ η Αμερική μια δύναμις που φθίνει; Αυτό το ερώτημα έκανε ένα εβδομαδιαίο, ειδησεογραφικό περιοδικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο λόγος που ήγειρε το ερώτημα συνοψίζεται στο άρθρο, ως εξής: «Ηθικώς, τα πατροπαράδοτα ιδεώδη της σκληρής εργασίας, της εγκράτειας, και της θυσίας διαβρώνονται από την εξαπλούμενη διάθεσι της εγωλατρίας που επέφερε όχι μόνο την αυξανόμενη νεανική εγκληματικότητα, τη διάσπασι των οικογενειών και άλλα σχίσματα, αλλά και την κατάπτωσι των αρχών στον τομέα της παιδείας, και της εργασίας, που συμβιβάζουν την ανταγωνιστική θέσι των Η.Π. στον κόσμο.»—Γιουνάητεντ Στέητς Νιούς εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ, 27 Νοεμβρίου 1978.
Οι ‘εγωπρωτιστές’ αναμασούν την αγαπημένη τους διδασκαλία, ‘Κάνε το δικό σου.’ Ένας άνδρας από το Σικάγο έκανε το δικό του, που ήταν σοδομία, και 32 αγόρια είναι νεκρά. Τα δολοφόνησε, έρριξε μερικά στο ποτάμι και τα άλλα τα έθαψε κάτω από το σπίτι του και το γκαράζ. Οι σκελετοί 28 απ’ αυτά βρέθηκαν εκεί. Το 1968 είχε κατηγορηθή για σοδομία μ’ ένα αγόρι 16 ετών και καταδικάσθηκε σε 10 χρόνια φυλάκισι. Εξέτισε μόνο 18 μήνες. Αν είχε εκτίσει όλη την ποινή του, τα 32 αγόρια θα ήταν ζωντανά σήμερα. Αντιθέτως, τα παιδιά έγιναν θύματα της λεγομένης αβλαβούς ομοφυλοφιλίας.
Πριν από 25 χρόνια, συνέβησαν στο Χιούστον 27 θάνατοι, νεαρών θυμάτων της σοδομίας. Είχαν παγιδευθή σ’ ένα ομοφυλοφιλικό κύκλο βασανιστηρίων. Κι ωστόσο η κοινωνία γενικά, αρχίζει να υιοθετή μια ελεύθερη στάσι για τον ομοφυλοφιλικό τρόπο ζωής. Στην Καλιφόρνια, ο γερουσιαστής Χ.Α. Ρίτσαρντσον δεν συμφωνεί: «Οι ομοφυλόφιλοι κυνηγούν τα ‘κοττόπουλα,’ όπως τους ονομάζουν. Κοττόπουλα είναι τα νεαρά, εύπιστα αγόρια, συνήθως στις αρχές της εφηβείας, που γίνονται ύστερα θύματα ενός τρόπου ζωής, που διαφορετικά μπορεί ποτέ να μη σκέπτονταν. Εγώ πάντως θεωρώ θύματα αυτούς τους νεαρούς και τους γονείς τους.»
Είναι αυτός ο ομοφυλοφιλικός τρόπος ζωής καλός ή κακός; Η άποψις του Θεού είναι η εξής: «Παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν· ομοίως δε και οι άνδρες, αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην άρσενες εις άρσενας και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών. . . . οι πράττοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου»—Ρωμ. 1:26, 27, 32.
Στην ειδική έκθεσί του, ο Γερουσιαστής Ρίτσαρντσον, κατέδειξε επίσης πώς άλλοι γίνονται θύματα τέτοιας ανηθικότητος: «Οποτεδήποτε η κοινωνία είχε χαλαρή άποψι για την ομοφυλοφιλία, τα πορνογραφικά κινηματογραφικά έργα και τις πόρνες, οι αναλογίες εγκλημάτων ανεβαίνουν στα ύψη. Το Χόλλυγουντ είναι ένα ζωντανό παράδειγμα. Μερικά μέρη αυτής της περιοχής έχουν γίνει τέτοιοι βόθροι ανηθικότητος, ώστε οι νομιμόφρονες πολίτες και επιχειρηματίες, εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν την κοινότητα.» Οι οικονομικές ζημιές από ιδιοκτησίες και επιχειρήσεις μπορεί να είναι τεράστιες σε τέτοιες περιπτώσεις.
«Η πορνογραφία, μπορεί να προκαλέση σεξουαλικές εκτροπές, λέγει ο Δρ Βίκτωρ Μπ. Κλάιν, καθηγητής ψυχολογίας. Και συνεχίζει:
«Όταν δεν υποστήριζαν την Πρώτη Τροποποίησι περί προστασίας της πορνογραφίας, οι υποστηρικτές της τη χαρακτήρισαν ακίνδυνη διασκέδασι—ίσως και θεραπευτική—που θα μπορούσε να συγκρατήση τους βιαστές και τους σεξουαλικώς ανώμαλους. . . . Η ψυχολογική και ιατρική βιβλιογραφία είναι γεμάτη από έρευνες που δείχνουν ότι η σεξουαλική εκτροπή μπορεί, να προκληθή όχι μόνο από την έκθεσι σε πραγματικές πράξεις, αλλά και από την πορνογραφία. . . . Έτσι, μολονότι μπορούμε να πούμε ότι σε μια ελεύθερη κοινωνία κάθε άτομο πρέπει να αποφασίζη μόνο του αν θα διακινδυνεύση τη χρήσι της πορνογραφίας, πρέπει, επίσης να σκεφθούμε και τα δικαιώματα εκείνων που πιθανόν θα πέσουν ακούσια θύματα ενός σεξουαλικώς ανώμαλου και των φαντασιώσεών του—πράγματα που μπορεί να συμβούν απλώς επειδή ένα άτομο είχε την ευκαιρία να διακινδυνεύση μ’ αυτά τα ερωτικά ζητήματα.
«Τελικά, η κοινωνία πρέπει να θέση κάποιους περιορισμούς όταν οι πιθανότητες βλάβης φαίνωνται μεγάλες. Νομίζω ότι αυτό ισχύει προ πολλού για την πορνογραφία. Για μένα, αυτοί που ισχυρίζονται ότι η έκθεσις και πώλησις πορνογραφημάτων είναι ‘έγκλημα χωρίς θύματα,’ κάνουν μεγάλο λάθος. Οι επιστημονικές αποδείξεις καταδεικνύουν το αντίθετο.»
Η ηθική κατάπτωσι απλώνει τις ρίζες της σε πολλές άλλες περιοχές εκτός από το σεξ. Όλοι μας πληρώνομε, με διάφορους τρόπους. Ένας τρόπος είναι η καταβολή μεγαλύτερων φόρων για τις δαπάνες αστυνομικής προστασίας, των δικαστηρίων και των φυλακών. Μια άλλη περιοχή στην οποία φθάνουν οι ρίζες του δένδρου της εγωλατρίας, όπως αναφέρεται στο ειδησεογραφικό περιοδικό σχετικά με τη φθίνουσα δύναμι της Αμερικής, είναι η
‘Κατάπτωσις των Αρχών στους Τόπους Εργασίας’
Όλοι μας γνωρίζομε—και είμαστε θύματα—της ελαττώσεως της ποιότητος των προϊόντων που αγοράζομε. Οι φίλαυτοι κατασκευαστές χρησιμοποιούν κατώτερα υλικά. Οι φίλαυτοι εργάτες απαιτούν μεγαλύτερη αμοιβή για λιγώτερη εργασία και ελάχιστη ικανότητα. Και, εκτός απ’ αυτό, πολλοί είναι άπληστοι κλέφτες.
«Ένας εξέχων ερευνητής της κλοπής στην εργασία, ονομάζει την κλοπή-και όχι το μπέηζ-μπωλ—εθνικό σπορ της Αμερικής,» λέγει το άρθρο ενός περιοδικού με τίτλο «Το Έγκλημα του Λευκού Κολλάρου—Είναι Αμαρτία Ακόμη και Αν Δεν Συλληφθήτε.» «Οι πιο πλούσιοι και επιτυχημένοι απατεώνες της Αμερικής,» αρχίζει το άρθρο, «φορούν λευκά κολλάρα.» Και συνεχίζει:
«Κατά πάσα πιθανότητα, αυτός ή αυτή, είναι αξιοσέβαστος, σκληρά εργαζόμενος και εκκλησιάζεται τακτικά. . . . δεν είναι βίαιος, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, είναι εγκληματίας. Το έγκλημα: κλοπή από την εταιρία, τον πελάτη, την κυβέρνησι,—κλοπιμαία που έχουν συνολική αξία το τρομακτικό ποσό των 40 δισεκατομμυρίων και πλέον δολλαρίων. Αυτός ο αριθμός είναι δεκαπλάσιος του συνολικού ποσού από βίαια εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας.»—Ο Καθολικός των Η.Π., Ιανουάριος 1979.
Τα περισσότερα άτομα τουλάχιστον ομολογούν με τα χείλη τον Χρυσούν Κανόνα, αλλά η εφαρμογή του είναι άλλο ζήτημα. Επίσης, καθένας έχει τον δικό του τρόπο να δικαιολογή την αμαρτία. Πολλοί λένε: ‘Πάρε χρήματα από το ταμείο του καταστήματος—έχουν υπολογίσει αυτές τις απώλειες στις τιμές τους.’ ‘Κλέψε υλικά από τη δουλειά—στο κάτω—κάτω δεν με πληρώνουν αρκετά.’ ‘Όλοι το κάνουν. Γιατί όχι κι εγώ;’ Τόσον οι ανώτεροι υπάλληλοι όσο και οι εργάτες, τα θεωρούν αυτά ως ‘εξτρά’ κέρδη. Ο εργοδότης τα θεωρεί κλοπή και τα έξοδα πληρώνονται από σας κι από μένα. Τα θύματα είμαστε εμείς.
Πολλοί επιχειρηματίες ενεργούν ακόμη χειρότερα, όπως τόνισε ο εισαγγελεύς της Νέας Υόρκης, λέγοντας: «Απατεώνες και καταφερτζήδες της αγοράς, ανώτεροι υπάλληλοι εταιριών που πραγματοποιούν παράνομα κέρδη από εσωτερικές πληροφορίες, επιχειρηματίες που αποκρύπτουν κέρδη από τους εφόρους και αναρίθμητοι κεφαλαιούχοι της αγοράς που χρησιμοποιούσαν ξένους λογαριασμούς για να αποφύγουν το φόρο εισοδήματος στα κέρδη που πραγματοποίησαν.» Οι άνθρωποι που τα κάνουν αυτά είναι «εκείνοι που πρώτοι παραπονούνται όταν γίνη μια ληστεία ή βιαιοπραγία στη γειτονιά τους.»
Ποιον Μπορώ να Μηνύσω;
Υπολογίζεται ότι πάνω από επτά εκατομμύρια μηνύσεις καταχωρήθηκαν σ’ ένα χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έρχονται σαν χιονοστιβάδα και θάβουν τα δικαστήρια. Πολλές είναι, νόμιμες, πολλές είναι επιπόλαιες και πολλές άπληστες. Είναι μια επιδημία μηνύσεων, όπως τη χαρακτήρισε ένας ένορκος. Ασθενείς μηνύουν γιατρούς, πελάτες μηνύουν δικηγόρους, μαθητές μηνύουν καθηγητές, εργάτες μηνύουν τους εργοδότες, πελάτες μηνύουν τους κατασκευαστές, άνθρωποι μηνύουν ανθρώπους. Ακόμη και οικογένειες επηρεάζονται. «Τα παιδιά σύρουν τους γονείς τους στο δικαστήριο, ενώ σύζυγοι αλληλομηνύονται, αδελφοί μηνύουν αδελφούς και φίλοι μηνύουν φίλους,» όπως διαβάζομε σ’ ένα άρθρο στο Γιουνάητεντ Στέητς Νιούς εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ, Δεκεμβρίου 1978.
Αυτό το άρθρο αναφέρει, μερικές περιπτώσεις για να δείξη τα άκρα στα οποία έχει φθάσει η μανία για μηνύσεις, Ένας πρώην φοιτητής ζητά 853.000 δολλάρια σαν αποζημίωσι από το Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, εν μέρει λόγω της διανοητικής αγωνίας που πέρασε επειδή πήρε βαθμό «D» στα Γερμανικά ενώ περίμενε «Α». Ένας φυλακισμένος δραπέτευσε και, όταν συνελήφθη μήνυσε τον σερίφη και τους φύλακες ζητώντας 1 εκατομμύριο δολλάρια διότι τον άφησαν να αποδράση, επειδή επιβαρύνθηκε χρονικά η ποινή του. Μια μητέρα μήνυσε υπαλλήλους ζητώντας 500.000 δολλάρια, επειδή δεν την άφησαν να θηλάση το μωρό της δίπλα σε μια κοινοτική πισίνα. Ένας νέος μήνυσε τους γονείς του ζητώντας 850.000 δολλάρια κατηγορώντας τους ότι δεν τον ανέθρεψαν σωστά και τώρα δεν μπορεί να προσαρμοσθή στην κοινωνία. Γονείς υπέβαλαν μήνυσι όταν η κόρη τους έσπασε το δάχτυλό της προσπαθώντας να πιάση μια μπαλλιά σ’ ένα παιγνίδι με μπάλλα στο σχολείο, ισχυριζόμενοι ότι ο εκπαιδευτής δεν τη δίδαξε να πιάνη τη μπάλλα σωστά.
Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι «το φάσμα της αμφισβητήσεως υπονομεύει την παραγωγικότητα, τη δημιουργικότητα και την ανθρώπινη εμπιστοσύνη, και δημιουργεί ‘φόβο για δράσι,’ σε πολλούς τομείς της κοινωνίας.» Επίσης πιστεύεται ότι αυτές οι δίκες θα διαβρώσουν ακόμη πιο πολύ τις προσωπικές σχέσεις και συστήματα που βοηθούν στο να κρατήται η κοινωνία ενωμένη.
Έτσι, οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν ό,τι τους αρέσει, αλλά θέλουν να φροντίζουν άλλοι για τις συνέπειες. Θέλουν να σπείρουν τρέλλα και ανοησία, αλλά άλλοι να θερίζουν τα αποτελέσματα. Αυτό είναι το μήνυμα της εγωλατρίας. Όλοι είναι θύματά της.