Ένα Διαφορετικό Πνεύμα

ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει καμιά αμφιβολία, ότι στον πρώτο αιώνα το άγιο πνεύμα του Θεού εκδήλωνε την παρουσία του. Ένας τρόπος, με τον οποίο εκδηλωνόταν, ήταν να παρέχει σε ορισμένους δούλους του Θεού δυνάμεις που οι άλλοι δεν κατείχαν. Η ικανότητα να ‘μιλούν γλώσσες’ ήταν μια από τις δυνάμεις αυτές.

Αλλά, ενώ στο άτομο δινόταν η ικανότητα να μιλάει σε μια γλώσσα που δεν ήξερε πριν, οι άλλοι, που μιλούσαν την ίδια γλώσσα, μπορούσαν να καταλάβουν τι έλεγε. Για παράδειγμα, εκείνοι που άκουσαν την ομιλία σε γλώσσες, την Πεντηκοστή, είπαν: «Πώς ημείς ακούομεν έκαστος εν τη ιδία ημών διαλέκτω, εν ή εγεννήθημεν; . . . ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού.»—Πράξεις 2:5-11

Όταν οι Χριστιανοί συναθροίζονταν, ο απόστολος Παύλος είπε: «Εάν τις λαλή γλώσσαν αγνώριστον, ας κάμωσι τούτο ανά δύο ή το περισσότερον ανά τρεις και εκ διαδοχής, και είς ας διερμηνεύη· αλλ’ εάν δεν ήναι διερμηνευτής, ας σιωπά εν τη εκκλησία», (1 Κορινθίους 14:27, 28) Πόσο διαφορετικό είναι το πράγμα με τους σημερινούς χαρισματικούς που μιλούν όλοι μαζί ταυτόχρονα και με ήχους που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ή να ερμηνεύσει!

Η ικανότητα να μιλάει κανείς γλώσσες ήταν ένα από τα «χαρίσματα» του αγίου πνεύματος που δόθηκαν στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να προσδιορίσουν την οργάνωση που χρησιμοποιούσε ο Θεός. Και το ιδιαίτερο αυτό «χάρισμα» εξυπηρετούσε και τον πρακτικό σκοπό να βοηθάει στο κήρυγμα του «ευαγγελίου» στις ξενόγλωσσες ομάδες.

Επίσης, ορισμένοι από κείνους που είχαν το άγιο πνεύμα τότε, μπορούσαν και να ανασταίνουν νεκρούς. (Πράξεις 9:36-41· 20:7-12) Αν το ίδιο πνεύμα ενεργεί σήμερα, τότε οι χαρισματικοί θα έπρεπε να έχουν την ικανότητα αυτή. Αλλά δεν την έχουν. Γι’ αυτό, είναι φανερό ότι το «πνεύμα», που ευθύνεται για τα φαινομενικά αυτά θαύματα ανάμεσα στους χαρισματικούς, δεν είναι το πνεύμα του Θεού που εκδηλώθηκε ανάμεσα στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα.