Επισκέπτομαι ένα Ιαπωνικό Αμπέλι

ΕΝΑ πρωινό του Δεκεμβρίου, καβάλα στο ποδήλατό μου, ντυμένος καλά με ζεστά χειμωνιάτικα ρούχα εξαιτίας του δυνατού κρύου, πηγαίνω στο αμπέλι του κ. Γιοσιχίρο Σάνο στην Πεδιάδα Γιαμανάσι. Η τοποθεσία αυτή βρίσκεται κάπου 120 χιλιόμετρα (75 μίλια) δυτικά του Τόκιο. Οι λοφίσκοι και τα βουνά έχουν ακόμη ίχνη φθινοπωρινού και χρυσαφί χρώματος· τα πιο απομακρυσμένα καλύπτονται από το πρώτο χιόνι. Και αυτό που υψώνεται μεγαλοπρεπώς πάνω απ’ όλα τα άλλα είναι το χιονοσκέπαστο βουνό Φούτζι, που έχει ύψος 3.776 μέτρα (12.390 πόδια).

Καθώς πλησιάζω στο αγρόκτημα, με χαιρετάει το σκυλί της οικογένειας και αμέσως μετά ο κύριος Σάνο. Το αγρόκτημά του, όπως και τα περισσότερα αγροκτήματα της περιοχής, είναι μικρό. Στην πραγματικότητα, το μέσο αμπέλι είναι μόνο 5 στρέμματα. Εξηγεί ότι πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί αγρότες φτώχεψαν λόγω των υψηλών φόρων που τους επέβαλαν οι πλούσιοι γεωκτήμονες. Ωστόσο, μετά τον πόλεμο ζητήθηκε από τους πλούσιους γεωκτήμονες να μοιράσουν τη γη ανάμεσα στους φτωχούς αγρότες. Έτσι πολλοί έκαναν δική τους τη γη στην οποία εργάζονταν.

Πώς Ήρθαν τα Σταφύλια στην Ιαπωνία

Διάφορα πληροφοριακά βιβλία δείχνουν ότι τα σταφύλια ήρθαν στην Κίνα από τη φημισμένη Οδό Σιλκ από την περιοχή που βρίσκεται γύρω από την Κασπία Θάλασσα το έτος 120 π.Χ. περίπου. Έπειτα, όταν η Ιαπωνία άνοιξε τις πόρτες της στην Κινέζικη επιρροή, ένας Βουδιστής ιερέας που λεγόταν Γκιόκι, έφερε στην Ιαπωνία το 718 μ.Χ. περίπου σπόρους σταφυλιού από την Κίνα.

Λέγεται επίσης ότι κάποιος άλλος Βουδιστής ιερέας, ο Αμεμίγια Καγκέγιου, το 1186 ανακάλυψε ότι καλλιεργούνταν στην περιοχή Κατσουνούμα, κοντά στην Κόφου. στην επαρχία Γιαμανάσι, μερικά πάρα πολύ μεγάλα άγρια σταφύλια. Φέρνοντάς τα πίσω στον περίβολο του ναού, παρήγαγε σταφύλια ασυνήθιστου μεγέθους και αρώματος. Μοσχεύματα απ’ αυτά τα κλήματα πήραν οι ντόπιοι αγρότες και πρέπει να περιλήφθηκαν στην ιστορία καλλιέργειας σταφυλιών στο Γιαμανάσι.

Πώς Καλλιεργούνται τα Σταφύλια

«Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα πράγματα για το πώς καλλιεργούνται τα σταφύλια σ’ αυτή την περιοχή;» ρώτησα τον οικοδεσπότη μου.

Τα μάτια του κ. Σάνο λάμπουν από ενθουσιασμό για την ερώτηση που του έκανα. Καθώς αρχίζει να μιλάει μπορείς να καταλάβεις ότι απολαμβάνει τη δουλειά του.

«Η επαρχία Γιαμανάσι έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να κάνει καλά σταφύλια. Το αμμώδες, βραχώδες έδαφος γύρω από τους λοφίσκους παίζει ρόλο στο να υπάρχει καλή απορροή. Σε ύψος 229 μέτρων ( 750 ποδιών) πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, οι νύχτες είναι κρύες και οι μέρες αντίθετα ζεστές. Το ελαφρό αεράκι και η χαμηλή υγρασία στη διάρκεια του θερισμού κρατάει τα κλήματα σχετικά ξηρά και χωρίς αρρώστιες».

«Παρατηρώ ότι τα σταφύλια κρέμονται ψηλά από το έδαφος», διέκοψα. «Γιατί γίνεται αυτό;»

«Αυτό πρέπει να γίνει επειδή στην Ιαπωνία βρέχει πολύ στη διάρκεια της εποχής που μεγαλώνουν τα σταφύλια», εξηγεί, «και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα κλήματα να μεγαλώνουν πολύ γρήγορα. Ένα κλήμα μπορεί να μεγαλώσει τόσο πολύ που να φτάσει τα 4 μέτρα (12 πόδια) σε μια εποχή. Αν τα κλήματα διατηρούνταν χαμηλά στο έδαφος όπως γίνεται σε πολλές σταφυλοπαραγωγικές χώρες με λιγότερες βροχές—όλα τα θρεπτικά συστατικά θα πήγαιναν στα κλήματα, και τα κλήματα θα ήταν πιο παχιά αλλά λιγότερο υγιεινά. Επίσης τα κλήματα είναι πιο ανθεκτικά απέναντι στις αρρώστιες και είναι πιο εύκολο να εργαστεί κανείς στα αμπέλια.

«Ένα άλλο ασυνήθιστο χαρακτηριστικό της καλλιέργειας σταφυλιών σ’ αυτήν την περιοχή είναι το θερμοκήπιο. Στα μέσα του χειμώνα πολλοί αγρότες καλύπτουν μέρη των αμπελιών τους με πλαστικό υλικό και τοποθετούν μέσα θερμάστρες πετρελαίου για να υπάρχει ζέστη. Αυτό κάνει τα κλήματα να μεγαλώνουν καθώς και να υπάρχει μια πρώιμη σοδειά, συνήθως το Μάιο ή τον Ιούνιο, σε σύγκριση με τη φυσιολογική σοδειά που είναι τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Η ενέργεια αυτή φέρνει οικονομικά οφέλη και επεκτείνει τη δουλειά του αγρότη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

«Φυσιολογικά, όμως, το χειμώνα τα σταφύλια αφήνονται ν’ αναπτυχθούν. Το Δεκέμβριο προσθέτουμε λιπάσματα και φουσκί. Έπειτα κλαδεύουμε, αφαιρούμε τα δύο τρίτα από τον καρπό του προηγούμενου χρόνου. Το Μάρτιο, καθώς αρχίζει να ζωηρεύει κάπως, ψεκάζουμε για τα έντομα και τις αρρώστιες και ξαναρίχνουμε λίπασμα. Τον Απρίλιο αρχίζει να βλαστάνει. Καθώς μεγαλώνουν τα νέα κλήματα, είναι λεπτά και οι έλικες προσκολώνται στο δικτυωτό από σύρματα. Το Μάιο, περίπου δυο εβδομάδες προτού αρχίσουν να εμφανίζονται τα μικροσκοπικά λευκά, γεμάτα ωραίο άρωμα λουλούδια, αρχίζει η εργασία με τα σταφύλια που δεν έχουν κουκούτσια».

«Δεν έχουν κουκούτσια;» Μεγαλώνει η περιέργεια μου.

«Ακριβώς. Συνήθως χρησιμοποιούμε γι’ αυτό, το σταφύλι Ντελαγουέαρ. Στην αρχή περικόβουμε το μέγεθος των τσαμπιών, και έπειτα βουτάμε το καθένα σε μια ορμόνη που βοηθάει στην αύξηση, που λέγεται γιβεριλλικό οξύ. Αυτό βρίσκεται σε φυσική κατάσταση στη φυτική ζωή, και προκαλεί ασυνήθιστη αύξηση στο φυτό αλλά εμποδίζει την αύξηση του κουκουτσιού, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ποικιλίες σταφυλιών χωρίς κουκούτσια. Αυτό το βούτηγμα επαναλαμβάνεται μετά από ένα μήνα, και αυτή τη φορά η ορμόνη κάνει το σταφύλι να μεγαλώσει πιο πολύ.

«Τώρα τα τσαμπιά του σταφυλιού μεγαλώνουν καλά και είναι έτοιμα να φορέσουν τα χάρτινα καπέλα τους. Κάθε τσαμπί καλύπτεται ξεχωριστά με ένα χάρτινο ή πλαστικό κάλυμμα το οποίο χρησιμεύει σαν προστατευτικό από τα εντομοκτόνα, από τα πουλιά και από τις αρρώστιες. Τον Ιούνιο, γίνεται άλλο ένα ελαφρό κλάδεμα ώστε να εμποδιστεί η υπερβολική ανάπτυξη του φυτού η οποία θα αφαιρούσε δύναμη από τα τσαμπιά του σταφυλιού. Η εποχή του θερισμού για τις περισσότερες ποικιλίες αρχίζει στα τέλη του Ιουλίου και Αυγούστου και συνεχίζεται το Σεπτέμβριο για άλλες. Τα τσαμπιά κόβονται από τα κλήματα, πακετάρονται και στέλνονται στην αγορά».

Πώς Τρώνε οι Ιάπωνες τα Σταφύλια

Στην Ιαπωνία τα σταφύλια καλλιεργούνται κυρίως για φαγητό, όχι για να τα κάνουν κρασί. Λιγότερο από το 10 τα εκατό των 500 και πλέον χιλιάδων τόνων σταφυλιών που παράγονται στην Ιαπωνία γίνεται κρασί. Μερικά σταφύλια όπως η ποικιλία Κόσου, έχουν πολύ σκληρή φλούδα, και τρώγονται χωρίς τη φλούδα, αλλά τα κουκούτσια καταπίνονται ολόκληρα. Ωστόσο, πολλές άλλες ποικιλίες, ακόμη κι εκείνες που έχουν τρυφερή φλούδα, τρώγονται συνήθως χωρίς τη φλούδα.

Καθώς σκύβω και χαιρετώ το φίλο μου τον Κύριο Σάνο, νιώθω πως γνωρίζω κάπως καλύτερα την Ιαπωνία, τη χώρα στην οποία καλλιεργούνται σταφύλια. Επίσης έχω αναπτύξει μεγαλύτερη εκτίμηση για την ατέλειωτη ποικιλία καλών πραγμάτων, στα οποία περιλαμβάνονται και τα σταφύλια, που ο Ιεχωβά έχει κάνει για την ευλογία και το όφελος του ανθρώπου.—Γένεσις 2:9, 16· Λευιτικόν 26:5.