Από Στρατιωτικός Διοικητής Έγινα «Στρατιώτης του Χριστού»

Αφήγηση από τον Μαρκ Λιούις

«Καλημέρα σας, Μεγαλειότατε». «Καλό απόγευμα, Εξοχότατε». «Καλησπέρα, κύριε Πρωθυπουργέ». Αυτοί ήταν μερικοί από τους χαιρετισμούς που χρησιμοποιούσα ως πιλότος και Διοικητής της μοίρας της Βασιλικής Αυστραλιανής Πολεμικής Αεροπορίας για τη Μεταφορά Επισήμων. Μετέφερα αεροπορικώς αρχηγούς κρατών και κυβερνητικούς αξιωματούχους σε εσωτερικές πτήσεις στην Αυστραλία, καθώς και σε όλο τον κόσμο. Τώρα, όμως, κάνω κάτι πολύ πιο ανταμειφτικό. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στο Περθ της Δυτικής Αυστραλίας το 1951 και μεγάλωσα σε οικογένεια στρατιωτικών. Σε ηλικία 15 χρονών γράφτηκα σε έναν σύλλογο ανεμοπορίας. Έτσι άρχισε η ισόβια αγάπη μου για τις πτήσεις.

Λίγο αργότερα, οι γονείς μου χώρισαν και η οικογένειά μας διαλύθηκε. Ο διοικητής μιας μοίρας αεριωθούμενων μαχητικών και η οικογένειά του με πήραν με καλοσύνη στο σπίτι τους για να τελειώσω το λύκειο. Η επιρροή του με ώθησε να γίνω εκπαιδευόμενος αξιωματικός στην Ακαδημία της Βασιλικής Αυστραλιανής Πολεμικής Αεροπορίας.

Γίνομαι Ιπτάμενος

Περίπου έξι χρόνια αργότερα, αποφοίτησα ως αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας με πτυχίο φυσικών επιστημών και δίπλωμα πιλότου. Η πρώτη μου εργασία περιλάμβανε πτήσεις με στρατιωτικό μεταγωγικό αεροσκάφος σε όλη την Αυστραλία, το Νότιο Ειρηνικό και τη Νοτιοανατολική Ασία. Συνήθως πετούσαμε ανάμεσα σε ψηλά βουνά και μέσα σε βαθιές κοιλάδες όπου προσγειωνόμασταν σε διαδρόμους που καλύπτονταν με βλάστηση. Ήταν επικίνδυνη εργασία. Η μοίρα μας έχασε αρκετά αεροπλάνα και μερικούς ικανούς ανθρώπους εκείνα τα χρόνια. Ωστόσο, οι αποστολές μας βοηθούσαν εκείνους που ζούσαν σε απομονωμένες περιοχές. Μεταφέραμε υλικά για γέφυρες, μικρές μπουλντόζες για την κατασκευή δρόμων, έκτακτη βοήθεια με τρόφιμα, καθώς και ιατρικές ομάδες. Κάναμε επίσης διακομιδές ανθρώπων που χρειάζονταν ιατρική βοήθεια.

Το 1978, απέκτησα τα προσόντα για να εκπαιδεύω πιλότους και επέστρεψα στην Ακαδημία Πολεμικής Αεροπορίας όπου έγινα μέλος του διδακτικού προσωπικού. Εδώ ανανέωσα τη γνωριμία μου με την Νταϊάν, μια νεαρή χήρα που είχε μια τρίχρονη κόρη. Ο σύζυγος της Νταϊάν ήταν συμμαθητής μου στην Ακαδημία αλλά αργότερα σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα. Όταν της έκανα πρόταση γάμου, εκείνη ζήτησε λίγο χρόνο για να το σκεφτεί. Δεν ήταν σίγουρη ότι ήθελε να έχει πάλι για σύζυγό της έναν πιλότο.

Στο μεταξύ, αποδέχτηκα τη θέση του Υπασπιστή του Γενικού Κυβερνήτη της Αυστραλίας για 12 μήνες. Η ζωή στο Κυβερνείο, στην Καμπέρα, με έκανε να δω από κοντά τις διεργασίες της πολιτικής ζωής και περιλάμβανε στενές επαφές με τις πολιτειακές, τις στρατιωτικές και τις θρησκευτικές αρχές. Όταν ολοκληρώθηκε η θητεία μου εκεί, ξανάρχισα να εργάζομαι ως εκπαιδευτής πιλότων. Λίγο αργότερα, το 1980, παντρευτήκαμε με την Νταϊάν.

Το 1982, δέχτηκα να συμμετάσχω σε ένα διετές πρόγραμμα ανταλλαγής με την Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών ως αξιωματικός ασφάλειας πτήσεων και διερευνητής αεροπορικών δυστυχημάτων. Λόγω αυτής της εργασίας ταξίδεψα στις Ηνωμένες Πολιτείες και ακόμη πιο μακριά, ως τη Βόρεια Ιρλανδία. Έκανα έρευνες για αεροπορικά δυστυχήματα και αξιολογούσα το σχεδιασμό των αεροσκαφών και τις διαδικασίες των πτήσεων με σκοπό τη βελτίωση της ασφάλειας.

Επιστροφή στην Αυστραλία

Όταν γύρισα στην Αυστραλία, η οικογένειά μας έγινε τετραμελής με τη γέννηση της κόρης μας, της Κέρι. Λόγω του φόρτου εργασίας μου, η Νταϊάν έπαιζε το ρόλο της μητέρας και του πατέρα για τα κορίτσια μας, και υπήρχαν προβλήματα στην οικογενειακή μας ζωή. Τρία χρόνια αργότερα, έγινα για πρώτη φορά διοικητής​—στη μοίρα της Πολεμικής Αεροπορίας για τη Μεταφορά Επισήμων, στην οποία αναφέρθηκα νωρίτερα. Όταν ξέσπασε ο Πόλεμος του Περσικού Κόλπου το 1991, η μοίρα μου υποστήριξε εκείνη την επιχείρηση των Ηνωμένων Εθνών, όπως επίσης και άλλες στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν, στην Αφρική και στο Ισραήλ.

Το 1992, έγινα επικεφαλής στο επιτελείο του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Εκτελώντας καθήκοντα προσωπικού βοηθού του ανώτατου στρατιωτικού διοικητή της Αυστραλίας, είδα από κοντά τη σχέση ανάμεσα στο στρατό, στην πολιτική και στον ΟΗΕ. Συμπέρανα ότι ο ΟΗΕ ήταν ελλιπής σε πολλούς τομείς. Ωστόσο, φαινόταν να είναι η μοναδική μας ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Αργότερα, οι εξελίξεις στο σπιτικό μου με έκαναν να αναθεωρήσω τις απόψεις μου.

Οι Ερωτήσεις της Νταϊάν Απαντιούνται

Μετά το θάνατο του πρώτου της συζύγου, η Νταϊάν, η οποία ήταν Ρωμαιοκαθολική, έψαχνε μάταια για απαντήσεις στα ερωτήματά της. Τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά, όμως, όταν η μεγαλύτερη κόρη μας, η Ρενέ, άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό. Ενώ βρισκόταν στο σπίτι μιας φίλης της, η Νταϊάν πρόσεξε ένα τεύχος του Ξύπνα! το οποίο αναφερόταν σε κάποιο μελλοντικό άρθρο σχετικά με το Σατανισμό.a Δεν είχε ξαναδεί ποτέ το Ξύπνα! Καθώς επέστρεφε στο σπίτι, σκεφτόταν: “Πώς μπορώ να βρω αυτό το τεύχος;”

Τρεις μέρες αργότερα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήρθαν στην πόρτα μας, και η Νταϊάν βρήκε το περιοδικό της. Αργότερα δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη και έπειτα άρχισε να παρακολουθεί τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Χαιρόμουν που μελετούσε, και μάλιστα τη συνόδευα σε μερικές συναθροίσεις, αλλά δεν αισθανόμουν την ανάγκη να κάνω και εγώ το ίδιο. Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου θρησκευόμενο. Πίστευα στον Θεό αλλά είχα δει τόσο πολλή υποκρισία ώστε δεν μπορούσα να πάρω τη θρησκεία στα σοβαρά. Δεν μπορούσα να καταλάβω, για παράδειγμα, γιατί οι στρατιωτικοί ιερείς κήρυτταν για αγάπη και ειρήνη αλλά υποστήριζαν τον πόλεμο.

Η Νταϊάν άφηνε με τρόπο τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! εδώ και εκεί για να τα διαβάζω. Εγώ διάβαζα μερικά από αυτά και τα επέστρεφα προσεκτικά στην αρχική τους θέση. Δεν ήθελα να νομίζει ότι μπορεί να ενδιαφερόμουν. Καθώς αυξανόταν η Γραφική μου γνώση, με προβλημάτιζαν δύο περικοπές από τη Γραφή. Η μία ήταν τα εδάφια Αποκάλυψη 19:17, 18, τα οποία μιλούσαν για πουλιά που τρώνε σάρκες «στρατιωτικών διοικητών». Η άλλη ήταν το εδάφιο Αποκάλυψη 17:3, το οποίο αναφερόταν σε «ένα κατακόκκινο θηρίο». Οι Μάρτυρες πίστευαν ότι αυτό το θηρίο συμβόλιζε τον ΟΗΕ, άποψη που ερχόταν σε αντίθεση με τη δική μου γνώμη για αυτόν τον παγκόσμιο οργανισμό.b Αλλά προσπαθούσα να απομακρύνω από το μυαλό μου οποιεσδήποτε τέτοιες απορίες.

Το 1993, η Νταϊάν με προσκάλεσε να παρακολουθήσω το βάφτισμά της. Η πρόσκλησή της με βρήκε απροετοίμαστο. Τη ρώτησα: «Αν έπρεπε να διαλέξεις, θα διάλεγες τον Ιεχωβά ή εμένα;» Εκείνη απάντησε: «Τον Ιεχωβά. Αλλά δεν είναι ανάγκη να διαλέξω. Εγώ σας θέλω και τους δύο στη ζωή μου». Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να μάθω περισσότερα για αυτό το άλλο πρόσωπο στη ζωή της. Ένας τοπικός Χριστιανός πρεσβύτερος προσφέρθηκε να μελετήσει μαζί μου τη Γραφή, και εγώ δέχτηκα.

Ανέπτυξα μεγάλο ενδιαφέρον για τις Βιβλικές προφητείες, ιδιαίτερα για εκείνες που σχετίζονται με τη στρατιωτική και την πολιτική ιστορία. Για παράδειγμα, κατά την εκπαίδευσή μου στην Πολεμική Αεροπορία, είχα μελετήσει τα στρατιωτικά επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων. Τώρα έμαθα ότι πολλά γεγονότα αυτής της ιστορίας είχαν καταγραφεί αιώνες πριν συμβούν στο 8ο κεφάλαιο του Δανιήλ. Αυτή η προφητεία καθώς και άλλες με έπεισαν σταδιακά ότι η Γραφή είναι θεόπνευστη.

Αναθεώρησα επίσης την άποψή μου για τον ΟΗΕ. Ήξερα ότι ο στρατός δεν μπορούσε να λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας, ότι η αληθινή ειρήνη δεν μπορούσε να έρθει με την απειλή του πολέμου και ότι ο ΟΗΕ δεν μπορούσε να τερματίσει τις πολιτικές, τις θρησκευτικές και τις εθνικές διαιρέσεις που υποθάλπουν τον πόλεμο. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Πράγματι, φαινόταν ότι το έκανε ήδη αυτό ανάμεσα στην παγκόσμια αδελφότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. (Ψαλμός 133:1· Ησαΐας 2:2-4) “Θα μπορούσα, όμως, να εγκαταλείψω τη στρατιωτική μου σταδιοδρομία για να υπηρετήσω τον Θεό;” αναρωτιόμουν.

Λαβαίνω Θέση Υπέρ της Γραφικής Αλήθειας

Το αποκορύφωμα ήρθε το 1994 όταν παρακολούθησα μια συνέλευση περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σίντνεϊ. Στο πρόγραμμα παρουσιάστηκε ένα αρχαίο Βιβλικό δράμα το οποίο τόνιζε την επιλογή που έπρεπε να κάνει το αρχαίο έθνος του Ισραήλ ανάμεσα στο αν θα υπηρετούσε τον Ιεχωβά ή αν θα υπηρετούσε τον Βάαλ, έναν θεό των Χαναναίων. Ο προφήτης του Ιεχωβά, ο Ηλίας, έθεσε τους Ισραηλίτες ενώπιον της πρόκλησης: «Ως πότε θα παραπαίετε ανάμεσα σε δύο διαφορετικές απόψεις; Αν είναι ο Ιεχωβά ο αληθινός Θεός, ακολουθήστε αυτόν· αλλά αν είναι ο Βάαλ, ακολουθήστε εκείνον». (1 Βασιλέων 18:21) Αυτά τα λόγια με επηρέασαν βαθιά. Όπως οι Ισραηλίτες, έτσι και εγώ αμφιταλαντευόμουν. Έπρεπε να επιλέξω: Θα υπηρετούσα τον Ιεχωβά ή θα συνέχιζα τη στρατιωτική μου σταδιοδρομία;

Καθώς επιστρέφαμε στο σπίτι με το αυτοκίνητο εκείνο το βράδυ, είπα στην Νταϊάν ότι θα έφευγα από την Πολεμική Αεροπορία για να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά. Εκείνη αιφνιδιάστηκε από την ξαφνική μου απόφαση αλλά με υποστήριξε πλήρως. Αρκετές μέρες αργότερα η απόφασή μου δεν είχε αλλάξει, γι’ αυτό και υπέβαλα την παραίτησή μου.

Εκείνη την εποχή ήμουν Διοικητής του Σώματος Εκπαιδευόμενων Αξιωματικών στην Ακαδημία Ενόπλων Δυνάμεων της Αυστραλίας, στην Καμπέρα, την πρωτεύουσα της χώρας. Επέβλεπα τη στρατιωτική και την ακαδημαϊκή εκπαίδευση περίπου 1.300 υποψήφιων αξιωματικών του Στρατού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας, καθώς και το προσωπικό. Την τελευταία μέρα του ακαδημαϊκού έτους, είπα ενώπιον ενός ακροατηρίου 400 τελειόφοιτων αξιωματικών και μελών του προσωπικού ότι εγκατέλειπα το στρατό για να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι και να διδάσκω στους ανθρώπους την Αγία Γραφή ως εθελοντής Χριστιανός διάκονος. Εκείνη η ανακοίνωση οδήγησε σε μερικές ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

Γίνομαι Ολοχρόνιος Διάκονος

Ξεκίνησα το έργο κηρύγματος μία μέρα αφότου άρχισε να ισχύει η παραίτησή μου. Τρεις μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1995, βαφτίστηκα. Έπειτα, με την πρώτη ευκαιρία, ξεκίνησα το τακτικό σκαπανικό, πράγμα που σήμαινε ότι δαπανούσα όλο το χρόνο μου στη δημόσια διακονία.

Η αλλαγή μου από στρατιωτικό διοικητή σε “στρατιώτη του Χριστού” σήμαινε ότι έπρεπε να κάνω πολλές προσαρμογές. (2 Τιμόθεο 2:3) Ένας από τους πρώτους μου διορισμούς ήταν το να χειρίζομαι τα μικρόφωνα στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Αντί να δίνω διαταγές, έπρεπε να μάθω να ζητάω να γίνουν κάποια πράγματα. Το στοχαστικό ενδιαφέρον και η αγάπη έγιναν πιο σημαντικά από την αποδοτικότητα, αν και ακόμη αγωνίζομαι να εξισορροπώ αυτές τις ιδιότητες. Επίσης, λόγω του μειωμένου εισοδήματός μου, χρειάστηκε να απλοποιήσουμε τον τρόπο ζωής μας ως οικογένεια.

Απολάμβανα πραγματικά το έργο κηρύγματος και εξακολουθώ να το απολαμβάνω. Κάποια φορά, καθώς έδινα μαρτυρία με την εννιάχρονη τότε κόρη μας, την Κέρι, της ζήτησα να παρατηρήσει τις αντιδράσεις του κάθε οικοδεσπότη. Σύντομα διαπιστώσαμε ότι πολλοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν αλλά ότι μερικοί ήταν καλοί και μάλιστα ενδιαφέρονταν. Αυτό ήταν ενθαρρυντικό και για τους δυο μας. Η άλλη μας κόρη μελέτησε τη Γραφή για λίγο αλλά έχει επιλέξει να μην υπηρετεί τον Ιεχωβά προς το παρόν.

Η Νταϊάν και εγώ παροτρύναμε την Κέρι να επιδιώξει την ολοχρόνια διακονία. Πρόσφατα, είχα τη συναρπαστική εμπειρία να παρακολουθήσω τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα μαζί της. Για εκείνη ήταν η πρώτη φορά και για εμένα η δεύτερη. Πόση χαρά νιώθω βλέποντας αυτήν καθώς και άλλα νεαρά άτομα να προοδεύουν πνευματικά και να επιδιώκουν τη Χριστιανική διακονία!​—Ψαλμός 110:3.

Άφθονες Ευλογίες

Κοιτάζοντας το παρελθόν, βλέπω ότι υπάρχουν ομοιότητες και αντιθέσεις ανάμεσα στο να υπηρετεί κάποιος στο στρατό και στο να είναι στρατιώτης του Χριστού. Και οι δύο ρόλοι απαιτούν οσιότητα, υπακοή, ακεραιότητα, αυτοπειθαρχία και αυτοθυσία. Αλλά ενώ πολλοί στο στρατό μπορεί να είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν για τη χώρα και τους φίλους τους, οι αληθινοί Χριστιανοί απαιτείται να αγαπούν ακόμη και τους εχθρούς τους. (Ματθαίος 5:43-48) Και ενώ οι στρατιωτικοί ήρωες μπορεί να παρασημοφορούνται για μία και μόνο πράξη θάρρους, οι αληθινοί Χριστιανοί αποκτούν την επιδοκιμασία του Θεού υπομένοντας σε πιστή υπηρεσία​—πράγμα που μπορεί να σημαίνει την εκδήλωση θάρρους παρά την εναντίωση, το χλευασμό και άλλες δοκιμασίες επί χρόνια ολόκληρα. (Εβραίους 10:36-39) Οι συγχριστιανοί μου είναι οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει.

Σε αντίθεση με τους χαιρετισμούς που αναφέρονται στην αρχή αυτής της αφήγησης, σήμερα οι χαιρετισμοί μου είναι: «Καλημέρα, αδελφή» ή «Καλησπέρα, αδελφέ». Πόσο ευχάριστο είναι το να υπηρετώ ως Χριστιανός διάκονος μαζί με ανθρώπους οι οποίοι αγαπούν πραγματικά τον Θεό! Η μεγαλύτερη τιμή, όμως, είναι το να υπηρετώ τον Ύψιστο, τον ίδιο τον Ιεχωβά! Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο ανταμειφτικό τρόπο για να δαπανήσω τη ζωή μου.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

Ενώ πολλοί στο στρατό μπορεί να είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν για τη χώρα και τους φίλους τους, οι αληθινοί Χριστιανοί απαιτείται να αγαπούν ακόμη και τους εχθρούς τους

[Εικόνα στη σελίδα 12, 13]

Πετάω με αεριωθούμενο της Πολεμικής Αεροπορίας για τη Μεταφορά Επισήμων πάνω από το Μέγαρο του Κοινοβουλίου, στην Καμπέρα

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Βιβλικό δράμα, συνέλευση περιφερείας 1994 στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με την Κέρι στη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με την Νταϊάν και την Κέρι σήμερα