Κεφάλαιο 5
Πώς Εγκαθίστανται στην Εξουσία οι Συμβασιλείς
1. Γιατί δεν μπορεί να υπάρχει κανένας άλλος πιο κατάλληλος βασιλιάς για τους ανθρώπους από τον Ιησού Χριστό;
ΠΟΙΟΝ καλύτερο βασιλιά από τον Ιησού Χριστό, τον Γιο του Θεού, θα μπορούσαν να έχουν σαν κυβερνήτη τους όλοι οι άνθρωποι; Ποιος ανθρώπινος βασιλιάς αγάπησε το λαό του τόσο πολύ ώστε ν’ αφήσει όλη τη δόξα και να καταθέσει τη ζωή του χωρίς να φταίει, για χάρη του λαού του; Αλλά κι αν ακόμη ανιδιοτελώς κατέθετε τη ζωή του για το λαό του, ποια μόνιμη ωφέλεια θα είχε αυτό γι’ αυτούς; Στην περίπτωση, όμως, του Ιησού Χριστού του Γιου του Θεού, αυτός άφησε την ουράνια δόξα του που είχε κοντά στον Πατέρα του και έγινε ένας απλός άνθρωπος, τέλειος, βέβαια, αλλά ωστόσο «ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων». (Ψαλμός 8:5· Εβραίους 2:9) Κατόπιν, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ταπείνωσε τον εαυτό του ακόμη περισσότερο μέχρι που θανατώθηκε βίαια από ανθρώπους αφού ο Θεός τον είχε ήδη χρίσει να είναι ο Μεσσιανικός Βασιλιάς. Αυτό όχι μόνο ήταν μια απαράμιλλη εκδήλωση αγάπης για το ανθρώπινο γένος, αλλά ο θάνατός του προμήθευσε επίσης μια τέλεια ανθρώπινη θυσία δεκτή από τον Θεό για το αιώνιο όφελος όλου του ανθρώπινου γένους. Ποιος θα μπορούσε καλύτερα απ’ αυτόν να αποδείξει ότι ήταν ο κατάλληλος βασιλιάς για το ανθρώπινο γένος;
2. (α) Πώς οι άνθρωποι σήμερα μοιάζουν με τους ανθρώπους του πρώτου αιώνα από την άποψη της ανάγκης που έχουν για τον Ιησού Χριστό σαν βασιλιά; (β) Τι είναι εκείνο που πραγματικά μετράει σχετικά με το ποιον θα έχει βασιλιά το ανθρώπινο γένος;
2 Πριν από δεκαεννέα αιώνες άνθρωποι που πίστευαν μόνο σε πολιτικές κυβερνήσεις δεν τον ήθελαν για βασιλιά· αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο φώναξαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη να τον εκτελέσει σαν ψευδόχριστο, σαν έναν ψεύτικο Μεσσία. Σήμερα η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων ακόμη και μέσα στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο, δεν τον θέλει σαν πραγματικό Βασιλιά αλλά είναι δραστήριοι στην πολιτική υποστηρίζοντας την ανθρώπινη διακυβέρνηση και περιφρονούν, εναντιώνονται και διώκουν τους Χριστιανούς που πραγματικά μιμούνται τον Αρχηγό τους τον Ιησού. Αλλά τι σημασία έχει αν η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων σήμερα δε θέλει τον Ιησού Χριστό σαν πραγματικό ουράνιο Βασιλιά τους; Μήπως αυτό έχει καμιά αποφασιστική σημασία για το ανθρώπινο γένος, τους ζωντανούς και τους νεκρούς; Εκείνο που μετράει είναι η απόφαση του Παντοδύναμου Θεού. Αυτός επιδοκίμασε τον Γιο του Ιησού τον καιρό που βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαφτιστή στον Ιορδάνη Ποταμό. Επιδοκίμασε τον Γιο του Ιησού τον καιρό που ο πιστός Γιος του μεταμορφώθηκε ένδοξα μπροστά σε τρεις μάρτυρες σ’ ένα πολύ ψηλό βουνό στη βόρεια Παλαιστίνη. (Ματθαίος 3:17· 17:5) Ο Θεός επιδοκίμασε τον αναμάρτητο Γιο του όταν, καθώς ο Γιος του πέθαινε πάνω στον πάσσαλο της εκτέλεσης στο Γολγοθά, φώναξε με δυνατή φωνή: «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου».—Λουκάς 23:46.
3. (α) Ποια έξοχη έκφραση επιδοκιμασίας έδωσε ο Θεός για τον Γιο του Ιησού Χριστό που πέθανε μαρτυρικό θάνατο; (β) Σε τι επίπεδο ζωής τον ανέστησε ο Θεός;
3 Σε μια έξοχη έκφραση της επιδοκιμασίας του για τον Γιο του ο οποίος υπέστη μαρτυρικό θάνατο, ο Θεός ο οποίος κατορθώνει αυτά που οι ασήμαντοι άνθρωποι ονομάζουν απίστευτα, ανέστησε τον Ιησού Χριστό από τους νεκρούς την τρίτη μέρα. Και σε τι επίπεδο ζωής; Σαν έναν απλό άνθρωπο από αίμα και σάρκα, «ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων»; Όχι! αλλά σ’ ένα επίπεδο ζωής πολύ υψηλότερο από το επίπεδο των αγγέλων, σ’ ένα ουράνιο επίπεδο ζωής υψηλότερο από εκείνο που είχε όταν ‘εκκένωσε εαυτόν’ τον καιρό που υποτάχθηκε και δέχτηκε να μεταφερθεί η ζωή του στη μήτρα της παρθένας Ιουδαίας Μαρίας. (Φιλιππησίους 2:5-11) Ο απόστολος Πέτρος, που ήταν ένας από τους πρώτους που τον είδε σ’ ένα υλοποιημένο σώμα μετά την ανάστασή του, είπε: «Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα, σώζει και ημάς την σήμερον, . . . διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού, όστις είναι εν δεξιά του Θεού πορευθείς εις τον ουρανόν, και εις ον υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις».—1 Πέτρου 3:21, 22· Εβραίους 1:1-4· Λουκάς 24:34· 1 Κορινθίους 15:5.
4, 5. Πώς ο Ιησούς Χριστός ο «υιός του Δαβίδ» έγινε ο «Κύριος» του Δαβίδ, και ποιος είναι ο πρώτος που το τόνισε αυτό;
4 Έτσι ο θριαμβευτής Γιος του Θεού που είχε γίνει ένας «υιός του Δαβίδ» μέσω παρθενικής γέννησης στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ έγινε πολύ ανώτερος από τον Βασιλιά Δαβίδ. Ο απόστολος Πέτρος το τόνισε αυτό στη θεόπνευστη ομιλία του σε χιλιάδες Ιουδαίους τη μέρα της Γιορτής των Εβδομάδων, την πεντηκοστή μέρα από την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Ο Πέτρος, γεμάτος με άγιο πνεύμα, τους είπε:
5 «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη διά της δεξιάς του Θεού και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς, λέγει όμως αυτός, Είπεν ο Κύριος προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε».—Πράξεις 2:32-36.
6. (α) Τι θα πρέπει να αναγνωρίσει για τον Ιησού ο Δαβίδ μετά την ανάστασή του; (β) Τι είδους γενεαλογικά αρχεία έχει ο Ιησούς σαν άνθρωπος;
6 Όταν στο μέλλον ο Δαβίδ αναστηθεί κάτω από τη Μεσσιανική βασιλεία θα πρέπει να αναγνωρίσει τον δοξασμένο Ιησού Χριστό σαν «Κύριόν» του. Τότε ο Δαβίδ θα τον αποκαλέσει ‘ο Κύριός μου’. (Ψαλμός 110:1) Θα πρέπει να αναγνωρίσει τον Κύριο Ιησού Χριστό, εξυψωμένο από τη γη στον ουρανό, σαν τον πιο σπουδαίο από τους απογόνους του, ‘τη ρίζα και το γένος του Δαβίδ’, ‘Τον Λέοντα από τη φυλή Ιούδα, τη ρίζα του Δαβίδ’. (Αποκάλυψις 22:16· 5:5) Αυτός είναι ο λόγος που η γενεαλογία των απογόνων του Δαβίδ μέσα από δύο γραμμές καταγωγής καταλήγει στον Ιησού τον γιο της Ιουδαίας παρθένας Μαρίας. Στην πραγματικότητα, η γενεαλογία του Ιησού Χριστού, φτάνει πιο πίσω ακόμη, όχι μόνο στον Βασιλιά Δαβίδ, ούτε απλώς στον πατριάρχη Αβραάμ, αλλά μέχρι και τον πρώτο Αδάμ, ο οποίος, τη μέρα της δημιουργίας του στον Κήπο της Εδέμ ονομάστηκε «υιός του Θεού». (Ματθαίος 1:1-18· Λουκάς 3:23-38) Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος του οποίου η γενεαλογία μέχρι τον πρώτο ανθρώπινο ‘γιο του Θεού’ διατηρήθηκε χωρίς διακοπή ή κενό σ’ όλη της τη μακρά γραμμή.
7. (α) Για πόσο διάστημα βασίλευσε στον Ισραήλ η βασιλική δυναστεία της οικογένειας του Βασιλιά Δαβίδ; (β) Για πόσο διάστημα θα βασιλεύσει ο Ιησούς Χριστός χωρίς κανέναν γήινο αντίπαλο, και πώς θα γίνει αυτό;
7 Ο Βασιλιάς Δαβίδ βασίλευσε στον Ισραήλ μόνο σαράντα χρόνια. (1 Βασιλέων 2:10, 11· 1 Χρονικών 29:26, 27) Συνολικά, μέσω μιας γραμμής είκοσι αντρών διαδόχων του Βασιλιά Δαβίδ, η βασιλική του οικογένεια βασίλευσε στον Ισραήλ για 470 χρόνια, ή από το 1077 ως το 607 π.Χ. Ποια άλλη δυναστεία βασιλιάδων σε μια οικογένεια μπορεί να δείξει κάτι παρόμοιο σ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα; Ωστόσο, ο Ιησούς Χριστός, σαν ουράνιος Κύριος του Δαβίδ, θα βασιλεύσει χωρίς επίγειο αντίπαλο βασιλιά για χίλια χρόνια πάνω σ’ όλη την ανθρωπότητα. Και ούτε πρόκειται να έχει διαδόχους στον ουράνιο θρόνο του γιατί αυτός είναι αθάνατος. Έχει «δύναμιν ζωής ατελευτήτου»· κι έτσι, «επειδή μένει εις τον αιώνα», μπορεί να έχει βασιλεία «αμετάθετον». (Εβραίους 7:16, 24) Όπως είπε ο άγγελος Γαβριήλ στη Μαρία στη Ναζαρέτ, «της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος». (Λουκάς 1:33) Συνεπώς, αυτός είναι ο Μόνιμος Κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ.
ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΟΧΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ
8, 9. (α) Πρόκειται οι 144.000 να είναι διάδοχοι του Ιησού Χριστού, και πώς μίλησε αυτός για τα προνόμιά τους στη Βασιλεία, αφού είχε θεσπίσει το Δείπνο του Κυρίου; (β) Πώς προείπε ο Δανιήλ την ίδια αυτή συντροφική συμμετοχή;
8 Οι 144.000 συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού δεν είναι διάδοχοί του στη Βασιλεία. Είναι απλώς συμβασιλείς, πάνω στους οποίους Αυτός είναι η από τον Θεό διορισμένη Κεφαλή. Γι’ αυτό, ο τρόπος με τον οποίο εκθέτει το ζήτημα αυτό η Αποκάλυψη 20:4 είναι: «Και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού [όχι, μετά τον Χριστό] τα χίλια έτη». Είναι όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς Χριστός στους πιστούς αποστόλους του τη νύχτα του Πάσχα, αφού είχε θεσπίσει ένα νέο εορτασμό που έφτασε να ονομάζεται το Δείπνο ή το Βραδινό Φαγητό του Κυρίου: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθήσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ». (Λουκάς 22:28-30) Εκατοντάδες χρόνια πριν από τον Χριστό, ο προφήτης Δανιήλ έστρεψε την προσοχή προς αυτή την ίδια μελλοντική συντροφική συμμετοχή, λέγοντας:
9 «Αλλ’ οι άγιοι του Υψίστου θέλουσι παραλάβει την βασιλείαν και θέλουσιν έχει το βασίλειον εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος. Ήλθεν ο Παλαιός των ημερών και εδόθη η κρίσις εις τους αγίους του Υψίστου· και ο καιρός έφθασε και οι άγιοι έλαβον την βασιλείαν. Και η βασιλεία και η εξουσία και η μεγαλωσύνη των βασιλειών των υποκάτω παντός του ουρανού θέλει δοθή εις τον λαόν των αγίων του Υψίστου, του οποίου (των οποίων, ΜΝΚ ) η βασιλεία είναι βασιλεία αιώνιος, και πάσαι αι εξουσίαι θέλουσι λατρεύσει (υπηρετήσει, ΜΝΚ ) και υπακούσει εις αυτόν (εις αυτούς, ΜΝΚ )».—Δανιήλ 7:18, 22, 27.
10, 11. (α) Τι πρέπει να λεχθεί για το αν οι 144.000 θα έχουν διαδόχους και για το ότι είναι «απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον»; (β) Λόγω ποιου φρονήματός τους δεν πρέπει να φοβάται κανείς αυτούς τους 144.000 βασιλιάδες;
10 Απ’ αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι 144.000 άγιοι του Ύψιστου Θεού θα είναι βασιλιάδες με τον Χριστό για χίλια χρόνια χωρίς διαδόχους. Γι’ αυτούς λέγεται: «Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη. Ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον». (Αποκάλυψις 14:4) Αφού αγοράστηκαν ανάμεσα από τους ανθρώπους, ήταν κάποτε συνηθισμένοι άντρες και γυναίκες όπως ακριβώς όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβίζει τους κατοίκους της γης πάνω στους οποίους θα βασιλεύσουν αυτοί οι 144.000. Αυτοί έχουν γίνει «άγιοι» όπως ακριβώς πρέπει να είναι εντελώς «άγια» οποιαδήποτε «απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον». Μήπως υπάρχει κάτι από τη διακυβέρνηση του Ιησού Χριστού που να μας προκαλεί φόβο; Όχι! Με τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει τίποτα που να μας ανησυχεί σχετικά με τη διακυβέρνηση απ’ αυτούς τους 144.000 οι οποίοι «ηγοράσθησαν από των ανθρώπων». Αυτοί έχουν υπακούσει στη συμβουλή του αποστόλου Παύλου: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού». (Φιλιππησίους 2:5) Επίσης, πρόσεξαν τη συμβουλή του αποστόλου Πέτρου στην 1 Πέτρου 4:1:
11 «Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα, διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας».
12. (α) Τι προόρισε ο Θεός σχετικά με τους συμβασιλείς του Χριστού; (β) Πότε και πώς έδωσε ο Ιεχωβά Θεός την πρώτη του αναγνώριση σ’ αυτή την κυβερνητική τάξη;
12 Είναι φανερό ότι οι 144.000 πρέπει να έχουν αναπτύξει μέσα τους το φρόνημα, την ηθική και πνευματική εικόνα του Αρχηγού και Δασκάλου τους Ιησού Χριστού. Αυτή είναι μία από τις απαιτήσεις που προκαθόρισε ο Ιεχωβά Θεός γι’ αυτούς. Μολονότι δεν προκαθόρισε τα άτομα ανάμεσα από το ανθρώπινο γένος που θα αποτελούσαν εκείνους που θα έφερναν μέσα τους την εικόνα του Ιησού Χριστού, ο Θεός πραγματικά προκαθόρισε πόσοι θα ήταν αυτοί—144.000. Πραγματικά προκαθόρισε πώς θα πολιτευόταν μ’ αυτούς και σε ποια ουράνια κατάσταση θα τους έφερνε. Επειδή ο Ιεχωβά Θεός, από τον καιρό ακριβώς της ανταρσίας του ανθρώπου στον Κήπο της Εδέμ, ενδιαφέρθηκε για την κυβέρνηση ενός νέου συστήματος πραγμάτων πάνω στο ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό το λόγο έδωσε την πρώτη του αναγνώριση σ’ αυτή την κυβερνητική τάξη. Αυτή την αναγνώρισή του τη διατύπωσε στη θεία απόφαση που απήγγειλε στον Σατανά τον Διάβολο, «τον όφιν τον αρχαίον», λέγοντας: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού».—Γένεσις 3:15.
13, 14. (α) Τι είναι ο Ιησούς Χριστός σχετικά με το υποσχεμένο «σπέρμα» της γυναίκας του Θεού; (β) Τι έγραψε για ενθάρρυνση ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς που αγωνίζονται να κάνουν την κλήση τους βέβαιη;
13 Βέβαια, ο Ιησούς Χριστός είναι ο κυριότερος από το υποσχεμένο «σπέρμα» της γυναίκας του Θεού. Αλλά αυτό το σπέρμα περιλαμβάνει επίσης εκείνους τους πιστούς μαθητές οι οποίοι πρόκειται να συμμετάσχουν με τον Χριστό στη συντριβή του κεφαλιού του Όφι. (Ρωμαίους 16:20) Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος σε μια εκκλησία ατόμων που είχαν κληθεί και αγωνίζονταν να κάνουν ασφαλή και αμετάκλητη την κλήση τους, έγραψε για να τους ενθαρρύνει στα εδάφια Ρωμαίους 8:28-32:
14 «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού· διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών· όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε. Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί προς ταύτα; Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ’ ημών; Επειδή όστις τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πώς και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;»
15. (α) Πώς, σύμφωνα με τον προορισμό του Θεού, θα είναι η κυβέρνηση της νέας Του τάξης συνεπής προς τον εαυτό της; (β) Πώς, με την ενέργεια του Θεού, αυτοί που θα αποτελούν την κυβέρνηση θα είναι «δίκαιοι»;
15 Σημειώστε ότι αυτοί που καλούνται, άσχετα με το ποιοι μπορεί να είναι αυτοί ατομικά, «τούτους . . . προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών». Αυτό απαιτεί και εξασφαλίζει ότι όλοι αυτοί θα είναι Χριστοειδείς σαν γιοι του Θεού. Έτσι ο Θεός προκαθόρισε ότι η κυβέρνηση της μελλοντικής νέας Του τάξης έπρεπε να είναι μια αρμονική κυβέρνηση, όχι διαιρεμένη εσωτερικά, ούτε με διαφωνίες μέσα της. Καθένας σ’ εκείνη την κυβέρνηση πρέπει να είναι «δίκαιος». Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός πρέπει να κάνει ειδική προμήθεια, αλλά όμως δίκαιη προμήθεια, για να ανακηρύξει αυτούς που θα προσκαλούσε «δίκαιους», κι αυτό το κάνει μέσω του αίματος του Αρνίου Ιησού Χριστού. Όταν τους αναστήσει από τους νεκρούς, θα τους κάνει δίκαιους σαν τέλεια πνευματικά πλάσματα σύμφωνα με τη δίκαιη προσωπικότητά τους. (Ρωμαίους 5:1, 9· 8:1) Αυτούς τους οποίους ο Θεός ανακηρύσσει δίκαιους τώρα λόγω της πίστης τους στο αίμα του Ιησού Χριστού, ο Θεός τούς εξυψώνει, τους τιμά, τους δοξάζει με ευλογητά προνόμια στην υπηρεσία Του τώρα πάνω στη γη. Βάζει μπροστά τους μελλοντική δόξα στη Βασιλεία.
16. Πώς έδειξε ο Ιησούς στους μαθητές του το αν οι πολιτικοί αυτού του κόσμου είναι παραδείγματα για μίμηση;
16 Όλο το ανθρώπινο γένος μπορεί να είναι βέβαιο ότι εκείνοι τους οποίους ο Θεός επιδοκιμάζει και ανασταίνει στη δόξα της Βασιλείας, δε θα συμπεριφερθούν όταν βρεθούν σ’ εκείνο το αξίωμα όπως κάνουν οι πολιτικοί των τωρινών κοσμικών κυβερνήσεων. Ο Ιησούς δεν έβαλε μπροστά στους μαθητές του τους πολιτικούς αυτού του κόσμου σαν παραδείγματα για μίμηση. Δε θα υπάρχουν πολιτικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στους 144.000 συντρόφους στην ουράνια Βασιλεία. Σύμφωνα μ’ αυτά που διαβάζουμε στο Λουκάς 22:24-27 ο Ιησούς είπε: «Έγινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος. Ο δε είπε προς αυτούς· Οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτά, και οι εξουσιάζοντες αυτά ονομάζονται ευεργέται. Σεις όμως ουχί ούτως, αλλ’ ο μεγαλήτερος μεταξύ σας ας γίνει ως ο μικρότερος, και ο προϊστάμενος ως ο υπηρετών. Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν ή ο υπηρετών; ουχί ο καθήμενος; αλλ’ εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών».
17. Γιατί όταν ο Ιησούς στάλθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο ήταν πραγματικά Πρεσβευτής του Θεού στο ανθρώπινο γένος;
17 Πριν από δύο χιλιάδες περίπου χρόνια ο Γιος του Θεού στάλθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά όχι για να γίνει ένας πολιτικός που θα έκανε ψηφοθηρία ή αγώνα εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του, έστω και στο έθνος Ισραήλ. Ήρθε να κάνει αυτό που κανένας πολιτικός δεν μπορεί να κάνει, να συμφιλιώσει τους ανθρώπους όλων των φυλών και των εθνών με τον Θεό με τον οποίο βρίσκονταν σε έχθρα. Ήρθε για να φέρει το ανθρώπινο γένος πίσω σε ειρηνικές, φιλικές σχέσεις με τον μεγάλο Ζωοδότη, τον Ιεχωβά Θεό. Αυτό σήμαινε αυτοθυσία για τον Γιο του Θεού. Σωστά λοιπόν λέγεται ότι είναι ο Πρεσβευτής από τον Θεό, που στάλθηκε σε μια εχθρική φυλή ανθρώπων για να τους ικετεύσει να συμφιλιωθούν με τον Θεό κι έτσι να αποφύγουν την καταστροφή απ’ Αυτόν.
18. Με ποιον τρόπο ανταποκρίθηκαν στον Πρεσβευτή του Θεού εκείνοι που έγιναν μαθητές του Χριστού; Με ποια αποτελέσματα;
18 Οι Χριστιανοί μαθητές ήταν εκείνοι που δέχτηκαν αυτόν τον Πρεσβευτή από τον Θεό καθώς και το πρεσβευτικό του έργο για χάρη τους. Ο απόστολος Παύλος έγραψε σ’ αυτούς τους μαθητές στη Ρώμη και είπε: «Ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού. Διότι, εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού· και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμενοι εις τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν τώρα την φιλίωσιν».—Ρωμαίους 5:8-11.
‘ΠΡΕΣΒΕΥΤΕΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ’
19. (α) Πώς εκτελείται το πρεσβευτικό έργο προς το ανθρώπινο γένος, μετά την ανάληψη του Χριστού στον ουρανό; (β) Πώς βλέπουν οι πολιτικοί του κόσμου τους πρεσβευτές από τον Χριστό, και γιατί;
19 Από την ανάληψή του στους ουρανούς την άνοιξη του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν πια πάνω στη γη για να εκτελέσει προσωπικά αυτό το έργο του πρεσβευτή. Γι’ αυτό οι συμφιλιωμένοι μαθητές του πρέπει να εκτελέσουν το πρεσβευτικό αυτό έργο σαν αναπληρωτές του. Οι πολιτικοί άρχοντες και οι κυβερνήσεις αυτού του κόσμου δεν αναγνωρίζουν αυτούς τους μαθητές σαν πρεσβευτές από την Ύψιστη Κυβέρνηση του σύμπαντος. Ούτε και αυτοί οι Χριστιανοί πρεσβευτές διαπραγματεύονται με τους πολιτικούς πρεσβευτές των εθνών για να πετύχουν με μια διαπραγμάτευση τη συμφιλίωση ενός ολόκληρου έθνους με μια μόνο συνθήκη μέσω αυτών των διπλωματών πρεσβευτών. Οι πολιτικοί κυβερνήτες και οι κυβερνήσεις βλέπουν αυτούς τους απεσταλμένους μαθητές από την άποψη της σάρκας, από την παλιά άποψη, και δε στέλνουν σ’ αυτούς διπλωματικούς εκπροσώπους όπως έχουν κάνει για αιώνες με το Βατικανό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Βλέπουν αυτούς τους χωρίς τίτλους μαθητές, που δε φορούν ρούχα διπλωματών ούτε και έχουν διαπιστευτήρια, σαν συνηθισμένους ανθρώπους. Δε διακρίνουν ότι αυτοί είναι τώρα νέα πλάσματα από πνευματική άποψη και έχουν κάτι νέο να προσφέρουν.
20. Μολονότι ο Παύλος δεν αναγνωρίστηκε από τη Ρώμη σαν πρεσβευτής, πώς μίλησε για τον εαυτό του όταν έγραψε στους Εφέσιους;
20 Το ότι ο απόστολος Παύλος, ο οποίος δεν εκπροσωπούσε την Ιουδαϊκή κυβέρνηση στην Ιερουσαλήμ, δεν αναγνωρίστηκε σαν Χριστιανός πρεσβευτής από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μήπως τον μείωσε σαν πραγματικό πρεσβευτή της Κυβέρνησης του Ύψιστου Θεού; Μολονότι ο Παύλος δεν αναγνωρίστηκε τιμητικά από τη Ρωμαϊκή κυβέρνηση, ωστόσο χαρακτήρισε τον εαυτό του πρεσβευτή, όταν ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, λέγοντας στην εκκλησία της Εφέσου στη Μικρά Ασία: «Αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων, και υπέρ εμού, διά να δοθή εις εμέ λόγος να ανοίξω το στόμα μου μετά παρρησίας, διά να κάμω γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου, υπέρ του οποίου είμαι πρέσβυς, φορών άλυσιν, διά να λαλήσω περί αυτού μετά παρρησίας καθώς πρέπει να λαλήσω».—Εφεσίους 6:18-20.
21. Σε ποιους πηγαίνουν οι Χριστιανοί πρεσβευτές, σε εκπλήρωση των ευθυνών τους;
21 Ένας απεσταλμένος Χριστιανός δεν πρέπει να υιοθετεί την άποψη των πολιτικών κυβερνήσεων αυτού του κόσμου που είναι σε έχθρα με τον Ιεχωβά Θεό. Ο Χριστιανός έχει λάβει την ιδιότητα του πρεσβευτή από τον Θεό μέσω του Χριστού, και πρέπει να αναγνωρίζει τις ευθύνες που βάζει πάνω του αυτή η νέα τιμή που του δόθηκε. Επειδή δεν είναι κοσμικός πρεσβευτής, δεν πηγαίνει στις πολιτικές κυβερνήσεις μ’ αυτή τη νέα του ιδιότητα. Στο ζήτημα της συμφιλίωσης με τον Θεό, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ενεργήσουν εκ μέρους ολόκληρου του έθνους και να αλλάξουν τη σχέση των υπηκόων τους προς τον Θεό. Αυτό είναι θέμα ατομικό. Καθένας πρέπει να αποφασίσει και να ενεργήσει για τον εαυτό του. Αυτός είναι ο λόγος που οι πνευματικοί Χριστιανοί πρεσβευτές πηγαίνουν απευθείας στους ανθρώπους, και όχι μέσω των πολιτικών τους κυβερνήσεων. Ο απόστολος Παύλος, απορρίπτοντας την παλιά θέση του και δίνοντας πλήρη αξία στη νέα του ευθύνη, έθεσε σαφώς το ζήτημα λέγοντας:
22. Ποια διακονία εκπληρώνουν οι Χριστιανοί πρεσβευτές, ποιον αναπληρώνουν, και τι ικετεύουν τους συμφιλιωμένους να μην κάνουν;
22 «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα. Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν· διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γίνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ αυτού. Όντες δε συνεργοί αυτού, παρακαλούμεν ενταυτώ να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως».—2 Κορινθίους 5:17 έως και 6:1.
23. Ποιους σοβαρούς περιορισμούς βάζει πάνω στους εκπρόσωπους του Θεού το γεγονός ότι είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού»;
23 Το γεγονός ότι είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού» βάζει σοβαρούς περιορισμούς πάνω στους εκπρόσωπους του Θεού οι οποίοι είναι νέα πλάσματα σε ενότητα με τον Χριστό. Ποιους περιορισμούς; Περιορισμούς όμοιους μ’ εκείνους που μπαίνουν στους πρεσβευτές των πολιτικών εθνών. Όχι μόνο σήμερα, αλλά ακόμη και στους Βιβλικούς χρόνους, οι πρεσβευτές δεν είχαν το δικαίωμα να αναμιγνύονται στην πολιτική των ξένων εθνών στα οποία είχαν αποσταλεί. (Λουκάς 19:12-15, 27) Μπορούν να κάνουν έκκληση σ’ εκείνες τις ξένες κυβερνήσεις, ή ακόμη διαμαρτυρία, αλλά πρέπει να απέχουν εντελώς από την πολιτική αυτών των ξένων εθνών. Πρέπει να είναι όσιοι στη δική τους κυβέρνηση και με ζήλο να φροντίζουν για τα συμφέροντά της όταν έρχονται σε επαφές με ξένες κυβερνήσεις. Αν δεν το κάνουν αυτό, μπορεί να πάψουν να αναγνωρίζονται σαν πρεσβευτές ή να απορριφθούν τα διαπιστευτήριά τους και να τους αρνηθούν την παραμονή τους σ’ εκείνη τη χώρα.
24. Πού είναι το πολίτευμα, η υπηκοότητα, αυτών των πνευματικών πρεσβευτών, ποια κυβέρνηση αντιπροσωπεύουν, και από ποιες κοσμικές δραστηριότητες απέχουν για να τηρούνται έτσι καθαροί;
24 Οι 144.000 που είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό αναγνωρίζουν ότι όσο είναι στη γη, είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού». Κάτω από το φως των Αγίων Γραφών βλέπουν καθαρά πως το γεγονός ότι είναι πρεσβευτές επηρεάζει τη σχέση τους μ’ αυτό τον κόσμο ο οποίος είναι σε έχθρα με τον Θεό. (Ρωμαίους 5:10) Όπως κι ο απόστολος Παύλος, αυτοί ομολογούν: «Το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν». (Φιλιππησίους 3:20) Σ’ αυτό τον εχθρικό κόσμο πρέπει να εκπροσωπούν πιστά την ουράνια βασιλεία την οποία ο Κύριος Ιησούς Χριστός τους διέταξε να κηρύξουν παγκόσμια. (Ματθαίος 24:14) Το γεγονός ότι είναι πνευματικοί πρεσβευτές σ’ έναν εχθρικό κόσμο δεν τους επιτρέπει να αναμιγνύονται και να παίρνουν ενεργό μέρος στην πολιτική οποιουδήποτε έθνους αυτού του κόσμου. Δεν μπορούν να ασχολούνται σε πολιτικές εκλογικές εκστρατείες ή να κατέχουν κάποιο αξίωμα σε μια κοσμική κυβέρνηση, όπως δεν μπορεί ένας κοσμικός πρεσβευτής να διαιρέσει την οσιότητά του και να αναλάβει πολιτικό αξίωμα σε μια χώρα ξένη από τη δική του. Με τον τρόπο αυτό φυλάγονται καθαροί από οποιαδήποτε κοινοτική ευθύνη λόγω της κακής διαγωγής και της αιματοχυσίας που μπορεί να διαπράξει οποιοδήποτε έθνος πάνω στη γη.
25. Πώς οι 144.000 συγκληρονόμοι της Βασιλείας απέχουν από το να λατρεύουν το «θηρίον» και την «εικόνα» και από το να έχουν το σημείο του στο μέτωπο και στο χέρι;
25 Μ’ αυτά υπόψη μπορούμε να εκτιμήσουμε καλύτερα αυτά που λέει ο απόστολος Ιωάννης για τους πιστούς 144.000 που γίνονται συμβασιλείς του Χριστού: «Είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού και διά τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού, και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη». (Αποκάλυψις 20:4) Κάτω από τη διαφωτιστική δύναμη του πνεύματος του Θεού, αυτοί βλέπουν ότι το «θηρίον», του οποίου ο αριθμός είναι 666, είναι το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα του Διαβόλου μέσω του οποίου αυτός είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου». Διακρίνουν ότι, σήμερα, η «εικόνα» εκείνου του πολιτικού θηρίου είναι άλλη μια πολιτική οργάνωση, δηλαδή, τα Ηνωμένα Έθνη, η ανθρωποποίητη οργάνωση για ειρήνη και ασφάλεια αυτού του κόσμου ο οποίος είναι σε έχθρα με τον Θεό. Μόνο αν παραμείνουν καθαροί και μακριά από την πολιτική και τις διαμάχες αυτού του συμβολικού «θηρίου» δε θα πάρουν το σημείο του θηρίου πάνω στο μέτωπο ή στο χέρι.
26. Μολονότι μένουν ελεύθεροι από τη λατρεία του «θηρίου» και του «σημείου» του, τι αποδίδουν οι 144.000 στις «υπερέχουσες εξουσίες» του κόσμου, αλλά μέχρι ποιο βαθμό;
26 Αυτοί οι 144.000 δεν είναι ούτε δούλοι ούτε λάτρεις του «θηρίου» και της πολιτικής του «εικόνας». Δεν εκδηλώνονται φανερά σαν να είχαν κάποιο σημείο στο ακάλυπτο μέτωπό τους για να δείχνει ότι είναι δούλοι αυτού του «θηρίου» ανθρώπινης διακυβέρνησης κάτω από τον Σατανά ή Διάβολο. Δε δείχνουν το πολιτικό του «σημείον» πάνω στα χέρια τους με το να δίνουν δουλικά και λατρευτικά στο «θηρίον» την ενεργή υποστήριξή τους και το ‘δεξί χέρι της συμμετοχής’. Υπακούνε στη συμβουλή του αποστόλου Παύλου στα εδάφια Ρωμαίους 13:1-7 και ευσυνείδητα ‘υποτάσσονται στις υπερέχουσες εξουσίες’ αυτού του κόσμου, πληρώνοντας φόρους και άλλα οφειλόμενα πράγματα. Αλλά αυτή η υποταγή δεν είναι ολοκληρωτική. Είναι μόνο σχετική, για ένα σοβαρό λόγο. Ποιον; Τον εξής: Όταν οι νόμοι και τα διατάγματα αυτών των επίγειων ανώτερων εξουσιών συγκρούονται με τους νόμους και τα διατάγματα του Ύψιστου Θεού, τότε πρέπει ευσυνείδητα να ακολουθήσουν την πορεία που τέθηκε από τους αποστόλους του Χριστού μπροστά στο Ανώτατο Δικαστήριο στην Ιερουσαλήμ. «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους». (Πράξεις 5:29) Μόνο αν το κάνουν αυτό φυλάγονται από το να έχουν το «σημείον» του «θηρίου» και αποδεικνύουν ότι είναι άξιοι να βασιλεύσουν με τον Χριστό στους ουρανούς.
27. Σύμφωνα με το Αποκάλυψις 22:4, ποια ταυτότητα δείχνουν στα μέτωπά τους οι 144.000;
27 Οι 144.000 πιστοί δε θα μεταφέρουν καμιά από τις πολιτικές ακαθαρσίες αυτού του εγωιστικού κόσμου στην ουράνια βασιλεία του Χριστού. Όσο για κάποιο σημείο που θα φαίνεται πάνω στα μέτωπά τους, η Αποκάλυψη 22:3-5 λέει σχετικά μ’ αυτούς τους όσιους δούλους του Θεού: «Οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών. . . . Κύριος ο Θεός φωτίζει αυτούς, και θέλουσι βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων».
ΟΦΕΛΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΕΛΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΛΙΕΤΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ
28. (α) Ποιο θα είναι το όφελος για τους 144.000 από το γεγονός ότι θα βασιλεύσουν χίλια χρόνια χωρίς διαδόχους; (β) Τι θα κάνουν ο Σατανάς και οι δαίμονές του, όταν λυθούν, σχετικά με τη θεία διακυβέρνηση, και τι θα συμβεί σ’ αυτούς που θα παραπλανηθούν;
28 Τι μεγαλειώδες προνόμιο και ευκαιρία θα είναι γι’ αυτούς να βασιλεύουν με τον Χριστό για χίλια χρόνια μετά το δέσιμο και το ρίξιμο του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμόνων του στην άβυσσο! Αυτό θα τους δώσει άφθονο καιρό για να φέρουν σε πέρας με επιτυχία το έργο που ο Ιεχωβά Θεός τους έχει αναθέσει να κάνουν στη διάρκεια αυτής της πρώτης χιλιετίας στη νέα Του τάξη. Ούτε αυτοί ούτε ο Ιησούς Χριστός θα έχουν διαδόχους οι οποίοι θα μπορούσαν να ανέβουν στην εξουσία και να προσπαθήσουν να αντιστρέψουν τα πράγματα που θα έχουν γίνει ή για να επιμένουν να ενεργούν με άλλον τρόπο. Σύμφωνα με τα εδάφια Αποκάλυψις 20:7-10, ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του, αφού λυθούν στο τέλος των χιλίων ετών, θα προσπαθήσουν να αντιστρέψουν τα πράγματα. Θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν καθετί καλό που κατορθώθηκε από τη χιλιετή κυβέρνηση για τη δόξα του Θεού και για την ευλογία του ανθρώπου, αλλά δε θα πετύχουν. Εκείνοι οι άνθρωποι τους οποίους ο Σατανάς θα κατορθώσει να παραπλανήσει θα διαπιστώσουν ότι η ανταρσία τους εναντίον της θείας διακυβέρνησης ήταν μάταιη και βραχύβια. Αυτοί οι επίγειοι στασιαστές θα εξαλειφθούν από το βασίλειο των ζωντανών μαζί με τον Σατανά και τους δαίμονές του.
29. (α) Πώς, στο τέλος των χιλίων ετών, θα δείξουν τα πράγματα ότι ο Θεός δεν έστειλε άσκοπα τον Γιο του ούτε και πέθανε ο Γιος Του μάταια; (β) Για ποιο λόγο θα έχουν αιτίες να χαίρονται ο Χριστός και οι 144.000 επειδή δε βασίλευσαν μάταια για χίλια χρόνια;
29 Η χιλιετής βασιλεία του Ιησού Χριστού και των 144.000 συγκληρονόμων της Βασιλείας του δε θα αποτύχει. Η αποκατάσταση του ανθρώπινου γένους σε ανθρώπινη τελειότητα πάνω σ’ έναν παγγήινο παράδεισο θα είναι ένα τελειωμένο γεγονός. Ο Ιησούς Χριστός ο Γιος του Θεού δε θα έχει πεθάνει άσκοπα, και ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός τον έστειλε στοργικά στον κόσμο δε θα έχει αποτύχει. Μέσω των πιστών υποστηρικτών της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά οι οποίοι θα περάσουν με οσιότητα τη δοκιμή όταν θα λυθεί ο Σατανάς για ένα μικρό διάστημα, θα αποδειχτεί αναμφισβήτητα ότι ο Παντοδύναμος Θεός ο Δημιουργός μπορεί να βάλει άντρες και γυναίκες πάνω σ’ αυτή τη γη οι οποίοι θα διατηρήσουν ακλόνητα την ακεραιότητά τους σ’ Αυτόν. Γι’ αυτό θα αξίζουν να ανακηρυχθούν δίκαιοι από τον Ύψιστο Κριτή τον Ιεχωβά Θεό και να ευνοηθούν με το απαραβίαστο δικαίωμα να Τον υπηρετούν με ειρήνη και ευτυχία πάνω σ’ έναν γήινο Παράδεισο για πάντα. (Αποκάλυψις 20:5) Ο Ιησούς Χριστός και οι 144.000 συμβασιλείς του θα χαρούν γι’ αυτή την έκβαση της θείας κρίσης για το ανθρώπινο γένος και θα δουν ότι η βασιλεία τους για χίλια χρόνια έφερε πετυχημένα αποτελέσματα.
30. Ποιο άλλο λειτούργημα εκτός από το να είναι βασιλιάδες πρέπει να εκτελέσουν οι 144.000 με τον Χριστό για χίλια χρόνια, και ποια ερωτήματα δημιουργεί αυτό;
30 Ωστόσο, η ένδοξη όραση που είδε ο απόστολος Ιωάννης μάς αποκαλύπτει ότι οι 144.000 συγκληρονόμοι κάνουν κάτι περισσότερο από το να κυβερνούν απλώς σαν βασιλιάδες με τον Χριστό για χίλια χρόνια. Το Αποκάλυψις 20:6 λέει γι’ αυτούς τους 144.000 μετόχους της «πρώτης αναστάσεως» ότι «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού». Γιατί πρέπει να είναι επίσης «ιερείς» για χίλια χρόνια; Τι θα πετύχει αυτό που απλοί βασιλιάδες δεν μπορούν να πετύχουν; Δεν πρόκειται να ικανοποιηθούμε για τα ερχόμενα χίλια χρόνια ωσότου το εξακριβώσουμε.