Γέννηση — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΓΕΝΝΗΣΗ

Η εβραϊκή λέξη γιαλάδ σημαίνει «γεννώ· γίνομαι πατέρας». (Γε 4:1, 2· 16:15· 30:39· 1Χρ 1:10) Είναι συγγενική των λέξεων γέλεδ («παιδί» [Γε 21:8]), μωλέδεθ (γέννηση· σπίτι· συγγενείς [Γε 31:13, υποσ.]) και τωλεδώθ (ιστορία· ιστορικές απαρχές· γεννήσεις· γενεαλογία [Γε 2:4, υποσ.· Ματ 1:1, υποσ.]). Η εβραϊκή λέξη χιλ (ή χουλ) μολονότι χρησιμοποιείται κυρίως με την έννοια «έχω πόνους τοκετού», στα εδάφια Ιώβ 39:1 και Παροιμίες 25:23 χρησιμοποιείται με την έννοια «γεννώ». (Παράβαλε Ησ 26:17, 18· βλέπε ΠΟΝΟΙ ΤΟΚΕΤΟΥ.) Το ρήμα γεννάω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει «γίνομαι πατέρας· γεννώ». (Ματ 1:2· Λου 1:57· Ιωα 16:21· Ματ 2:1) Το ρήμα τίκτω αποδίδεται «γεννώ».—Ματ 1:21.

Υπάρχει «καιρός να γεννιέται κανείς», είπε ο Σολομών, και φυσιολογικά στους ανθρώπους η γέννηση λαβαίνει χώρα περίπου 280 ημέρες μετά τη σύλληψη. (Εκ 3:2) Για τους γονείς, η ημέρα που γεννιέται το μωρό τους είναι συνήθως ημέρα μεγάλης χαράς, μολονότι για το ίδιο το άτομο, σύμφωνα με τον σοφό Βασιλιά Σολομώντα, η ημέρα του θανάτου του είναι ακόμη καλύτερη από την ημέρα της γέννησής του αν αφήνει πίσω μια ζωή αγαθών επιτευγμάτων και καλό όνομα ενώπιον του Θεού.—Λου 1:57, 58· Εκ 7:1.

Από την αρχαιότητα οι μαίες βοηθούσαν στον τοκετό. Ως βοήθημα για τη μητέρα και για τη μαία που την ξεγεννούσε χρησιμοποιούνταν κάποιου είδους σκαμνιά τοκετού. Αυτά μπορεί να αποτελούνταν από δύο πέτρες ή πλίθους πάνω στους οποίους η μητέρα ήταν συσπειρωμένη στη διάρκεια της γέννας. (Εξ 1:16) Η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται «σκαμνί του τοκετού» στην Έξοδο (’οβνάγιμ) είναι συγγενική της εβραϊκής λέξης η οποία αποδίδεται «πέτρα» και εμφανίζεται μόνο μία φορά ακόμη στην Αγία Γραφή (Ιερ 18:3), όπου αποδίδεται “κεραμικοί τροχοί”. Η Διεθνής Στερεότυπη Εγκυκλοπαίδεια της Βίβλου δηλώνει: «Η λέξη χρησιμοποιείται και στα δύο εδάφια στο δυϊκό αριθμό, πράγμα που δείχνει, αναμφίβολα, ότι ο κεραμικός τροχός αποτελούνταν από δύο δίσκους και υποδηλώνει ότι παρόμοια και το σκαμνί του τοκετού ήταν διπλό». ([The International Standard Bible Encyclopedia] Τόμ. 1, 1979, σ. 516) Αρχαία ιερογλυφικά επιβεβαιώνουν ότι στην Αίγυπτο χρησιμοποιούνταν τέτοια σκαμνιά τοκετού.

Η διαδικασία που ακολουθούνταν μετά τον τοκετό και την οποία αναλάμβαναν συνήθως οι μαίες αναφέρεται στο εδάφιο Ιεζεκιήλ 16:4, αν και με μεταφορική έννοια. Έκοβαν τον ομφάλιο λώρο και έπλεναν το μωρό, το έτριβαν με αλάτι και έπειτα το σπαργάνωναν. Το αλάτι ίσως το χρησιμοποιούσαν για να στεγνώσουν το δέρμα και να το κάνουν ελαστικό και σφιχτό. Το σπαργάνωμα του μωρού από το κεφάλι ως τα πόδια, όπως συνέβη με τον Ιησού (Λου 2:7), έκανε το βρέφος να μοιάζει σχεδόν με μούμια και διατηρούσε το σώμα του ζεστό και ίσιο. Τα σπάργανα τα περνούσαν κάτω από το πηγούνι και γύρω από την κορυφή του κεφαλιού για να μάθει, όπως λέγεται, το παιδί να αναπνέει από τα ρουθούνια του. Αυτού του είδους η φροντίδα των νεογνών ανάγεται πολύ βαθιά στην αρχαιότητα, δεδομένου ότι ο Ιώβ ήξερε τα σπάργανα.—Ιωβ 38:9.

Αφού φρόντιζαν για τις άμεσες ανάγκες της μητέρας και του παιδιού, παρουσίαζαν το μωρό στον πατέρα ή ανακοίνωναν τη γέννησή του, και ο πατέρας το αναγνώριζε ως δικό του. (Ιερ 20:15) Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν μια υπηρέτρια υποκαθιστούσε τη στείρα κυρία της αποκτώντας παιδί από το σύζυγο εκείνης, το παιδί αναγνωριζόταν ως παιδί της κυρίας. (Γε 16:2) Αυτό προφανώς εννοούσε η Ραχήλ όταν ζήτησε να “γεννήσει στα γόνατά της” η δούλη της η Βαλλά ώστε να “αποκτήσει παιδιά από αυτήν”. (Γε 30:3) Αυτό δεν σήμαινε ότι ο τοκετός επρόκειτο να γίνει κυριολεκτικά πάνω στα γόνατα της Ραχήλ, αλλά ότι εκείνη θα έπαιζε το παιδί στα γόνατά της σαν να ήταν δικό της.—Παράβαλε Γε 50:23.

Είτε όταν γεννιόταν το μωρό είτε όταν έκαναν περιτομή στα αγόρια έπειτα από οχτώ ημέρες, ένας από τους γονείς έδινε στο βρέφος το όνομά του. Αν υπήρχαν διαφορετικές απόψεις, την οριστική απόφαση σχετικά με το όνομα την έπαιρνε ο πατέρας. (Γε 16:15· 21:3· 29:32-35· 35:18· Λου 1:59-63· 2:21) Το μωρό κανονικά το θήλαζε η μητέρα (Γε 21:7· Ψλ 22:9· Ησ 49:15· 1Θε 2:7), μολονότι φαίνεται ότι μερικές φορές χρησιμοποιούνταν άλλες γυναίκες. (Εξ 2:7) Συνήθως το παιδί δεν απογαλακτιζόταν προτού γίνει δύο ή τριών χρονών ή και μεγαλύτερο. Ο Ισαάκ, από ό,τι φαίνεται, απογαλακτίστηκε στα πέντε του χρόνια, και στην περίπτωσή του το γεγονός αυτό αποτέλεσε αφορμή για γιορτή και συμπόσιο.—Γε 21:8· 1Σα 1:22, 23.

Υπό το Μωσαϊκό Νόμο η γυναίκα που γεννούσε αγόρι ήταν τελετουργικά ακάθαρτη για 7 ημέρες, ενώ απαιτούνταν άλλες 33 ημέρες για τον καθαρισμό της. Αν το παιδί ήταν κορίτσι, τότε η μητέρα θεωρούνταν ακάθαρτη για 14 ημέρες και απαιτούνταν άλλες 66 ημέρες για τον καθαρισμό της. Όταν ολοκληρωνόταν η περίοδος του καθαρισμού έπρεπε να γίνουν για λογαριασμό της ένα ολοκαύτωμα και μια προσφορά για αμαρτία: ένα νεαρό κριάρι και ένα τρυγόνι ή ένα νεαρό περιστέρι, ή δύο τρυγόνια ή δύο νεαρά περιστέρια, ανάλογα με το τι επέτρεπαν οι περιστάσεις των γονέων. (Λευ 12:1-8· Λου 2:24) Αν ο γιος ήταν ο πρωτότοκος, έπρεπε να απολυτρωθεί με πέντε σίκλους ασήμι ($11).—Αρ 18:15, 16· βλέπε ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ.

Πολλές φορές οι Γραφές χρησιμοποιούν με μεταφορική έννοια όρους σχετικούς με τη φυσική γέννηση. (Ψλ 90:2· Παρ 27:1· Ησ 66:8, 9· Ιακ 1:15) Οι δυνατοί πόνοι της γέννας περιγράφουν κατάλληλα τα αναπόφευκτα παθήματα που προέρχονται από άλλες πηγές. (Ψλ 48:6· Ιερ 13:21· Μιχ 4:9, 10· Γα 4:19· 1Θε 5:3) Με πνευματική έννοια, ο Ιησούς είπε ότι κάποιος πρέπει να «γεννηθεί από νερό και πνεύμα» για να μπει στη Βασιλεία. Αυτό περιλαμβάνει το βάφτισμα στο νερό και τη γέννηση από το πνεύμα του Θεού, πράγματα με τα οποία γίνεται κάποιος γιος του Θεού με προοπτική να συμμετάσχει στην ουράνια Βασιλεία. (Ιωα 3:3-8· 2Κο 5:17· 1Πε 1:3, 23) Με συμβολική γλώσσα, η Αποκάλυψη περιγράφει πώς “γεννήθηκε γιος, αρσενικό”, στον ουρανό ύστερα από μια περίοδο αγωνιώδους πόνου.—Απ 12:1-5.